[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 111 สะสมโลลิก่อนวันหยุดฤดูหนาว

111 สะสมก่อนวันหยุดฤดูหนาว

 

「คิ」ประกอบด้วยองค์ประกอบแปดประการ

โดยคร่าวๆ แบ่งออกเป็นสองประเภทคือ 「คิภายใน」และ「คิภายนอก」อย่างละสี่ประการ

 

「คิภายใน」

「คิบริสุทธิ์」「คิแข็ง」「คิอ่อน」「คิไหล」

 

「คิภายนอก」

「คิสังหาร」「คิลางสั้งหรณ์」「คิกระแทก」「คิประสาน」

 

และประการที่เก้า……ไม่สิ เป็นสิ่งที่ต้องไขว่คว้าด้วยตัวเอง หยุดแค่นี้แล้วกัน

 

「คิภายใน」「คิภายนอก」แต่เดิมทีแล้วองค์ประกอบทั้งสี่ที่ประกอบเข้าด้วยกัน มีหลักการคือการปรับแต่งจัดสรรให้เหมาะสมที่สุดด้วยตัวคุณเองเมื่อใช้เทคนิค

 

ตัวอย่างเช่น ในกรณีของ「คิเคน・เสียงอัศนีบาต」จะใช้สำเร็จได้โดยการจัดสรร「คิอ่อน」และ「คิไหล」ของ「คิภายใน」

 

หืม? การจัดสรรในอุดมคติ?

 

ถ้าเป็นฉัน ฉันจะใช้「คิแข็ง」เพื่อทำให้กำปั้นของฉันแข็งขึ้น ใช้「คิไหล」เพื่อเพิ่มความเร็วในการเหวี่นงกำปั้น 「คิอ่อน」เพื่อกระตุ้นการเคลื่อนไหว และใช้「คิ」เป็นตัวกันปะทะ

 

แต่ขอบอกให้รู้ไว้ว่า ในกรณีของรีโนกิส แม้ว่าเธอจะประสบความสำเร็จในการใช้「เสียงอสนีบาต」ด้วยการเหวี่ยง「คิไหล」จนสุดขีด ก็ยังไม่ถือว่าประสบความสำเร็จ

หากคู่ต่อสู้ของเธอตอบโต้ด้วย「คิแข็ง」กำปั้นของเธอจะหักอย่างแน่นอน จงจำไว้ว่าความเร็วเป็นดาบสองคม

 

――ถึงอย่างนั้น แม้ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ความสมดุลนั้นดี

 

ริโนกิสคือ「คิไหล」

ลินเนตต์คือ「คิอ่อน」

แกนดอล์ฟคือ「คิแข็ง」

 

อันเซลมีคุณสมบัติของ「คิแข็ง」กับ「คิไหล」 ในขณะที่เฟรซ่ามีคุณสมบัติของ「คิอ่อน」กับ「คิภายนอก」

 

เป็นความสัมพันธ์ที่ช่วยเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปได้อย่างสวยงาม

ฉันได้สอนพื้นฐานให้พวกเขาแต่ละคนแล้ว ดังนั้นสิ่งที่เหลืออยู่คือการฝึกฝน

 

……บางที ฉันไม่จำเป็นต้องพูดอีกครั้งใช่ไหม?

 

 

 

หนึ่งวันก่อนวันหยุดฤดูหนาว อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด

ในที่สุดก็ตระเตรียมสถานที่สำหรับผู้หารายได้ทั้งหมดมารวมตัวกัน

 

การฝึกฝน「คิ」เต็มรูปแบบเริ่มขึ้นในฤดูใบไม้ร่วง พร้อมการออกไปทำงานต่างถิ่น

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยสิ่งที่ต้องทำมากมาย และในชั่วพริบตา สถาบันก็ใกล้จะถึงวันหยุดฤดูหนาวแล้ว

 

เมื่อคิดว่าวันหยุดฤดูร้อนสิ้นสุดไปแล้ว วันหยุดฤดูหนาวก็มาเยือน

คงจะดีถ้าฉันสามารถบอกได้ว่าวันเวลาของฉันเต็มไปด้วยความสุข แต่ก็มีหลายอย่างที่ต้องทำและมากเกินจนช่วยไม่ได้

