[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 58 สาวดุ้นโกหกอันยิ่งใหญ่ และ การหลอกลวงโลลิ

ตอนที่ 58 คำโกหกอันยิ่งใหญ่และการหลอกลวง

 

มีสองสิ่งที่ต้องจำไว้หากคุณลงเอยด้วยการต้องต่อสู้กับโรคุฮาระซัง

 

หนึ่งคือ เอย์น่าที่เป็นดีมอนเกียร์

อย่างที่คุณรู้、มันเป็นอุปกรณ์ที่อันตราย และประสิทธิภาพก็น่ากลัวมาก แม้ว่าว่าจะนิสัยขี้อายก็ตาม

 

อย่างที่สอง ความสามารถส่วนตัวของโรคุฮาระซังในฐานะนักสำรวจเอง

นี่มันเป็นเกมสเปกห่วย ๆ、เท่าที่ฉันรู้ คนเดียวที่สามารถเอาชนะหมาบ้าที่อยู่ตรงหน้าฉันได้คือ โทรัคคุงที่พลังตื่นขึ้นมาแล้วเท่านั้น

 

ตราบใดที่ยังมีสองข้อนี้ ฉันก็ไม่สามารถเอาชนะได้

ต่อให้、แม้ว่าจะเป็นสาวสวยลึกลับก็ตาม

 

「โฮร๊าโฮร๊า、แสดงก้นบึ้งของแกให้ข้าดูหน่อยเซ๊！」

 

「っ、ค่อนข้างขาดคลาสมากไปหน่อยไหม」

 

「ฮ่าๆๆๆๆ、นั่นคือคำพูดของผู้ชายที่กำลังแอบย่องไปรอบ ๆ เหมือนหนูเรอะ！」

 

ฉันกำลังคิดในขณะที่หลบหลีกการฟันอย่างรุนแรง

แม้จะมีวิธีเอาชนะโรคุฮาระซังอยู่ก็ตาม、แต่นั่นจะทำให้ไม่มีทางที่จะช่วยเหลือรุ่นพี่มิโรคุได้

 

คำถามหนึ่งที่มาบรรจบกัน

 

หากเป็นสาวสวยลึกลับจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้

 

『ดูเหมือนว่าเอย์น่าจะยังไม่ได้ใช้ฟังก์ชั่นนั่น』

 

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวบอกฉันอย่างลับ ๆ

งั้นเหรอ

เอย์น่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

 

สิ่งที่จำเป็นในตอนนี้ก็คือให้โรคุฮาระซังใช้ความสามารถของเขา

 

ในความคิดของฉัน สาวสวยลึกลับ จะต้องแข็งแกร่งที่สุด

นั่นก็หมายความว่าถ้าเป็นนาตากิ เคย์ก็แพ้ได้ไงล่ะ

 

ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงต้องให้โรคุฮาระซังใช้ความสามารถของเขาออกมา

 

「っ」

 

「โอยโอย、โดนแล้วไม่ใช่รึไง？」

 

ฉันจงใจหลบการโจมตีแบบเฉียด ๆ 

ถึงจะหลบได้ก็ตาม แต่ร่างกายของฉันก็เจ็บไม่น้อย……

 

ทว่า、เพื่อที่จะสมบูรณ์แบบในฐานะสาวสวยลึกลับตลอดเวลา ฉันจะต้องแสดงความสามารถให้ดีที่สุด

 

เมื่อเห็นสภาพของฉัน、โรคุฮาระซังดูเหมือนจะเพิ่มแรงดันไฟฟ้าขึ้นไปอีก

คนนี้มันบ้า……

จากนี้、มีแต่จะเพิ่มแรงดันไฟฟ้าให้มากขึ้นสิเน๊

 

「……ッ！」

 

「อะไร？คิดเบี่ยงเบนความสนใจเรอะ？」

 

ฉันวางวงเวทย์เล็ก ๆ ที่ส่องแสงเจิดจ้า

และก็ปล่อยให้มันส่องแสงอีกครั้ง

 

