นิทานอัศวินดํา - ตอนที่ 168

การต่อสู้ระหว่างอัศวินดำและผู้กล้าแห่งแสง ภาพฉายอย่างน่าอัศจรรย์ในห้องบัลลังก์ของวังราชาปีศาจ

“คุคุคุคุ นี่เป็นภาพที่ตลกมาก คุณไม่คิดอย่างนั้นโมน่าเหรอ?”

　โมเดส คุยกับ โมน่า ขณะหัวเราะอย่างมีความสุข

“ใช่แล้ว…ฉันรู้สึกทึ่งในความแข็งแกร่งของคุโรกิ”

　นั่นคือคำตอบ แต่โมน่าไม่รู้สึกมีความสุข

　วิดีโอแสดงให้เห็นอัศวินดำบดขยี้ผู้กล้าแห่งแสงสว่าง

　จากนั้นความวิตกกังวลที่ฉันรู้สึกมาก่อนก็เข้ามา

(ท้ายที่สุดแล้ว คุโรกิไม่ใช่ผู้กล้าจากโลกอื่นที่เอาชนะท่านโมเดสไม่ใช่หรือ?)

　โมน่า ดูวิดีโอด้วยความรังเกียจ

　นั่นเป็นเหตุผลที่เขาแอบสั่งให้ เออร์บัลด์ บดขยี้ คุโรกิ

　เออร์บัลด์มีแผนที่จะบดขยี้ผู้กล้าแห่งแสงและอัศวินดำโดยใช้ชายร่างเล็กชื่อแซนด์

　อย่างไรก็ตาม มันล้มเหลว

　โมน่าสาปแช่งในใจว่าเขาไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

　เมื่อโมน่ามองไปรอบๆ ทุกคนที่อยู่ข้างๆ เธอมีสีหน้าหวาดกลัว

　เป็นเพราะพวกเขากลัวโมเดส เจ้านายของพวกเขา

　ปกติเขาจะมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนมาก แต่ตอนนี้รอยยิ้มของเขาดูก้าวร้าวมาก

　โมน่าเห็นสิ่งนี้และเดาว่าเขาคงจะกระหายน้ำหลังจากดูการต่อสู้ของคุโรกิ

　ผู้คนที่อยู่รอบตัวพวกเขาสามารถหวาดกลัวได้เพียงพลังที่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้แสดงออกมาเป็นครั้งแรกในรอบระยะเวลานาน

“55555 ผู้กล้าแห่งแสงทำอะไรไม่ได้เลย คุโรกิแข็งแกร่งจริงๆ คุคุคุ อาจจะแข็งแกร่งกว่าโมเดส นี้ด้วยซ้ำ 55555 ”

　โมเดส หัวเราะอย่างมีความสุขซ้ำแล้วซ้ำเล่า

　โมน่ารู้สึกไม่สบายใจกับสถานการณ์นี้  

◆

　หมู่เกาะนันเซทางตอนใต้ของทวีปตะวันตกเป็นสวรรค์สำหรับผู้หญิงงู

　บนเกาะที่ใหญ่ที่สุดในหมู่เกาะ นันเซ คือ นิลกะนัย ซึ่งเป็นพระราชวังของราชินีแห่งอสรพิษ ไดอาร์โดน่า

　ตอนนี้ ในห้องบัลลังก์ของพระราชวัง การต่อสู้ระหว่างอัศวินดำและผู้กล้าแห่งแสงฉายภาพโดยใช้เวทมนตร์

“เขาแข็งแกร่ง อัศวินดำคนนั้น ฉันแน่ใจว่าคุณไม่คู่ควรกับเขา”

“คุณกำลังจะต่อสู้เหรอ ไดอาร์โดน่า ราชินีแห่งงู!!!”

　เมื่อไดอาร์โดน่าพูดอย่างนั้น ลาวิรุสก็มองเธอด้วยความเสียใจ

“ฉันขอโทษลาวิรุส ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณโกรธ”

　ไดอาร์โดน่าปลอบลาวิรุส

　เทพเจ้าหัววัวดูไม่ขำและหันหลังกลับพร้อมพูดว่า “ฮึ่ม!”

“อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เคยคิดเลยว่าอัศวินดำที่แข็งแกร่งขนาดนี้จะอยู่ภายใต้การควบคุมของโมเดส …”

　เมื่อพูดอย่างนั้น ไดอาร์โดน่าก็ดูวิดีโออีกครั้ง

　แม้จะเป็นเพียงวิดีโอ แต่ฉันก็รู้สึกถึงพลังอันมหาศาล

　โมเดสซึ่งเป็นเทพที่แข็งแกร่งที่สุด มีอัศวินดำผู้ทรงพลังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

　นี่เป็นอันตราย

　ไดอาร์โดน่านึกถึงข้อมูลที่แซนด์ ลูกชายของเทพเจ้าแห่งความตาย ซาร์คิซิสได้รับมา

“ตามที่คาดไว้ เราต้องชุบชีวิตตัวนั้นขึ้นมา… สัตว์ร้ายที่ถูกปิดผนึกที่แข็งแกร่งที่สุดที่มีพลังเทียบเท่ากับโมเดส ”

