(นิยายแปล) อวกาศต่างโลก - ตอนที่ 6 - กิลด์ทหารรับจ้าง
พอมาถึงโต๊ะรับรองก็เจอผู้ชายรูปร่างกำยำมีแผลเป็นทั่วตัวนั่งอยู่ แขนซ้ายเป็นแขนเทียมแล้วยังเป็นแขนกลด้วย ค่อยรู้สึกว่าเป็นกิลด์ทหารรับจ้างขึ้นมาหน่อย
“หา? มีไร?”
“หมอนี่เป็นเด็กใหม่น่ะ เป็นทหารรับจ้างผิดกฏหมายที่ไม่ยอมลงทะเบียนกับกิลด์”
“หือ? พวกใต้ดินเหรอ? ก็เคยได้ยินมาบ้างแต่พึ่งเคยเห็นตัวเป็นๆ ครั้งแรกนี่แหละ นั่งก่อนสิพี่ชาย”
“อ่า หวัดดี”
ผมนั่งที่เคาท์เตอร์อยากที่อีกฝ่ายบอก หน้าขรึมๆ ของตาลุงนี่ข่มขวัญดีจริง ถ้าเจอทีโลกเดิมนี่คือคนที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องไม่ไปหาเรื่องแน่ๆ ดูเป็นพวกที่ต้องทำงานอันตรายแหงๆ
“เป็นพวกแอบอ้างได้หมายความต้องมียานเป็นของตัวเองสินะ? เอาชื่อยานกับ ID มา จอดอยู่ที่โรงจอใช่ไหม?”
“ครับ”
“อุ๊ปส์ กลัวจนทำตัวเป็นแมวเลย ตลกอะ”
“เงียบน่า”
ผมจ้องอัลม่าที่ปิดปากขำ แต่ก็ไม่ได้หยุดเธอได้เลยสักนิด ให้ทำไงเล่า ดูไงหมอนี่ก็น่ากลัวนี่หว่า!
ผู้ชายที่ดูน่ากลัวที่อยู่ที่โต๊ะรับรองก็ใส่ชื่อยานกับ ID ที่ผมให้ไปลงในของบางอย่างที่คล้ายๆ แท๊ปเล็ต แล้วก็จัดการอะไรบางอย่างอยู่สักแปป
“อะไรเนี่ย? ยานนี่อะไรเนี่ย? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแฮะ”
“อ่า ที่มาอาจจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร แต่ยืนยันได้ว่าไม่ใช่ของขโมยมานะ”
“อื้ม ก็เข้าใจแหละ แต่ว่า… เอาเถอะละลาบละล้วงอดีตไม่ใช่นิสัยที่ดีซะด้วยสิ แล้วเหมือนว่าจะล่าโจรสลัดไปสามลำเมื่อสี่วันที่แล้วสินะ แค่นั้นเหรอ? เอาจริงดิ ไม่มีแม้แต่บันทึกจอดยานที่ไหนเลยเนี่ยนะ”
“น่าจะเพราะอุบัติเหตุจากไฮเปอร์ไดรฟ์ไม่ก็อะไรสักอย่างที่ส่งผมมาใกล้ๆ โคโลนี่เนี่ยแหละ เอาจริงๆ คือยังจำเรื่องที่เกิดตอนนั้นไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ด้วยว่าแถวนี้คือแถวไหนด้วย”
“ถามจริง? อ่า… ชั่งเถอะ ไม่น่ามีปัญหาอะไร ไม่มีค่าหัวด้วย เอ่อ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพก็ได้นะ พูดแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนดูถูกเอาหรอก”
“โอ้ อื้ม”
ให้พูดสบายๆ กับคนหน้าตาแบบนี้นี่ใช้ความกล้าชิบหายเลย…
“ใช่เลย ทหารรับจ้างถ้าโดนดูถูกแล้วก็ถือว่าจบกัน ไงก็ต้องระวังไว้หน่อย ไงเถอะ ลุงยังปล่อยผ่านง่ายๆ เหมือนเคยเลยนะ”
“ก็รู้นิยัยหนูว่ามันไม่จำเป็นต้องพยายามแงะอดีตของทหารรับจ้างตราบใดที่ไม่มีค่าหัวแล้วมียานก็ไม่มีปัญหาทั้งนั้นแหละ”
พอฟังทั้งสองคนคุยกันผมก็เกิดมีคำถามขึ้นมา เลยตัดสินใจถามออกไปเลย
“อ่า คือยานลำนึงก็ไม่ใช่ถูกๆ ใช่มะ? ด้วยเหตุผลที่ว่าเลยไม่น่ามีคนที่เป็นทหารรับจ้างไหวสักเท่าไรรึเปล่า? แล้วทำยังไงให้คนพอล่ะ?”