โรคุฮาระซังดูเหมือนจะคิดว่านี่เป็นการเบี่ยงเบนความสนใจ

 

「……っ」

 

「อะ？ นี่แกกำลังพยายามจะหนีเรอะ！？」

 

วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ผ่านโถงทางเดินพร้อมกับแสงแฟลช

ฉันคิดว่า รู้สึกได้ถึงตัวตนของโรคุฮาระซังที่อยู่ข้างหลังฉัน และครู่ต่อมา การโจมตีด้วยการฟันก็มาจากด้านข้าง

 

ก่อนที่จะโดน ฉันเตะพื้นและกระโดดไปด้านข้างอย่างสุดกำลัง

ด้วยแรงนั้นฉันก็กระแทกเข้ากับกำแพง และทะลุเข้าไป

 

「แค่กっ、แค่กっ」

 

ที่นี่……ไม่ดีแล้ว ห้องที่มีแค่แสงสลัว ๆ งั้นเรอะ！

 

「อย่ามองไปทางอื่นเซ๊」

 

「っ」

 

ดาบคู่พุ่งเข้ามาหาฉันทันทีที่ลุกขึ้น

ฉันกระโดดไปด้านข้างอีกครั้งราวกับว่าหลบได้อย่างหวุดหวิด

 

การฟันทำลายกำแพงอีกด้าน 

ฉันเห็นห้องที่ดูเหมือนห้องทำงานอยู่อีกด้านหนึ่ง

 

โอ้、มีหน้าต่างอยู่ในห้องนั้น！

มาสร้างเวทีให้สาวสวยลึกลับของฉันกันเถอะ

 

「เกมวิ่งไล่จับเรอะ？ ข้าไม่มีงานอดิเรกวิ่งไล่จับไอ้ตูดหมึกอย่างแกหรอกนะโว้ย」

 

โรคุฮาระซังยังคงไล่ตามฉันต่อ

ฉันกลิ้งเข้าไปในห้องทำงานผ่านรูบนกำแพงขณะหลบหลีกโรคุฮาระซังที่ยังโจมตีไม่ยั้ง

 

หน้าต่าง、โยชิ！

ออกไปข้างนอกได้、โยชิ！

ช่วงเวลาพระอาทิตย์กำลังจะตกแล้ว、โยชิ！

 

ดังนั้นต่อจากนี้ไปปฎิบัติการ「ลูกไก่ในกำมือสาวสวยลึกลับ」เริ่มได้！

 

「เกมวิ่งไล่จับ……？ นักล่าคือ ฉันจริงไหม、โรคุฮาระ」

 

「แกพูดเก่งจริง ๆ ทั้งที่มีนิสัยชอบวิ่งหนีแท้ ๆ」

 

「มันคงดูเด็กเกินไปถ้าฉันจะเอาจริงกับเรื่องนี้จริงไหม ฉันรอให้คุณใส่รองเท้าแก้วของคุณอยู่ หรือว่าบางที จะดีกว่าไหมถ้าฉันใส่ให้คุณเอง？」

 

โรคุฮาระซังเปลี่ยนท่าทีไปทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของฉัน

สีหน้าเบื่อหน่ายของเขาเปลี่ยนไป และจ้องมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่ดุร้ายอย่างน่ากลัว

 

「……แปลกจังน๊า ใครก็ตามที่เห็นเรื่องนั้นต้องตายไปหมดแล้วสิ」

 

ใช่、ตายหมด

เมื่อโรคุฮาระใช้ความสามารถของเขา คู่ต่อสู้จะถูกฆ่าเสมอ ดังนั้นประการแรก จึงมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับความสามารถของเขา 

 

แต่、ก็ฉันอ่านมาจากงานต้นฉบับไงล๊า！

ดังนั้นฉันก็ต้องรู้อยู่แล้วล๊า！

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันสามารถพูดสิ่งที่อาจระคายเคืองประสาทของโรคุฮาระซังได้