◆

　ภาพมหัศจรรย์เหนือสาธารณรัฐอาเรียเดียเผยให้เห็นเรย์จิ ผู้กล้าแห่งแสงถูกทุบตี

　ชิยูกิพยายามลบวิดีโอเพราะเรย์จิแพ้ แต่เธอไม่สามารถลบได้

　ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังป้องกันไม่ให้ภาพเวทย์มนตร์หายไป

　ดังนั้นทุกคนในสาธารณรัฐอาเรียเดียจะดูวิดีโอนี้ได้

　ฉันได้ยินเสียงที่สิ้นหวังของพลเมืองอาเรียเดีย

　เพียงเพราะว่าเรย์จิเป็นความหวังของมนุษยชาติ เขากลับทำให้ผู้คนตกอยู่ในความสิ้นหวังแทน

　ชิยูกิเสียใจที่ล้มเหลว

“เฮ้ ชิยูกิซัง เรย์คุงกำลังเดือดร้อน เราต้องช่วยเขา!!”

　ซาโฮโกะรีบวิ่งไปที่กำแพงเมืองและพูดด้วยความตื่นตระหนก

“กรุณารอก่อน ท่านซาโฮโกะ เราไม่สามารถช่วยเธออย่างไม่ใส่ใจได้ เธอกำลังมองเราอยู่ ถ้าเราขยับ พวกเขาก็เคลื่อนไหวด้วย ฉันไม่มีความมั่นใจที่จะรั้งเธอไว้คนเดียว โปรดรอท่านชิโรเนะด้วย”  

　คายะที่อยู่ถัดจากเธอหยุดซาโฮโกะ

　ข้างหน้าสายตาของคายะ คือเทพธิดาแห่งแสงจันทร์หรือแม่มดแห่งเงิน

　ดูเหมือนว่าเธอจะมีความแข็งแกร่งที่อย่างน้อยก็ทัดเทียมกับชิยูกิและคนอื่นๆ

　ยิ่งไปกว่านั้น ด้านหลังพวกมันยังมีมังกรตัวใหญ่และกองทัพปีศาจอยู่ด้วย

　หากไปช่วยเรย์จิอย่างไม่ระมัดระวัง จะต้องเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่และผู้คนจำนวนมากจะต้องตาย

　ฉันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างง่ายดาย

“แต่แล้วเรย์คุงก็จะตาย…”

　ซาโฮโกะมองเรย์จิอย่างกังวล

　เรย์จิถูกบดขยี้ต่อหน้าซาโฮโกะ

“ไม่ ชีวิตของคุณคงไม่ตกอยู่ในอันตราย ท่านคุโรกิกำลังสบายๆ ถ้าเขาจริงจัง ท่านเรย์จิคงจะตายไปแล้ว”

　ชิยูกิประหลาดใจกับคำพูดของคายะ

“คายะซัง เขาไม่ได้สู้จริงๆ เหรอ?”

“ครับ ท่านชิยูกิ ดูสิ เขายังไม่ได้หยิบดาบเลย”

“อา!!”

　ชิยูกิเข้าใจเรื่องนี้แล้ว

　ดังที่คายะพูดอัศวินดำ เพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะไม่ได้หยิบดาบและกำลังต่อสู้กับเรย์จิด้วยมือเปล่า

　และถ้าคุณมองอย่างใกล้ชิด วิธีที่เขาต่อสู้ รู้สึกเหมือนเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้กับเรย์จิเพราะเราโจมตีเขา

　เขาไม่มีความปรารถนาที่จะต่อสู้เลยจริงๆ และเพียงแค่ปัดประกายไฟที่ตกใส่เขาออกไป ดูเหมือนว่าเขาไม่มีเจตนาที่จะฆ่าเรย์จิเลย

　ชิยูกิโล่งใจที่เห็นว่าพวกเขาไม่ได้ฆ่ากันเอง

“ฉันไม่รู้จะสนับสนุนอันไหน ยังไงก็ตาม คุณแข็งแกร่งจริงๆ คายะ ทำไมคุโรกิซังถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?”

　เคียวกะส่ายหัวแล้วพูดว่า

　ในฐานะอัศวินแห่งความมืด เขาคือผู้มีพระคุณของเคียวกะ ผู้ชายคนนั้นกำลังล้อเลียนพี่ชายแท้ๆของเขา

　ไม่รู้จะสนับสนุนฝ่ายไหน

“ไม่ว่าฉันจะเชียร์ฝ่ายไหน ฉันก็สงสัยเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเขาด้วย ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ จากที่ชิโรเนะซังพูด เขาดูเหมือนคนสิ้นหวัง”

　ชิยูกิเอียงศีรษะของเธอ

　ตามคำบอกเล่าของชิโรเนะ เขาเป็นเพียงคนใจดีและดูเหมือนคนไร้ประโยชน์และไม่มีข้อดีอื่นใด อย่างไรก็ตาม เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ

“ฉันไม่รู้ว่าท่านชิโรเนะคิดอย่างไร แต่เท่าที่ฉันเห็น เขาเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ อาจจะดีกว่าท่านเรย์จิด้วยซ้ำ…”

