[นิยายเเปล] WN เกิดใหม่เป็นผู้ชายสวะในมังงะ NTR แต่อนิจจานางเอกเขาจ้องจะเล่นคุณ - ตอนที่ 5 นิคุจากะอร่อยโคตร

 

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ริวอิจิก็กลับมาถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์ของเขาเเล้ว ถึงจะเก่านิดหน่อยแต่ก็เป็นสถานที่ที่สบายมากที่สุดสำหรับเขา แต่วันนี้นั้น มีบางอย่างที่แปลกไปจากปกติเล็กน้อย

 

 

“นี่คืออพาร์ทเม้นท์ที่ชิชิโดะคุงอาศัยอยู่สินะ”

 

“…”

 

 

ชิซึนะมองไปรอบๆ อพาร์ทเม้นท์ ขณะที่ริวอิจิถอนหายใจเฮือกใหญ่

สุดท้ายชิซึนะก็ตามริวอิจิมาจนได้ ตอนนั้นเธอจับมือของเขาเอาไว้แน่น แน่นอนริวอิจิสามารถใช้กำลังแยกออกได้ แต่เขาก็ไม่อยากจะทำอะไรรุนแรงกับเธอ ก็เลยยอมให้เข้ามาด้วยกันได้ (ถูกบังคับให้พาไป)

 

 

‘…ยัยนี่ดีดเป็นม้าเลยเเฮะ’

 

 

ริวอิจิไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมาเยี่ยมอพาร์ทเม้นท์ของเขาก่อนเนื้อเรื่องหลักจะเริ่มเเบบนี้แถมยังมีเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันที่ไม่ได้โผล่ในมังงะอีก เเต่ที่เขากังวลมากกว่าก็คือ เธอขาดความระมัดระวังเวลาอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง

 

 

“เธอควรจะกลับบ้านได้เเล้วนะ เดี๋ยวจะไปส่งให้”

 

“ไม่เอาด้วยหรอก อุตส่าห์มาถึงที่นี่เเล้วทั้งที”

 

“ให้มันได้อย่างนี้สิ…”

 

“…อืม…ไม่ได้งั้นเหรอ? “

 

 

ริวอิจิถอนหายใจเฮือกใหญ่

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพาผู้หญิงมาที่ห้องแบบนี้ มีผู้หญิงหลายคนรวมทั้งจิสะเองก็เคยมาที่ห้องของเขาแล้ว

เพราะฉะนั้นเเค่นับว่าชิซึนะเป็นหนึ่งในนั้นก็พอ

 

 

“ถ้ามันรกไปหน่อย ก็ขอโทษละกัน”

 

 

เมื่อพูดจบริวอิจิก็เปิดประตูเข้าไป

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดัง’ก๊อง’ กองขยะก็กระจายออกไปถึงแม้ว่ามันจะมีเยอะจนเป็นกองภูเขา เอาจริงๆก็ไม่แย่เท่าไหร่ แต่สำหรับผู้หญิงอย่างชิซึนะมันก็กลายเป็นภาพที่น่าตะลึง

 

 

“…สกปรกอะ”

 

“บอกแล้วไง”

 

“นี่มันเยอะกว่าคำว่า’รกไปหน่อย’แล้วนะ!? “

 

 

ริวอิจิเกาหัว แล้วก็คิดว่ามันดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะ พวกเขาทั้งสองคนได้เข้ามาในห้อง แน่นอนสิ่งแรกที่ต้อวทำคือการทำความสะอาดนั้นเอง

 

 

“ตรงนั้นด้วย ตรงโน้นก็ด้วย”

 

“คร้าบๆ “

 

“ส่วนอันนี้ก็ต้องเอาไปทิ้ง”

 

“เข้าใจละ”

 

 

ริวอิจิแทบจะกลายเป็นคนใช้ที่คอยปฏิบัติตามคำสั่งของชิซึนะ ริวอิจิทำตามที่บอกอย่างเชื่อฟังจนกระทั่งในที่สุดก็ทำความสะอาดเสร็จและภายในห้องก็สะอาดขึ้นมากจนจำแทบไม่ได้

 

