บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 906: ถึงกาลขัดเกลา

ตอนที่ 906: ถึงกาลขัดเกลา

ตอนที่ 906: ถึงกาลขัดเกลา

ในฐานะหนึ่งในดินแดนต้องห้ามอันลือนามแห่งโลกหล้า เมื่อผู้ฝึกตนจากภูมิมืดมิดกล่าวถึงเมืองมรณะ พวกเขาล้วนเต็มไปด้วยความขนลุกหวาดหวั่น

และในเมืองมรณะนี้มีพื้นที่ต้องห้ามซึ่งอันตรายที่สุดเก้าแห่ง

หนึ่งในนั้นคือผาตรอมจิต

ลือกันว่าผาแห่งนี้ตั้งตระหง่านอยู่ ณ จุดตัดแห่งนภาและผืนพิภพ มันมีความสูงหลายพันจั้งและทอดยาวสุดตา

เบื้องใต้ผานี้คือมหานทีกระดูกขาว

เหนือผานี้ปกคลุมด้วยอสนีบาตนรกผนึกมารอันรุนแรงบ้าคลั่งตลอดทั้งปี

อำนาจอสนีบาตนี้รุนแรงร้ายกาจอย่างยิ่ง เมื่อถูกมันโจมตีเข้า แม้แต่จักรพรรดิก็ยังต่อต้านได้ยาก

สิ่งที่ชวนระทึกใจยิ่งกว่านั้นคือยังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘วิหคกลืนวิญญาณ’ ซึ่งตั้งรกรากอยู่บนผาตรอมจิตตลอดปีอีกด้วย

จากคำร่ำลือ วิหคกลืนวิญญาณแต่ละตนนั้น แท้จริงแปรเปลี่ยนมาจากวิญญาณของจักรพรรดิผู้สิ้นใจในเมืองมรณะ

ดังนั้นตลอดมา จักรพรรดิที่เข้าสู่เมืองมรณะจึงเลี่ยงสถานที่นี้ น้อยคนนักจะคิดอยากเข้าใกล้ผาตรอมจิต

เพราะเหตุนี้จึงเกิดคำพูดว่า ‘จักรพรรดิไม่ข้ามผาตรอมจิต’

หยวนหลินหนิงย่อมเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับผาตรอมจิตมาบ้าง

“สหายเต๋าซู ไฉนเราจึงไม่เลี่ยงมันไปเล่า?”

หยวนหลินหนิงอดเสนอไม่ได้

“อย่ายุ่งยากนักเลย”

ซูอี้ส่ายหน้า เขากล่าวพลางเดินไปเรื่อย ๆ “แม้ว่าที่แห่งนั้นจะอันตรายนิดหน่อย แต่มันคือทางไปเมืองเสี่ยวหมิงที่เร็วสุดแล้ว และเมื่อข้ามผ่านผาตรอมจิต ข้าก็ยังสามารถเก็บอสนีบาตนรกผนึกมารสักหน่อยด้วย”

คู่เนตรงามของหยวนหลินหนิงเบิกขึ้นเล็กน้อย

นางจำได้แม่นยำว่ายามมายังเมืองมรณะ หลูฉางหมิงเคยเตือนนางอย่างเคร่งครัด ว่าไม่ว่าจะเป็นเช่นไรก็ห้ามเข้าใกล้ผาตรอมจิตเด็ดขาด หาไม่ มันจะไม่ต่างจากการพาตนไปตาย

เพราะตลอดมา มีสัตว์ประหลาดเฒ่าในขอบเขตรู้แจ้งลึกล้ำตายที่นั่นมามากมาย!

ทว่ายามนี้ ซูอี้ ชายหนุ่มผู้หนึ่งในขอบเขตวงล้อวิญญาณไม่เพียงเดินทางตรงสู่ผาตรอมจิต แต่ยังคิดเก็บอสนีบาตนรกผนึกมาร!

“สหายเต๋าซู เจ้ารู้หรือไม่ว่าผาตรอมจิตร้ายกาจเพียงไร?”