 

ฉันจะกลับไปที่ดินแดนลิสตันในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นก่อนหน้านั้น

แม้ว่าพวกเขาจะพบปะกันเป็นปกติในระหว่างการออกไปทำงานอยู่แล้ว แต่นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันรวมพวกเขาทุกคนไว้ที่เดียวกันในเวลาเดียวกัน

 

สถานที่นี้คือ ห้องส่วนตัวที่ร้านอาหารระดับไฮเอนด์『คุโรยูริ โนะ คาโอริ』

ฉันหลีกเลี่ยงการไปรวมตัวกันที่บาร์ของอันเซล เพราะจำนวนคนที่เยอะจะทำให้ดูโดดเด่นภายในร้าน

 

นอกจากนี้ ยังเป็นรางวัลสำหรับลูกศิษย์ของฉันที่ทำงานกันอย่างหนักหน่วง

 

ม๊า พูดตามตรงฉันตั้งใจรับริโนกิสเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียว

ยังไงก็ตาม อีกสี่คนที่เหลือก็นับเป็นลูกศิษย์แล้วด้วยเช่นกัน

 

เหล่าลูกศิษย์ที่ว่า ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะร่วมกัน

 

――และดูเหมือนพวกเราจะไม่ได้พบกันสักพักใหญ่ ฉันเลยทบทวนพื้นฐาน「คิ」ให้ซะเลย

 

ทุกคนฟังด้วยใบหน้าที่จริงจัง ฉันสงสัยว่าน่าจะคุ้มค่ากับความพยายามล่ะมั้ง

 

“ตอนนี้เก็บกันได้เท่าไหร่แล้ว?”

 

คำถามของเฟรซ่าก็เป็นคำถามของคนอื่น ๆ เช่นกัน ทุกคนยกเว้นริโนกิสมองมาที่ฉัน

 

เป็นเรื่องที่รู้กันดีว่า ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาทุกคนทำงานอย่างหนักเพื่อหารายได้ แม้ว่าจะยังห่างไกลจากการบรรลุเป้าหมายที่หนึ่งพันล้านครัมก็ตาม

 

“มากกว่าสิบล้าน”

 

มารยาทบนโต๊ะอาหารของอันเซลที่กินไปด้วยพูดไปด้วยนั้นค่อนข้างทำตัวเหมือนอยู่กับบ้าน

 

คงเพราะอาศัยอยู่ในโลกมืดมาตลอด อันเซลและเฟรซ่าดูจะกังวลเรื่องรูปร่างหน้าตาจึงมาในชุดสูทสีดำ

เรื่องอันเซลได้ยินมาก่อนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเฟรซ่าเองก็เคยเป็นอดีตบอดี้การ์ดมาก่อนเหมือนกัน ทำให้ตอนนี้ทั้งคู่ดูเหมือนบอดี้การ์ดโดยไม่ต้องสงสัย

 

“ทางนั้นล่ะ?”

 

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ริโนกิสที่นั่งอยู่ข้างฉัน

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะการจัดการทั้งหมด ฉันฝากทุกอย่างไว้กับริโนกิส

 

“หากรวมผลทั้งหมดผ่านบริษัทเซโดนีที่ได้รับความไว้วางใจจากทุกคน ก็ประมาณยี่สิบล้าน”

 

โอ้ รายได้ค่อนข้างดีเลย

 

“หากยังก้าวไปในระดับนี้ ไม่มีทางทำทันตามกำหนดเวลาแน่นอน”

 

……หนึ่งพันล้านคงบ้าบอไปจริง ๆ สินะ จริง ๆ เลย จำเป็นต้องต่อรองแล้ว

 

“ยังไงก็ตาม ข้าได้ยินมาว่าอาจารย์จะสามารถไปที่เกาะลอยฟ้าได้ในช่วงวันหยุดฤดูหนาวสินะขอรับ”

 

แกนดอล์ฟที่ดูไม่เหมาะกับชุดสูทราคาถูก แต่ดูเหมือนจะกังวลเรื่องเดรสโค้ดเช่นกัน พูดด้วยดวงตาเป็นประกายว่า「ข้าอยากไปกับท่านเหลือเกิน」