 

「คนที่มีความสามารถอ่อนแอเช่นนี้จะสามารถฆ่าใครได้กัน？ ……อ้า、ที่ฆ่าได้ก็เพราะมีเครื่องมือในมือนั่นสินะ」

 

เอย์น่าซึ่งอยู่ในสถานะดาบคู่ถึงกับสั่น

ฉันไม่มองสีหน้าของโรคุฮาระซังแล้ว เพราะมันน่ากลัวมาก

 

บางทีฉันควรจะมองที่เพดานไว้

อาเร๊ยาดะ、มีรอยแตกร้าวจากการต่อสู้ในปัจจุบัน มันน่าจะดูดีหากฉันปาดาบสั้นไปที่ตรงนั้น！

 

「――ฮ่าๆๆๆๆ แก、ดูเหมือนว่าอยากจะตายจริง ๆ สิน๊า」

 

เสียงไม่เอาจริงเอาจังเหมือนปกติ แต่ที่นั่นมีความโกรธซ่อนอยู่อย่างแน่นอน

 

เกร็ดความรู้เมื่อต้องรับมือกับโรคุฮาระซัง！

 

คน ๆ นี้ถึงจะเห็นหน้าตาแบบนั้นแต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีกับเอย์น่า

ดังนั้นแล้ว、ถ้าคุณล้อเลียนเธอล่ะก็――

 

「ข้าจะฆ่าแกให้ตามที่ต้องการเอง！」

 

นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้น！

 

「っ」

 

ในเวลาเดียวกัน บรรยากาศก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อมีเจตนาฆ่าแทงผิวหนังของฉัน

โลกที่หนาวเย็น และน่าสะพรึงกลัว ที่ทำให้คุณรู้สึกถึงความตาย เหมือนกับลานประหารชีวิต

 

「สิบสองวินาที」

 

ด้วยการประกาศนั่น บางสิ่งบางอย่างที่เหมือนกับคริสตัลสีแดงก็พันรอบขาของโรกุฮาระซัง

มันปกคลุมใต้เข่าลงไป ดูราวกับรองเท้าบูทที่ทำจากแก้ว

 

นะ、นี่แหละคือความสามารถของโรคุฮาระซังที่ฉันเห็นมาหลายครั้งในงานต้นฉบับ……！

 

「จะฆ่าแกในสิบสองวินาทีเอง」

 

ไม่มีทั้งเสียงทั้งลม

ทว่า、แรงปะทะอันหนักหน่วงก็วิ่งผ่านช่องท้องของฉันพร้อมกับแสงแฟลช

 

「ก๊ะ」

 

เอ๊ะ？

โกหกน๊า、การมองเห็นการเคลื่อนไหวของฉันใช้ได้ผลกับโรคุฮาระซังใช่ไหม？

เอ๊ะ？ ตอนนี้、ท้องของฉันเจ็บ……เอ๊ะ？

 

ฉันล้มลงตรงจุดนั้น ขณะที่กำลังตกใจก็เกิดแรงกระแทกอีกครั้งวิ่งผ่านข้างตัวจนฉันพุ่งไปชนผนังห้องทำงาน

อะฮะๆๆๆ、เจ็บจังมากจนน่าหัวเราะจริง ๆ เลย

แต่ฉันก็ดีใจที่เป็นเลือดออกภายใน

 

ถ้าเลือดสาดกระจายก็จะมีคราบเลือดเน๊

 

「っ！」

 

ฉันเตรียมดาบสั้นและลุกขึ้นยืนได้อยู่

ดีใจจังที่เลือกให้ชุดของสาวสวยลึกลับไม่โชว์สะดือเน๊……

 

สาวสวยลึกลับที่มีรอยฟกช้ำเต็มท้อง มันจะดึงดูดคนนิสัยไม่ดีเท่านั้น

 

「กำลังมองไปที่ไหน」

 

「っ！？」

 

