[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 165 บทที่ 8 ตอนที่ 22

บทที่ 8 ตอนที่ 22

วิโทร่า รุตลักษณ์ ดาท วาจาร์ต

 

หัวหน้าคนปัจจุบันของตระกูลวาจาร์ต ซึ่งเป็นตระกูลใหญ่ในจักรวรรดิดิซาร์ต

 

ข้างๆเธอมีลูกาโต้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเผชิญหน้ากับโนโซมุและไอริส

 

จักรพรรดิดิซาร์ตได้ถอนตัวไปยังดินแดนอันหนาวเหน็บทางตอนเหนือและไม่ได้ปรากฏตัวบนงานจนถึงตอนนี้

 

บุคคลสำคัญมาเยือนประเทศอาคาร์ซัม

 

บางทีในที่สุดเพราะอาจจะลืมความจริงและบุคคลสำคัญจากประเทศอื่นๆก็เริ่มเอะอะ

 

ในทางกลับกันไอริสและโนโซมุตัวแข็งทื่อ

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งโนโซมุตกใจเพราะคิดว่าความวุ่นวายระหว่างตระกูลวาจาร์ตและฟรานซิสสงบลงแล้ว

 

 

 

「ขอโทษด้วยที่มาขัดงานเลี้ยงอย่างกะทันหันเช่นนี้ ไม่ต้องกังวลเรื่องของฉันหรอก เพราะฉันเองก็ไม่ได้สนพวกเจ้าเลยสักนิด」

 

 

 

พูดแบบนั้นกับบรรดาแขกโดยไม่แน่ใจว่ายั่วยุหรือเช่นไร เธอเดินมาข้างหน้า

 

สิ่งที่เธอกำลังมองคือนักดาบสามัญชนที่กำลังเต้นรำจนถึงเมื่อครู่ (T/N:โดนรีดจนแห้งแน่เลย)

 

เสียงฝีเท้าของวิโทร่าก้องกังวานบนพื้นหินอ่อน

 

 

 

「เจ้าหรือเปล่าที่เอาชนะลูกาโต้ของฉัน ถ้าจำไม่ผิดเจ้าชื่อ โนโซมุ เบลาตี้ ใช่ไหม？」

 

 

 

「……อะครับ」

 

 

 

ทันทีที่เธอยืนยันตัวตนโนโซมุได้ เธอก็แสดงสีหน้าออกมาอย่างมีความสุขแตกต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง

 

เขี้ยวแหลมคมส่องประกายโผล่มาจากปากของวิโทร่าเธอกำลงเลียริมฝีปากในขณะที่ โนโซมุกำลังระมัดระวัง

 

โนโซมุดึงมือไอริสและพยายามซ่อนเธอไว้ด้านหลัง

 

เป้าหมายของคดีในตอนนั้นคือน้องสาวของไอริส

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอคงจะหมายตาไอริสแทนที่จะเล็งไปที่โซเมีย

 

อย่างไรก็ตามไอริสจับมือโนโซมุเบาๆในขณะที่เธอพยายามลดความระมัดระวังตัวลงและถอยออกไปเพื่อเผชิญหน้ากับวิโทร่า

 

 

 

「หัวหน้าตระกูลวาจารร์ต ท่านมีอะไรให้ดิฉันรับใช้รึคะ？」

 

 

 

「หืมมม? เจ้าเป็นใครรึ？」

 

 

 

ดวงตาของวิโทร่ามองเธออย่างไร้อารมณ์ และเธอจ้องมองมาที่ไอริส

 

 

 

「ดิฉันคือหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของตระกูลฟรานซิส ไอริสดิน่า ฟรานซิส」

 

 

 

「เอ๋ เจ้าเองก็เป็นลูกบ้านหลังนั้นรึ」

 

 

 

วิโทร่าพูดอย่างไร้อารมณ์อีกครั้ง และบอกว่าเธอเพิ่งจะรู้จัก และเครื่องหมายคำถามก็ปรากฏขึ้นบนหัวของโนโซมุ

