นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ - ตอนที่ 1 มีอะไรอยู่ในคลังมิติกันนะ

       มีอะไรอยู่ในคลังมิติกันนะ

 

       แสงสีขาวเจิดจ้าค่อย ๆ จางหายไป และการมองเห็นของผมกลับมาอีกครั้ง

 

       ตอนแรกผมคิดว่าผมกลับมาที่บ้านแล้ว แต่สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือทุ่งหญ้าสีเขียวชอุ่มที่โอบล้อมตัวผมไว้ ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ผมยืนอยู่ตรงกลางเพียงลำพังด้วยความสับสน

 

       「เอ๊ะ… คาถาส่งตัวกลับน่าจะพาผมกลับโลกเดิมสิ…」

 

       –ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้กลับไปยังโลกของผม เพราะที่นี่ไม่เหมือนโลกเดิมเลย

 

       เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้า ผมเห็นดวงอาทิตย์สองดวง – ดวงหนึ่งเล็กอยู่ข้างดวงใหญ่ มันยิ่งยืนยันความคิดของผมว่าที่นี่ไม่ใช่โลกเดิมแน่นอน

 

       ผมหยิบปอยผมมาดูใกล้ ๆ มันยังคงเป็นสีเงินอยู่ และผมก็ยังใส่ชุดคลุมแบบเดิม

 

       ผมยังคงอยู่ในร่างอวตารจากเกม

 

       ในทุ่งหญ้าสูงระดับเข่านี้มีหินก้อนใหญ่พอให้นั่งได้ ผมจึงนั่งลงและครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อไป เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ช่างน่าหนักใจ ไม่ว่าจะเด็กลงขนาดไหน แต่การถูกโยนเข้ามาในโลกที่ไม่รู้จักและต้องอยู่โดยไม่มีคำแนะนำใด ๆ มันก็สับสนเกินไป

 

       「จะใช้ชีวิตที่นี่ยังไงดี แล้วงานล่ะ? ตอนนี้ผมคงขาดงานไปแน่ ๆ…」

 

       ผมตระหนักได้ว่าผมไม่มีครอบครัวที่ต้องห่วงการหายตัวไป เพราะพ่อแม่ผมจากไปแล้ว และผมก็อยู่ตัวคนเดียว

 

       「ถ้ามันเหมือนในเกมก็น่าจะใช้คลังมิติได้…」

 

       ทันใดนั้น หน้าต่างที่เหมือนจอภาพก็ปรากฏขึ้นมาในหัวทันทีที่ผมเอ่ยคำว่า『คลังมิติ』

 

       「โหว! อะไรกันเนี่ย!」

 

       แม้จะยังตกใจ ผมก็หันไปสนใจกับหน้าต่างนั้น บนหน้าจอมีชุดเกราะ เครื่องมือ เงินในเกม และไอเทมอื่น ๆ ปรากฏอยู่ นี่คือสิ่งที่อยู่ในคลังมิติของตัวละครนักบวชในเกม

 

       「หมายความว่า…」

 

       ผมเพ่งมองไปที่ไอคอนขนมปังบนหน้าจอ ขนมปังก้อนหนึ่งก็ปรากฏในมือทันที ตัวเลขจำนวนขนมปังบนหน้าจอเปลี่ยนจาก『99』เป็น『98』 ขนมปังยังคงอุ่นราวกับเพิ่งออกจากเตา ผมรีบกัดมันเข้าไปคำโต

 

       「อร่อย!! อุไม!!」

 

       แม้อาหารเช้าที่ได้รับจะไม่เพียงพอ ผมก็หยิบขนมปังจากคลังมิติมาอีกหลายก้อนและกินอย่างหิวโหย

 

       ผมกินไปประมาณห้าก้อน ในที่สุดก็อิ่มและใจเย็นลง

 

       「อิ่มแล้ว… อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังดี แต่จากนี้จะเอายังไงต่อ? เงินในเกมจะยังใช้ได้ไหม?」

 

       ผมหยิบเงินจากคลังมิติมาดู เหรียญทอง เหรียญเงิน และเหรียญทองแดงหลายเหรียญปรากฏในมือ ผมเคยโอนเงินจากบัญชีหลักในเกมมาให้ตัวละครนี้ก่อนหน้านี้ จำนวนเงินมีประมาณ 20 ล้านกิล ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าเป็นจำนวนมากหรือไม่ และไม่รู้ว่าจะใช้ได้ในโลกนี้หรือเปล่า

 

       「มัวแต่คิดไปก็ไม่มีประโยชน์ อย่างน้อยต้องหาตัวเมืองให้เจอก่อน… แต่ก่อนอื่นต้องดูว่าในคลังมีอะไรอีกบ้าง…」

 

