“ตอนนี้ดีขึ้นรึยัง”

 

“อึ้ม …”

 

เทียที่ตาของเธอแดงและบวมตอบในขณะที่เช็ดหน้าด้วยผ้า ชุดเกราะหนังของฉันค่อนข้างเหนียว แต่ฉันจะเรียกสิ่งนี้ว่าบาดแผลอันทรงเกียรติ

 

“ฉันขอโทษที่ทำให้นายตกใจ”

 

“นั่นสินะ แต่ฉันได้ทำสิ่งที่คล้ายกัน”

 

“คล้ายกัน…? อ้อเข้าใจแล้ว เมื่อตอนที่เราพบกันครั้งแรก!”

 

“ใช่ๆ ตอนนี้เราเสมอกันแล้วนะ”

 

“ใช่! ฟุฟุฟุ~ ฉันคิดถึงมัน”

 

ในที่สุดเทียก็ยิ้มให้ฉันในขณะที่ฉันล้อเล่นกับเธอ ฉันชอบที่จะนั่งพักผ่อนและเพลิดเพลินกับการพบกันอีกครั้ง แต่ก่อนที่ฉันจะทำ มีบางอย่างที่ฉันอยากจะถามเธอจริงๆ

 

“งั้นเทีย เธอมาที่นี่ได้ยังไง?”

 

“มันคือ…สิ่งนี้”

 

หลังจากพูดเสร็จเทียก็หยิบโลหะสีเงินที่มีประกายแวววาวออกมาจากกระเป๋าที่ผูกไว้กับเอวของเธอ รูปร่างของโลหะนั้นช่างดูคุ้นเคยเหลือเกิน… หืม?

 

“อา!? หรือว่า …”

 

“ใช่ ขนนกของ “ดาบปีกสีเงิน” ที่นายทิ้งไว้กับฉัน ฉันได้รับหนึ่งในหกขนนกเป็นของขวัญพิเศษ ตอนแรกฉันคิดจะใช้มันเป็นตัวกระตุ้นสำหรับการสำรวจเวทมนตร์เพื่อค้นหาสถานที่ที่เอ็ดเสียชีวิตและนำร่างของนายกลับมา ถ้าเป็นไปได้ …แต่เซอร์ไพรส์!! เพราะคำตอบที่ได้รับคือเอ็ดยังมีชีวิตอยู่! ฉันยุ่งทันทีหลังจากนั้น! ฉันรู้ว่านายยังมีชีวิตอยู่ แต่ฉันไม่รู้ว่านายอยู่ที่ไหน ฉันคิดว่าฉันได้ค้นหาทั้งโลกแล้ว แต่ไม่มีร่องรอยของเอ็ดที่ไหนเลย และเวทมนตร์การค้นหาของฉันก็แสดงให้เห็นเพียงว่านายอยู่ไกลแสนไกล … ดังนั้น เป็นทางเลือกสุดท้าย ฉันจึงใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้ายแบบบังคับ”

 

“บังคับ… งั้นเธอถึงได้เอาตูดมาทับหัวฉันสินะ-… โอ้ย!?”

 

<<ป้าบ~!>> เทียตบหัวฉันด้วยแก้มที่พองออก

 

“นายพูดแบบนั้นกับผู้หญิงไม่ได้นะ! โถ่~! …ฟุฟุ~ แต่ฉันดีใจที่ได้พบนายอย่างปลอดภัย ฉันใช้ทักษะลับของเอลฟ์ที่สืบทอดมารุ่นต่อรุ่น แต่มันใช้มานาค่อนข้างหนักไปหน่อย…”

 

“อืมๆ ทักษะลับ ฟังดูเจ๋ง――――――――”

 

เสียงหัวเราะไร้กังวลของเทียและความหมายของคำพูดของเธอแทรกซึมอยู่ในสมองของฉันหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อรู้ว่ามันคืออะไร เลือดก็แทบไหลออกจากร่างกายของฉัน และฉันก็จับไหล่ของเทียไว้แน่นแล้วจ้องหน้าเธอตรงๆ

 

“กี่ปี? ใช้มากี่ปี!!?”

 

“…อา ฉันเข้าใจแล้ว ฉันรู้ว่าเอ็ดรู้เรื่องนี้”

 

“ฉันรู้แล้วเหรอ? เธอหมายถึงอะไร ‘ฉันรู้แล้ว’? อะไร….?”