หยวนหลินหนิงไล่ตามเขาไปและถามอย่างระมัดระวัง

“ร้ายกาจหรือ?”

ซูอี้อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบลอย ๆ ว่า “ที่นั่นน่ากลัวจริง และจักรพรรดิทั่วไปไม่ควรไปที่นั่น”

เมื่อเห็นสีหน้าเยือกเย็นของชายหนุ่ม หยวนหลินหนิงก็ดูจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง “หรือเจ้าจะมีวิธีจัดการกับมันหรือ?”

ซูอี้พยักหน้า

แม้ว่าหยวนหลินหนิงจะไม่อาจเดาได้ว่าอีกฝ่ายไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่นางก็โล่งใจยามได้รับคำตอบยืนยันจากเขา

“จากนี้ เจ้าก็แค่ดูและฟังคำสั่งข้าก็พอ”

ซูอี้กล่าวเตือน

หยวนหลินหนิงพลันตระหนักว่าซูอี้คิดว่านางมีปัญหาเยอะเกินไป

จึงอดยิ้มให้ตนเองไม่ได้

ปกติแล้วนางวางตัวเย่อหยิ่งเย็นชา ถนอมวาจาดุจทอง แล้วเขาจะไม่แปลกใจได้เช่นไร

อันที่จริง เมืองมรณะนี้น่ากลัวและอันตรายเกินไป แม้นางจะมีระดับฝึกฝนในขอบเขตจักรพรรดิก็ยังไม่อาจวางใจได้

ในขณะเดียวกัน ซูอี้กลับมีท่าทีสงบนิ่งไร้ความกลัว เขาเดินในเมืองมรณะนี้ราวเดินเล่นในสวนหลังบ้านตนเอง

ยิ่งกว่านั้น เขายังคิดจะข้ามผาตรอมจิตอีกด้วย

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หยวนหลินหนิงจะไม่ตกใจกังวลได้เช่นไร?

นี่ย่อมก่อให้เกิดปัญหามากขึ้น

ไม่นานนัก บรรยากาศทั่วฟ้าดินพลันแปรเปลี่ยน หุบผาสูงพันจั้งยืนตระหง่านตรง ณ ขอบฟ้าราวบันไดสู่สวรรค์

เสียงอสนีบาตคำรามทำให้โลกหล้าสั่นสะเทือน

เห็นได้ชัดเจนว่าหุบผานี้ปกคลุมโดยอัสนีคลั่งสีดำตั้งแต่บนจรดล่าง หากเปลี่ยนเป็นอสนีบาตฟาดจากฟ้าล่ะก็ คมอสนีลี้ลับสีดำดุจปราณดาบหนาตานี้คงฉีกกระชากสุญญะปั่นป่วนแน่แท้

แม้จะห่างกันแสนไกล แต่หยวนหลินหนิงก็สัมผัสอันตรายถึงตายจนหน้าถอดสี ผิวขาวกระจ่างราวหิมะของนางปรากฏผื่นจากเส้นขนอันลุกซู่

น่าหวาดกลัวนัก!

อำนาจอสนีนี้รุนแรงยิ่งกว่าหายนะที่นางประสบยามพิสูจน์เต๋าเป็นจักรพรรดิเสียอีก!

หยวนหลินหนิงกระทั่งเห็นฝูงนกร้ายเป็นเงาตะคุ่มราง ๆ อยู่ท่ามกลางกระแสอัสนีบนยอดผา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นคือวิหคกลืนวิญญาณ!

ตัวตนร้ายกาจอันเทียบได้กับขอบเขตจักรพรรดิ!