 

หากเขาไม่พอใจกับข้อตกลงลับในอดีตแล้วมาประท้วงหรือตอบโต้ ก็เป็นเรื่องปกติที่จะไม่รู้จักหน้าคร่าตาของไอริส

 

 

 

“บางทีจุดประสงค์คงเป็นไอริสเหรอ? แล้วมาที่อาคาร์ซัมเพื่ออะไร？”

 

 

 

เมื่อไตร่ตรองคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจโนโซมุ เหลือบมองลูกาโต้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง

 

พ่อบ้านเฒ่าสังเกตเห็นการจ้องมองของโนโซมุก็ก้มศีรษะด้วยความเคารพ

 

พ่อบ้านที่สามารถร่ายเวทย์สิบบทได้ในเวลาเดียวกันและพยายามจะพรากวิญญาณของโซเมียไปด้วยความสามารถอันมากล้นและเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีอายุยืนยาว

 

ไอริส มาร์ และทิม่า ตอนนั้นพวกเขาทั้งสี่คนเกือบจะพลาดท่าให้กับชายคนนี้

 

เมื่อพิจารณาถึงหัวหน้าตระกูลวาจาร์ตที่มาในเรื่องนี้ มาเยือนอาคาร์ซัมโดยตรงรวมถึงพ่อบ้านคนนี้จึงไม่มีทางที่ตระกูลฟรานซิสจะไม่เกี่ยวเข้า

 

 

 

「ฉันมาที่นี่เพราะมีธุระ และฉันก็แวะมาที่นี่เพราะความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย」

 

 

 

ในทางกลับกันเจ้าของที่ท่ามกลางความกดดันเหล่านั้น ตอบคำถามของไอริสอย่างไม่ใส่ใจ

 

ไม่มีอารมณ์ในน้ำเสียงของเธอ

 

เธอบอกว่าเธอสนใจมาที่นี่ แต่ไม่ได้สนใจงานเลี้ยงแต่อย่างใด

 

 

 

「นายท่าน ได้พบอีกฝ่ายแล้วเป็นอย่างไรบ้างครับ」

 

 

 

「อ๊ะ อยู่ที่นี่ด้วยงั้นเหรอ」

 

 

 

「ขอโทษที่ทำให้ต้องรอนะท่านวิโทร่า」

 

 

 

วิคเตอร์เป็นคนขัดจังหวะ

 

เขาโค้งคำนับวิโทร่า

 

 

 

「ไม่ต้องกังวลไปตอนนี้ข้าเองก็อยู่ที่นี่」

 

 

 

ขณะที่พ่อของเธอเผชิญหน้ากับวิโทร่าด้วยท่าทางสงบ ไอริสก็ได้แต่มีความสงสัย

 

 

 

「พ่อ หมายความว่ายังไงคะ？」

 

 

 

「พ่อเป็นคนเชิญนายท่านมาที่นี่ ก็หวังว่าจะได้ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ในการพูดคุยแลกเปลี่ยนกับทางจักรวรรดิ」

 

 

 

เมื่อเธอรู้ว่าพ่อเป็นคนเชิญวิโทร่ามา ดวงตาของไอริสก็เบิกกว้าง

 

ไอริสส่งสายตาไปยังมีน่าซึ่งอยู่ข้างหลังวิคเตอร์ แต่มีน่าไม่ได้แสดงออกอะไร

 

ไอริส เหลือบมองวิคเตอร์อีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

「ก็เพราะแบบนั้นล่ะ พวกเราอาจจะเข้ากันได้ดีนับจากนี้ไป พวกเราจะต้องทำความรู้จักกับอีกฝ่ายเข้าใจไหม？」

 

 

 

วิคเตอร์พูดเช่นนั้นโดยไม่สนใจไอริสเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

「ตอนนี้เดี๋ยวข้าจะพาท่านไปเดินเที่ยวเล่นรอบๆนี้ ……..เพราะแบบนั้นไอริสพ่ออาจจะยุ่งนิดหน่อย แต่ไม่ต้องกังวลและสนุกกับงานเลี้ยงไปเถอะ」