ผมคิดว่าคำถามของตัวเองน่ะปกติ เพราะพอดูจากค่าเงินของโลกนี้แล้วจะซื้อยานสักลำที่ติดของครบครันต้องมีอย่างน้อน 500,000 อีเนล ตีเป็นเงินเยนก็ราวๆ 50 ล้านเยน แล้วพอดูรายได้ต่อปีของคนที่โลกนี้แล้วก็นับว่าเป็นเงินจำนวนมหาศาลอยู่ดี
“บางส่วนเป็นทหารผ่านศึกที่ได้กลับบ้านเกิด พวกนี้จะได้เงินดีเพราะความสามารถสูง กับอีกส่วนที่มาเป็นทหารรับจ้างเพราะโหยหาการต่อสู้ ส่วนที่เหลือเป็นงานอดิเรกของพวกคนรวย”
“แต่ที่อื่นก็มีโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างด้วยนี่หน่า?”
“อื้อ แต่ที่ระบบดาวนี้ไม่ค่อยมีหรอก”
“แต่เท่ากับว่าเป็นได้ยากอยู่ดีนี่หน่า?”
“ก็ใช่ แต่กาแล๊กซี่มันใหญ่นะ คนเลยมีพอตลอดแหละ”
ให้พูดอีกอย่างคือเพราะจำนวนพื้นฐานมันมีเยอะ ที่มาเป็นไหวเลยเยอะตามไปด้วย หรือว่าเพราะงานทหารรับจ้างมันมีไม่ค่อยเยอะกันนะ? ฮึ่มม ไม่รู้เว้ย ไม่เข้าใจ แต่เอาเป็นว่าเป็นอย่างงั้นแหละ
“ลงทะเบียนเสร็จแล้ว ต่อไปก็ทดสอบ”
“ทดสอบ?”
“เออ ก็ถ้าไม่รู้ว่าฝีมือขนาดไหน จะหางานเหมาะๆ ให้ได้ยังไงละ”
“ก็ใช่แหละ แต่จะทดสอบยังไง?”
“มีเครื่องจำลองสำหรับฝึกอยู่ ไปลองดูกัน”
“โอเค”
แล้วลุงพนักงานต้อนรับก็ตะโกนบอกคนในห้องออฟฟิศ ลุดขึ้นแล้วพาผมกับอัลม่าไปที่อีกห้องนึง ไหงอัลม่าถึงตามมาด้วยอะ? อัลม่าที่น่าจะรับรู้ได้ถึงสายตามผมก็ยิ่มกรุ้มกริ่มให้
“ฉันเองก็ควรรู้ว่าเด็กใหม่ที่พามาฝีมือดีขนาดไหนใช่ไหมล่า?”
“อย่างงั้นเหรอ?”