　ทุกคนต่างสูญเสียคำพูดหลังจากได้ยินคำพูดของคายะ

“แต่ชิโรเนะซังบอกว่าเมื่อก่อนเธออ่อนแอมาก…”

“ฉันคิดว่าบางคนทราบถึงพรสวรรค์ของตนตั้งแต่แรกเริ่ม ในขณะที่คนอื่นๆ ทราบในภายหลัง บางทีท่านคุโรกิอาจจะตื่นขึ้นในภายหลัง”

　คายะพูดขณะที่เธอดูทั้งสองคนต่อสู้กัน

　แม้แต่จากมุมมองของชิยูกิ ความแตกต่างในอำนาจระหว่างคนทั้งสองก็ชัดเจน

　เรย์จิยังคงท้าทายต่อไปโดยไม่ยอมแพ้ แต่การโจมตีของเขากลับไม่ถึงตัวเขาเลย

“เรย์คุงทำงานหนักมาก…แม้ว่าเขาจะฝึกซ้อมทุกวันก็ตาม…”

　ซาโฮโกะพูดอย่างเศร้าๆ

“อ๋อ ดูเหมือนคุโรกิซังจะไม่ละเลยการฝึกฝนประจำวันของเขาเช่นกัน คุโรกิซังไม่ได้พยายามที่จะแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกับที่พี่ชายของเขาแข็งแกร่งขึ้น”

“เคียวกะซัง…”

　ชิยูกิมองหน้าเขา

　เคียวกะมองชิยูกิด้วยสีหน้าแปลกๆ

　สีหน้าของเขาทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่สังเกต

　เช่นเดียวกับที่เรย์จิแข็งแกร่งขึ้น มีความเป็นไปได้ที่คู่ต่อสู้ของเขาจะแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน

　เคียวกะพูดถูกอย่างแน่นอน

　ชิยูกิคิดว่าบางทีเธออาจจะกำลังพิจารณาอีกฝ่ายด้วยวิธีที่สะดวกสำหรับเธอ

　ชิยูกิหันศีรษะของเธอและดูเรย์จิและเพื่อนๆ ต่อสู้กัน

　เรย์จิซึ่งมีสีหน้าผ่อนคลายอยู่เสมอเริ่มจริงจัง

　ไม่มีที่ว่างสำหรับสไตล์การต่อสู้เช่นกัน

“แค่นั้นแหละ… ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรย์จิคุงจะไม่เหมาะกับเขา”

　ชิยูกิเฝ้าดูการต่อสู้ด้วยความไม่เชื่อ

◆

　คุโรกิต่อสู้กับเรย์จิบนท้องฟ้าเหนือสาธารณรัฐอาเรียเดีย

(ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันอ่อนแอจริงๆ…)

　คุโรกิไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่เรย์จิคิด ดังนั้นเขาจึงผิดหวัง

　มันทำการโจมตี แต่การเคลื่อนไหวของมันไม่แตกต่างไปจากเมื่อก่อนมากนัก

　มันเป็นการใช้อาวุธคู่ แต่ก็แค่นั้น

　พูดตามตรง มันไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่คาดไว้ด้วยซ้ำ

　คุโรกิคิดว่าเรย์จิแข็งแกร่งขึ้นและฝึกฝนอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงความพ่ายแพ้

　แน่นอนว่าฉันยังไม่มั่นใจว่าจะชนะ

　อย่างไรก็ตาม ตอนที่ฉันต่อสู้กับเขาจริงๆ การเคลื่อนไหวของเรย์จิช้ากว่าที่ฉันคาดไว้ และการเคลื่อนไหวของเขาก็อ่านได้ง่ายกว่า

(นี่คงเป็นชัยชนะที่ง่ายดาย…)

　ขณะที่คุโรกิกำลังคิดเรื่องนี้ เรย์จิก็ถือดาบในมือขวาของเขา

　การเคลื่อนไหวนั้นใหญ่มาก

　คุโรกิใช้มือซ้ายสกัดแขนขวาของเรย์จิแล้วบิดไปพร้อมๆ กัน

“อ๊าก!!”

　เสียงอันเจ็บปวดของเรย์จิ

　อย่างไรก็ตาม เรย์จิไม่สนใจและเหวี่ยงดาบซ้ายของเขา

　เขาฟาดมันออกไปด้วยดาบในมือขวา

　ดาบของรันเฟลด์ที่เรย์จิขโมยไปล้มลงกับพื้น

　มีคนจะรวบรวมมันในภายหลัง

　ดาบของเรย์จิหล่นลงและเขาก็เตะมันทันที

(ช่างเป็นการเคลื่อนไหว!)