 

“โอ้โห สวยขึ้นเหมือนคอนโดหรูเลยเว้ยเฮ้ย”

 

“ห้องของเธอมันสกปรกเกินไปต่างหาก”

 

 

เมื่อเห็นริวอิจิดูท่าทางประทับใจ ชิซึนะก็ละสายตาจากริวอิจิ และจัดเรียงวัตถุดิบที่เธอซื้อมา เดิมทีวัตถุดิบเหล่านี้จะใช้สำหรับมื้อเย็นของชิซึนะ แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้เธอจะต้องใช้มันเพื่อริวอิจิ

 

 

“แบบนี้มันจะดีเหรอ? “

 

“ไม่ต้องห่วงฉันบอกแม่ไปแล้วว่าจะไปทำอาหารที่บ้านเพื่อนสักพัก”

 

“ไม่เป็นไรแน่ใช่ไหม? “

 

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาเตรียมมื้อเย็นกันดีกว่า”

 

 

รู้สึกดีที่ได้เห็นคนอื่นที่ไม่ใช่ริวอิจิยืนอยู่ที่ห้องครัวแถมตอนนี้ห้องยังสะอาดอีก

เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเธอ เเต่ริวอิจิรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยที่ไม่มีอะไรทำ

 

 

“เอ่อ…เฮ้ ริวโดมีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า”

 

“ชิชิโดะคุงทำอาหารไม่เป็นไม่ใช่เหรอ? นั่งรอไปเถอะ”

 

“….ก็ได้”

 

 

ริวอิจิมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าคนส่วนใหญ่ที่อยู่ในวัยเดียวกัน แต่พอเวลาต้องทำอาหารเมื่อไหร่เขาก็จะทำอะไรไม่ถูก เมื่อชิซึนะบอกให้เขาเงียบ เขาก็จะเชื่อฟังคำสั่งของเธออย่างโดยดีและนั่งลงอย่างหดหู่

 

 

“ฮืม~♪”

 

 

ชิซึนะฮัมเพลงในขณะที่เธอกำลังทำอาหาร ริวอิจิก็เฝ้าดูเธออย่างตั้งใจ สายตาของพวกเขาก็สบกันหลายต่อหลายครั้ง เเต่ชิซึนะก็ยังยิ้มและทำอาหารต่อ แล้วหลังจากนั้นไม่นาน อาหารที่ทำเสร็จใหม่ๆ ก็ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะตรงหน้าของเขา

 

 

“…โอ้!”

 

“เอาละ ถึงจะไม่มากแต่ก็กินให้อร่อยนะ”

 

 

อย่างที่คิดเอาไว้การทำอาหารนั้นต้องใช้เวลาเป็นอย่างมาก ชิซึนะเลยเลือกที่จะทำนิคุจากะหรือเนื้อต้มมันฝรั่งให้เขากิน กระเพาะส่งเสียงร้องออกมาดังลั่น เนื้อและมันฝรั่งที่มีกลิ่นหอมรัญจวนยั่วน้ำลาย ถูกเสิร์ฟมาพร้อมกับข้าวร้อนๆ และซุปมิโซะ มันดูสวยงามราวกับเป็นอาหารหรูเลย

 

 

“…จะกินแล้วนะครับ”

 

 

เขาพนมมืออย่างเหมาะสมแล้วยื่นปลายตะเกียบไปคีบนิคุจากะอย่างรวดเร็ว ทันทีที่มันฝรั่งเข้าปากความหวานของมันก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ดวงตาของริวอิจิเบิกโพลง จากนั้นเขาก็ตักเข้าปากเขามากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดยั้ง

 

 

“ถ้ากินเร็วแบบนี้เดี๋ยวก็สำลักหรอก”

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า…อุ๊ก!? “

 

“เห็นไหม พูดยังไม่ทันขาดคำเลย”

 

 

ชิซึนะรีบยื่นแก้วน้ำให้เขา ริวอิจิรีบดื่มแล้วกลืนมันลงไป เขาจะหายใจแทบจะไม่ทัน เเม้ว่าชิซึนะจะเคืองนิดหน่อยแต่เธอก็ผ่อนคลายเเละยิ้มออกมา