ฉันเหวี่ยงดาบสั้นไปในทิศทางที่ฉันได้ยินเสียง

แต่ก็ฟันได้แค่อากาศเท่านั้น

 

「แกก็น่าจะเข้าใจดีนี่？ แกไม่มีทางเอาชนะข้าที่ใช้พลังได้หรอก」

 

「っ、จะเป็นแบบนั้นจริงไหมน๊า」

 

ฉันลุกขึ้นยืนแต่ยังสั่นไปหมด

 

แต่、แน่นอนว่าฉันไม่คิดว่าจะเอาชนะโรคุฮาระซังได้

นั่นเป็นเพราะโรคุฮาระซังในสถานะนี้เป็น『ตัวตนอยู่ในอันดับต้น ๆ ของทุกสัตว์ประหลาดในโลก』ไงล่ะ

 

หรือก็คือ、อยู่ยงคงกระพัน

เจตนาฆ่าที่อยู่ยงคงกระพันซึ่งเคลื่อนไหวเร็วมาก เป็นเวลาสิบสองวินาที

จะไปเอาชนะตัวพรรค์นั้นได้ยังไงกัน！

เกมห่วยแตกไม่ใช่รึไงเน๊！

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องยุติเกมห่วย ๆ ที่นี่ซะ

ความสามารถนี้เมื่อใช้ไปแล้วจะสามารถใช้ได้อีกครั้งในสิบสองชั่วโมง

 

ฉันต้องทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่สามารถใช้ความสามารถนี้กับช่วงเวลาสาวสวยลึกลับในเร็ว ๆ นี้！

 

「โอยโอย、เกิดอะไรขึ้นกับพลังปากเก่งของแกเมื่อกี้กัน！」

 

ฉันถูกเตะตรงนี่และตรงนั่นในขณะที่แสร้งทำเป็นแกว่งดาบสั้นอย่างสิ้นหวัง

ฮะฮาー、นี่ตั้งใจจะเตะฉันเล่นจนหมดเวลาเลยรึไงก๊านนนนน？

ถ้าไม่ใช่ซุปเปอร์สาวสวยลึกลับล่ะก็ฉันคงตายไปแล้วเน๊、นี่น่ะ

 

ร่างกายของฉันทำลายล้าง และฟื้นฟูซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

แต่、รูปลักษณ์ภายนอกฉันยังคงรักษาสภาพที่ยับรุ่งริ่งเอาไว้

ฉันไม่ต้องการให้โรคุฮาระซังรู้ว่าฉันสามารถฟื้นฟูได้

 

ฉันแค่อยากปล่อยให้โรคุฮาระซังได้เอาชนะฉันสักครั้ง

 

ในระหว่างที่ยังคงถูกโจมตีต่อไปฉันก็คอยระมัดระวังไม่ให้เลือดไหล

จากนั้นฉันที่ถูกโยนไปทางหน้าต่าง ก็พยายามรวบรวมกำลังเอือกสุดท้ายลุกขึ้นยืน และเหวี่ยงดาบสั้นไปที่เพดานราวกับขว้างมันออกไปอย่างสับสน

 

「っ、คุโซ！」

 

「เล็งไปที่ไหนกันห๋า？」

 

ในเวลาเดียวกันกับที่ดาบสั้นปักเข้าไปที่เพดาน ฉันก็ได้ยินเสียงที่น่ากลัวมากดังมาจากใต้หน้าของฉัน

ในตอนนั้นเอง การเตะที่เหมือนระเบิดปะทะเข้าที่หน้าอกของฉันซึ่งเป็นเวลาสิบสองวินาทีพอดี

 

ตอนนี้แหละ、ระเบิดดาบสั้น！

 

เมื่อดาบสั้นระเบิดเนื่องจากการโอนถ่ายพลังเวทมนตร์ เพดานที่เปราะบางก็ถล่มลงมา

ขณะที่มองดูเศษซากที่ตกลงมา ฉันก็พังกระจกหน้าต่างและตกลงไปข้างนอก

　

