นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 31
เดมอนรับมาถือเอาไว้และเขียนเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงในสมุดของวินเซนต์ ก่อนจะยื่นคืนเด็กน้อย
“ฝากให้แม่ของเราด้วยนะ”
วินเซนต์เอียงคอมองตัวเลขในสมุดของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามตามประสาเด็ก
“แล้วผมจะบอกแม่ว่าคุณลุงชื่ออะไรล่ะคับ”
“อ้าว นี่ลุงยังไม่ได้บอกชื่อเราอีกหรือ” เดมอนหัวเราะขบขัน ก่อนจะดึงสมุดกลับคืนมา และเขียนชื่อของตัวเองลงไป จากนั้นก็ยื่นคืนให้วินเซนต์
วินเซนต์ยังอ่านหนังสือไม่ออกจึงไม่รู้ว่าเดมอนเขียนคำว่าอะไรต่อท้ายเบอร์โทรศัพท์
“ลุงชื่ออะไรเหรอคับ”
“โดราเอมอน”
วินเซนต์ได้ยินก็ส่ายหน้าพรืด “โดราเอมอนเป็นแมวนะคับ ไม่ได้เป็นคน”
เดมอนยิ้มให้กับความน่ารักของวินเซนต์ “บอกแม่ของเราแบบนี้ก็พอแล้ว”
“คับ”
“หมูวิน หนีคุณครูมาอยู่นี่เอง ไปครับ ไปรอคุณแม่ทางนู้นกัน”
เสียงของคุณครูประจำชั้นดังขึ้น วินเซนต์รีบบอกลาเดมอน ก่อนจะรีบวิ่งไปหาคนเรียก
เดมอนโบกมือให้กับเด็กชายตัวน้อยที่ตัวเองถูกชะตายิ่งนัก ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะไปตามหาพะแพงที่วิ่งหายไป แต่ก็ชนเข้ากับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินจูงลูกสาวมาเสียก่อน
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษครับ ไม่เป็นอะไรนะครับ”
เดมอนขอโทษตามมารยาท และยิ้มตอบเมื่อผู้หญิงคนนั้นระบายยิ้มกว้างมาให้
“ไม่คิดว่าคุณจะพูดไทยด้วยนะคะ”
“พี่เลี้ยงของผมเป็นคนไทยน่ะครับ”
เขาตอบไปตามความจริง และพยายามจะปลีกตัว แต่หญิงแปลกหน้าไม่ยอมเปิดโอกาสให้
“ว่าแต่เด็กคนเมื่อกี้นี้ลูกของคุณเหรอคะ”
“เด็ก? คนไหนครับ” เดมอนเลิกคิ้วสูงตั้งคำถาม
“ก็เด็กลูกครึ่งที่คุณคุยด้วยตั้งนานน่ะค่ะ”
เดมอนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างรู้ทันทันที แสดงว่าเจ้าหล่อนจับจ้องเขามานานแล้วนั่นเอง
“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็หน้าตาของเด็กคนนั้นถอดแบบมาจากคุณราวกับแกะเลยนี่คะ”
เดมอนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และเอ่ยถามออกไปอย่างทีเล่นทีจริง
“จริงหรือครับ”
“จริงค่ะ ว่าแต่คุณเป็นม่ายมานานหรือยังคะ”
“ม่าย?” เดมอนทวนคำของผู้หญิงตรงหน้า
“ใช่ค่ะ มองก็รู้ว่าคุณน่าจะถูกเมียทิ้ง ก็เหมือนกับอรนี่แหละค่ะที่เป็นม่ายเหมือนกัน”
ชายหนุ่มระบายยิ้มหยันออกมา “ถึงผมจะเป็นม่าย เมียหนี หรือเมียตาย แต่ผมก็ไม่คิดจะหาเมียใหม่ในโรงเรียนอนุบาลหรอกครับ ขอตัวนะครับ”
เดมอนเดินจากมาหลังจากตอกหน้าผู้หญิงคนนั้นไปอย่างไร้ความปรานี
“ผู้หญิงน่ารำคาญ”
เขาก้าวเดินไปตามทางที่มีแยกมากมายจนมึนงง แต่ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหนก็ไร้เงาของพะแพงทุกที จนเขาต้องหยุดเดิน เท้าสะเอว และสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“อย่าให้เจอเชียว จะจับมัดมือมัดเท้าเสียให้เข็ด”
เดมอนถอนหายใจแรงๆ อย่างโมโห ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไปจากโรงเรียนอนุบาล
“เฮ้ออออ…”
พะแพงที่แอบอยู่ภายในห้องน้ำหญิงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อร่างสูงใหญ่ของเดมอนเดินออกไปนอกโรงเรียนแล้ว หล่อนภาวนาให้ไม่ต้องพบเจอกันอีก เพราะทุกครั้งที่เจอเขา หล่อนก็ผูกขาดความพ่ายแพ้เอาไว้เสียทุกประตู