 

 

 

「……ไม่ พ่อ ดิฉันจะขอทำหน้าที่นั้นเอง โนโซมุ ขอโทษด้วยนะ แต่พอแล้วล่ะสำหรับการเต้นรำ」

 

 

 

「ผมเองก็จะไปด้วย」

 

 

 

「ไม่ ไม่ได้นะโนโซมุ」

 

 

 

ไอริสพูดเบาๆกับคำพูดของโนโซมุเหลือบมองไปที่คนที่มองมารอบๆงานเลี้ยง

 

ภายใต้การจ้องมองของไอริส โนโซมุก็เข้าว่าเธอหมายถึงอะไร

 

ปัจจุบันบ้านรับแขกนี้เป็นที่อยู่ของแขกจากหลายๆประเทศ

 

หากสร้างความวุ่นวายเหมือนกับที่คฤหาสน์ฟรานซิส มันจะลากแขกคนอื่นๆเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

 

ไม่น่าเป็นไปได้ที่ตระกูลวาจาร์ตจะก่อเหตุอะไรในที่แบบนี้

 

 

 

「โนโซมุอยู่ที่นี่แหละ ฉันไม่รู้เลยว่าพ่อฉันคิดบ้าอะไรกันแน่ แต่ถ้าโนโซมุไปดึงดูดความสนใจกับเธอคนนั้น แล้วเธอเกิดสนใจนายขึ้นมามันจะมีปัญหาใหญ่」

 

 

 

ไอริสบอกว่าไม่ต้องกังวล เธอพูดกับเขาอย่างเงียบๆและโนโซมุพยักหน้ารับ

 

ตอนนี้วิโทร่ายังทำสีหน้าไร้อารมณ์ แต่เธอมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขขณะที่จ้องมองมาที่โนโซมุ

 

เหนือสิ่งอื่นใดโนโซมุกังวลไอริสที่พยายามจะเข้าใกล้หัวหน้าตระกูลที่พยายามจะพรากโซเมียไปจากเธอ

 

 

 

「แต่ว่าผมเองก็เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้น……」

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ ไม่ต้องคิดมากไป……」

 

 

 

ไอริสหันไปมองมุมห้องโถงอีกครั้งหนึ่ง

 

มีร่างของจิฮัดที่ถือดาบเขี้ยวใหญ่และเดินมาทางนี้

 

 

 

「ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะ」

 

 

 

「……ว้าว ยาวเฟื้อยเลย ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรรึ？」

 

 

 

「จิฮัด รันเดล ข้ารับหน้าที่รับผิดชอบความปลอดภัยของสถานที่แห่งนี้ สวัสดีเจ้าหญิงแห่งความตาย」

 

 

 

จิฮัดโค้งคำนับวิโทร่าขระที่เธอจ้องมองไปจิฮัดด้วยความสุขอีกครั้ง (T/N :ยัยนี่จ้องจะกินแต่คนเก่งๆเรอะ)

 

 

 

「ให้ข้าได้เข้าร่วมด้วยเถอะ เนื่องจากท่านมาที่นี่เป็นครั้งแรก ในฐานะที่ข้าเป็นตัวแทนของสถาบัน ข้าจะแนะนำให้ครบทุกซอกทุกมุมเลย」

 

 

 

「ท่านจิฮัด แบบนั้นมันคงจะไม่ดีสักเท่าไร อย่างไรก็ตาม ขอบคุณสำหรับความห่วงใย」

 

 

 

จิฮัดที่ขอทำหน้าที่เป็นไกด์และวิคเตอร์ก็พูดราวกับลังเล

 

อย่างไรก็ตามในข้อความของทั้งสองฝ่ายเหมือนจะมีรหัสลับอยู่

 

เหมือนว่าเขาจะได้ยินมาจากวิคเตอร์ล่วงหน้า

 