“หนึ่ง สอง สาม…”

หยวนหลินหนิงพลันได้ยินเสียง และเห็นปากของซูอี้ซึ่งยืนไพล่มืออยู่ขยับเล็กน้อยราวกำลังนับจำนวนวิหคกลืนวิญญาณ

สีหน้าของเขาไม่เพียงไร้ความกลัว แต่ยังแฝงความคาดหวังไว้อีก

“อืม ไม่คาดเลยว่าหลังจากผ่านมาแสนนาน ในที่สุดวิหคกลืนวิญญาณรุ่นใหม่ก็เกิดขึ้นบนผาตรอมจิตนี้เสียที”

ซูอี้ทอดถอนใจ

ในคราแรกที่เขากับเย่น้อยออกเดินทางในเมืองมรณะด้วยกัน พวกเขาเคยผ่านผาตรอมจิตและจับตัววิหคกลืนวิญญาณสิบสามตัวซึ่งเกิดท่ามกลาง ‘อสนีบาตนรกผนึกมาร’ ในหนึ่งอึดใจ

พวกมันเก้าตัวถูกใช้สร้างเป็น ‘ไม้เท้าเก้าจิตอสนี’ ให้เย่น้อย

ส่วนอีกสี่ตัวถูกสร้างเป็น ‘โอสถอสนีขจัดเภทภัย’ สี่เม็ด ซูอี้เก็บไว้หนึ่งเม็ด ส่วนอีกสามถูกมอบให้กับศิษย์เอกผีหมัว ศิษย์หกเย่ลั่ว และศิษย์เล็กชิงถัง เนื่องจากมันจะมีประโยชน์อนันต์ยามที่พวกเขาต้องสร้างแท่นเต๋ารู้แจ้งลึกล้ำ

เรื่องเก่า ๆ เหล่านี้ผ่านไปหลายหมื่นปีแล้ว

ทว่ายามนี้เมื่อเขาได้กลับมาเยือนผาตรอมจิตอีกครั้ง ภาพในอดีตจึงกลับสู่ใจอย่างชัดแจ้ง ซูอี้จะไม่สะเทือนใจได้เช่นไร?

“สหายเต๋าซู เจ้ายังคิดจะ… เอ่อ ช่างมันเถอะ ข้าไม่ถามแล้ว”

หยวนหลินหนิงกล่าวไปได้ครึ่งทางก็พลันจำคำเตือนของซูอี้ก่อนหน้านี้ได้ จึงเงียบไปทันที

ซูอี้เข้าใจแล้วว่านางต้องการถามอันใด จึงกล่าวว่า “ไร้เหตุผลหากจะกลับไปมือเปล่าเมื่อเข้าสู่หุบเขาสมบัติ ต่อจากนี้ ติดตามข้าในระยะหนึ่งจั้ง อย่าออกห่างเกินไปนะ”

กล่าวจบ เขาก็ก้าวไปเบื้องหน้า

หยวนหลินหนิงไม่กล้าชะล่าใจ นางติดตามเบื้องหลังอีกฝ่ายไปทันที

เมื่อยอดผาอันเคยแสนไกลเข้ามาอยู่ใกล้ในระยะร้อยจั้ง หยวนหลินหนิงพลันสังเกตเห็นว่าซูอี้พลิกมือ นำหนังสือสำริดเล่มหนึ่งซึ่งมีขนาดเพียงฝ่ามือออกมา

สมบัติชิ้นนี้เรียบง่ายไร้สิ่งตกแต่ง ลวดลายเต๋าประหลาดดูเหมือนดวงตาอันเย็นชาดุดัน

เมื่อสิ่งนี้ปรากฏในมือของซูอี้

ฮึ่ม!

แสงวิถีลี้ลับไม่อาจมองเห็นพลันปรากฏขึ้น แปรเปลี่ยนเป็นดุจม่านคลุมร่างทั้งนางและซูอี้เอาไว้

แสงวิถีนั้นเรืองประกายสลัวชวนสับสน เต็มไปด้วยบรรยากาศลึกลับเย็นชา

เมื่อนางถูกคลุมร่างไว้ข้างใน หยวนหลินหนิงก็รู้สึกว่าอำนาจอสนีซึ่งแผ่อยู่ทั่วผาตรอมจิตนั้นถูกสลายไปอย่างเงียบ ๆ และไม่อาจส่งผลกระทบใด ๆ ต่อนางได้อีก

นี่มันสมบัติใดกัน? หยวนหลินหนิงนึกแปลกใจ

ทว่านางก็ไม่ได้ถามอย่างชาญฉลาด

ตู้ม!