ฟุๆๆๆ、ดีเลย

ฉันดูน่าเกลียดมากตอนนี้

นั่นเป็นเหตุผลจากนี้นคือช่วงเวลาส่องประกาย！

 

จากความรู้สึกตัวชั่วขณะหนึ่ง ฉันตระหนักว่าความตายอยู่ข้าง ๆ ฉัน

ฉันหมายถึงโรคุฮาระซังตั้งใจจะฆ่าฉันจริง ๆ……

ถ้าไม่มีไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวอยู่ในตัวคงตายไปแล้ว

 

ดังนั้นแล้ว、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง

 

『โย๊วชี่、ได้เวลาเริ่มต้นแล้วเน๊！』

 

วงเวทย์เทเลพอร์ตถูกใช้งานด้วยเสียงที่ตื่นเต้น

พิกัดอยู่บนกองเศษหินที่พึ่งสร้างขึ้น

 

 

■

 

 

ภาพภูเขาเศษหินก็ถูกสร้างขึ้นจากกระจกหน้าต่างที่แตกและเพดานที่พังทลายลงมา โดยมีดวงจันทร์ที่เริ่มส่องแสงเป็นฉากหลัง

เมื่อมองเห็นสภาพเช่นนี้แล้ว、โรคุฮาระก็พ่นลมหายใจด้วยสีหน้าไม่พอใจ

 

「ฟุ、บางทีข้าอาจจะคิดผิด อุตส่าห์คิดว่าจะได้สนุกกับมันอีกสักหน่อยน๊า」

 

『ลีดเดอร์……』

 

「ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องใช้พลังกับคนพรรค์นั้น ถึงจะเสียเปล่าไปสักหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยไว้ให้น่าขยะแขยง」

 

โรคุฮาระหันเท้ากลับเพื่อเตรียมตัวไปจัดการกับผู้บุกรุกที่เหลือ

 

ในตอนนั้นเอง、สายลมก็พัด 

 

「――เหรอ、ฉันอุตส่าห์หวังว่าคุณจะพอใจ」

 

「っ！？」

 

ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น、โรคุฮาระก็รีบลงมือทันที

 

โดยไม่เสียเวลาคิดว่าอีกฝ่ายจะใคร เขาก็แค่ทำตามสัญชาตญาณของตัวเอง หันหลังกลับ กระโดดเข้าไปแล้วฟาดใส่เจ้าของเสียง

 

แต่、แต่ทว่า

 

「ค่อนข้างขาดมารยาทไปสักหน่อยเน๊ะ」

 

บาเรียเวทมนตร์แข็งแกร่งป้องกันการโจมตีอย่างรุนแรงไว้ได้

ในเวลาเดียวกัน、ก็มีการโจมตีด้วยเวทมนตร์ที่ถูกยิงจากวงเวทย์ที่กระจายอยู่หลายแห่งไปยังโรคุฮาระ

 

「ชิส์」

 

โรคุฮาระรีบหลบการโจมตี ถอยตัวออกห่าง และเตรียมดาบคู่

จากนั้น、เขาก็จ้องมองไปที่หญิงสาวที่มีดวงจันทร์อยู่ข้างหลังเธอ

 

「แก――โซลเซียลาสิน๊า」

 

「หากเป็นเช่นนั้นคุณจะทำอย่างไร？」

 

「จะขยี้ซะ และจากนั้น、ก็จะเอาไปเป็นของฝากให้กับคณะกรรมการ」

 

「คุณนี่ป่าเถื่อนจังเน๊ะ ขอโทษด้วย、แต่คุณไม่สามารถเอาชนะฉันได้หรอกนะ」

 

โซลเซียลานั่งลงบนเศษหิน、และนั่งไขว้ขาจ้องมองโรคุฮาระ

รูปร่างที่ดูเหมือนราชินีนั่งอยู่บนบัลลังก์ทำให้เกิดความกลัวโดยสัญชาตญาณ

 