แต่ไม่ว่าเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาจะเป็นอย่างไร ก็เห็นได้ชัดว่าจิฮัดมาถึงสถานที่แห่งนี้เพื่อมาตรวจสอบ

 

จิฮัดที่ใส่ชุดเกราะมิลธิลและถือดาบคู่ใจพร้อมสำหรับการต่อสู้ทันทีแม้จะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

 

 

 

「อืม พวกเจ้าค่อนข้างจะระวังฉันเกินไปแล้ว ไม่ต้องกังวลไปหรอกน้อ ฉันไม่ชอบใช้กำลังกับคนอ่อนแอหรอกน้อ」(T/N: นางใช้คำแทนตัวว่า わらわ ซึ่งส่วนใหญ่คนโบราณจะใช้กันซึ่งผมก็นึกถึงตัวละครชิโระยาฉะ จาก มอนดาจิ เลยใช้คำพูดแนวเดียวกัน)

 

 

 

「…………」

 

 

 

ในทางกลับกันวิโทร่าซึ่งกำลังโดนเฝ้าระวังกำลังเคี้ยวชีสชิ้นหนึ่งบนโต๊ะใกล้ๆ ด้วยน้ำเสียงราวกับว่า “ขี้เกียจพูด”

 

ไม่ว่าจิฮัดจะแข็งแกร่งมากแค่ไหนแต่อีกฝั่งคือภัยพิบัติเดินได้

 

จากมุมมองของเจ้าหญิงแวมไพร์ แม้แต่จิฮัดก็ไม่ใช่ภัยคุกคาม

 

เป็นฉากที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนและในขณะเดียวกันราวกับว่าเขาเข้าใจข้อเท็จจริงดังกล่าว

 

 

 

「นอกจากนี้ในฐานะที่เป็นเขตความดูแลของเจ้า ฉันคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะออกมายังโลกภายนอก นั่นเป็นเหตุผลที่จู่ๆก็ได้รับการแนะนำจากตระกูลฟรานซิสและอนุญาตให้เข้าร่วมงานนี้」

 

 

 

วิโทร่าหันหลังให้กับจิฮัดที่ระมัดระวังและผ่อนคลายโดยไม่แสดงความกังวลใดๆเลย

 

เมื่อพูดถึงการแนะนำของตระกูลฟรานซิสแล้ว สายตาของคนรอบข้างก็หันมามองวิคเตอร์ทันที

 

มีหลายๆคนที่ตกใจและแสดงความสงสัย แต่วิคเตอร์ก็ยิ้มออกมา

 

ในขณะที่วิคเตอร์พยายามมอบความบันเทิงให้กับวิโทร่าในขณะเดียวกัน ไอริสก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา

 

เห็นได้ชัดจากรูปลักษณ์ของเธอว่าเธอไม่เคยได้ยินเรื่องเล่านี้จากวิคเตอร์

 

แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาไต่สวนพ่อของเธอ นี่เป็นเพราะมีบุคคลมากมายมาล้อมรอบ

 

ในขณะนี้ไอริสเรียกโนโซมุที่ยืนอยู่ข้างๆมาเพื่อปกป้องเธอ

 

 

 

「โนโซมุ รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย……」

 

 

 

นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับโนโซมุ

 

ไอริสเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้สึกว่าไม่ควรปล่อยให้โนโซมุอยู่คนเดียว

 

โชคดีที่สายตาของคนรอบข้างสนใจแต่วิโทร่า

 

ไอริสพยายามจะบอกให้โนโซมุออกไปข้างนอกในช่วงเวลานี้ แต่……

 

 

 

「นั่นสิน้าาาา พานักเรียนคนนั้นมาด้วยน้อ ฉันชอบที่จะพูดคุยกับเหล่านักเรียนของที่นี่ซะเหลือเกินล่ะ」

 

 

 

ก่อนที่ไอริสจะพูดวิโทร่าก็พูดแซงขึ้นมาก่อน

 