 

ฉันถามเธอด้วยสีหน้าหวาดกลัว แต่เทียยิ้มตอบฉันอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอซึ่งมีความเศร้าโศกอยู่ในนั้นหรี่ลงเล็กน้อยและปากเล็ก ๆ ของเธอก็เริ่มบานพร้อมกับคำพูดที่เหมือนดอกตูมที่คลี่ออก

 

“ตอนที่ฉันกำลังจะย้ายมาที่นี่… ไม่สิ เหมือนเพิ่งย้ายมาที่นี่เพียงชั่วครู่ แต่ยังไงก็ตาม ความทรงจำเกี่ยวกับฉันที่ไม่ใช่ของฉันท่วมเข้ามาในสมองของฉัน ความทรงจำของฉันที่เตะเอ็ดออกไป อเล็กซิสช่วยฉันหนีจากที่ที่ฉันบอกลาเอ็ด มีชีวิตรอดเพียงลำพัง … แล้วกลับมาพบกับเอ็ดที่ดูแลฉันในตอนท้าย ฉันเห็นมัน ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่ความฝัน …”

 

“ไม่ มันคือความฝัน พวกนั้นไม่มีอยู่จริง! สิ่งนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ……”

 

“เอ็ด… หุหุ ใช่ ฉันรู้ เอ็ดเปลี่ยนมันเพื่อไม่ให้มีอยู่จริง”

 

เทียค่อยๆ โอบมือของเธอรอบคอของฉันและกอดฉัน หูยาวของเธอจั๊กจี้ขณะที่มันเล็มแก้มของฉัน และลมหายใจร้อนของเธอยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่คอของฉัน

 

“ฉันรู้ว่าเอ็ดอยู่เคียงข้างฉันเสมอ ทั้งตอนนั้นและตอนนี้ …ขอบคุณ เอ็ด”

 

“อ่า! ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร! ฉันไม่รู้ ไม่ต้องขอบคุณอะไรทั้งนั้น”

 

ฉันดึงเทียออกไปและหันหลังให้เธอ ไม่ใช่ว่าฉันรู้สึกอายหรืออะไร

 

“อา! อะไรกัน เอ็ด นายอายเหรอ?”

 

“ฉันไม่ได้อาย!”

 

“อ่า ฉันเห็นนะ! นี่ นี่ มองมาที่ฉัน เอ็ด? ฉันขอหยิกแก้มนายหน่อยนะ โอเค๊?”

 

“โถ่! น่ารำคาญ! อย่ามายุ่งกับฉันนะ มันน่ารำคาญ!”

 

“อ๊า เอ็ดน่ารักมาก!”

 

“เงียบน่า! แล้ว? เธอจะทำอะไรต่อจากนี้?”

 

ฉันถามเทียโดยห้ามไม่ให้เธอดึงหูของฉันขณะที่เธอหัวเราะน้ำตาไหล จากนั้นเทียตอบพร้อมกับมองไปรอบ ๆ โลกสีขาวด้วยใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็นของเธอ

 

“ก็… ตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะออกไปหลังจากขอบคุณ แต่นี่มันเป็นอีกโลกหนึ่งใช่ไหม? ดังนั้นเอ็ดก็จะไปเยี่ยมชมโลกอื่น ๆ อีกใช่ไหม”

 

“ใช่นั่นเป็นความจริง เดี๋ยวก่อนเธอคงไม่ได้หมายความว่า…!?”

 

“ฉันคิดว่าฉันจะไปด้วยกันกับเอ็ด มันฟังดูน่าสนุกสุดๆ! ฉันได้บอกทุกคนที่ฉันสนิทเมื่อฉันมาที่นี่ว่าฉันอาจจะไม่กลับบ้านสักพักหนึ่ง เพื่อที่ฉันจะได้ไปผจญภัยในต่างโลกสักหน่อย!”

 

“เอาล่ะ… หรือปัญหาแรกเลยคือเทียสามารถไปยังโลกอื่นกับฉันได้หรือไม่”

 

“อะไรนะ ฉันไปไม่ได้เหรอ?!”

 

“เราจะไม่รู้สิ่งนั้นจนกว่าเราจะลอง …”

 

โดยธรรมชาติแล้ว ฉันไม่เคยพาใครเข้ามาในโลกนี้มาก่อน และไม่เคยพาใครออกไปจากโลกนี้ด้วย พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเป็นไปได้หรือไม่ แต่ฉันกลัวที่จะทดสอบมันทันที ถ้าเทียเหลือคนเดียวที่นี่ ก็ยังดี แต่ถ้าเธอถูกพาไปยังที่ต่าง ๆ ที่ไม่ใช่ฉันหรือแม้แต่โลกอื่นที่ไม่ใช่ของฉัน มีความเป็นไปได้มากมายที่เธอจะย้ายไปโลกอื่นที่ไม่ใช่ของฉัน และไม่ว่าฉันต้องการมากแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถช่วยเธอได้

 

“อืม เราจะต้องลองทำดู ดีไหม คิดวิธีง่ายๆ แล้วลองดูสิ…. อืม?”

 

ขณะที่ฉันขมวดคิ้ว ทันใดนั้นฉันก็เห็นลูกบอลคริสตัลที่ให้ทักษะแก่ฉัน ยังคงมีแสงวูบวาบอยู่ในนั้นแต่มันไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ กับฉัน … เอ๊ะ โกหกน่า คงไม่ได้หมายถึง…?

