ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 487+488 อวิ๋นซิ่วชิงหึงหวงครั้งแรก / เตรียมรักษาโรคซิฟิลิส
- Home
- ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง
- บทที่ 487+488 อวิ๋นซิ่วชิงหึงหวงครั้งแรก / เตรียมรักษาโรคซิฟิลิส
บทที่ 487 อวิ๋นซิ่วชิงหึงหวงครั้งแรก
เมื่อผูเว่ยชางช่วยมู่เชียนเชียนออกมาจากป่าไผ่ ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากท้องฟ้า
เขามองขึ้นไปและเห็นสัญญาณไฟลอยอยู่บนท้องฟ้า เขาไม่คาดคิดว่าชายทั้งสองจะเป็นโจร!
หลังจากเดินออกจากป่าไผ่ อวิ๋นซิ่วชิงก็เดินเตร็ดเตร่อยู่ในวัดด้วยความหดหู่ใจ ตอนนี้นางสงบใจลงบ้างแล้ว และทันใดนั้นก็ตระหนักว่านางดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี
มันเหมือนผู้หญิงที่หึงผู้ชายจนแทบเป็นบ้า
“อวิ๋นซิ่วชิง?!” ขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงกำลังคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง นางก็ได้ยินเสียงอุทาน
อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นและเห็นเป็นหลี่ฟู่หลาน
คุณหนูมู่ของพวกนางหายไป สาวใช้อย่างเสี่ยวเสี่ยวและหลี่ฟู่หลานจึงต้องออกมาตามหา
นางวิ่งเข้าไปหาอวิ๋นซิ่วชิงทันที
ศัตรูตัวฉกาจ!
“อวิ๋นซิ่วชิง ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?!!”
“ข้ามีขา ข้าจะไปที่ไหนก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า!” อวิ๋นซิ่วชิงอารมณ์ไม่ดีอยู่เป็นทุนเดิม และเมื่อหลี่ฟู่หลานบังเอิญมาเจอนาง มันคงเป็นเรื่องแปลกที่นางจะมีใบหน้ายิ้มแย้มเพราะต้องเจอผู้หญิงน่ารำคาญเยี่ยงนี้
เมื่อถูกอวิ๋นซิ่วชิงต่อว่า หลี่ฟู่หลานก็ไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อนางกำลังจะพูดประชดประชันกลับไป นางก็เห็นผูเว่ยชางกลับมาพร้อมคุณหนูของนาง
“คุณหนูเป็นเช่นไรบ้าง?!” หลี่ฟู่หลานวิ่งไปหามู่เชียนเชียนและถามอย่างเป็นห่วง แต่สายตาของนางจับจ้องไปที่ผูเว่ยชาง
เมื่อเห็นตัวละครที่ไม่เหมือนมนุษย์ของหลี่ฟู่หลานและมู่เชียนเชียน อวิ๋นซิ่วชิงก็คิดว่าหญิงสองคนนี้มารยาเหมือนกันมาก
สงสัยพวกนางคงไม่เคยเห็นผู้ชายมาก่อน! แค่เห็นสายตาวาววับของทั้งนายทั้งสาวใช้แล้วมันช่างน่าสมเพช!
นายเป็นอย่างไร ลูกน้องหรือบริวารก็เป็นอย่างนั้น สงสัยประโยคนี้คงเป็นเรื่องจริง!