เอาเถอะ ที่การลงทะเบียนทหารรับจ้างมันราบลื่นขนาดนี้ก็ต้องขอบคุณอัลม่าด้วย แล้วผมเองก็ไม่ได้มีปัญหากับการโดนตรวจสอบความสามารถหรอก แถมจริงๆ แล้วคิดว่ามีมืออาชีพประสบการณ์ทหารรับจ้างห้าปีมาช่วยดูความสามารถให้ด้วยถือว่าดีไปอีก พอได้ยินคำประเมิณแล้วจะได้มั่นใจว่าฝีมือผมจริงๆ แล้วดีขนาดไหนกันแน่
“ถึงแล้ว”
ห้องที่ติดตั้งเครื่องจำลองไว้ใหญ่กว่าที่ผมคาดซะอีก ด้านในมีเครื่องจำลองขนาดพอๆ กับรถบรรทุกเรียงกันเป็นตับ พูดตรงๆ ก็คืออย่างกับตัดเอาห้องคนขับของยานมาวางเรียงกันไว้เลย
“เลือกอันที่คล้ายยานที่เคยขับแล้วขึ้นไปได้เลย”
“โอเค”
ห้องคนขับของยานแต่ละลำจะต่างกันไปตามผู้ผลิตแต่ละราย แม้กระทั่งระบบปฎิบัติการณ์ก็พูดได้ว่าไม่เหมือนกัน แต่ว่ายานหลายๆ ลำก็ทำบริเวณบล๊อกห้องคนขับให้สับเปลี่ยนได้ หรือพูดอีกอย่างคือห้องคนขับน่ะเป็นของที่แยกออกมาจากตัวยานแล้วเอามาติดตั้งไว้นั่นเอง
ตัวฟังก์ชั่นนี้ก็มีในสเตลล่าออนไลน์ ก็เลยคุ้นเคยอยู่พอตัว
“อันนี้แหละ”
“โฮ่ ระดับไฮ-เอนของกองทัพสินะ เอาสิเดี๋ยวจะไปเตรียมให้ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”
เขามองบล๊อกห้องคนขับที่ผมเลือกแล้วอุทานชมก่อนจะออกไปที่ไหนสักที่ คิดว่าน่าจะมีอุปกรณ์สำหรับจัดการเรื่องการจำลองอยู่ที่ไหนสักที่ อัลม่าเองก็หายไปด้วยแบบไร้ร่องรอย คิดว่าน่าจะไปสังเกตการณ์อยู่ที่ไหนสักที่
☆★☆
“เอาล่ะ เริ่มการประเมินกัน”
“เข้าใจแล้ว แล้วเรื่องข้อมูลของเครื่องทดสอบล่ะ?”
“ฉันเอาข้อมูลจากเครื่องนายมาใช้ มันควรจะทำงานได้เกือบจะเหมือนของจริงเลย… แต่เดี๋ยวนะ ไอ้นี่มันอะไรวะเนี่ย?”
“มีอะไรรึเปล่า?”
“มีอะไรหมายถึงอะไร? ก็ไอ้ข้อมูลเครื่องนี่ไง… ใช่ไหวเหรอวะ?”
“ถ้าเป็นข้อมูลของกฤษณะก็คิดว่าไม่มีปัญหาหรอก”
มีอะไรแปลกเหรอ? เอาเถอะ ไม่รู้ว่าที่โลกนี้ประเมินกฤษณะไว้เท่าไหนกัน แต่ควรจะค่อนข้างสูงอยู่ถ้าใช้สเตลล่าออนไลน์เป็นพื้นฐานอะนะ
“เอาเถอะ ว่าไงก็ว่ากัน การทดสอบรอบนี้เป็นเรื่องการควบคุมเครื่องของตัวเอง วิธีก็ง่ายๆ จัดการเครื่องศัตรูให้หมด ซึ่งยานอื่นนอกจากนายทั้งหมดเป็นศัตรู รอบแรกไม่เยอะ แต่จะมาเป็นรอบๆ แล้วค่อยๆ เก่งขึ้นกับเยอะขึ้นเรื่อยๆ”
“รับทราบ”
เอาล่ะ เริ่มการทดสอบ เดินเครื่องได้
แล้วห้องคนขับก็มืดลงเหลือจนแทบมองไม่เห็น ดูเหมือนว่าการทดสอบจะเริ่มตั้งแต่เปิดระบบยานเลย
ผมเดินเครื่องกำเนิดพลังงานหลักด้วยความชำนาญแล้วเร่งแรงส่งพลังงานขึ้นไปโหมดต่อสู้ทันที ซึ่งเครื่องจำอลงที่เหมือนกฤษณะก็ทำงานเป็นการตอบรับและทำให้มองเห็นอวกาศล้อมรอบอยู่ภายนอก เป็นภาพที่สมจริงสุดๆ ถึงจะเป็นของจำลองแต่ก็สมจริงอย่างไม่น่าเชื่อ
“พบยานไม่ระบตัวตน ระบบอาวุธออนไลน์”
ผมเปิดระบบอาวุธแล้วหันยานไปยังทิศทางที่โชว์ขึ้นมาบนเรดาร์ ตามด้วยเร่งเครื่องจนสุดทำให้ร่างกายของผมโดนกดลงไปกับที่นั่งทันที