『ฉันไม่รู้สึกตัวเลยค่ะ จู่ ๆ ปฏิกิริยาเวทมนตร์ก็ปรากฎขึ้น……นี่คือการเทเลพอร์ต？』

 

「ฟุๆๆๆ、ผิดแล้ว เอย์น่า」

 

โซลเซียลายิ้มอย่างสง่างามกับคำพูดของเอย์น่า

 

「ฉันอยู่ข้างคุณมาตลอด ฉันมองดูการต่อสู้ของคุณกับนาตากิ เคย์อยู่ตลอดล่ะ」

 

「……ห๊ะ？」

 

『เอ๊ะ？ ไม่ไม่ไม่、เป็นไปไม่ได้ ทำแบบนั้นต่อหน้าฉันไม่ได้……』

 

ต่อหน้าคนทั้งสองที่ประหลาดใจ、โซลเซียลาหัวเราะเบา ๆ แล้วเอามือปิดหน้า

ในพริบตานั้นเอง、รูปลักษณ์เธอก็เปลี่ยนไป

 

「หากเป็นวิธีนี้จะเข้าใจง่ายกว่าไหม」

 

นั่นคือ、ใบหน้าของนาตากิ เคย์ที่พวกเขาคิดว่าฆ่าไปก่อนหน้านี้

 

『เอ๊ะ、หมายความว่ายังไงกัน？ เอ๊ะ、เอ๋？』

 

「เห้……นั่นคือตัวตนที่แท้จริงของแกสินะ」

 

โรคุฮาระหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นโซลเซียลาเปลี่ยนเป็นนาตากิ เคย์ต่อหน้าต่อตา

 

（ตอนนั้น、ข้าฆ่านาตากิ เคย์ไปแล้วแน่นอน ควรจะเป็นอย่างงั้น）

 

『ลีดเดอร์ぁ！ เขายังมีชีวิตอยู่เหรอค๊า！』

 

เพื่อช่วยคลายความสับสนของเอย์น่า、โซลเซียลาพูดต่อด้วยใบหน้าของนาตากิ เคย์

 

「นา、คุณไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ？ฉันไม่เคยโจมตีคุณ แค่พยายามหลบเท่านั้น ไม่รู้สึกว่าผิดธรรมชาติไปหน่อยเหรอ」

 

โรคุฮาระตกใจจนมองไปรอบ ๆ

ห้องที่เละเทะ และเศษหิน

ถึงงั้นที่นี่ก็ไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียว

แม้ว่าจะมีการต่อสู้มากมายขนาดนั้นก็ตาม

 

（พอลองนึกย้อนกลับไปแล้ว、มีการกระทำไร้สาระบางอย่างที่ดูตลกสำหรับการหลบหลีก ไม่ว่าจะการพังเพดาน、การพังกำแพง การกระทำบ้าบอ、ที่เหมือนเสียสติไปแล้ว ……นั่นหมายถึง）

 

ทุกอย่างดูไม่เป็นธรรมชาติ รวมถึงเพดานและผนังที่พังทลายลงด้วย

งั้นนี่มันก็

 

（ความทรงจำของข้าถูกเปลี่ยนแบบเรียลไทม์งั้นเรอะ）

 

ทั้งหมดนี้ความทรงจำของข้าเกี่ยวกับนาตากิ เคย์เปลี่ยนไปเรอะ

 

ตอนนี้ช่วงเวลานี้、ไม่มีหลักฐานว่านาตากิ เคย์เคยอยู่ที่นี่แม้แต่น้อย

นอกจากนี้、การต่อสู้ครั้งนี้นาตากิ เคย์ไม่เคยพยายามโจมตีให้ถูก แม้แต่ครั้งเดียวเลย

 

「คุณคิดอย่างไรเมื่อคุณสามารถโจมตีถูกเขาได้ทันทีที่คุณใช้ความสามารถของคุณล่ะ？ อ้า、ฉันเข้าใจแม้ว่าคุณจะไม่พูดก็ตาม น่าผิดหวัง、ฉันเดาว่านั่นคือสิ่งที่คุณคิดจริงไหม」