 

“เฮ้ เทีย เธอลองสัมผัสลูกแก้วนั้นสักวินาทีได้ไหม”

 

“นี้เหรอ? ได้สิ … ว้าว!? นี่มันอะไรกัน!?”

 

ทันทีที่เทียวางมือบนลูกบอลคริสตัล แสงก็กระจายและซึมเข้าสู่ร่างกายของเทีย

 

บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่พูดอย่างเป็นกลางเมื่อฉันเรียนรู้สกิลไปแล้ว? หากเป็นกรณีนี้เทียน่าจะเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบสำหรับเรื่องนี้ ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะกับฉันอยู่ดี

 

“เฮ้ เฮ้ เอ็ด? ฉันรู้สึกร้อนรุ่มในร่างกาย แล้วก็เห็นคำแปลกๆ ในหัว? ตัวอักษร? นี่ฉันนึกอะไรขึ้นมาได้เนี่ย!?”

 

“อ-โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว แล้วเนื้อหาล่ะ?”

 

“เนื้อหา?! มาดูกัน …… มันเรียกว่า [Shake Hand] ผลลัพธ์ก็คือคุณและคนที่คุณจับมือกันสามารถข้ามโลกได้…?”

 

“……ฮะ?”

 

ช่างบ้าบอสิ้นดี ฉันไม่เคยเห็นการค้นพบที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ฉันหมายความว่านี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องการอย่างแน่นอน แล้วนี่หมายความว่าอย่างไร นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ที่จะมองลงมาจากสวรรค์และเพลิดเพลินกับมนุษย์ตัวน้อยที่เคลื่อนไหวไปทางขวาและซ้ายหรือไม่?

 

“เฮ้ เฮ้ เอ็ด! นี่คืออะไร ….? นี่หมายความว่าฉันสามารถไปโลกอื่นกับเอ็ดได้ใช่ไหม? ว้าว น่าตื่นเต้นมาก! โลกอื่นจะเป็นยังไงนะ”

 

“…………………..ฮะ”

 

ฉันอยากจะสาปแช่งต่อท้องฟ้า แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้เดียงสาและตื่นเต้นของเทียฉันพูดอะไรไม่ออก ฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะมีเพื่อนร่วมทางในการเดินทางครั้งนี้ แต่… เอาล่ะ ถ้านี่คือราคาและรางวัลสำหรับการเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์สุดท้าย ฉันก็เต็มใจที่จะยอมรับมัน

 

อย่างไรก็ตาม การยืนยันเป็นสิ่งสำคัญ มันน่ารำคาญมากเมื่อมีคนมาพูดว่า “ฉันไม่เคยได้ยินว่านายพูดแบบนั้น”

 

“ขอโทษนะ เทีย ฉันขอโทษที่รบกวนความตื่นเต้นของเธอนะ แต่เราจะไม่ออกไปเล่นที่นั่นตอนนี้ โอเค? เราจะต้องไปเป็นส่วนหนึ่งของปาร์ตี้ผู้กล้าในทุก ๆ โลกที่เราไป และเราต้องถูกเนรเทศจากพวกเขาทั้งหมดใช่ไหม? อาจจะมีบางสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแย่และอาจจะมีอันตรายรอเราอยู่――”

 

“ฉันจะไม่เป็นไร! เพราะฉันอยู่กับเอ็ด! เราสองคนสามารถฝ่าฟันอันตรายไปด้วยกันได้ และฉันจะไม่เหงาถ้าฉันถูกไล่ออกจากงาน!”

 

“อะไรทำให้เธอไว้ใจฉันมากขนาดนั้นเนี่ย… อืม โอเค ก็ได้”

 

ฉันแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องเทียคนเดียว อีกอย่างร่วมกับเทียเราจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น มีหลายครั้งที่ฉันอยากมีผู้หญิงที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และฉันรู้สึกสบายใจเมื่อรู้ว่าฉันอยู่กับคนที่ฉันไว้ใจได้และคอยช่วยเหลือกันและกัน

 

“ไปกันเถอะ เอ็ด! นายอยากให้ฉันทำอะไร?”

 

“อย่าเพิ่งรีบร้อนสิ ถ้าอย่างนั้น คุณหนู ขอมือหน่อย”

 

“อืม! ดูแลฉันด้วย!”

 

ฉันคำนับเธอด้วยความเคารพหลังจากไปถึงประตู 002 และเทียยื่นมือมาหาฉันอย่างมีความสุข ฉันจับมือเธอแน่นแล้วก้าวไปสู่โลกใบใหม่ด้วยกัน

 

 

(T/N: และนี่คือจุดสิ้นสุดของเล่มที่ 1 ต่อจากนี้ผมจะขอหยุด 7 วันสำหรับการเตรียมตัวเรียนปี2และจัดของเข้าหอ ไว้พบกันใหม่วันที่ 1 กรกฎาคม 2566 นะครับ)