“โว้ว จำลองกระทั่งแรงจีตอนเร่งเครื่องเลยแฮะ”
ใช้เทคโนโลยีที่สุดยอดขนาดไหนเนี่ย? เอาเถอะ ถ้าเป็นโลกที่เหมือนสเตลล่าออนไลน์ ยังไงก็มีเครื่องกำเนิดแรงโน้มถ่วงหรืออะไรแนวๆ นั้นอยู่แล้ว น่าจะใช้เทคโนโลยีจำพวกนั้นน่ะแหละ
เป้าหมาย ที่น่าจะหมายถึงเป้ายิง กำลังเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า และกำลังหันหัวยานมาหาผม ผมเลยเล่นมันที่ด้านข้างก่อนเลย
อาวุธที่แขนทั้งสี่กางออกจากลำยานและเล็งเข้าหายานอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ และเมื่อเหนี่ยวไกที่คันบังคับลำแสงสี่เส้นก็พุ่งเข้าหาเป้าหมาย ทะลุตัวยานในทีเดียว และไม่นานจากนั้นยานก็ระเบิดเป็นชิ้นๆ
“เปราะบางจังนะ”
เคลื่อนไหวช้าแล้วก็หน้าตาเหมือนยานขนส่งที่มีพื้นที่เก็บของเยอะ
จากนั้น ยานศัตรูก็ค่อยๆ ทยอยปรากฏขึ้นมาก แต่ทั้งหมดก็อ่อนแอ ช้า เปราะ ไม่ต่างจากเป้ายิง แบบนี้ไม่คิดว่าจะได้ลองว่าตัวเองเก่งขนาดไหนแหง
“อ่า ถ้าใช้โปรแกรมประเมินสำหรับสมาชิกใหม่ต่อไปไม่น่ามีประโยชน์นะ”
“น่าจะเพราะประสิทธิภาพของยานมันต่างกันเกินนะ?”
“ก็ใช่แหละ แต่แบบ… ลองโปรแกรมประเมินอันอื่นแล้วกัน”
“รับทราบ”
ผมลองโปรแกรมประเมินอันถัดไป ดีกว่าอันก่อนหน้าอย่างชัดเจน แต่ก็ยังช้าและอ่อนแออยู่ดี ไม่ต่างจากโจรสลัดที่ยิงไปเมื่อสี่วันที่แล้วเลย
“อ่อนไปอะ ไม่อยู่มือเลย”
“ไม่ดิ คือแบบ… มันเป็นโปรแกรมฝึกสำหรับมืออาชีพแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆ อย่าล้อกันเล่นเลยน่า มีอันที่ยากกว่านี้อยู่ใช่ไหมล่ะ”
“ก็มีแหละ แต่ว่า… มันไม่น่าไหวจริงๆ นะ”
รอบนี้ค่อนข้างท้าทายเลย ยานโจรสลัดเกินสิบลำบุกพร้อมกันตั้งแต่เริ่ม อาวุธก็แรง แต่ก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรถ้าระวังกระสุนของปืนแรงกับพวกอาวุธระเบิด ปืนเลเซอร์น่ะเบา โล่ก็ไม่ได้แข็งอะไร ก็เลยไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ลำสุดท้ายนี่ก็ตึงๆ เป็นคลาสยานลาดตระเวนเบา แต่พอโดนเข้าจุดบอดของยานได้ก็กลายเป็นผมเล่นคนเดียวไปเลย
“เพลินใช้ได้อยู่นะ”
“ล้อเล่นกันรึเปล่าวะเนี่ย”
ตาลุงอุทานด้วยเสียงไม่พอใจ หรือนี่จะเป็นระดับยากสุดแล้ว?
“อ่า เอาเถอะ แค่นี้แหละ การทดสอบจบแล้ว”
“รับทราบ”
ง่ายกว่าที่คิดไว้นะ อยากรู้จังแฮะว่าตาลุงนั่นจะให้ผลประเมินมาแบบไหน… เอาเถอะ จากท่าทางแล้วไม่น่าแย่หรอก
ผมตัดการจ่ายพลังงานของเครื่องกำเนิดพลังงาน ปิดเครื่องจำลอง แล้วออกมาจากห้องควบคุม ตอนที่ออกมาจากห้องจำลอง ลุงพนักงานต้อนรับกับอัลม่าก็มารออยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าที่อธิบายได้ยาก ราวกับว่าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“แล้วผลการทดสอบล่ะ?”
