[นิยายแปล] ฝ่าปริศนา ตะลุยโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 84 ไฟล์ 10 : คุณซันนุกิและคุณคาราเทก้า [3]

“ประมาณเดือนก่อน เพื่อนของฉัน นัตซึนโทรมาหาฉันค่ะ”
“นัตซึน”
“โอ๊ะ ชื่อเต็มๆ เธอคืออิชิคาวะ นัตสึมิค่ะ พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว แถมก็ยังอยู่ใกล้ๆ กันด้วย”

 

ที่ว่าใกล้ๆ นี่ งั้นก็แปลว่าเธอคนนั้นก็อยู่ใกล้ๆ กับมหาลัยที่ฉันกับอาคาริเรียนอยู่งั้นสิ

 

“เธออยู่รุ่นเดียวกับเธองั้นเหรอ?”
“อ้อ นัตซึนไม่ได้เป็นนักศึกษาหรอกค่ะ เธออายุเท่ากับฉันเลย แต่ครอบครัวของเธอเปิดเป็นอู่ซ่อมรถ เธอก็เลยเริ่มช่วยงานที่บ้านตั้งแต่สมัยมอปลายแล้ว ตอนนี้เองก็ยังเหมือนเดิม”
“อืม”
“นัตซึนโทรมาหาฉัน แล้วบอกว่า ‘มีลิงแปลกๆ อยู่ที่ลานหน้าบ้านด้วย’”
“ลิงแปลกๆ?”
“เธอส่งรูปมาให้ฉันด้วย―นี่ไงคะ ดูสิ”

 

อาคาริเปิดหน้าจอมือถือให้ดู―ก็มีรูปของสัตว์ขนดกนั่งอยู่บนหินปูในสวน ดูเหมือนลิงกังญี่ปุ่นกำลังหันหน้าหนีจากกล้องเท่านั้นเอง จนกระทั่งเธอปัดนิ้วเลื่อนรูปนั้นออกไปนั่นแหละ…

 

 

“อึก อะไรล่ะนั่นน่ะ? นั่นมันไม่ใช่ลิงจริงๆ ใช่มั้ย?”

 

โทริโกะที่มองไปที่หน้าจออยู่กับฉันก็ร้องเสียงหลงเลย

อย่างที่เธอว่านั่นแหละ หน้าที่หันมาที่กล้องในรูปที่ 2 นั่นน่ะไม่ใช่หน้าของลิงเลย มันเหมือนสีหน้าของมนุษย์ ที่เป็นรอยยิ้มจางๆ เหมือนกำลังตลกกับอะไรซักอย่างอยู่ ส่วนลำตัวของมันดูเป็นลิงหมดเลยนะ ถ้ามันจะมีสิ่งมีชีวิตอะไรที่อยู่ตรงกลางระหว่างลิงกับคน ฉันรู้สึกว่ามันก็คงออกมาดูเหมือนประมาณนี้แหละ

อาคาริพยายามจะเอารูปในจอไปให้คุณโคซากุระดูด้วย แต่คุณโคซากุระก็แค่เอนตัวหนีพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่บนหน้าของเธอเท่านั้นเอง ฉันรู้สึกได้ถึงแรงมุ่งมั่นที่เธอจะไม่ยอมให้อะไรก็ตามที่น่ากลัวฝ่ารอยยิ้มนั่นเข้าไปถึงเธอได้เลยแฮะ

 

“จากที่นัตซึนบอก เหมือนลิงตัวนี้จะพูดกับเธอด้วยค่ะ”
“หืม แล้ว?”