 

 

“มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอ? “

 

“อร่อยเหลือล้น ไม่ได้กินของอร่อยๆ แบบนี้มานานเเล้ว”

 

 

ช่างเป็นมื้อเย็นที่อร่อยซะจริง ดูจากสีหน้าของริวอิจิก็สามารถรู้ได้เลย

ชิซึนะก็เริ่มกินข้าวร่วมกับริวอิจิด้วย ในไม่ช้าข้าว ซุปมิโซะ รวมถึงเนื้อและมันฝรั่งเองก็หมดลง

ริวอิจิเป็นคนที่กินเนื้อและมันฝรั่งซะส่วนใหญ่ ส่วนทางด้านของชิซึนะก็ยิ้มอยู่ตลอดอาจเป็นเพราะเขากินอาหารที่เธอทำอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

“อร่อยสุดๆ ไปเลย…ฮึๆ ใครที่ได้แต่งงานกับรินโดในอนาคตคงจะกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกแน่เลย”

 

“นี่จู่ๆ เธอพูดอะไรออกมาน่ะ…”

 

 

เมื่อเห็นชิซึนะหน้าเเดง ริวอิจิก็ยิ้มออกมายังชั่วร้ายและเอื้อมมือไปคว้าแขนของชิซึนะ จากนั้นก็ดึงร่างเธอเข้ามาหา

 

 

“ว๊าย!? “

 

 

เขากอดชิซึนะ ด้วยเเขนอันบึกบึนของเขา สำหรับริวอิจิ เหตุผลในการพาผู้หญิงเข้ามาห้องก็คือร่างกายของพวกเธอแน่นอน แต่ไม่ใช่กับชิซึนะเพราะว่านี่เป็นเเค่การล้อเล่นเฉยๆ

 

 

“ถ้ามีครั้งต่อไปเธอไม่รอดแน่ การที่เธอมาที่นี่โดยรู้ข่าวลือของฉันอยู่แล้วเนี่ย เธอคงจะไม่บ่นทีหลังถ้าโดนฉันโจมตีเข้าให้สินะ? “

 

“อา…อืม…♪”

 

 

ริวอิจิรู้สึกประหลาดใจที่เธอแสดงปฏิกิริยาแตกต่างจากที่เขาคิดเอาไว้

เเม้ว่าในความทรงจำเขาจะเคยกอดผู้หญิงที่มีปฏิกิริยาคล้ายๆ กับชิซึนะ หลังจากที่คิดถึงเรื่องนี้เขาก็ปล่อยร่างเธอไป

 

 

“นี่ รินโด ฉันเคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงมาเเล้วหลายคนนะ”

 

“…นั่นเป็นเรื่องจริงสินะ”

 

“ใช่เเล้วละ ก็ฉันเป็นคนแบบนั้นนี่นา”

 

 

เขาพยายามเตือนชิซึนะที่เป็นคนดีเกินไปเพื่อตัวของเธอเอง

 

 

“นิคุจากะอร่อยมากเลย แต่ฉันขอแนะนำนะว่าเธอไม่ควรตามผู้ชายไปบ้านเเบบไม่คิดหน้าคิดหลังนะ โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นบังเอิญเป็นฉัน…ยังมีผู้ชายอีกเยอะเลยนะที่จ้องจะเล่นเธอ ระวังตัวด้วยล่ะ”

 

 

รางกายของชิซึนะสั่นเทา

เห็นแบบนั้นริวอิจิก็ยิ้มเจื่อนและหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าตังค์

 

 

“อะนี้ ค่าตอบแทนสำหรับวัตถุดิบ แล้วก็อย่าบอกว่าไม่เอาด้วยละ ฉันรู้สึกไม่ดีถ้าไม่ได้ตอบแทนน่ะ”

 

“……..หุหุ เข้าใจแล้วงั้นขอรับไว้เลยละนะ”

 

 

ไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบไหน วิธีแก้ปัญหาที่ง่ายที่สุดก็คือเงิน ริวอิจิทนไม่ได้ถ้าเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงของตัวเองใช้เงินเพื่อเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การทำมื้อเย็นให้กินก็ตาม