“โอ้ เอาไว้คุยตอนกลับไปถึงโต๊ะแล้วกัน”
ทำไมต้องทำอมพะนำด้วยอะ บอกผลตรงนี้เลยไม่ได้อ่อ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมอัลม่าต้องจ้องกันขนาดนั้น อะไรกันล่ะเนี่ย?
ผมส่ายหัวในใจแล้วตามทั้งสองคนกลับไปที่ล๊อบบี้
“เอาล่ะ ก่อนอื่นจะบอกผลการทดสอบให้”
“อ่า”
“นายผ่าน”
“ก็ดีแล้วนี่หน่า ทำไมต้องทำหน้าไม่สบายใจแบบนั้น?”
“ทหารรับจ้างน่ะมีระบบจัดอันดับด้วย”
“แล้ว?”
เหมือนแนวๆ แรงค์นักผจญภัยที่เห็นตามโนเวลแนวต่างโลกบ่อยๆ ปะ? หรือผมจะอยู่ดีๆ ได้ขึ้นแรงค์ A หรือ S อะไรแบบนั้น?
“มันถูกเรียกว่าคอมแบทแรงค์ ซึ่งมันจะแทนความสามารถการต่อสู้ของทหารรับจ้างคนนั้นๆ ซึ่งมีห้าแรงค์ด้วยกัน ไอร่อน บรอนซ์ ซิลเวอร์ โกลด์ แล้วก็ แพลตตินัม ซึ่งไอร่อนต่ำสุด และแพลตตินัมสูงสุด”
“แล้วยังไงต่อเหรอ?”
“อันสุดท้ายที่นายใช้ทดสอบไปมันไว้สำหรับเลื่อนขั้นขึ้นโกลด์”
“แล้ว?”
“แต่ต่อให้มันจะเป็นการทดสอบสำหรับปรับขั้นขึ้นโกลด์ ฉันก็ให้นายเป็นโกลด์เลยไม่ได้”
“เข้าใจแล้ว”
รางวัลมันไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไรถ้าอยู่ดีๆ ได้ขึ้นไปอยู่ลำดับสองจากสูงสุดเลย แถมไอ้ระบบแรงค์เนี่ยไม่มีในสเตลล่าออนไลน์ด้วย พอรู้ผมเลยอยากสนุกไปกับการไต่แรงค์อยู่เหมือนกัน
“นายต้องมีบันทึกผลงานก่อน รู้ใช่ไหม?”
“รู้แล้ว”
“เพราะงั้น ตอนนี้นายเป็นบรอนซ์ชั่วคราว เดี๋ยวเราจะอัปโหลดข้อมูลจากการจำลองก่อนหน้านี้ขึ้นไป แล้วแรงค์นายจริงๆ จะตัดสินอีกที”
“ขอล่ะ อย่าจู่ๆ ให้ขึ้นเป็นโกลด์เลยแล้วกัน เดี๋ยวอดสนุกไต่แรงค์กันพอดี”
“ขะ เข้าใจแล้ว”
ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างดึงดูดให้ผมหันหลังกลับไป ตรงนั้นคืออัลม่าที่กำลังทำหน้างอลและมองทิ่มแทงด้วยสายตาคมกริบ อะไรเล่า? หยุดทีเถอะ ผมก็แค่มือใหม่อ่อนแอนะ ช่วยอ่อนโยนด้วยทีเถอะ
“ตอนนี้ ถึงแรงค์นายจะเป็นขั้นชั่วคราว แต่ได้รับการลงทะเบียนทหารรับจ้างอย่างเป็นทางการแล้ว จากนี้ไปกิลด์ทหารรับจ้างจะหนุนหลังนาย แล้วในทางเดียวกัน นายก็แบกรับชื่อเสียงของทหารรับจ้างอยู่ อย่าลืมซะล่ะ”
“ไม่มีอธิบายเรื่องกฏสมาชิกหรืออะไรแบบนั้นสักหน่อยเหรอ?”
