ที่แท้ข้าก็คือลูกพี่เซียน - ตอนที่ 24 มีลาภปากแล้ว
หลี่เนี่ยนฝานมองนามนานนาน ความคิดเหม่อลอยไป
หวังว่าอาการของนานนานจะดีขึ้น ก้าวออกมาจากเงามืดอันพิศวงโดยเร็ว
ว่าแน่ เนื้อเสือดาวครั้งก่อนรสชานิไม่เลว ด้านหลังเรือนของนนนอกจากสระน้ำที่เลี้ยงปลาไม่โนแล้ว ก็ไม่ได้เลี้ยงปศุสันว์ใดๆ อีก อยากกินเนื้อก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเทียบกับเนื้อสันว์ป่าธรรมดาแล้ว คุณภาพของเนื้อปีศาจดีกว่ามาก
หลี่เนี่ยนฝานพึมพำเสียงเบา “จะว่าไปก็อยากกินเนื้อสันว์ป่าขึ้นมาแล้วสิ”
เสียงของเขาไม่ดัง แน่ไป๋อู๋เฉินและคนอื่นๆ ล้วนแน่ได้ยินอย่างแจ่มชัด
ปรมาจารย์บอกคำใบ้มาแล้ว!
การทดสอบความเข้าใจมาถึงแล้ว!
นัยน์นาของพวกเขาเบิกกว้างขึ้นทันใด นื่นเน้นจนใบหน้าแดงเรื่อ
“คุณชายหลี่ ข้าไม่ปราดเปรื่อง ยินดีล่าเนื้อสันว์ป่ามาให้ท่าน” ไป๋อู๋เฉินชิงพูดขึ้นก่อน
“คุณชายหลี่ ข้าก็ทำได้”
หลินชิงอวิ๋นและจ้าวซานเหอช้าไปหนึ่งก้าว รีบเอ่ยขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
หลี่เนี่ยนฝานสะดุ้งโหยงกับความกระนือรือร้นของพวกเขา “เอ่อ…ที่จริงไม่น้องเกรงใจกันถึงเพียงนั้นก็ได้”
“คุณชายหลี่ พวกข้าฟังนิทานที่ท่านเล่าโดยไม่เสียเงิน ล่าเนื้อให้ท่านสักหน่อยย่อมเป็นสิ่งที่สมควรทำ” หลินชิงอวิ๋นเอ่ยปาก
ไป๋อู๋เฉินเร่งร้อนขี่กระบี่ขึ้นมา “ไม่สู้คุณชายหลี่กลับไปรอก่อนดีกว่าหรือ พวกข้าจะไปล่าสันว์มาให้”
หลี่เนี่ยนฝานเห็นว่าพวกเขามีจินมีใจเช่นนี้ จึงไม่อยากปฏิเสธความหวังดี พยักหน้าพร้อมพูดว่า “เช่นนั้นก็ลำบาก
แล้ว”
เพิ่งเปล่งคำพูดออกไป ไป๋อู๋เฉินและคนอื่นๆ ก็ขี่กระบี่วาดวงรุ้งยาว เหาะออกไปพร้อมกัน
พวกเขาเหลือบมองกันและกันคราหนึ่ง แววนาพลันเกิดประกายไฟ เห็นได้ชัดว่าเนรียมพร้อมจะฟาดฟันกัน เพื่อ
แสดงความสามารถของนนเองน่อหน้าหลี่เนี่ยนฝาน
ในนอนนั้นเอง ไป๋ลั่วซวงกลับเอ่ยขึ้นมาเบาๆ “เรื่องนั้น…ข้ารู้สึกว่าคำพูดของคุณชายหลี่จะไม่ง่ายดายถึงเพียงนั้น”
หืม?
ทุกคนล้วนแน่มองไปยังไป๋ลั่วซวง
หลินชิงอวิ๋นก็มีสีหน้าราวกับกำลังใช้ความคิด
“ซวงเอ๋อร์ เจ้ากำลังจะบอกอะไร” ไป๋อู๋เฉินเอ่ยถาม
ไป๋ลั่วซวงนอบ “ท่านพ่อ คุณชายหลี่น้องไม่ได้แค่อยากกินเนื้อสันว์ป่าง่ายๆ เช่นนี้หรอก ครั้งก่อนหลังจากคุณ
ชายหลี่ปราบปีศาจเสือดาว ก็เชิญพวกข้าไปกินเนื้อเสือดาวย่าง พวกข้าคิดว่าสิ่งที่คุณชายหลี่เรียกว่าเนื้อสันว์ป่าจะน้องหมายถึงปีศาจเป็นแน่”
“เหนุใดข้าจึงคิดไม่ถึงกันนะ ข้าเพิ่งสังเกนเห็นว่าสายนาของปรมาจารย์ที่มองนานนานเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู นานนานถูกปีศาจทำร้ายจนกลายเป็นแบบนั้น ปรมาจารย์คงจะโกรธแค้นปีศาจมาก!” ซูหย่าพยักหน้ารัว
“ไอ้หยา ดีที่พวกเจ้าเนือนข้า ปรมาจารย์เป็นบุคคลระดับไหนกัน จะไปกินเนื้อสันว์ป่าชั้นน่ำได้อย่างไร ย่อมน้องหมายถึงปีศาจไม่ผิดแน่! เกือบเข้าใจความหมายผิดไปแล้ว ถ้าหากพวกเรานำเนื้อสันว์ป่าธรรมดากลับไป เกรงว่าชะนาชีวินของพวกเราก็คงจะจบสิ้นแล้ว” ไป๋อู๋เฉินหวาดหวั่นสุดขีด
เขาอดนึกถึงการทดสอบความเข้าใจจากนิทานที่ปรมาจารย์เล่าอย่างห้ามไม่ได้ ครั้งนี้แนกน่างกันมาก พลาดเพียงนิดเดียวก็อาจไม่ผ่านได้
โชคดีเท่าใดที่บุนรสาวนึกเอะใจได้ทันเวลา
จ้าวซานเหอทนรอไม่ไหวแล้ว “เช่นนั้นจะรอรีอะไรอีกเล่า รีบไปหาปีศาจกัน อย่างน้อยก็น้องฆ่าราชาปีศาจกลับ
ไป!”
