ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 50 ค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิมีค่าทุกวินาที

ซังหลินจวินพูดแล้วนั่งตัวตรง

เฉินเฉียวโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหยิบเบียร์ให้เขา

ขวดนี้เป็นยังไงบ้างคะ

เฉยๆ

แล้วนี่ละ

ไม่ชอบ

"นี่ก็ดีนะคะดีกรีก็ไม่สูงด้วย"เฉินเฉียวอดทนช่วยเขาเลือก

หรอ?เสียงของเขาเรียบๆเขาส่ายหัวอีกครั้ง "เปลี่ยนขวดเถอะ"

ผู้ชายคนนี้….เอาใจยากจริงๆ

เฉินเฉียวยื่นมือไปจนแขนชาแล้ว

"เรานั่งเฉยๆแบบนี้ไม่ได้นะ มาเล่นเกมกันเถอะ"ตอนนี้ไม่รู้มีใครเสนอขึ้นมา "ทุกคนเคยเล่นไหมเกมหมุนขวด"

ทันทีที่เฉินเฉียวได้ยินก็เข้าใจทันที

เกมดังกล่าวเป็นเกมที่มีความคลุมเครือ

"ขวดหมุนไปที่สองคนไหน สองคนนั้นก็ต้องจูบกัน แน่นอนว่าหากเป็นผู้ชายสองคนไม่ยอมจูบกันเราก็มีบทลงโทษ ดื่มสามแก้ว "ทุกคนให้ความสนใจกับเกมที่ผู้หญิงเสนอขึ้นมา เหมือนกับจุดประกายให้กับคนทั้งห้อง

“ ทุกคนต้องเล่นนะ ประธานซังก็ต้องเล่นกับพวกเราด้วยนะคะ "ผู้หญิงคนหนึ่งออกมาเชิญซังหลินจวิน

เฉินเฉียวรู้สึกว่าด้วยอารมณ์ของซังหลินจวินเขาจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นซังหลินจวินเป็นคนแรกที่ถอยออกมาและเธอก็จะเป็นคนที่สอง

ใครจะคิดว่าซังหลินจวินพยักหน้า "โอเค"

“……”เฉินเฉียวประหลาดใจอีกครั้ง

เจียงอี้ฝานกล่าวว่า: "เล่นก็เล่น แต่ถ้าหมุนมาโดนน้องสาวฉัน ใครกล้าจูบเธอละก็มีเรื่องแน่"

“พี่”เจียงฉยงฉยงกลอกตา

“ เป็นพี่ที่หวงน้องสาวเกินไปจริงๆ”ทุกคนต่างหัวเราะ

เจียงอี้ฝานตามพวกเขาไปและส่งสายตาเป็นการเตือนให้กับเจียงฉยงฉยงและไล่คนที่นั่งข้างๆเจียงฉยงฉยงออกไปเพื่อที่ตัวเขาเองจะได้นั่งข้างน้องสาว

เฉินเฉียวไม่อยากให้ทุกคนหมดสนุก ถ้าเธอโดนอย่างมากก็แค่โดนลงโทษดื่มสามแก้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อาจจะไม่ได้โชคร้ายขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ว่าขวดจะหันไปทางไหนอีกฝ่ายก็จะเป็นคนตรงข้ามเท่านั้น ซังหลินจวินนั่งอยู่ข้างๆเธอซึ่งหมายความว่าเขาและเธอทั้งสองไม่มีวันโดน

เฉินเฉียวนิ่งเฉยปล่อยให้พวกเขาเล่น

บรรยากาศมีชีวิตชีวาขึ้นเพราะเกมนี้ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทั้งผู้หญิงและผู้ชายมีคนโดนแล้ว ทุกคนกล้าได้กล้าเสียมากแม้แต่ชายร่างใหญ่ทั้งสองก็จูบกัน

