ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4765 ผู้ช่วยที่เก่งกาจ1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4765 ผู้ช่วยที่เก่งกาจ1
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและถามเขา “แม่ยายของผมอยู่ข้างในยังดีอยู่ไหม?”
ว่านพั่วจวินเกาศีรษะอย่างอาย ๆ และพูดว่า “อันนี้…คุณเย่ ผมไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร…”
เย่เฉินพูดอย่างสบายๆ “พูดเถอะไม่เป็นไร”
ว่านพั่วจวินไอสองครั้งแล้วพูดว่า “แม่ยายของคุณ…อยู่ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์… ตอนนี้สามารถพูดได้ว่าเหมือนปลาได้น้ำ สุขจนลืมจ๊ก…”
เย่เฉินอึ้งและถามเขาว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
ว่านพั่วจวินกล่าวว่า “เป็นอย่างนี้ครับ… ก่อนหน้านี้คุณได้บอกให้ผมส่งทหารหญิงไปดูแลเธอ… ดังนั้นตอนนี้เธออยู่ในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ โดยพื้นฐานแล้วเธอเป็นใหญ่อยู่คนเดียว… ไม่เพียงแต่ในห้องขังที่เธออยู่ แม้แต่หัวหน้าคนอื่นๆ ในเรือนจำกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ด้วย ตอนนี้ถูกทหารหญิงสามคนของเราสั่งสอนตามที่เธอสั่งจนยอมจำนน…”
“ผมได้ยินจากลูกน้องว่าแม่ยายของคุณอยู่ในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ได้กลายเป็นบุคคลอันดับหนึ่งในความหมายที่แท้จริงแล้วครับ และไม่มีใครกล้าท้าทายอำนาจของเธอ ตอนนี้เธออยู่ในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ก็ยังมีฉายาที่โด่งดังด้วย…”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ “ฉายาอะไร?”
ว่านพั่วจวินพูดอย่างอาย ๆ “เบดฟอร์ดฮิลส์…… แม่เจ้าผีหงอ…”
“ห๊ะ…ผีอะไรนะ…” เย่เฉินตกตะลึงและโพล่งออกมา “ใครเป็นคนตั้ง? ไม่ใช่ว่าแม่แต่งเองหรอกนะ?”
“ใช่ครับ…” ว่านพั่วจวินยิ้มแห้ง ๆ “คุณเย่ฉลาดมากครับ… เธอแต่งด้วยตนเองจริงๆครับ…”
เย่เฉินคาดไม่ถึงว่าแม่ยาย หม่าหลัน ยังจะสามารถตั้งฉายาให้ตัวเองที่เป็นสไตล์นักบู๊ขนาดนี้ตอนอยู่ในคุก
เบดฟอร์ดฮิลส์แม่เจ้าผีหงอ…
ต้องบอกว่าฉายานี้ฟังแล้วน่าเกรงขามจริงๆ
แต่เย่เฉินไม่รู้สึกแปลกใจเลย นี่เป็นพฤติกรรมปกติของแม่ยายของเขา หม่าหลัน
พูดว่าอาศัยบารมีของนาย เที่ยวรังแกชาวบ้านนั้นไม่เหมาะสมเท่าไหร่ แต่พูดว่าเธออาศัยอำนาจรังแกคนอื่นไม่ได้เข้าใจเธอผิดแน่นอน
คาดไม่ถึงว่าเพียงสองสามวัน เธอจะกลายเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์แล้ว ดูเหมือนว่าชีวิตข้างในของเธอเหมือนปลาได้น้ำ
ดังนั้น เย่เฉินจึงพูดว่า “เอาล่ะ ปล่อยเธอไปเถอะ แค่เธอมีความสุขก็พอ เมื่อผมทำงานที่นิวยอร์กเสร็จ ไม่สำคัญว่าเธอจะแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์หรือว่าเบดฟอร์ดฮิลส์หมูจุดตูดก็จะต้องออกมาจากข้างใน”
ว่านพั่วจวินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นผมจะรอการแจ้งจากคุณครับ”
“ครับ” เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณไปทำงานก่อน ผมจะไปดูบนรถบัส ยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกเล็กน้อย”
ว่านพั่วจวินกล่าวด้วยความเคารพ “ครับคุณเย่ ผมจะไปทำงานก่อนครับ”
หลังจากว่านพั่วจวินจากไป เย่เฉินก็ขึ้นรถบัสที่พร้อมจะออกเดินทาง
เขาจับมือกับคนที่ได้รับการช่วยเหลือทีละคน แต่ในขณะที่จับมือ เขาได้ใส่ปราณทิพย์เล็กน้อยเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย
อย่างไรก็ตาม ทุกคนไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้
คนสุดท้ายที่เย่เฉินจับมือคือคุณย่าที่มอบเถากระดูกวิหคให้เขา
เขาจับมือกับคุณย่าและพูดอย่างจริงจังว่า”ย่าครับ ลูกน้องของผมจะจัดการให้ย่าและลูกชายของย่ากลับประเทศก่อน พวกเขาจะช่วยย่าแก้ปัญหาในชีวิตด้วย และพวกเขาจะจดที่อยู่ของย่าไว้ หลังจากที่ผมกลับประเทศ ผมจะไปเยี่ยมเยียนย่าด้วยตนเอง!”
หญิงชรารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและพูดด้วยความกลัวว่า “เย่…คุณเย่…แบบนี้ไม่ได้ คุณเป็นผู้ช่วยชีวิตของเรา เยี่ยมเยียนก็ต้องพวกย่าที่ไปเยี่ยมเยียนคุณ…”
คนอื่นๆ ในรถก็พยักหน้าเช่นกัน “ใช่ คุณเย่ ควรจะเป็นพวกเราที่จะไปเยี่ยมคุณด้วยกัน!”
YOU MAY ALSO LIKE