คำพูดของวิโทร่าอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจน และทุกสายตาก็จับจ้องไปที่โนโซมุ

 

ดูเหมือนว่าโนโซมุที่โดนเพ่งเล็งก็มองไปทางวิโทร่า

 

 

 

「……ใช่ แบบนั้นล่ะเยี่ยม」

 

 

 

「เอาล่ะไปกันเถอะ」

 

 

 

ในขณะนี้โนโซมุที่โดนสังเกตเห็นแม้กระทั่งเจ้าหญิงแห่งความตายยังรู้จักเขา

 

ด้วยเหตุนี้โนโซมุจึงไม่สามารถออกไปไหนได้

 

ภายใต้เงาของโนโซมุไอริสกัดริมฝีปากด้วยความบิดเบี้ยว

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

โดยมีวิคเตอร์เป็นผู้นำกลุ่ม ทักทายเธอ

 

อย่างไรก็ตามแม้วิคเตอร์จะเป็นคนแนะนำให้วิโทร่ามาที่นี่ เธอก็ตอบกลับเพียงว่า “โอ้” หรือ “เข้าใจแล้วล่ะ”และไม่ได้สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย

 

แขกที่ถูกแนะนำแต่ละคนต่างมีสีหน้าชุ่มเหงื่อและทำได้แต่ก้มศีรษะลงเท่านั้น

 

ไม่น่าแปลกใจเลย

 

การปรากฏตัวของวิโทร่าตลอดจนจิฮัดที่พร้อมจะทำสงครามได้ทุกเมื่อและลูกาโต้เป็นฝ่ายที่ยับยั้ง ทำให้บรรยากาศตึงเครียดกว่าเดิม

 

ในพื้นที่เล็กๆเช่นนี้ ผู้คนที่มีอำนาจมากที่สุดในทวีปกำลังพยายามจะฟัดกัน และมันดูเหมือน มังกร กริฟฟอน และ คิเมร่า กำลังเข้าปะทะกันเลย

 

หากมีประกายไฟเพียงเล็กน้อยไม่ต้องสงสัยเลยว่าสงครามเริ่มขึ้นแน่นอน

 

ในบรรดาภูเขาไฟที่ยังคุกกรุ่นทั้งหมดใกล้จะปะทุได้ทุกเมื่อ วิโทร่าเป็นคนเดียวที่กำลังทำตัวชิวๆ

 

 

 

「อร่อยจังเลยน้อ ดีกว่าแถวๆบ้านฉันอีก อยากได้มาไว้แถวบ้านจังน้อ」

 

 

 

วิโทร่าดูเหมือนจะชอบชีสมากๆ ในขณะที่เธอหยิบชีสชิ้นหนึ่งมากินอีกครั้ง

 

ม้วนเข้าปากราวกับลิ้มรสแต่ละคำพร้อมกับดื่มไวน์ในมือ

 

ในทางกลับกันโนโซมุมองด้วยความประหลาดใจที่วิโทร่ากำลังกินชีสอยู่

 

 

 

「แปลกเหรอ? ในฐานะแวมไพร์ ฉันชอบที่จะลิ้มรสไวน์และอาหารทำมือของเหล่ามนุษย์ล่ะน้อ」

 

 

 

「ไม่ ไม่ เอ่อ……」

 

 

 

เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของโนโซมุ วิโทร่าก็พูดพร้อมกับรอยยิ้ม

 

ดวงตาของเธอนั้นดูประทับใจในตัวเขามากกว่าที่พวกวิคเตอร์หรือบุคคลสำคัญก่อนหน้านี้แนะนำตัวเสียอีก

 

 

 

「เพียงเพราะเป็นแวมไพร์ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องดื่มเลือดเสมอ ความต้องการของพวกเรายังคงเดิม ไม่ใช่เพียงแค่เลือด พวกเรายังกินอาหารเช่นเดียวกับมนุษย์เหมือนกัน」

 

 

 