 

 

“แต่เธอก็น่าแปลกนะ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะเป็นคนหุนหันพลันแล่นขนาดนี้ ปรกติเธอไม่ใช้คนเเบบนี้นี่นา”

 

“ก็จริง…แต่ฉันไม่สามารถทิ้งเธอไว้ลำพังได้หรอก จากมุมมองเธออาจจะมองว่าน่ารำคาญก็ได้ แต่จริงๆ เเล้ว….ไม่สิ สุดท้ายมันก็เป็นเพียงแค่ความเห็นแก่ตัวของฉันเองนั่นแหละ ขอโทษด้วยนะ”

 

“…เธอน่ะใจดีเกินไปแล้ว มั่นใจได้เลยว่าเธอจะโดนหลอกได้ง่ายๆ ชัวร์”

 

“ชะ-ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย!? “

 

 

การแสดงออกทางสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปตลอดเวลามันสวยงามและให้ความรู้สึกเป็นมิตร นี่เเหละคือจุดเด่นของนางเอก

หลังจากที่คุยกันไปได้สักพักเขาตัดสินใจจะพาชิซึนะไปส่งที่บ้าน

 

 

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ”

 

“เลิกบ่นเถอะน่าไปกันเถอะ”

 

 

ริวอิจิเดินออกจากห้องไปก่อน ชิซึนะเองก็รีบตามออกมาจากห้อง แล้วรีบเดินตามริวอิจิ ในไม่ช้าก็สามารถเดินเคียงข้างเขาได้

 

 

“…นี่ ชิชิโดะคุง”

 

“พอเลย ฉันจะไม่พาเธอมาห้องฉันอีกเเล้ว”

 

 

แก้มของชิซึนะพองโต เห็นได้ชัดเลยว่าเธอพยายามจะถามเขาว่าขอกลับมาที่นี่อีกครั้งได้ไหม แน่นอนริวอิจินั้นอยากกินอาหารที่หลากหลายของเธอรวมถึงนิคุจากะด้วย…แต่เขาคิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องขีดเส้นเอาไว้บ้าง ลืมเรื่องในวันนี้ซะแล้วก็กลับไปใช้ชีวิตทำตัวตามปกติ เขาพยายามบอกเรื่องนี้กับชิซึนะ

 

 

“…ทั้งที่อยูดีๆก็เข้ามากอดกันซะได้”

 

“นี่ พูดเรื่องอะไรของเธอเนี่ย”

 

“ฉันพูดอะไรผิดงั้นหรอ? “

 

“…”

 

 

เธอพูดถูก แม้ว่าเธอจะตื่นเต้นและไม่ได้ขัดขืน แต่การที่ถูกแขนอันบึกบึนกอดเอาไว้ ปฏิกิริยาของเธอเเปลกก็จริง แต่การโดนแบบนั้นมันก็น่าอายไม่น้อย

 

 

“ถ้าเกิดสมมุติว่า ฉันปล่อยข่าวเรื่องนี้กับทุกคนที่โรงเรียนล่ะ จะเป็นยังไงกันนะ”

 

“…นี่เธอเป็นพวกหัวแข็งหรือไง? “

 

“หุหุ งั้น…แสดงว่าฉันสามารถกลับมาได้อีกใช่ไหมล่ะ”

 

“ถ้าเกิดมีข่าวลือแปลกๆ ของเธอแพร่ออกไป เดี๋ยวก็ได้เสียใจทีหลังหรอก เข้าใจปะเนี่ย? “

 

“เข้าใจแล้วละ♪”

 

“นี่เธอเข้าใจจริงๆ หรอ…? “

 

 

ตอนนี้ถึงคราวของริวอิจิที่ต้องความประหลาดใจ

รอยยิ้มของชิซึนะนั้นช่างสวยงามท่ามกลางแสงจันทร์เหลือเกิน จนบางทีก็แอบคิดว่าอยากจะ NTR เธอจัง

 

 

“…รินโด”

 

“มีอะไรหรอ? “

 

“เเล้วเจอกันนะ”

 

“!….อืม!”