ตอนที่ผูเว่ยชางเห็นหลี่ฟู่หลาน เขาก็ปล่อยมู่เชียนเชียนและเดินไปหาอวิ๋นซิ่วชิงทันที
“ผูเว่ยชาง ขอบคุณที่ช่วยชีวิตคุณหนูของข้า” เมื่อเห็นว่าผูเว่ยชางกำลังจะจากไป หลี่ฟู่หลานจึงรีบไปคุยกับเขา
ผูเว่ยชางพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์แล้วหันไปไล่ตามอวิ๋นซิ่วชิง
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงเห็นหลี่ฟู่หลานและมู่เชียนเชียน นางก็ชักทนไม่ได้อีกต่อไปและรีบหันหลังจากไป
“เจ้ารู้จักคุณชายผูด้วยหรือ?” มู่เชียนเชียนสับสน นางหันไปมองหลี่ฟู่หลาน
“ใช่ ข้ารู้จักเขา เขามาจากหมู่บ้านเดียวกับข้า” เมื่อหลี่ฟู่หลานได้ยินดังนั้น นางก็บังเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาทันที
นางเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งที่มีหน้าที่ทำความสะอาดสวน หากนางคว้าโอกาสนี้ไว้ นางจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นสาวใช้ประจำตัวลูกสาวของตระกูลมู่ จากนั้นนางก็จะได้เงินมากขึ้นและมีเวลาที่จะได้ไปหาผูเว่ยชาง
“จริง ๆ หรือ?!” มู่เชียนเชียนถามด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ เขาเคยเป็นนายพรานในหมู่บ้านของเรา แต่ตอนนี้เขามีร้านค้าแล้ว” หลี่ฟู่หลานตอบอย่างเชื่อฟัง
มู่เชียนเชียนพยักหน้า “เจ้าไปส่งข้ากลับห้องหน่อย”
หลี่ฟู่หลานรีบพยุงมู่เชียนเชียนกลับไปที่ห้องของนาง ในขณะที่มู่เชียนเชียนคิดว่าจะเอาใจคุณชายผูอย่างไรดี
วันนี้มู่เชียนเชียนควรจะอธิษฐานขอให้นางปลอดภัย แต่หลังจากที่นางมาถึงวัดได้ไม่นาน นางก็ถูกโจรสองคนซึ่งจู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นและลักพาตัวนางไป
พวกเขาไม่เพียงแต่เอาเงินของนางไปเท่านั้น แต่ยังต้องการขืนใจนางอีกด้วย หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากผูเว่ยชาง นางคงสูญเสียพรหมจรรย์ไปแล้ว!
แต่มู่เชียนเชียนไม่เสียใจเลยที่มาวัดนี้ เพราะนางได้พบกับชายคนหนึ่งที่ดึงดูดนางตั้งแต่แรกพบ
เมื่อผูเว่ยชางออกจากวัด อวิ๋นซิ่วชิงก็ขึ้นรถม้าแล้ว
คราวนี้ผูเว่ยชางแน่ใจมากขึ้นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอวิ๋นซิ่วชิง
ทันทีที่ผูเว่ยชางขึ้นรถม้า เขาก็เห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงกำลังหลับตา “เจ้ามีอะไรหรือเปล่า?”
อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผูเว่ยชางอย่างหงุดหงิด นางไม่รู้ว่าวันนี้นางเป็นอะไร “ข้าสบายดี…”
“เจ้าพูดได้อย่างไรว่าเจ้าสบายดี? เจ้าไม่ต้องการสมบัติของเจ้าที่ฝากไว้กับข้าแล้วหรือ” ผูเว่ยชางไม่เชื่อว่าอวิ๋นซิ่วชิงสบายดี ถ้าเขาเชื่ออย่างนั้น เขาก็คงเป็นคนโง่เต็มที
อวิ๋นซิ่วชิงหึงหวงมากจนลืมไปแล้ว โชคดีที่ของมีค่าพวกนี้อยู่กับผูเว่ยชาง ไม่เช่นนั้นนางก็คงจะทำหายไปแล้ว
“ชิงเหนียง เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” ผูเว่ยชางถามอีกครั้ง
“ข้าสบายดี ข้าแค่อารมณ์เสีย เดี๋ยวข้าคงหายเองนั่นแหละ” อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้ว
…
บทที่ 488 เตรียมรักษาโรคซิฟิลิส
ผูเว่ยชางรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอวิ๋นซิ่วชิงตั้งแต่ที่เขาได้พบกับมู่เชียนเชียน
“ชิงเหนียง เจ้าหึงข้าหรือ?” ผูเว่ยชางค่อนข้างแน่ใจว่าตัวเองอยู่ในหัวใจของอวิ๋นซิ่วชิงแล้ว ไม่อย่างนั้นนางคงไม่รู้สึกอึดอัดเช่นนี้
ใบหน้าของอวิ๋นซิ่วชิงแดงก่ำด้วยความอาย นางเบิกตากว้างและพูดอย่างโกรธเคือง “ออกไปจากที่นี่! อย่ามาพูดจาไร้สาระ! ดูนางสิ นางสวยมาก แถมยังใจกล้าก๋ากั๋นและร้อนแรง พวกผู้ชายคงชอบแบบนี้!! ผูเว่ยชาง ตอนนี้เจ้าดูน่าเกลียดมาก!”