 

พอฉันเร่งให้เธอเล่าต่อได้แล้ว อาคาริก็มีสีหน้างงงวยไปหมด

 

“เออ หรือว่าเรื่องแบบนี้ มันจะเกิดขึ้นบ่อยๆ งั้นเหรอคะ?”
“ทำไมถึงถามยังงั้นล่ะ?”
“ก็รุ่นพี่ดูไม่ได้ตอบสนองอะไรเท่าไหร่เลยพอได้ยินเรื่องที่ว่าลิงพูดได้เลยนี่คะ”
“ก็ ถ้าขนาดแมวยังเป็นนินจาได้ ฉันมั่นใจว่าลิงก็พูดได้เหมือนกันนะ”
“ย- ยังงี้นี่เอง…”
“แล้ว มันพูดว่ายังไงล่ะ?”
“อ้อ จริงสิ ถ้าจำไม่ผิด…”

 

ตามที่อาคาริอธิบาย ลิงตัวนั้นเดินเข้าไปหา ‘นัตซึน’ แล้วก็พูดแบบนี้

‘ซันนุกิคันโนะกำลังจะมา เพราะงั้น ก็เอาสิ่งนี้ให้หล่อนดู หากเธอบอกว่าเธอเอาออกมาเอง หล่อนก็จะให้เธออันนึงด้วย หลังจากนั้นก็ฝังมันไว้ในลานซะ’

แล้วมันก็รีบเผ่นหายไปเลย ตรงที่เจ้าลิงเคยอยู่ก็มีอะไรซักอย่างหล่นอยู่ด้วย เธอก็เลยเข้าไปดูใกล้ๆ แล้ว…

 

“มันคือฟันสินะ? ฟันของมนุษย์”

 

พอได้ยินฉันพูดไปแบบนั้น อาคาริก็ตาโตเลย

 

“รู้ได้ยังไงน่ะคะ!?”
“ก็ ฉันรู้จักเรื่องนั้นน่ะ”

 

ตาของทั้งอาคาริ โทริโกะ แล้วก็คุณโคซากุระหันมามองที่ฉันกันเป็นตาเดียวเลย ฉันก็ขยับไปมาอยู่บนโซฟาแบบไม่สบายตัวเท่าไหร่

[ซันนุกิคันโนะ (サンヌキカノ : Sannukikanno)] ด้วยชื่อที่โดดเด่นนั่น การที่ฉันจะคุ้ยหาในความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องเล่าทางอินเตอร์เน็ตก็เลยทำได้ง่ายๆ เลย  

มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นที่รู้จักกันเท่าไหร่หรอก แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็ตรงตามนั้นอยู่ประมาณนึงเลยล่ะนะ ถ้าจำไม่ผิด อีกหลายวันต่อมา ก็จะมียายแก่คนนึงที่ชื่อซันซุกิคันโนะมาเยี่ยมที่บ้าน พอผู้เล่าเรื่องทำตามที่เจ้าลิงบอกเอาไว้―เอาฟันซี่นั้นให้เธอดู แล้วก็บอกว่าเขาเอามันออกมาเองเลย―ยายแก่คนนั้นก็เอาฟันมาให้เขาอีก ผู้เล่าเรื่องฟังฟันพวกนั้นเอาไว้ตรงที่เธอจากไป แล้วเรื่องก็จบลงแค่นั้นเลย มันเป็นเรื่องแปลกๆ ที่ทั้งแรงจูงใจ ทั้งรากฐานในการกระทำที่แปลกประหลาดของมันก็ยังเป็นปริศนาอยู่

พอฉันอธิบายไปแบบนั้น ตาของอาคาริก็เป็นประกายเลย

 

“ว-… ว้าว! โอ้โห! ว่าแล้วว่าเรื่องแบบนี้ต้องมาคุยกับรุ่นพี่จริงๆ ด้วย! ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะว่ามีเรื่องแบบนี้อยู่น่ะ!”
“ก็นะ ถ้าเธอไปหาในเน็ต ฉันว่าเธอก็น่าจะหาเจอนะ… แล้ว ซันนุกิคันโนะมาหาหรือยัง?”
“เรื่องนั้นน่ะ… คือ นัตซึนเฟี้ยงฟันซี่นั้นทิ้งไปแล้วค่ะ”
“ฮะ?”
“ตั้งแต่ที่เธอทำแบบนั้น ที่บ้านของเธอก็เริ่มเจ็บออดๆ แอดๆ กันเลย มีคนแปลกๆ ตามเธอมาเรื่อยๆ เลยด้วย แล้วก็มีเรื่องไม่ดีเท่าไหร่เกิดขึ้นกับเธอเยอะเลยค่ะ ฉันเพิ่งจะได้ฟังเรื่องนี้ก็ตอนที่แวะไปหาเธอเมื่อเร็วๆ นี้เอง แต่ฟังดูจะแย่มากๆ เลยล่ะค่ะ เพราะงั้น ฉันก็เลยคิดว่าพวกเราต้องขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ”