เมื่อร่างของคนทั้งสองค่อย ๆ เข้าใกล้ผาตรอมจิต พายุอสนีบาตสีดำก็สาดเทลงมาจากนภาดุจน้ำตก ก่อนจะระเบิดฟาดบนอากาศจนสะท้านทั่วสิบทิศ

อำนาจรุนแรงนี้เพียงพอจะทำให้จักรพรรดิตัวสั่นได้

ทว่าเมื่ออสนีบาตสายนี้ฟาดลงมา มันกลับถูกม่านลึกลับนี้สลายไปอย่างง่ายดาย ไม่ส่งผลต่อคนทั้งสองแม้เพียงนิด

ภาพอันน่าตื่นตานี้ไม่เพียงทำให้หยวนหลินหนิงตะลึง แต่ยังทำให้นางตระหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าสมบัติในมือซูอี้อาจจะไม่ใช่สิ่งของธรรมดา!

“รอเดี๋ยวนะ”

ซูอี้หยุดทันทีเมื่อมาถึงตีนผา

เขาหยิบน้ำเต้าเขียวขนาดสามชุ่นออกมาจากเอว แล้วโยนมันขึ้นไป

น้ำเต้าเขียวหมุนคว้างอยู่กลางอากาศ ขณะเปล่งแสงวิถีตระการพร่างพรายดุจภาพฝัน ก่อนจะยืดขนาดออกกลางอากาศเป็นหนึ่งจั้ง

“นี่คือ?”

หยวนหลินหนิงเบิกตากว้าง

ไม่รอให้นางได้ไหวตัว

ตู้ม!

อสนีบาตนรกผนึกมารอันเกรี้ยวกราดครอบคลุมทั่วผาตรอมจิตยามนี้ดูราวถูกกระตุ้นโทสะ

ท้องนภายามนี้ราวใกล้ถล่มลง ธารแห่งสรวงระเบิดราวทะลักเขื่อน อสนีบาตแรงกล้าทะลวงลงมาราวจะทำลายทุกสิ่งให้ราบ

เมื่อมองขึ้นจากบนพื้น ผู้คนก็จะรู้สึกสิ้นหวังราวไร้ทางหนี

กระทั่งหยวนหลินหนิงยังตื่นกลัว

ทว่าไม่นานนัก นางก็ตะลึงอึ้ง

นางเห็นว่าเมื่ออสนีบาตนรกผนึกมารอันทรงพลังฟาดเข้าใส่น้ำเต้าหยก มันกลับไม่อาจทำให้น้ำเต้านี้เสียหายหรือขยับเขยื้อนแม้เพียงน้อย ในทางกลับกัน อสนีคลั่งกลับถูกน้ำเต้าหยกดูดกลืนเข้าไปอย่างต่อเนื่อง

ราวกับว่าน้ำเต้าหยกนี้เป็นดุจหลุมดำไร้ก้นบึ้ง และเขมือบอสนีบาตจากนภาสายแล้วสายเล่า!

“น้ำเต้านี่…”

หยวนหลินหนิงชะงักค้าง นางรู้สึกราวกับสิ่งที่เห็นเกินความคิดอ่านและความรู้ความเข้าใจของนางไปโดยสิ้นเชิง

หากเปลี่ยนเป็นตัวตนใด ๆ ในขอบเขตรู้แจ้งลึกล้ำ เกรงว่าคงไม่อาจรับมือการกระหน่ำฟาดของสายฟ้าอันน่าหวาดหวั่นเพียงนี้ได้

ทว่าน้ำเต้าหยกนี้กลับเหมือนวาฬใหญ่กลืนน้ำ ที่ดูดกลืนอสนีบาตนรกผนึกมารไม่รู้จบ!!