「เอ๋ งั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「อืม ถึงแม้ว่าเลือดจะเป็นสิ่งที่ฉันชอบที่สุดก็เถอะน้า แต่ละคนก็มีรสนิยมแตกต่างกันไป แต่บางครั้งก็มีแม้กระทั่งที่คนในตระกูลฉันดื่มเลือดแล้วเมาก็มีเน้อ」

 

 

 

ขณะที่เธอพูดเช่นนั้นวิโทร่ายังคงซดไวน์ต่อไป

 

ของเหลวสีแดงเข้มที่ชวนให้นึกถึงเลือดหายเข้าไปในริมฝีปากบางๆของเธอ มันแวววาวงดงามมาก

 

 

 

「แม้ว่าฉันจะขาดเลือดไม่ได้ก็เถอะน้า แต่ว่าเลือดที่ดื่มทุกวันนี้มันห่วยแตกเป็นบ้าเลยน่ะสิ」

 

 

 

「เอ่อ แล้วรสนิยมของเจ้าหญิงแวมไพร์คืออะไรเหรอครับ」

 

 

 

วิโทร่าตอบคำถามจิฮัดด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอ

 

 

 

「ง่ายๆเลย เป็นเลือดของผู้ที่แสวงหาชัยชนะโดยไม่ลังเลยังไงล่า เลือดของผู้ที่ต่อสู้เพื่อชัยชนะ แม้ว่าจะถูกฉีกแขนขาไปแล้วก็ตาม แม้ว่าจะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหน แม้ว่าพวกเขาจะสิ้นหวังมากแค่ไหนก็ตาม  เลือดของพวกเขาเหล่านั้นแหละดื่มแล้วฟินสุดๆไปเลย」

 

 

 

ขณะที่เธอตอบเช่นนั้นวิโทร่าก็จ้องมองไปที่โนโซมุราวกับจะกลืนกิน

 

วินาทีถัดมาลมกรรโชกแรงลูบไล้แก้มของโนโซมุ

 

 

 

「เอ๊ะ……」

 

 

 

อาการเจ็บแปล๊บไหลผ่านแก้มของเขา และโนโซมุก็ถอนหายใจโดยไม่ตั้งใจ

 

สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นโนโซมุวางมือบนแก้มที่เจ็บปวด และความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะก็กระจายไปทั่วฝ่ามือของเขา

 

ในขณะเดียวกันกลิ่นของเลือดก็แผ่กระจายไปทั่วจมูก

 

เมื่อเขาเหลือบมองไปยังมือที่เช็ดแก้ม แต่ก็มีเลือดอยู่บนฝ่ามือ

 

โนโซมุมองไปที่วิโทร่าเพื่อดู จากนั้นก็เห็นเล็บสีขาวบริสุทธิ์ของเธอเปื้อนเลือดของโนโซมุ

 

ทิโทร่ามองไปที่เลือดของโนโซมุบนเล็บของเธอพร้อมแสดงสีหน้าดีใจออกมา

 

 

 

「นี่เหรอเลือดของเจ้า เข้าใจแล้วยังคงดูเด็กและมีความสดใสอยู่เลยล่ะน้อ」

 

 

 

โนโซมุเหงื่อไหลไปทั่วทั้งตัว

 

เมื่อถึงเวลาที่วิโทร่าโผล่ตัวมา ร่างของโนโซมุก็พร้อมสู้ตลอดเวลา

 

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัว แต่การฝึกฝนที่ได้รับมาจากอาจารย์และประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้โนโซมุตอบสนองต่อนักฆ่าได้ในขณะที่หมดสติ

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุตอบโต้การเคลื่อนไหวของวิโทร่าไม่ทัน ขณะที่โบกมือให้เขา

 

ก่อนที่โนโซมุจะตอบสนองกรงเล็บของวิโทร่าก็เฉือนแก้มของโนโซมุไปแล้ว

 

มันเป็นข้อพิสูจน์ว่ามีความแตกต่างระหว่างทั้งสองอย่างชัดเจนจนแม้แต่ทักษะส่วนตัวของเขาก็ไม่ทำงาน

