ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 547 เริ่มการต่อสู้!
เมื่อจางฮั่วประกาศเริ่มการต่อสู้ เหล่าศิษย์ในที่ล้อมจิวโมไป๋ก็ชักมีดสั้นไร้ด้ามจับออกมาจากที่ซ่อน และปามีดสั้นออกไปในทันที พริบตาเดียวมีดสั้นนับร้อยเล่มเข้าโจมตีจิวโมไป๋จากทุกทิศทางราวห่าฝน
เพราะเป็นพื้นที่โล่ง ไม่มีสิ่งกีดขวาง พวกเขาจึงใช้มีดสั้นโจมตีเต็มกำลัง ไม่เปิดโอกาสให้จิวโมไป๋สามารถหลบหนีได้
จิวโมไป๋มองมีดสั้นที่กำลังใกล้เข้ามา มีดสั้นถูกขัดจนเงาวาววับสะท้อนแสงแดดที่ส่องลงมา แสงสว่างส่องเข้าใส่ใบหน้า ทำให้เขาต้องหรี่ตาลง หลบแสงสะท้อน และใบมีดที่โจมตีเข้ามามีความเร็วไม่เท่ากัน เกิดภาพซ้อนหลอกสายตา ทำให้ไม่สามารถใช้สายตาคาดเดาการโจมตีได้
จิวโมไป๋ไม่แสดงความตกใจ เขาหลับตา ควงพลองสีทองเป็นวงกลมล้อมร่างกายด้วยความเร็ว สร้างพายุสายลมกรรโชกพัดออกไป
มีดสั้นถูกสายลมปิดกั้น ทำให้ความเร็วมีดลดลงเล็กน้อย แต่มันไม่ถูกสายลมเบี่ยงวิถีการโจมตี มันยังคงพุ่งเข้ามาไม่หยุด จิวโมไป๋ขยับร่างพุ่งไปข้างหน้ายกพลองสีทองขึ้นมาควงเป็นวงกลมราวใบพัด
เคร็ง!เคร็ง!เคร็ง!เคร็ง!เคร็ง!เคร็ง! เสียงโลหะปะทะกันดังสนั่น สะเก็ดไฟสีส้มแดงสาดกระจายไปทั่ว มีดสั้นตรงหน้ากระจายออกไป
ฉึก ฉึก ฉึก มีดสั้นด้านหลังพลาดเป้าปักลงพื้น ลึกสามนิ้ว บ่งบอกถึงความแหลมคมของใบมีดและพละกำลังที่ใช้ในการปา
“เยี่ยม!”
“เขารอดจากการโจมตีโดยไร้บาดแผลได้จริงๆ”
เสียงร้องตะโกนเชียร์ของผู้ชมดังลั้น
ฟงอี้เฟยกำมือแน่นด้วยความตื่นเต้น
ในสนามประลองเหล่าศิษย์ในที่อยู่ทางด้านที่จิวโมไป๋กำลังเข้ามา ใช้ท่าร่างถอยหลังสร้างระยะห่าง ศิษย์ในทางด้านที่จิวโมไป๋กำลังห่างออกไป ก็บีบวงล้อม ให้จิวโมไป๋อยู่ตรงกลาง จากนั้นก็ชักมีดสั้นและปาออกไปอย่างต่อเนื่อง มีดสั้นโจมตีเป็นระลอกเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
จิวโมไป๋ควงพลองสีทองปัดมีดสั้นที่เข้ามาออกไปก่อน เขาหันหลังให้กับดวงอาทิตย์และลืมตาขึ้น ดวงตาปรับแสงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะระเบิดพลังกดดันออกมาอย่างรุนแรง และฟาดพลองสีทองออกไป เกิดเงาพลองขยายใหญ่ฟาดไปยังเหล่าศิษย์ในตรงหน้าอย่างรุนแรง
“หลบ!”ศิษย์ในที่อยู่ด้านหน้าสุดตะโกนเสียงดังบอกคนด้านหลัง ก่อนจะเคลื่อนตัวหลบไปด้านข้างด้วยท่าร่างอันว่องไว พวกเขาเป็นถึงศิษย์ในของตระกูลฟง ไม่มีทางพลาดถูกการโจมตีง่ายๆอย่างนี้ได้
ตูม! พลองฟาดลงกับพื้น ทำให้สนามประลองสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ฝุ่นควันลอยฟุ้งไปทั่ว แต่ไม่นานก็ถูกสายลมพัดหายไป ทิ้งรอยแตกร้าวเป็นทางยาวกว่า 20 เมตรไว้บนพื้น
จิวโมไป๋ยกพลองสีทองขึ้น เขาไม่คิดว่าการโจมตีนี้จะสามารถจัดการกับศิษย์ใน ที่ล้อมเขาไว้ได้อยู่แล้ว เขาแค่จะทำลายรูปขบวนของฝ่ายตรงข้ามให้เสียหายเท่านั้น
แต่น่าเสียดาย ศิษย์ในเหล่านั้นกลับมาตั้งขบวนล้อมจิวโมไป๋ใหม่อย่างรวดเร็ว ไม่มีความยุ่งเหยิงเกิดขึ้น ราวกับว่าพวกเขาได้ฝึกฝนการโอบล้อมแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน
จิวโมไป๋แสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะควงพลองสีทองเหนือศีรษะสร้างเกลียวพายุพัดไปบนฟ้าก่อนจะฟาดออกอย่างรุนแรง คลื่นพลังโจมตีไปข้างหน้า รัศมีพลังขยายออกกินพื้นที่ขนาดใหญ่ เกือบหนึ่งในสี่ของสนามประลอง!