“ยุ่งยากอะ อ่านเอาเองเถอะ เดี๋ยวส่งให้ทางข้อความ”
“ไร้ระเบียบจริงนะ”
แต่ผมก็ไม่ได้ต้องการตอนนี้เลยเมื่อไร เพราะงั้นไม่มีปัญหา เดี๋ยวค่อยๆ อ่านคืนนี้เอา
“ว่าแต่ทำไมรุ่นพี่อัลม่าผู้ยิ่งใหญ่ถึงอารมณ์ไม่ดีกันล่ะ?”
“ซิลเวอร์”
“เอ๋?”
“ห้าปี ฉันถึงได้ซิลเวอร์”
“อื้มม แล้ว?”
ตอนที่ผมเหลือบตาไปมองตาลุง ลุงแกก็หลบตาผมแล้วพูดขึ้น
“นายอาจจะได้เป็นซิลเวอร์”
“อ่า… เข้าใจแล้ว”
“กรอดดด…”
“ไม่ว่าผมจะแรงค์ไหน รุ่นพี่อัลม่าก็คือรุ่นพี่นะครับ! เนี่ยๆ ถ้าไม่ใช่เพราะรุ่นพี่อัลม่า ผมนี่ยังเป็นพวกต้มตุ๋นอยู่เลยนะ! ไม่รู้เหนือรู้ใต้เลย! ผมก็แค่ทากโง่เง่าที่หาทางไปร้านของชำไม่เจอด้วย! เพราะงั้นต้องฝากด้วยนะครับ รุ่นพี่อัลม่า จริงๆ นะ!”
“จ-จริงเหรอ? ถ้างั้น ก็ได้ มาสิไปร้านของชำต่อ แล้วเดี๋ยว ‘รุ่นพี่’ คนนี้จะสอนนายเอง”
คุณเอลฟ์อวกาศโชคร้ายกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้งด้วยการชมเอาใจของผม ง่ายจังเลยน๊า
“สุดยอดเลยครับ นับถือเลย”
“แล้วก็แมพของโคโลนี่…”
“เจอกันนะ!”
ตาลุงที่โต๊ะรับรองกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมก็หยุดไว้ด้วยสายตาแล้วออกมา หยุดเลยนะพวก ถ้ายัยนี่โกรธอีกมันจะวุ่นวายนะ? อาเระ? ไม่เหรอ ถ้าเอาแผนที่มาก็โอเคอยู่?
งั้นอย่าไปคิดมากแล้วกัน เนาะ
HorrorDay: การแบ่งระดับยานจะใช้แบบเดี๋ยวกับเรือ แต่เผื่อสำหรับคนที่ไม่รู้เรียงจากเล็กไปใหญ่
ยานพลเรือน: เล็กสุดไม่เหมาะกับการสู้รบ แต่โจรสลัดส่วนใหญ่จะใช้แบบนี้มาติดอาวุธเพิ่ม
เรือพิฆาต(Destroyer): จะลำเล็กสุดและเร็วสุดจากบรรดาที่นับว่าใช้สู้
เรือลาดตระเวณ(Cruiser): ขนาดกลาง ปกติจะแบ่งเป็นเรือลาดตระเวณเบาและเรือลาดตระเวณหนัก โดนส่วนใหญ่จะต่างกันที่ความเร็วกับความหนาของเกราะ กฤษณะถูกจัดอยู่ในหมวดเรือลาดตระเวณหนัก
เรือประจันบาญ(Battleship): เรือขนาดใหญ่ที่ปกติจะใช้เป็นเรือสั่งการ ในเรื่องนี้ใหญ่มากพอให้จอดเรือลาดจระเวณได้หลายลำเลย
ปล. จริงๆประเภทเรือจะมีแยกย่อยไปอีกเยอะทั้งขนาดที่ปรับเปลี่ยนไปตามปีที่สร้าง และพวกเรือที่ไว้ขนส่งโดยเฉพาะด้วย เพราะงั้น 4 ประเภทด้านบนจะเป็นประเภทที่เจอได้บ่อยในเรื่องเท่านั้น
{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}
สนับสนุนเป็นกำลังใจหรือจะเป็นค่าชานมไข่มุกให้คนแปล หรือจะเป็นค่าเหนื่อยไปซื้อชานมก็ได้ทั้งนั้นคะ
ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ
YOU MAY ALSO LIKE
![[นิยายแปล] Netoge no Yome ga Ninki Idol datta ภรรยาในเกมออนไลน์ของผมคือไอดอลสุดฮอต](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/10/10161_cover-75x106.jpg)