 

「……แก」

 

รูปลักษณ์ของเธอเปลี่ยนกลับไปเป็นโซลเซียลาอีกครั้ง

เธอยิ้มอย่างเย้ายวน、และค่อย ๆ รวบผมของเธออย่างอ่อนโยน ขณะที่ปลิวสยายไปตามสายลมยามค่ำคืน

 

「นาตากิ เคย์ที่ต่อสู้กับพวกคุณ เป็นเพียงภาพลวงตาตั้งแต่เริ่มต้น」

 

คำพูดของโซลเซียลา、ทำให้เขามั่นใจ 

 

「ความสามารถโชว์ภาพหลอนให้เห็นสินะ……！」

 

『ด้วยความสามารถในการแทรกแซงของโอเน่ซามะ、เป็นไปได้อย่างแน่นอนในทางทฤษฎีค่ะ นั่นหมายความว่าอาจจะเป็นภาพหลอนจริง ๆ……？ แย่แล้วล่ะ ลีดเดอร์、เสียงกระซิบแห่งดวงดาวตอนนี้แข็งแกร่งมากเกินไปแล้วค๊า！』

 

（การยั่วยุกะทันหันก็เป็นการบลัฟเช่นกัน ตั้งใจให้ข้าใช้ความสามารถออกไป เริ่มเมื่อไหร่……ไม่มีทาง）

 

เพียงครั้งเดียว、ที่นาตากิ เคย์ทำอย่างอื่นนอกจากการหลบ

ไม่นานหลังจากการต่อสู้เริ่มต้นขึ้น、ครั้งหนึ่งเขาถูกแสงเวทมนตร์ที่ไร้ความหมายเบี่ยงเบนความสนใจ

 

「ข้าคิดว่าเป็นแค่การเบี่ยงเบนความสนใจ……แต่นั่นเป็นเงื่อนไขสำหรับความสามารถของแก ในการเปิดใช้งานสินะ」

 

โซลเซียลาหัวเราะราวกับยืนยันคำพูดของโรคุฮาระ

 

「คุณหลงใหลในประกายแสงของดวงดาวใช่ไหมเน๊ะ」

 

มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติ

โรคุฮาระเลือกรอดูท่าทีไปก่อนเป็นครั้งแรก เพราะนี่เป็นผลลัพธ์ที่ไปไม่ได้สำหรับเอย์น่าซึ่งควรจะเป็นคนที่มีประสาทสัมผัสดีเยี่ยมจะพลาดไปได้

 

「การเอาแต่คิดว่าเป็นเลิศในด้านการตรวจจับนั่นคือปัญหาเน๊ะ ดังเช่นครั้งนี้、มีบางสิ่งที่สามารถต่อต้านเธอได้ เช่น การเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ตนเองเห็นคือความจริง ทว่าน่าเสียดายเล็กน้อย、ที่ฉันไม่สามารถทำร้ายพวกคุณได้เพราะเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา」

 

「มีพฤติกรรมล้อเลียนดูถูกคนอย่างน่าประหลาดใจเลย ช่างเป็นผู้หญิงนิสัยเสียไม่หยอก」

 

「ฉันดีใจที่คุณชอบ」

 

ตุบ、โซลเซียลาร่อนลงบนพื้นด้วยเสียงแผ่วเบา

จากนั้นเธอก็โค้งคำนับด้วยท่าทางอันสง่างาม

 

「ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง ฉันคือเสียงกระซิบแห่งดวงดาวรุ่นปัจจุบัน――นามนั้นคือ โซลเซียลา」

 

เคียวยักษ์ถูกสร้างขึ้นจากวงเวทย์

โซลเซียลาคว้าสิ่งนั้นที่เต้นเป็นจังหวะ、และควงอย่างรวดเร็ว 

 

「ต่อไป、ทำไมไม่ร้องเพลงกับฉันล่ะ」

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