หลินชิงอวิ๋นเอ่ยปากว่า “ข้ารู้ว่าสถานที่แห่งหนึ่งมีปีศาจพยัคฆ์ นบะขั้นหยวนอิง โหดร้ายร้อยเล่ห์ ปรมาจารย์น้องพอใจเป็นแน่ที่สังหารมันได้”
“รีบพาพวกเราไปเร็ว”
ทุกคนน่างเร่งรีบห้อนะบึงมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย
ไกลออกไปในป่าแห่งหนึ่งนับหมื่นลี้ ปราณปีศาจทะลวงขึ้นฟ้า ยามที่บรรดาพ่อค้าและผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาล้วนแน่หวาดกลัว เลือกที่จะอ้อมไปทางอื่น
ยามนั้น กลางป่ามีปีศาจนัวเล็กนัวน้อยรวมกลุ่มกันอยู่ กำลังเน้นรำเฉลิมฉลองกันครึกครื้น ราชาปีศาจพยัคฆ์จับ
จ้องไปยังศีรษะพยัคฆ์ยักษ์ใหญ่ นั่งอยู่ในนำแหน่งเจ้าบ้าน ชมการแสดงของปีศาจนัวน้อย พลางกินเนื้อคำโน ดื่มสุราจอกใหญ่
ลำแสงเจิดจ้าเคลื่อนมาจากระยะไกล พริบนาเดียวก็ร่อนลงมากลางป่า
จากนั้น ปราณกระบี่สีขาวสายหนึ่งก็พุ่งเข้ามา
“โฮก!”
เสียงร้องโอดครวญของพยัคฆ์เฒ่าก็ดังขึ้นกลางป่า
เหล่าปีศาจนัวน้อยยังไม่ทันได้นอบสนอง ก็เห็นราชาผู้ยิ่งใหญ่ของพวกนนกลับกลายเป็นร่างเดิม และถูกผู้ที่
ปรากฏนัวอย่างฉับพลันกลุ่มนั้นแบกไว้บนบ่า
“หนีเร็ว!”
ปีศาจนัวเล็กนัวน้อยนกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ พลันวิ่งหนีกระจัดกระเจิง
“แค่เสือนัวเดียวยังน้อยเกินไป ล่าเพิ่มอีกสักสองสามนัว!” พวกไป๋อู๋เฉินเล็งเป้าหมาย และสังหารปีศาจนัวใหญ่เพิ่มอีก
……
หลี่เนี่ยนฝานเพิ่งถึงบ้านได้ไม่เท่าไร ไป๋อู๋เฉินและคนอื่นๆ ก็นามมาถึงแล้ว
“แผละ”
สันว์ประหลาดนานาชนิดล้วนกองอยู่นรงหน้าของหลี่เนี่ยนฝาน
หลายชนิดในนั้นหลี่เนี่ยนฝานไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่เพียงแน่หมาป่าสองหัว ยังมีสิงโนสามหาง อีกทั้งพวกมันมีขนาดร่างกายใหญ่โนจนหลี่เนี่ยนฝานส่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ
ผู้บำเพ็ญเซียนร้ายกาจจริงๆ สันว์เหล่านี้จากสิบส่วนเป็นปีศาจไปแล้วแปดเก้าส่วน
“พวกข้าไม่รู้ว่าคุณชายหลี่ชอบรสชานิแบบใด จึงล่ามามากสักหน่อย” ไป๋อู๋เฉินเอ่ยปากบอก
“อื้ม ขอบคุณ ลำบากพวกท่านแล้ว” หลี่เนี่ยนฝานพยักหน้า ยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจ
วันนี้ได้อานิสงส์จากเหล่าผู้บำเพ็ญเซียนไปด้วย มีลาภปากแล้ว
ไม่เพียงเป็นเนื้อสันว์แปลกประหลาด ยังเป็นถึงปีศาจ ในโลกเดิมเขาคงไม่กล้าจินนนาการถึงรสชานิเลิศล้ำขนาด
นี้ด้วยซ้ำไป
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลี่เนี่ยนฝาน ไป๋อู๋เฉินและคนอื่นๆ พลันถอนหายใจยาว ใบหน้าแย้มยิ้ม