　คุโรกิรู้สึกประหลาดใจจริงๆ

　แม้ว่าจะต้องสร้างความเจ็บปวดมากมาย แต่ก็อดทนและโจมตีได้

　ฉันชื่นชมความแข็งแกร่งทางจิตของเขา

　อย่างไรก็ตาม คุโรกิก็คงทำแบบเดียวกันถ้าเขาอยู่ในตำแหน่งตรงกันข้าม

　แม้ว่าฉันจะรู้ว่าฉันไม่สามารถแข่งขันได้ แต่ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด

　มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ฉันคาดหวังไว้

　คุโรกิปล่อยแขนขวาของเรย์จิแล้วก้าวถอยหลัง

　เตะพลาดเป้าหมายจะตัดผ่านอากาศ

　เมื่อเรย์จิเสียการทรงตัว คุโรกิก็ชกเขาที่หน้าด้วยหมัดขวา

“บักย่า!!”

　เรย์จิส่งเสียงแปลกๆ และบินไปที่กำแพงเมือง

　เรย์จิติดอยู่ในกำแพงเมืองที่สาม

　คุโรกิต่อยเขาเบาๆ เท่านั้น

　แต่ก็ตัดสินใจได้อย่างสวยงาม

　ปกติแล้วผมคงทำหมัดแบบนี้ไม่ได้

　ประการแรก การเคลื่อนไหวของเรย์จิไม่ใช่การเคลื่อนไหวศิลปะการต่อสู้ที่ถูกต้องตามกฎหมาย

　มันเป็นการโจมตีที่น่าประหลาดใจเนื่องจากความสามารถทางกายภาพที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา

　การเคลื่อนไหวกายกรรมของเขาทำให้เขากลายเป็นจุดบอดทันที

　อย่างไรก็ตาม หากคุณรู้ว่าจะมีการเคลื่อนไหวดังกล่าวเกิดขึ้น คุณสามารถรับมือกับมันได้

　ในทางตรงกันข้าม เนื่องจากการเคลื่อนไหวมีขนาดใหญ่ หากการโจมตีล้มเหลวก็จะมีช่องว่างมากมาย

　นั่นเป็นเหตุผลที่การโจมตีของคุโรกิทั้งหมดถูกตัดสิน

　คุโรกิโล่งใจที่ไม่ต้องหยิบดาบ

　ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะฆ่าเรย์จิ

　อย่างไรก็ตามฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราสู้อย่างจริงจัง

　แม้ว่าการโจมตีคู่ต่อสู้ด้วยมือเปล่าจะเป็นอันตราย แต่ความเสี่ยงในการฆ่าคู่ต่อสู้นั้นต่ำ

　นั่นเป็นสาเหตุที่คุโรกิไม่หยิบดาบและต่อสู้กับคู่ต่อสู้ด้วยมือเปล่า

“ทำได้ดี……”

　เรย์จิกลับมาอยู่ข้างคุโรกิอีกครั้ง

　เขาทำเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ใบหน้าของเขาบวม

　จมูกของเขาเบี้ยว แต่ด้วยความสามารถในการฟื้นฟูของเขา เขาอาจจะกลับมาเป็นปกติในไม่ช้า

“คุณยังจะทำมันอยู่หรือเปล่า”

“แน่นอน ฉันคือผู้กล้าแห่งแสงสว่างที่นำรุ่งอรุณสีทองมาให้ มีกี่คนที่คิดว่ากำลังร้องไห้ให้กับปีศาจ! ไม่ว่าคุณจะถูกบงการมากแค่ไหน คุณก็ยังเป็นสมุนของราชาปีศาจ ฉันไม่สามารถที่จะ แพ้คุณ!!”

　เรย์จิถือดาบแห่งแสงและจ้องมองไปที่คุโรกิ

　ผู้ทรงนำรุ่งอรุณสีทองมา

　เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นทำให้คุโรกิปวดหัว

　เป็นเรื่องเกี่ยวกับคนที่จะฟื้นฟูยุคทองของมนุษยชาติ

　อย่างไรก็ตาม ในตอนแรก ไม่มียุคทองสำหรับมนุษยชาติในอดีต

　สัตว์ประหลาดมีอยู่ทั่วโลกตั้งแต่ก่อนที่มนุษย์จะถือกำเนิด

　แล้วใครบอกว่ามันเป็นยุคทอง?

　คุโรกิสืบสวนและพบว่าคำโกหกนี้ไม่ได้สร้างขึ้นโดยเทพเจ้าแห่งเอลิออส

　มันอาจเกิดขึ้นตามธรรมชาติในหมู่ผู้คนในประวัติศาสตร์อันยาวนาน

　ผู้คนอ่อนแอ

　นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้ชีวิตด้วยความหวาดกลัวต่อสัตว์ประหลาด

　ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นสร้างประวัติศาสตร์เท็จ

　แน่นอนว่าอาจมีบางคนบอกว่านั่นเป็นเรื่องโกหก

　อย่างไรก็ตาม มนุษย์ที่ถูกทรมานโดยสัตว์ประหลาดกลับเพิกเฉยต่อเสียงแห่งความจริง

　และก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว เรื่องโกหกก็กลายเป็นความจริงในหมู่ผู้คน

　ภาพเสมือนที่สร้างขึ้นโดยผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนคือภาพที่นำมาซึ่งรุ่งอรุณสีทอง