       ผมนั่งบนก้อนหินใหญ่และไล่ดูของในคลังมิติ มีอาวุธที่ผมเคยใช้ตอนเป็นนักรบเลเวลต่ำ คทาของนักบวช เสื้อคลุม และไอเทมอื่น ๆ

 

       「โอเค น่าจะพอเข้าใจระบบพวกนี้แล้ว ต่อไปต้องหาเมือง… ไม่รู้ว่าผมจะใช้เวทมนตร์ได้ไหม แต่ควรมีอาวุธเผื่อไว้ก่อน」

 

       ผมหยิบอาวุธนักรบเลเวลต่ำออกมา – มันคือบัสเตอร์ซอร์ดทำจากเหล็กดำ มีพลังโจมตีมากกว่าอาวุธเหล็กธรรมดา

 

       「ไม่ได้ใช้มานาน… คิดถึงจริง ๆ」

 

       ผมเหวี่ยงดาบด้วยมือเดียว มันให้ความรู้สึกสมจริงต่างจากในเกม บัสเตอร์ซอร์ดดูไม่เข้ากับตัวละครนักบวชของผมเลย แต่ฉายา “ผู้ถูกอัญเชิญ” อาจส่งผลต่อค่าสถานะของนักบวช ทำให้ผมใช้ดาบนี้ได้โดยไม่รู้สึกเจ็บกล้ามเนื้อแต่อย่างใด

 

       「ฉันต้องเปลี่ยน ชุดสักหน่อย…」

 

       ผมหยิบเสื้อคลุมออกมาหลายตัว แต่พวกมันดูเหมือนของพวกคอสเพลชัด ๆ ผมเลือกเสื้อคลุมสีขาวเรียบ ๆ ที่ทำจากวัสดุของมอนสเตอร์มาใส่

 

       「ชุดนี้โอเคละ เบาสบายดี… ต่อไปก็ต้องหาเมือง」

 

       ในคลังมิติ ผมพบไอคอนม้า

 

       ผมจำได้ว่าผมใช้ม้าตัวนี้จนถึงเลเวล 100 แล้วโอนมาให้ตัวละครนี้หลังจากเปลี่ยนสัตว์ขี่เป็นมังกรดิน

 

       「ม้า… ถ้าทุกอย่างเหมือนในเกมจริง ๆ ก็ดี ลองดูหน่อยละกัน」

 

       ผมกดที่ไอคอนม้าในหัว ม้าสีดำตัวใหญ่ปรากฏขึ้น มันยืนนิ่งสง่างามเหมือนนายแบบจนผมอดคิดไม่ได้ว่า ‘นี่เราขี่มันได้จริง ๆ เหรอ?’

       「ฮี้ ๆ  แบร่…」

 

       ม้าตัวนั้นเริ่มกัดหัวผมอย่างไม่มีสาเหตุ

 

       –นี่จริงน่า นายไม่ใช่ม้าปกติสินะ

 

       ม้าตัวนี้ใหญ่เกินไป และกล้ามเนื้อกับขามันก็ยอดเยี่ยมมาก ผมเช็ดหัวด้วยชายเสื้อคลุมพร้อมกับลูบคอมัน ม้าดูเหมือนจะชอบใจและถูตัวกับผม

 

       「เอาล่ะ นายช่วยพาฉันไปเมืองหรือที่ไหนก็ได้ที่มีผู้คนที」

 

       ดูเหมือนม้าจะเข้าใจคำพูดของผม มันย่อขาลงเพื่อให้ผมปีนขึ้นไปบนหลัง ผมจับแผงคอแล้วพูดกับมัน

 

       「งั้น ไปกันเถอะ」

 

       ม้าวิ่งออกไปทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ความเร็วของมันไม่เหมือนม้าธรรมดาเลย

 

       「เฮ้! เร็วไป! ช้าลงหน่อย!」

 

       ม้าดูเหมือนจะเข้าใจเสียงตะโกนของผมและลดความเร็วลง หลังจากวิ่งไปประมาณ 30 นาที ผมก็เห็นถนนเส้นหนึ่ง ไม่มีคนอยู่บนถนน แต่ผมเดาว่าถ้าไปทางใดทางหนึ่งก็น่าจะเจอเมือง

 

       「ขึ้นไปบนถนนกันเถอะ ถ้าไปทางใดทางหนึ่งน่าจะเจอเมือง เราต้องหาที่อยู่ให้ได้ก่อน」

 

       ผมบังคับม้าให้วิ่งไปบนถนนด้วยความเร็วคงที่

 

       「แบบนี้สบายที่สุดละ…」

 

       ผมขี่ม้าไปทางหนึ่งและขึ้นเขาขนาดเล็ก แล้วก็เห็น… รถม้ากำลังถูกโจมตีโดยกลุ่มมอนสเตอร์