ศิษย์ในที่ยืนอยู่ตรงนั้นหกคน ไม่สามารถหลบออกจากระยะการโจมตีได้ทัน ถูกคลื่นสายลมกระแทกไปด้านหลังอย่างจัง แต่พวกเขาก็สามารถหมุนตัวสลายพลังและประคองตัวเอาไว้ได้ ทำให้พวกเขาไม่บาดเจ็บมากมายนัก
จิวโมไป๋อดไม่ได้ที่จะชื่นชม สมแล้วที่เป็นศิษย์ในของตระกูลผู้พิทักษ์ การตอบสนองยอดเยี่ยมจริงๆ
วูบบบ
เสียงแหวกอากาศมาจากด้านหลัง มวลเสียงดูมีขนาดใหญ่
จิวโมไป๋ย่อเข่าลงโดยไม่หันไปมอง
ฟึบ คมดาบวาดผ่านเหนือหัวของเขาไปเล็กน้อย
ใบหน้าของผู้ลอบโจมตีพลันเปลี่ยนไป แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร
จิวโมไป๋กวาดขาขวาเตะขาของศิษย์ในที่ลอบโจมตี ทำให้อีกฝ่ายเสียหลัก
ก่อนที่เขาจะผุดลุกขึ้น ใช้เข่ากระแทกที่กลางท้องของอีกฝ่ายอย่างจัง
ผัวะ!
“อัก!”ศิษย์ในสำลักน้ำลาย ด้วยความเจ็บปวดก่อนจะทรุดลงพื้น
จิวโมไป๋ผุดลุกขึ้น เสียงแหวกอากาศก็ดังขึ้น
เฟี้ยววว มีดสั้นโจมตีเข้ามาอีกระลอก แต่ครั้งนี้ไม่ได้หนาแน่นเท่าระลอกแรก อาจเพราะมีศิษย์ในคนหนึ่งอยู่ตรงนี้ พวกเขาจึงโจมตีมุมสูง เพื่อไม่ให้ถูกศิษย์ในที่นอนอยู่บนพื้น
จิวโมไป๋อ่านการโจมตีได้ทันที แต่เขาไม่ใช้ศิษย์ในที่นอนอยู่เป็นโล่ เขาใช้ท่าร่างพุ่งตัวออก ตรงเข้าปะทะมีดสั้นที่พุ่งเข้ามาอย่างกล้าหาญ พลองสีทองปัดป้องมีดสั้นทั้งหมดออกไป
เพียงอึดใจเดียว เขาก็เข้ามาถึงแถวหน้าของขบวนก่อตัว แต่ในทันทีที่เขาเข้าใกล้ ศิษย์ในก็ระเบิดฝีเท้าใช้ท่าร่างถอยออกอย่างรวดเร็ว เหมือนทะเลแหวก ก่อนจะโอบล้อมรอบจิวโมไป๋ไว้ตรงกลางเหมือนเดิม
เพราะท่าร่างอันรวดเร็ว ทำให้เหล่าศิษย์ในมั่นใจในความเร็วของตัวเอง พวกเขาสามารถล้อมคู่ต่อสู้ และใช้การโจมตีระยะไกล เพื่อลดพละกำลังของคู่ต่อสู้ได้ แม้ว่าคู่ต่อสู้จะแข็งแกร่ง ก็ยากที่จะฝ่าวงล้อมได้
แต่จิวโมไป๋ มีท่าร่างที่เร็ว กว่าท่าร่างของศิษย์ในเหล่านี้!
จิวโมไป๋พลันระเบิดฝีเท้าแยกร่างเงาเป็น 4 ร่างกระจายออกไปสี่ทิศทาง