 

ในความเป็นจริงจิฮัดเองก็มองไม่ทันเช่นกัน

 

ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ไอริสกำลังจ้องมองดูสถานการณ์เคียงข้างโนโซมุ

 

 

 

「ท่านวิโทร่า ทำอะไรของท่านคะ……」

 

 

 

「ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ ฉันไม่ได้ฆ่าเขาซะหน่อยน้า」

 

 

 

「เขา…..ไม่ใช่ถุงเลือดที่มีไว้ให้ท่านรีดนะคะ」

 

 

 

แม้จะเงียบแต่น้ำเสียงของไอริสก็เต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธที่ชัดเจน

 

เมื่อไอริสพูดประท้วงขณะที่พยายามหยุดความเดือดดาลในตัว ในที่สุดวิโทร่าก็หันมามองเธอ

 

สายตาของภัยพิบัติเดินได้กำลังจ้องไปที่สาวคนหนึ่ง

 

ถึงกระนั้นไอริสก็ยังคงโกรธวิโทร่าที่ทำร้ายโนโซมุและจ้องมองเลือดของเขาด้วยความหลงใหล

 

 

 

「อะไรกันฉันทำให้เจ้าโกรธรึ? อืม ฉันคิดว่าพ่อหนุ่มไม่ได้เป็นของใครนี่น่า หรือว่าเจ้าได้จับจองเขาไว้แล้วงั้นรึ」

 

 

 

「เอ๊ะ！？」

 

 

 

ราวกับเห็นเรื่องของไอริสเป็นเรื่องตลก วิโทร่าพูดแบบนั้นออกมา

 

ไอริสโกรธมากขึ้นกับคำพูด แต่วิคเตอร์ก็พยายามหยุดเธอ

 

 

 

「ไอริสดิน่า ใจเย็น」

 

 

 

「พ่อ……」

 

 

 

「ใจเย็นซะ」

 

 

 

「……ขอโทษด้วยค่ะ」

 

 

 

ไอริสซึ่งถูกพ่อตำหนิ โค้งคำนับและถอยหลัง กัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด

 

เมื่อเห็นว่าไอริสถอยไปแล้ว วิคเตอร์ก็โค้งคำนับให้วิโทร่าอีกครั้ง

 

 

 

「ขออภัยกับความหยาบคายลูกสาวของข้าด้วย」

 

 

 

「ดี ยังดีที่เจ้าเข้ามาขัดจังหวะ ถ้าฉันหงุดหงิดแม้แต่นิดเดียวยัยนั่นอาจจะคอหลุดออกจากบ่าได้นะ」

 

 

 

บางทีอาจจะหมดความสนใจต่อไอริสที่ถูกตำหนิไปแล้ว วิโทร่ามองไปที่เลือดของโนโซมุบนเล็บของเธออีกครั้งและค่อยๆใส่เข้าไปในปากของเธอ

 

เธอเลียเล็บของเธอที่เปื้อนเลือดโนโซมุและลิ้มรสมันอย่างดีที่สุด

 

จากนั้นก็ดูดนิ้ว ด้วยเสียงสุดแสนลามกนั้นนิ้วขาวๆเรียวงามออกมาจากปากของเธอ

 

สีหน้าของเธอดูมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ดูท่าจะไม่พอใจ

 

 

 

「รสชาติไม่ได้แย่เลย……แต่ว่าเจ้ากำลังลังเลอยู่สินะพ่อหนุ่ม？」

 

 

 

「…………」

 

 

 

「ถึงเวลาแล้วไม่ใช่เหรอไงกัน? ลูกัต ฉันจะกลับบ้านแล้ว」

 

 

 

「รับทราบครับ」

 

 

 

วิโทร่าหันส้นเท้าและเริ่มเดินราวกับหมดความสนใจ

 

แขกตรงหน้าก็ต่างเปิดทางให้กับเธอ

 