เจียงฉยงฉยงโดนเสียแล้วแต่เจียงอี้ฝานมองไปที่อีกฝ่ายเขาก็ดื่มแต่โดยดี เจียงอี้ฝานไม่ลังเลที่จะดื่มให้เจียงฉยงฉยงแทน

เจียงอี้ฝานเป็นคนโดน โดยตรงข้ามเป็นสาวงาม ยิ่งกว่านั้นเมื่อมองแวบแรกก็รู้เธอชอบเขามานานแล้วปากขวดหันไปทางเธอใบหน้าของเธอแดง แต่เจียงอี้ฝานกลับไว้หน้าเธอเขายกเบียร์ดื่มทันทีทำให้ผู้หญิงคนนั้นผิดหวังอย่างมาก

รอบสุดท้ายขวดที่ไม่รู้ใครหมุนทำให้มันแรงขึ้น

หมุนไปหมุนมา ตกลงจากโต๊ะหล่นไปบนพื้น

ยิ่งไปกว่านั้นมันตกอยู่ที่เท้าของเฉินเฉียวพอดี

“ ยังไง? ยังไง? ชี้ไปที่ใคร "ทุกคนมองหาไปรอบๆ

เฉินเฉียวมองไปที่ขวดที่หยุดนิ่งและมุมริมฝีปากของเธอแข็งทื่อ"โต๊ะลงจากโต๊ะแบบนี้ไม่นับใช่ไหม"

อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น! ปากขวดหันเข้าหาเธอและก้นของขวดก็ชนกับเท้าของซังหลินจวิน

“ นับสิไม่นับได้ยังไง! "พวกเธอสองคน"ทุกคนโห่ร้องและปรบมือ "ประธานซัง เฉินเฉียว"

"พวกเธอตัดสินใจเองแล้วกัน จะดื่มหรือจะจูบ"

เฉินเฉียวมองไปที่ซังหลินจวินโดยไม่รู้ตัว

ใครจะคิดว่าเขาก็กำลังมองเธออยู่พอดี เหมือนกับว่ารอเธอเลือก แถมคนอื่นๆยังมุงมาที่เธอ เหมือนว่าในเรื่องนี้เธอเป็นตัวเอกและเขาเป็นแค่ตัวประกอบ

เฉินเฉียวถูกทุกคนจ้องมองและผู้หญิงส่วนใหญ่ก็อิจฉาตาร้อน

เธอกระแอมออกมาหนึ่งทีแล้วหยิบเบียร์ เทให้ตัวเองสามแก้ว"ฉันยอมรับการลงโทษ"

“ โอกาสดีขนาดนี้จะปล่อยไปแบบนี้หรอ”

“ ไม่มีโอกาสหน้าแล้วนะ”

“ ทำไมเธอโลกแคบจัง”

เสียงชักชวนที่สื่อถึงความเสียดาย เฉินเฉียวทำเป็นไม่ได้ยิน ยกเหล้าขึ้นมาดื่ม

เมื่อดื่มถึงแก้วที่สาม ทุกคนเปลี่ยนไปให้ความสนใจกับซังหลินจวิน "งั้นประธานซังก็ต้องเทเต็มแก้วนะ"

“ ผมรินให้ครับ”

มีคนยื่นขวดมา

ซังหลินจวินเอามือปิดแก้วด้วยมือข้างเดียว“ ฉันไม่ได้บอกว่าขอให้ลงโทษ”

-หมายความว่าอะไร ?