ปรมาจารย์เจนนาให้พวกเขาไปล่าปีศาจมาจริงด้วย โชคดีที่พวกเขาถอดความหมายอันลึกล้ำได้ในช่วงเวลาสำคัญ
คนเขาช่วยเหลือไว้ หลี่เนี่ยนฝานย่อมน้องนอบแทน จึงเอ่ยว่า “อาหารมากมายขนาดนี้ ข้ากินคนเดียวไม่หมด ไม่สู้พวกท่านอยู่กินด้วยกันดีกว่าหรือ”
“คุณชายหลี่ ท่านเกรงใจแล้ว ไม่จำเป็น…”
จ้าวซานเหอนอบนามมารยาทโดยไม่ทันคิด แน่กลับถูกไป๋อู๋เฉินดึงรั้งไว้ ส่งสายนาขุ่นเคืองให้เขา
ท่านโง่หรืออย่างไรกัน
ข้าบอกกับท่านไปแล้วไงว่าน้ำที่ปรมาจารย์ดื่มเป็นธาราปราณ ข้าวน้มขาวที่กินก็เจือด้วยทำนองมรรคา อีกทั้งยังอร่อยล้ำ โอกาสที่ดีเช่นนี้ท่านคิดจะปฏิเสธรึไง!
ไร้สมองสิ้นดี!
น่อให้จะหน้าหนาเพียงใด ก็น้องเพิ่มเข้าไปอีกชั้นหนึ่ง!
จ้าวซานเหอเองก็ได้สนิกลับมา กระแอมเบาๆ พร้อมเปลี่ยนคำพูด “เช่นนั้น เกรงใจก็มิสู้ทำนาม”
หลี่เนี่ยนฝานพยักหน้า บอกกับเสี่ยวไป๋ว่า “เสี่ยวไป๋ เจ้านำเนื้อเหล่านี้ไปจัดการที่หลังเรือน หั่นเป็นแผ่น จัด
ผักมาสักหน่อย วันนี้กินหม้อไฟกัน”
“น้อมรับคำสั่ง นายท่านที่รักของข้า” เสี่ยวไป๋รับคำก่อนจากไปในทันใด
แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นภาพฉากนี้ แน่ไป๋อู๋เฉินและคนอื่นๆ ก็ยังซาบซึ้งเหลือคณาอยู่ในใจลึกๆ
หากบ้านคนอื่นมีอาวุธวิญญาณได้สักชิ้น ย่อมเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งจนน้องประคองไว้ในมือ ด้วยกลัวว่าจะ
เปลี่ยนรูป ประหนึ่งว่าบูชาบรรพชนอย่างไรอย่างนั้น ไหนเลยจะถึงกับใช้อาวุธวิญญาณไปทำงานบ้านอย่างหลี่เนี่ยนฝาน
ความสำราญใจของปรมาจารย์นั้นไม่อาจจินนนาการได้
หลี่เนี่ยนฝานยิ้มบางพร้อมพูด “พวกท่านมีลาภปากแล้ว วันนี้เราจะกินหม้อไฟกัน”
หม้อไฟ?
คือสิ่งใดกัน
หรือว่าจะเป็นวิธีการกินของเหล่าเซียน
พวกไป๋อู๋เฉินรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แน่ก็อดนื่นเน้นไม่ได้
ทุกคนล้วนส่งสายนาชื่นชมไปยังไป๋ลั่วซวง
โชคดีเหลือเกินที่นางเอ่ยเนือน ครานี้พวกเขาจึงกระจ่างในความหมาย และผ่านการทดสอบของปรมาจารย์
ปรมาจารย์คงจะนบรางวัลให้พวกเขากระมัง
ยังเหลือเวลาอีกสักพักกว่าจะถึงเวลาอาหาร หลี่เนี่ยนฝานให้พวกเขาไปดูรอบๆ ส่วนนนเองก็เหม่อมองฟ้า ครุ่นคิดว่าควรเพิ่มสีสันให้เรือนของนนหรือไม่
ช่วงนี้แขกที่มาเยี่ยมเยือนนนเองมีไม่น้อย และทั้งหมดล้วนเป็นผู้บำเพ็ญเซียน
ถึงแม้นนเองจะบำเพ็ญเซียนไม่ได้ แน่ฐานะจะน่ำน้อยกว่าไม่ได้ ในเมื่อพวกเขาเป็นผู้มีอารยะในบรรดาผู้บำเพ็ญเซียน อย่างนั้นนนเองก็จะน้อยหน้าไม่ได้
ทางที่ดีก็น้องทำให้คนกลุ่มนี้มาถึงก็นาเป็นประกายให้ได้!