　เรย์จิและคนอื่นๆ ถูกจับได้ด้วยภาพเสมือนจริงนั้น

　เรย์จิและเพื่อนๆ ของเขาได้กลายเป็นความหวังของมนุษยชาติ

　แม้ว่าโมเดส จะถูกฆ่า สัตว์ประหลาดก็จะไม่หายไป และยุคทองก็จะไม่มีวันมาถึง

　ถึงกระนั้น คำโกหกนั้นก็อาจเป็นความหวังสำหรับผู้คนที่จะมีชีวิตอยู่

　อย่างไรก็ตาม คุโรกิไม่มีความตั้งใจที่จะถูกจับภาพปลอมเช่นนี้

(เป็นความจริงที่ว่ามีคนจำนวนมากถูกฆ่าโดยสัตว์ประหลาด หากฉันถูกเรียกโดยเรน่า ฉันก็คงคิดแบบเดียวกัน แต่ตำแหน่งของฉันก็ต่างออกไป…)

　ถ้าตำแหน่งต่างกัน ความยุติธรรมก็จะต่างกัน

　จากมุมมองของแกะ หมาป่าอาจจะชั่วร้าย แต่สำหรับหมาป่า การกินแกะนั้นยุติธรรม

　และเป็นการยากที่จะเข้าใจซึ่งกันและกันหากตำแหน่งของคุณต่างกัน

　คุโรกิตัดสินใจ

“อ่า! เอาล่ะ! ฉันเข้าใจแล้ว! มาจัดการเรื่องนี้กันเถอะ! มาอย่างสุดความสามารถ! ผู้กล้าแห่งแสง!!”

“เข้าใจแล้ว! ไปกันเถอะ! อย่าหลีกเลี่ยง! อัศวินดำ!!”

　ร่างกายของเรย์จิเปล่งประกาย

　จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาคุโรกิด้วยดาบที่เตรียมพร้อม

　ร่างของเรย์จิกลายเป็นลูกศรแห่งแสงและเข้ามาหาเขา

　คุโรกิปลดปล่อยพลังแห่งมังกรในตัวเขา

　เปลวไฟสีดำที่มีสายฟ้าปะทุออกมาจากคุโรกิ

　คุโรกิและเรย์จิปะทะกัน

　คุโรกิหมุนแขนของเขาซึ่งได้รับการปกป้องด้วยเปลวไฟสีดำ เพื่อฆ่าโมเมนตัมของเรย์จิ จากนั้นจึงโจมตีเขาด้วยพลังเวทย์มนตร์ทั้งหมดที่มี

　ในขณะนั้นก็มีเสียงคำรามดังขึ้น

　คุโรกิเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

　หลังจากกระโดดข้ามกำแพงชั้นที่ 3 ของอาเรียเดีย เรย์จิก็พังกำแพงชั้นที่ 2 แตก และถูกส่งตัวลอยผ่านกำแพงแรกไปยังลานกว้างหน้าวิหารของเรน่า

　คุโรกิได้ยินเสียงเชียร์ของคุนะและคนอื่นๆ จากด้านหลัง

　เพื่อนสาวของเรย์จิซึ่งอยู่บนกำแพงเมืองชั้นที่สามรีบวิ่งไปหาเรย์จิด้วยความตื่นตระหนก

　เมื่อเห็นเช่นนั้น คุโรกิก็รู้สึกตัวขึ้นมา

(แย่จังเลย… ฉันอดไม่ได้ที่จะจริงจัง บางทีฉันอาจจะตายไปแล้วเหรอ?)

　คุโรกิเริ่มกังวล เขาจึงบินไปที่จัตุรัสด้วย

　จัตุรัสถูกบดขยี้เหมือนปล่องภูเขาไฟ

　ที่ดินอยู่ที่ขอบปล่องภูเขาไฟ

　โชคดีที่ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ในจัตุรัส

　นอกจากเรย์จิแล้ว ยังไม่พบผู้ได้รับบาดเจ็บอีก

　ฉันเห็นเรย์จิลุกขึ้นมาตรงกลางปล่องภูเขาไฟโดยได้รับการสนับสนุนจากเพื่อนสาวๆ ของเขา

(ดี ดูเหมือนว่าชีวิตของเขาจะปลอดภัย เขาไม่จำเป็นต้องฆ่าคนที่ชิโรเนะชอบ)

　คุโรกิตบหน้าอกของเขาด้วยความโล่งอก

“การต่อสู้จบลงแล้ว…”

　หญิงสาวผมยาวสีดำมองคุโรกิแล้วพูด

　คุโรกิรู้ชื่อของเธอ

　ฉันแน่ใจว่าเธอชื่อชิยูกิ

　สาวๆ ยืนอยู่ระหว่างเรย์จิและคุโรกิ

　ดูเหมือนว่าคุโรกิจะมาจัดการเขาให้สำเร็จ

(เปล่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสู้ตั้งแต่แรก…ฉันคิดจะล่าถอย)

　คุโรกิแค่กังวลจึงเข้ามาตรวจสอบเขา

　ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้อีกต่อไป

“เฮ้! คุโรกิ! คุณกำลังทำอะไรอยู่!”

　ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านบน

　ดูเหมือนว่าชิโรเนะจะมาถึงแล้ว ตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับมันแล้วคุณอยู่ที่ไหน ?

　ชิโรเนะกางปีกและบินไปหาเรย์จิ

　มีหญิงสาวสองคนอยู่ข้างหลังเขา

“เฮ้ เรย์จิคุง สบายดีไหม! คุโรกิ! ทำไมคุณถึงทำสิ่งที่โหดร้ายกับเรย์จิคุงขนาดนี้! ขอโทษ!!”

　ชิโรเนะจ้องไปที่คุโรกิ

“เดี๋ยวก่อนชิโรเนะ!!!”

　ขณะที่คุโรกิและชิโรเนะเผชิญหน้ากัน คุนะก็มาถึงพร้อมกับโกเรียส

　มังกรยักษ์โกเรียส ทำลายอาคารหลายหลังเมื่อมันลงมาที่พื้น

　คุนะออกจากโกเรียสและมาอยู่เคียงข้างคุโรกิ

“แม่มดสีเงินคุนะ…”

　ชิโรเนะจ้องมองไปที่คุนะ

“อย่าขวางทางฉันในที่ดีๆ นะ ชิโรเนะ! คุโรกิ! คุนะและคนอื่นๆ จะจับผู้หญิงของผู้กล้าไว้! ในระหว่างนี้ หยุดผู้กล้าซะ!!”

“อืม….การต่อสู้จบลงแล้ว…”

　คุนะบอกให้คุโรกิมองไปที่เรย์จิ

　เรย์จิเดินโซเซลุกขึ้นและได้รับเวทมนตร์ฟื้นฟูจากหญิงสาว

　เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่หายดี

　ดูเหมือนว่าเขาจะฆ่าเขาได้อย่างง่ายดายถ้าเขาต้องการ

　อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่เขาจะสามารถฆ่าเรย์จิต่อหน้าชิโรเนะได้

“ใช่แล้ว! ผู้กล้าต้องตาย!!”

“การทำลายล้างแก่ผู้ที่ท้าทายจอมอสูรผู้ยิ่งใหญ่!!”

“พิพากษาคนโง่ทุกคน!!”

　เมื่อคุโรกิได้ยินเสียง เขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นรันฟิลด์และคนอื่นๆ บนท้องฟ้า

　คุณกำลังทำอะไร? “ล่าถอย!” ! นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจะพูด

　รันฟิลด์และเพื่อนๆ ของเขาร้องเพลง “เทพแห่งพายุทมิฬ” และ “ความมืดที่ซึ่งแสงสว่างส่องไม่ถึง”

(นี่มันอะไรกัน ฉันต้องฆ่าเรย์จิเหรอ?)

　คุโรกิสับสนเมื่อเขาถูกบังคับให้ฆ่าเรย์จิ

“คุโรกิ! ตื่นสิ! เด็กนั่นอันตราย! เขาเรียกผีปอบมาหาอาเรียเดีย! เขากำลังปล่อยสัตว์ประหลาดใต้ดิน! เขากำลังพยายามนำหายนะมาสู่ผู้คนในประเทศนี้!!”

　ชิโรเนะชี้ไปที่คุนะ

(หือ หมายความว่าไง? ฉันไม่เข้าใจ)

　คุโรกิเอียงหัวของเขา

　ประการแรก คุน่าเพิ่งมาถึงบริเวณนี้เมื่อไม่นานมานี้

　ฉันไม่คิดว่าอาเรียเดียจะไม่มีเวลาทำอะไรเลย

　ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุโรกิ แต่ไม่ว่าชิโรเนะจะเข้าใจมากแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถเมินเฉยที่เขาพูดจาแย่ๆ เกี่ยวกับคุนะได้

“ไม่ว่าชิโรเนะจะทำได้มากแค่ไหน ได้โปรดอย่าพูดอะไรแย่ๆ เกี่ยวกับคุนะ แม้ว่าเธอจะเป็นแฟนสาวที่น่ารักของฉัน…และไม่มีทางที่คุนะจะนำหายนะมาสู่ประเทศนี้ ถ้าเธอยังเรียกคุนะว่าเป็นศัตรู ฉันจะปกป้อง” คุนะคือชีวิตของฉัน”

　เมื่อคุโรกิพูดแบบนั้น ชิโรเนะดูเหมือนเธอสิ้นหวัง

“วะฮ่าฮ่าฮ่า! ได้ยินไหมชิโรเนะ? คุนะชนะ! คุโรกิเป็นของคุนะ! มองฉันสิ! แบ!!!”

　คุนะกอดแขนซ้ายของคุโรกิแล้วแลบลิ้นใส่ชิโรเนะ

“นั่นมันเป็นเรื่องโกหก….แค่นั้นแหละ….เขาถูกล้างสมองไปแล้ว…”

　ชิโรเนะส่ายหัวแล้วเซกลับไป

“ไม่เป็นไร! ชิโรเนะซัง!!”

　เด็กผู้หญิงที่มากับชิโรเนะก็วิ่งเข้ามาหาเธอ

“เอาละ นี่คือจุดจบแล้วผู้กล้า! ใช่แล้วคุโรกิ!!”