“หมูวิน…”
หญิงสาวรีบออกมาจากห้องน้ำ และจ้ำอ้าวตรงไปยังจุดประจำที่ตัวเองไปรับลูกชาย
“แม่คับ” วินเซนต์รีบโบกมือและตะโกนเรียกมารดาทันทีเมื่อมองเห็น
พะแพงย่อตัวลงและกอดบุตรชายที่วิ่งโผเข้ามาหาอย่างรักสุดหัวใจ ก่อนจะหันหน้าไปขอโทษขอโพยคุณครูประจำชั้นที่หล่อนมารับช้าแทบทุกวันอย่างละอายใจ
“ขอโทษอีกครั้งนะคะครูนิด วันนี้แพงมารับช้าอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่า ยังมีเด็กในห้องอีกตั้งสี่คนที่ผู้ปกครองยังไม่ได้มารับ คุณแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ”
พะแพงยืนตัวตรงและยกมือไหว้คู่สนทนา “แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณครูนิดนะคะ ที่คอยดูแลหมูวินให้เป็นอย่างดี ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ หมูวินเป็นเด็กดี เป็นเด็กฉลาด ครูอยู่ด้วยแล้วก็มีความสุขค่ะ นี่มีเรื่องมาคุยกับครูทุกวันเลยนะคะ”
พะแพงยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะหันไปถามลูกชาย “วันนี้โม้อะไรให้ครูนิดฟังอีกครับ เจ้าหมูน้อยของแม่”
วินเซนต์ฉีกยิ้มกว้าง จนแก้มยุ้ยสีแดงระเรื่อราวกับผิวของมะเขือเทศสุกแทบปริ
“เรื่องพ่อคับ”
สีหน้าของพะแพงซีดสลดลงทันตา แต่ไม่มีใครทันสังเกต แม้กระทั่งครูประจำชั้นของวินเซนต์
“หมูวินบอกว่าแกกำลังพยายามเก็บเงินกลับไปหยอดหมูอ้วนที่บ้านน่ะค่ะ แกบอกว่าจะช่วยคุณแม่เก็บเงินเพื่อซื้อตั๋วเครื่องบินไปหาคุณพ่อค่ะ”
พะแพงทำหน้าไม่ถูก ได้แต่ฝืนยิ้มเจื่อนๆ ออกมา
“เห็นหมูวินบอกว่าพ่อของแกอยู่อเมริกาเหรอคะคุณแม่”
“เอ่อ…” พะแพงอึกอักและรู้สึกทรมานเหลือเกิน “ชะ ใช่ค่ะ อยู่ที่อเมริกา”
ครูประจำชั้นระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปพูดกับวินเซนต์ “ครูเอาใจช่วยให้หมูวินได้เจอคุณพ่อไวๆ นะครับ”
“ขอบคุณคับ”
พะแพงน้ำตาไหล ต้องก้มหน้าและรีบป้ายทิ้ง ก่อนจะเงยหน้าบอกขอตัวกลับ
“เอ่อ…รบกวนครูนิดมานานแล้ว งั้นแพงกับหมูวินขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“ค่า แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับหมูวิน”
“คับครู”
วินเซนต์โบกมือลาคุณครูใจดีของตัวเอง และเดินไปพร้อมๆ กับมารดาออกไปนอกโรงเรียน
เด็กน้อยแปลกใจจึงอดถามไม่ได้ “ทำไมวันนี้แม่จอดรถไกลจังคับ”
พะแพงหยุดเดิน ก่อนจะย่อตัวลงมาคุยกับลูกชาย “รถแม่จอดอยู่ไกลมาก เราต้องนั่งลุงวินไปครับ”
“ทำไมแม่ไม่ขับมาจอดที่เดิมล่ะคับ”
“เอ่อ พอดีเมื่อเช้ารถติดมาก แม่กลัวเข้างานไม่ทัน ก็เลยจอดรถทิ้งเอาไว้น่ะครับ”
“คับ”
“เรานั่งลุงวินไปเอารถกันเนอะ”
เด็กน้อยตอบรับอย่างไร้เดียงสา “คับ”
พะแพงระบายยิ้มให้กับลูกชาย น้ำตาเจียนจะหยดเมื่อนึกสะท้อนใจกับเหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้นในวันนี้
พ่อของวินเซนต์อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ลูกชายจะไม่มีทางได้ล่วงรู้เด็ดขาด เพราะหล่อนรู้ดีว่าเดมอนจะต้องแย่งชิงลูกไปจากหล่อนแน่ หากเขารู้ว่าหล่อนซุกวินเซนต์เอาไว้จากเขานานถึงสี่ปีเต็ม
หล่อนจะไม่มีวันยอมเสียวินเซนต์ไป แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตหรือลมหายใจของหล่อนก็ตาม
YOU MAY ALSO LIKE