“น่าจะขัดเกลาได้แล้วจริง ๆ”

ซูอี้กระซิบ

ในน้ำเต้าหยกมีดาบสามชุ่นสะบั้นใจสวรรค์ซึ่งเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ปฐมสวรรค์อยู่

และอสนีบาตนรกผนึกมารก็ก่อเกิดจากกฎดั้งเดิมของเมืองมรณะ เป็นพลังชั้นยอดที่จะฟูมฟักวัตถุศักดิ์สิทธิ์ปฐมสวรรค์ได้

ในอดีตชาติของเขา ซูอี้เคยสลักสารพัดบัญญัติลี้ลับเกินประมาณไว้ในน้ำเต้าหยกนี้ เพื่อดึงพลังแปรเปลี่ยนรูปลักษณ์ของดาบสามชุ่นสะบั้นใจสวรรค์

ในบัญญัติเหล่านั้นมี ‘บัญญัติกลืนอสนี’ ของสัตว์ร้ายบรรพกาลอสรพิษหน้าคนซึ่งสามารถกลืนอำนาจอสนีบาตอยู่!

“หรือในน้ำเต้านี้จะมีวิญญาณสมบัติอันแข็งแกร่งอยู่หรือ?”

หยวนหลินหนิงถามอย่างใจลอย

“ไม่มี”

ซูอี้ส่ายหน้า

ดาบสามชุ่นสะบั้นใจสวรรค์มีเพียงความฉลาดเล็กน้อย แต่ไร้วิญญาณดาบ

ไร้วิญญาณ…

หยวนหลินหนิงงุนงงอย่างสมบูรณ์

นางจึงได้ค้นพบว่ายิ่งนางอยู่กับซูอี้นานเข้า ชายหนุ่มลึกลับในขอบเขตวงล้อวิญญาณผู้นี้ยิ่งทำให้นางเผยความไม่รู้ออกมามากขึ้น…

“มิน่าเล่า เขาจึงบอกว่าข้าโง่ พลังที่เขาเข้าใจบรรลุถึงนั้นห่างเกินขอบเขตกว่าสิ่งที่ข้าเข้าใจ…”

คราแรก นางยังคงขุ่นเคืองเล็กน้อยยามถูกซูอี้หาว่าโง่

ทว่ายามนี้ หลังได้เห็นซูอี้เผยสารพัดวิธีออกมา นางก็ไม่อาจดื้อดึงได้อีกต่อไป

“รนหาที่ตาย!”

ทันใดนั้น เสียงกรีดแหลมเสียงหนึ่งก็กังวานทั่วโลกหล้า

หยวนหลินหนิงเงยหน้าฉับพลัน และพบวิหคอัปมงคลขนาดใหญ่ตัวหนึ่งโผบินออกมาจากในห้วงลึกแห่งอสนีคลั่งดุจมหาสมุทร ณ ยอดผา

ปีกของวิหคอัปมงคลนี้ยาวสามจั้ง ดำสนิทดุจเหล็กเทวะ มันมีใบหน้ามนุษย์อันดุร้าย คู่เนตรแดงฉาน และอสนีบาตแล่นปลาบทั่วกาย

วิหคกลืนวิญญาณ!

ทันทีที่ตัวตนดุร้ายซึ่งเทียบได้กับตัวตนในขอบเขตจักรพรรดิปรากฏขึ้น บรรยากาศโหดเหี้ยมชวนอึดอัดก็ปกคลุมไปทั่วโลกา

และเบื้องหลังมัน วิหคกลืนวิญญาณตัวอื่น ๆ ก็ทยอยบินออกมา

พวกมันดูราววิญญาณร้ายอันผุดขึ้นจากมหาสมุทรแห่งอสนี พุ่งเข้าโจมตีซูอี้และหยวนหลินหนิง

ภาพอันน่าหวาดหวั่นนี้ทำให้หยวนหลินหนิงตื่นกลัว

ยามนี้ ในที่สุดนางก็ตระหนักว่าเหตุใดจึงมีประโยค ‘จักรพรรดิไม่ข้ามผาตรอมจิต’ สะพัดไปทั่วโลกหล้าตลอดกาลนาน!