　เมื่อคุนะออกจากคุโรกิ เขาก็ชี้เคียวไปที่ชิโรเนะและคนอื่นๆ

“เดี๋ยวก่อน!? เดี๋ยวก่อน คุนะ!”

　เป็นเรื่องจริงที่คุโรกิตั้งใจที่จะปกป้องคุนะด้วยชีวิตของเขา แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะฆ่าชิโรเนะและคนอื่นๆ เช่นกัน

　นั่นเป็นสาเหตุที่สถานการณ์นี้ไม่ดี

“รอ!!!”

　ทันใดนั้นท้องฟ้าเบื้องบนก็ส่องสว่างสดใส

　มีคนลงมาจากแสงนั้น

　มีหญิงสาวสวยสุกใสคนหนึ่งลงมา

　มีนางฟ้าติดอาวุธล้อมรอบผู้หญิงคนนั้น

　หญิงสาวสวยเข้ามาอยู่ระหว่างคุโรกิและชิโรเนะ

“เรน่า?”

　ชิโรเนะและคนอื่นๆ ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

　คนที่ลงมาคือเทพีเรน่า

　แน่นอนว่าคุโรกิและคนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้นก็ต้องประหลาดใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเทพธิดาเช่นกัน

“เรน่า? คุณมาที่นี่ทำไม?”

　เมื่อคุโรกิพูดแบบนี้ เรน่าก็หัวเราะอย่างมีความหมายแล้วพูดว่า “ฮิฮิ”

　จังหวะมันดีเกินไป

　คุโรกิเดาว่าเขาคงเคยเห็นมันที่ไหนสักแห่ง

　และดูเหมือนว่าเขากำลังรอโอกาสที่จะปรากฏตัว

　รันฟิลด์และเพื่อนๆ สับสนกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเหล่าเทวดาบนท้องฟ้า

　อย่างไรก็ตามคุโรกิก็รอดมาได้ ในสถานการณ์เช่นนี้ การล่าถอยจะง่ายกว่า

“ได้โปรดถอยออกไปก่อน คุณจะได้ยินคำขอของฉันใช่ไหม”

　เรน่าถามด้วยรอยยิ้มใจดี

“เดี๋ยวก่อน คุณเป็นใครที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น ไม่… คุนะรู้จักคุณใช่ไหม คุณเป็นใคร?”

　คุนะมองไปที่เรน่าแล้วสับสน

“คุณไม่เข้าใจเหรอ? ฉันเป็นของจริงของคุณ”

“อะไรนะ? ฉันไม่เข้าใจที่คุณหมายถึงใช่ไหม? แต่ไม่ว่าจะปรากฏตัวกี่คนก็ตาม คุโรกิก็อยู่ยงคงกระพัน! สถานการณ์จะไม่เปลี่ยนแปลง!!”

　คุนะชี้เคียวไปที่เรน่า

　เมื่อได้ยินคำพูดนั้น รันฟิลด์และคนอื่นๆ ก็เริ่มตื่นเต้น

“น่าเสียดายที่เขาสู้ฉันไม่ได้ เอาล่ะ จำไว้!! เรื่องคืนนั้น!!”

　เรน่าพูดอย่างนั้นและเปิดใช้เวทย์มนตร์ของเธอ

　ตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของพลังเวทย์มนตร์นั้น ความทรงจำที่ถูกลืมของคุโรกิเกี่ยวกับอาณาจักรร็อคกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“อร๊ายย!! ฉันลืมเรื่องอัศจรรย์ขนาดนี้ไปได้ยังไง?”

　คุโรกิอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

“มีอะไรเหรอคุโรกิ? จู่ๆ คุณก็โน้มตัวไปข้างหน้าเหรอ?”

　คุนะเปล่งเสียงกังวลออกมาเมื่อได้ยินพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของคุโรกิ

　ฉันได้ยินเสียงจากรอบตัวฉันสับสนกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหันของคุโรกิ

　ฉันเดาว่ามันไม่สามารถช่วยได้

　คุโรกิจะไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

“คุณ! คุณทำอะไรกับคุโรกิ?”

　คุนะถามเรน่า

“ไม่มีอะไร ฉันแค่เตือนคุณนิดหน่อย ตอนนี้คุโรกิสู้ไม่ไหวแล้ว พวกคุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล่าถอยตอนนี้”

　เรน่าพูดอย่างมีชัย

　ดวงตาของเขาดูเหมือนจะสนุกกับการดูคุโรกิอย่างชัดเจน

 

(เวรเอ้ย! ร่างกายท่อนล่างของคุณไม่ยอมฟัง! ใจเย็นๆ!! ใจเย็นๆ! ถึงตาคุณไม่อยู่!)

　คุโรกิพยายามสงบร่างกายส่วนล่างของเขาลง แต่เขาทำอะไรไม่ได้

“ขอโทษนะคุนะ! เราไม่ควรทะเลาะกันอีกต่อไปแล้ว! เรากำลังถอย!!”