วิโทร่าที่กำลังเดินไปบนทางที่ถูกเปิดออก ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้และหันกลับมา

 

 

 

「อาาาา ส่วนตระกูลฟรานซิส เดี๋ยวเรื่องธุระข้อตกลงพวกเราค่อยมาคุยกันภายหลัง เดี๋ยวจะส่งวันเวลานัดไปให้」

 

 

 

「รับทราบครับ ขอบคุณมากนะครับ」

 

 

 

「ข้อตกลง？」

 

 

 

คำว่า “ข้อตกลง” นั้นสะกิดใจโนโซมุ

 

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นเหล่าแขกก็หวาดกลัว

 

หลายๆคนต่างกระซิบกระซาบกันกับเหล่าบริวาร และบริวารก็รีบออกไปจากสถานที่นี้อย่างรวดเร็ว

 

โนโซมุสับสนกับฉากตรงหน้า วิโทร่าและลูกาโต้ก็หายไป

 

 

 

「ท่านจิฮัด ขอบคุณมาก」

 

 

 

วิคเตอร์โค้งคำนับต่อจิฮัด

 

ในทางกลับกันจิฮัดพยักหน้าและยอมรับคำพูดของวิคเตอร์ แต่สีหน้าของเขายังมีความเคืองนิดหน่อย

 

 

 

「ท่านวิคเตอร์ ในฐานะตัวแทนของสถาบันโซลมินาติเสียใจอย่างยิ่งกับเหตุการณ์ในครั้งนี้ แต่ว่าครั้งหน้าทางสถาบันจะไม่ขอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์แบบนี้อีก」

 

 

 

「ทราบดีครับ ไปกันเถอะ ไอริสดิน่า」

 

 

 

「……ค่ะ」

 

 

 

ขณะที่วิคเตอร์หันหลังและเดินจากไปไอริสก็ตามไป

 

ด้วยสีหน้ามืดมนบนใบหน้าของเธอ เธอหันกลับมามองโนโซมุ แต่ก็รีบหันกลับไปและเดินไปข้างหน้า

 

สีหน้านั้นแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงและมันแสดงถึงภาระอันหนักหน่วง

 

กำปั้นของโนโซมุกำแน่นเมื่อเห็นไอริสจากไปทั้งๆแบบนั้น

 

ในขณะนั้นจิฮัดพูดกับโนโซมุ

 

 

 

「โนโซมุคุง ต่อจากนี้อยากให้นายเว้นระยะห่างจากเธอสักระยะหนึ่ง」

 

 

 

「เอ๊ะ ทำไมล่ะครับ？」

 

 

 

「ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? เห็นได้ชัดว่าวิโทร่าสนใจเจ้ามาก ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจแต่เจ้าไม่สนใจคนอื่นเลย」

 

 

 

「…………」

 

 

โนโซมุเองก็รู้สึกแบบนั้น

 

คนเดียวที่วิโทร่าสนใจไม่ใช่ตระกูลฟรานซิสหรือจิฮัด แต่เป็นโนโซมุ

 

ความจริงที่ว่าพยายามลิ้มรสเลือดของโนโซมุต่อหน้าสาธารณชนเพื่อแสดงว่าเธอนั้นสนใจตัวเขาเป็นพิเศษ

 

โนโซมุนั้นตอนนี้อยู่ในสภาวะที่ไม่ธรรมดาอีกต่อไป แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องสับสนส่วนหนึ่งเพราะความขัดแย้งระหว่างตระกูลวาจาร์ตกับฟรานซิสซึ่งเขาคิดว่ามันจบลงไปแล้ว  

 

「เอาล่ะไปเปลี่ยนบรรยากาศกันดีกว่า」

 

จิฮัดที่เฝ้ามองโนโซมุกระตุ้นให้เขาตามไปและออกจากที่แห่งนี้

โนโซมุเหลือบมองไอริสและคนอื่นๆครู่หนึ่ง แต่สีหน้าของเขาก็กลับมาแสดงความเข้มแข็งและตามจิฮัดไป