 

ม๊า แม้ว่าเขาจะมองฉันด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังสูงขนาดนั้น แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยสักนิดที่จะสามารถร่วมทางกันได้

 

“มาคุยกันเรื่องแผนการสักหน่อยดีไหม? ฉันได้ติดสินใจขั้นสุดท้ายแล้ว ดังนั้นจะบอกให้ฟัง

ฉันจะไปทำงานที่จักรวรรดิการบินแว็ง เดอ ครุช ในฐานะผู้ติดตามของนักผจญภัยริโนะ”

 

ฉันคิดว่าจะใช้วันหยุดฤดูหนาวสักสองสามวันไปเที่ยวประเทศเพื่อนบ้านและหาเงินเยอะ ๆ ที่นั่น

 

มีสองจุดประสงค์

อย่างแรกโปรโมตชื่อเสียงของริโนกิสสำหรับทัวร์นาเมนต์ที่กำลังจะมาถึงในอีกสองปีนับจากนี้

อีกอย่างคือ ฉันไปในที่ที่สามารถปลดปล่อยตัวเองได้

 

นักผจญภัยริโนะได้กลายเป็นคนดังไปแล้ว

สำหรับมือใหม่ เธอได้รับชื่อเสียงในฐานะผู้ที่สังหารสัตว์อสูรได้ด้วยความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดา

 

ภายในละแวกอาณาจักรอาร์ตัวร์ สายตาของคนรอบข้างเริ่มจับต้องมาในหลายทาง ทำให้ยากขึ้นสำหรับฉันที่จะไปด้วย

 

นั่นคือเหตุผลที่ฉันจะไปประเทศอื่น

ฉันยังได้ตรวจสอบสัตว์อสูรที่มีแนวโน้มน่าจะทำกำไรได้ ดังนั้นฉันจึงคิดที่จะใช้ชื่อของริโนกิสเป็นเกราะกำบังและลงมือฆ่าอย่างมีประสิทธิภาพอยู่เบื้องหลังเพื่อสร้างรายได้จำนวนมาก ฉันเองก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกัน ฉันอยากอาละวาดเหมือนพวกลูกศิษย์บ้างแล้ว

 

“จากการคำนวณง่าย ๆ ฉันคิดว่าฉันน่าจะสามารถทำเงินได้ประมาณสามร้อยล้าน”

 

“นั่นคือจำนวนสูงสุดสินะ ในกรณีที่สามารถหาสัตว์อสูรระดับสูงให้เจอได้อย่างง่ายดาย และฆ่าได้ตามจำนวนที่คาดหวังไว้ ถ้าเป็นแบบนั้นน่ะนะ”

 

ฉันเข้าใจดี

ในตอนนี้ หาเงินได้สักร้อยล้านครัมก็พอแล้ว

 

“สมกับเป็นลิลลี่เลย……ถึงจะตัวเล็ก แต่ก็ยิ่งใหญ่”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างเฟรซ่าดูประหลาดใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา

 

 

 

ซ้า

เพื่อให้ได้วันหยุดที่สอดคล้องตามแผนในช่วงหยุดฤดูหนาว ฉันจะกลับไปที่นรกนั้นอีกครั้ง

 

“――รออยู่เลยเนียจัง！ ซ้า ไปกันเลยไหม！”

 

ทันทีที่ฉันกลับถึงตระกูลลิสตัน ฉันก็ถูกอุ้มขึ้นเรือเหาะสำหรับทีมงานถ่ายทำโดยเบนเดริโอ้ที่ทำหน้าฉูดฉาดซึ่งมาดักรอฉันอยู่แล้ว

 

แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่ได้กลับมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน แต่ฉันกลับเข้าไปในคฤหาสน์ไม่ได้ด้วยซ้ำ

 

……ทุกอย่างยุ่งจริง ๆ ทำให้ฉันคิดถึงตอนที่ได้แต่นอนอยู่บนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

เจอภาษาคิเข้าไป แปลไม่ออกเลย ฮา