　คุโรกิดึงคุนะแล้วบังคับให้เขาลงไป

　วิธีเดินของเขาแปลกไปอาจเป็นเพราะร่างกายส่วนล่างของเขาได้รับความทุกข์ทรมาน

“เอ่อ ฉันเข้าใจคุโรกิ…คุณโอเคไหม?”

　หลังจากเห็นการเปลี่ยนแปลงของคุโรกิ คุนะก็เห็นด้วย

　เมื่อเห็นท่าทางกังวลของเธอ คุโรกิก็ขอโทษ

“ขอบคุณนะคุนะ”

　จากนั้นคุโรกิก็เห็นรันฟิลด์และคนอื่นๆ บนท้องฟ้า

　พวกเขาจะต้องถูกถอนออกด้วย

“หากเราสู้อีกต่อไป เราก็จะเสียหายไปด้วย! ดังนั้น กองทัพราชาปีศาจจะล่าถอยไปที่เขาวงกต! นี่คือคำสั่ง!!”

　คุโรกิสั่งรันฟิลด์และคนอื่นๆ เสียงดัง

　อาจจะมีความไม่พอใจอยู่บ้าง แต่เรย์จิและเพื่อนๆ ของเขาได้รับการสนับสนุนจากนางฟ้าแล้ว

　รันฟิลด์และคนอื่นๆ ควรรู้ว่าหากพวกเขาต่อสู้ต่อไป พวกเขาจะได้รับความเสียหายมากขึ้น

“เดี๋ยวก่อน….การต่อสู้ยังไม่จบ…”

　คุโรกิก็กำลังจะถอยเช่นกัน

　จู่ๆก็มีเสียงเรียกฉันจากด้านหลัง

　เป็นเรย์จิที่เรียก

　ดูเหมือนว่าเขายังตั้งใจที่จะต่อสู้

　ไม่มีเลือดไหลออกมาอีกแล้ว อาจเป็นเพราะเวทย์รักษาที่ใช้กับมัน

　อย่างไรก็ตาม คุโรกิแทบจะยืนไม่ไหว

　เธอมาที่นี่โดยมีหญิงสาวสวมเสื้อคลุมสีขาวคอยสนับสนุน

　เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ที่จะสู้ได้

　แต่ความกล้าที่จะอวดพลังนั้นมาจากไหน?

“เรย์จิ การต่อสู้จบลงแล้ว หยุดเถอะ”

　เรน่าจับเรย์จิไว้ข้างหลัง

“แต่เรน่า ฉันยอมให้ตัวเองพ่ายแพ้ต่อหน้าเธอไม่ได้หรอก…”

　ร่างกายของเรย์จิไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป

　อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะมันอยู่ตรงหน้าเรน่า เขาจึงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

　คุโรกิรู้สึกประทับใจกับความเท่ของเขาจริงๆ

“ได้โปรด ลำบากใจ… ไม่ ฉันเป็นห่วงเธอ ช่วยถอยออกไปหน่อย”

　คุโรกิสังเกตเห็นว่าเรน่ากำลังจะพูดว่า “เจ้าตัวปัญหา” แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นอีก

“…ฉันเข้าใจเรน่า ฉันไม่สามารถทำให้เรน่ากังวลได้ แต่สุดท้ายนี้… แสดงหน้าของคุณให้ฉันดูหน่อย ครั้งสุดท้ายที่เจอเธอฉันจำเธอไม่ได้ แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ลืม”

　เรย์จิยอมลาออกและเรียกร้องคุโรกิ

　อย่างไรก็ตามคุโรกิไม่ได้ยินมัน

　ท้ายที่สุดแล้ว ร่างกายส่วนล่างของเธอก็ประสบปัญหาร้ายแรง และใบหน้าของเธอก็อยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นกัน

　ไม่อยากทำหน้าแปลกๆ

“ฉันขอโทษ ฉันทำไม่ได้ตอนนี้ ให้ฉันกลับบ้านเถอะ…”

　นั่นเป็นเหตุผลที่คุโรกิปฏิเสธ

“หมายความว่ามันไม่คุ้มที่จะโชว์เหรอ?”

　ฉันได้ยินเรย์จิพูดด้วยความหงุดหงิด

(ไม่ ไม่ใช่จริงๆ)

　คุโรกิไม่อยากอธิบาย เขาจึงตัดสินใจออกไปโดยไม่พูดอะไร

　คุโรกิโน้มตัวไปข้างหน้าและไปหาโกเรียสกับคุนะ

(มันไม่เก๋สำหรับฉัน แต่พอมองหน้าเรน่า ฉันจำตอนนั้นได้ รีบไปจากที่นี่กันเถอะ)

　เมื่อคุโรกิและคนอื่นๆ ขึ้นหลังโกเรียสแล้ว ก็กระพือปีกและบินไปบนท้องฟ้า

　รันฟิลด์และคนอื่นๆ ตามมาโดยมีโกเรียสเป็นผู้นำ

　เรน่าและแบทเทิลเมเดนส์ไม่ได้ตามฉันมา

　คุโรกิและเพื่อนๆ ออกจากอาเรียเดียพร้อมกับพายุ