 

แต่ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญซักหน่อยนะ

เหมือนอย่างตอนแมวนินจาเลย ฉันรู้สึกว่าเรื่องราวที่ได้ยินมาจากอาคาริมันซ้ำกับเรื่องที่ฉันเคยอ่านในเน็ตแบบแทบจะลอกกันมา ถึงคนที่เจอกับปรากฏการณ์นั้นตรงๆ ไม่ว่าจะอาคาริหรือ ‘นัตซึน’ เนี่ย ไม่ได้คุ้นเคยกับเรื่องราวดั้งเดิมเลยก็เถอะ

แต่ละครั้งที่โลกเบื้องหลังพยายามจะติดต่อกับฉันก่อนหน้านี้ พวกมันจะใช้เรื่องน่ากลัวในหัวของฉันมาเป็นเหมือนต้นแบบ แต่ตอนนี้ พอฉันเห็นคนที่ไม่ได้คุ้นเคยกับเรื่องน่ากลัวหรือเรื่องผีพวกนั้นเหมือนอย่างฉัน กลับเจอเรื่องราวแบบนั้นแทบจะบรรทัดต่อบรรทัดแบบนี้ ทฤษฎีข้อนั้นของฉันก็ชักจะสั่นคลอนแล้วสิ

ไม่สิ… หรือว่าบางที…?

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่ โทริโกะก็พูดขึ้นมา

 

“ฟังดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับโลกเบื้องหลังอีกแล้วนะว่ามั้ย?”
“นั่นสิ… น่าจะใช่นะ”

 

ฉันตอบไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่ความคิดแปลกๆ มันก็ผุดขึ้นมาในหัวฉัน

มันอาจจะมีใครซักคนที่อยู่ในส่วนลึกของโลกเบื้องหลัง รู้ถึงตัวของพวกเราก็ได้นะ ที่ชายหาดในโอกินาว่า พวกเราถูกเรียกชื่อกันเลย―คามิโคชิ โซราโอะ กับนิชินะ โทริโกะ―เรื่องนั้นน่ะไม่ต้องสงสัยเลย

นี่ ‘พวกมัน’ พยายามจะเข้ามาราวีพวกเราถึงโลกเบื้องหน้าเลยงั้นเหรอ?

หรือว่าเหตุการณ์ที่ต่อเนื่องกันทั้งหมดนี่―จากที่อาคาริกับเพื่อนของเธอไปเจอกับเหตุการณ์แปลกๆ เข้า มาถึงเรื่องที่เธอมาขอให้พวกเราช่วย―จะมีเป้าหมายอยู่ที่ฉันกับโทริโกะน่ะ?

มือของฉันจับไปที่ต้นขาขวาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย มันเป็นจุดที่ซองปืนกับมาคารอฟจะอยู่ทุกทีเวลาอยู่ที่โลกเบื้องหลังล่ะนะ

เมื่อตอนเจอเรื่องของแมวนินจา อาคาริก็รู้แล้วว่าพวกเราพกปืนกันด้วย ฉันคงจะไม่ไปทำตัวให้เสี่ยงโดนจับข้อหาพกพาอาวุธปืนไปมาหรอก

ถึงยังไงก็เถอะ ถ้าไม่พกปืนเอาไว้ด้วย แล้วถ้าดันไปเจอพวกตัวตนจากโลกเบื้องหลังที่ฝั่งนี้ ฉันจะปกป้องตัวเองยังไงล่ะ?

 

TN: เป็นคุณ อยู่ดีๆ มีลิงแปลกๆ เอาฟันมนุษย์มาให้ คุณจะเก็บเอาไว้มั้ยครับ?