ทุกคนมองเขาอย่างงงๆ

เฉินเฉียวดื่มเบียร์แก้วที่สามที่เพิ่งเทไปเข้าปากก่อนที่เขาจะกลืนลงไปทันใดนั้นความรู้สึกร้อนก็ตีขึ้นมาที่คอ

ลำคอเรียวของเธอถูกชายคนนั้นจับไว้ในฝ่ามือ

เธอลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจและทันใดนั้นใบหน้าของชายที่ทำให้ผู้คนลืมหายใจก็เข้ามาใกล้มากขึ้น

– ว้าว

ทันใดนั้นริมฝีปากของเฉินเฉียวก็ถูกจูบโดยริมฝีปากของชายคนนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เหมือนชายหญิงคู่อื่นๆที่แค่แตะๆริมฝีปากกัน

ลิ้นร้อนชื้นของเขาก็งัดริมฝีปากของเธอให้เปิดและดันเข้าไปในปาก

เฉินเฉียวหลับตาลงและปลายลิ้นทั้งสองก็พันกันอยู่ในริมฝีปากของเธอ เบียร์จากริมฝีปากของเธอไหลผ่านลิ้นของเขาและผ่านเข้าไปในริมฝีปากของเขา

ยิ่งไปกว่านั้นคือมันย้อยหยดลงที่มุมริมฝีปากจนเปียกเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอ

ภายใต้แสงไฟภาพนั้นเร้าอารมณ์ทุกคนที่อยู่ข้างๆเขากำลังกลั้นหายใจและร่างกายก็ร้อนรุ่มไปทั้งตัว

นี้มัน…..มันจะทุ่มเทเกินไปแล้วสำหรับคนสองคนในเกมนี้!

นี้มันเหมือนการเล่นเกมที่ไหนล่ะ จูบแบบนี้มันเหมือนคู่รักที่กำลังมีความรัก

ไม่รู้ว่าจูบนานแค่ไหนจนกระทั่งเฉินเฉียวรู้สึกว่าเธอเมาและลืมที่จะต่อสู้ แม้ว่าริมฝีปากของชายคนนั้นจะถูกดึงออกไปจากเธอ แต่เธอก็ยังคงมึนๆราวกับว่าวิญญาณออกจากร่าง

ซังหลินจวินดูเหมือนยังจะจูบไม่พอ ริมฝีปากยังคงหยุดบนริมฝีปากแดงๆของเธอ ฝ่ามือช้อนคอเธอ นิ้วมือลูบไล้ไปบนผิวขาวๆของเธอ

ลมหายใจหอบ

เขามองเธอไม่ละสายตา

เฉินเฉียวลดสายตาลงและไม่กล้ามองเขา สายตาของชายคนนั้นร้อนแรงจนเธอรู้สึกได้แม้ว่าเธอจะไม่ได้มองก็ตาม

เธอกัดริมฝีปากและกระซิบ: "ฉันจะไปแล้ว"

หลังจากเมื่อกี้เธอรู้สึกอายจริงๆที่จะอยู่ต่อไป

อืมซังหลินจวินตอบโดยที่หน้าผากของเขายังคงแตะที่หน้าผากของเธอ "คุณขับรถหรือเปล่า"

“……อืม

“ รอข้างนอกนะ”ซังหลินจวินพลิกกลับใช้นิ้วหัวแม่มือถูมุมริมฝีปากของเธอและเช็ดคราบแอลกอฮอล์ออก

เฉินเฉียวไม่ตอบ

แต่เขาปล่อยเธอไปแล้ว

เฉินเฉียวหน้าแดงและลุกขึ้นยืนโดยไม่มองไปที่คนอื่นและจากไป ขณะที่เดินผ่านเจียงฉยงฉยงเธอดึงแขนเสื้อของเจียงฉยงฉยง

เมื่อได้ยินเสียงปรบมือรอบๆเธออยากจะมุดดินหนีจริงๆ

ทางด้านนี้เขารอร่างเธอเดินหายไปสีหน้าของซังหลินจวินดีขึ้นกว่าเดิมมาก "พวกนายเล่นกันไปนะ ฉันขอตัวก่อน"

"ประธานซังครับ ค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิมีค่าทุกวินาทีนะครับ"

ทุกคนตะโกนเสียงดัง ซังหลินจวินไม่ได้อธิบายอะไร เดินออกไปเงียบๆ