ผูเว่ยชางไม่ได้โกรธเพราะถูกนางดุ ตรงกันข้าม ยิ่งนางดุมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งชอบมากขึ้นเท่านั้น
แต่เขาดูน่าเกลียดจริง ๆ อย่างที่นางพูดหรือเปล่า?
อวิ๋นซิ่วชิงจ้องมองเขาแล้วหันกลับมา นางพบว่านางนึกหวั่นไปกับนังสุนัขตัวเมียตัวนั้นจริง ๆ!
“อย่าโกรธกันนะ ข้าแค่ล้อเล่น” เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงไม่ต้องการคุยกับเขา ผูเว่ยชางก็ปลอบนางทันที
ระหว่างทางกลับไปที่ร้าน ผูเว่ยชางก็คอยหยอกล้อกับอวิ๋นซิ่วชิงที่หดหู่ใจ
หลังจากลงจากรถม้า นางกลับไปที่ร้านของนางและทักทายพ่อเฒ่าอวิ๋น จากนั้นนางก็หันกลับและจากไปโดยไม่สนใจทองคำหนึ่งพันตำลึงที่นางได้รับด้วยความพยายามอย่างมาก
ผูเว่ยชางส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจ ตอนนี้สถานการณ์น่าอึดอัดเสียจริง
“ผูเว่ยชาง เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” ชายชราถามอย่างกังวลเมื่อเขานึกถึงอวิ๋นซิ่วชิงที่ดูรีบร้อนไปที่ห้อง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผูเว่ยชางก็ได้สติ จากนั้นก็อธิบายว่า “อย่ากังวลไปเลยท่านลุง นางสบายดี นางแค่มีปัญหานิดหน่อย”
พ่อเฒ่าอวิ๋นพยักหน้าและถามอย่างเป็นกังวล “วันนี้อวิ๋นซิ่วชิงมีปัญหาหรือ?”
“ท่านลุงอย่าคิดมาก ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี”
อวิ๋นซิ่วชิงที่กำลังหลบหนีได้ตรงไปยังโรงหมอของเหยียนเกอ
ทันทีที่นางเดินเข้าไป นางก็ชนเข้ากับคนที่ยืนรอนางอยู่ “แม่นางอวิ๋น ในที่สุดเจ้าก็มาถึงที่นี่!”
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงเห็นอีกฝ่าย นางก็โยนเรื่องยุ่ง ๆ ในใจทิ้งทันทีและพูดว่า “อีเหริน ข้าขอโทษที่ให้รอ เช้านี้ข้ามีเหตุฉุกเฉินนิดหน่อย ข้าเลยมาสาย”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้ารอไม่นานหรอก” อันที่จริงอีเหรินมาโรงหมอเมื่อเช้านี้ ตอนแรกนางคิดว่าอวิ๋นซิ่วชิงอาจจะทิ้งนางไปแล้ว
“ขอบคุณที่เข้าใจ มากับข้าที่ห้องรักษาเถอะ” ในเวลานี้ อวิ๋นซิ่วชิงได้ละทิ้งความหงุดหงิดในใจของนาง และทุ่มเทให้กับการรักษาอีเหรินอย่างเต็มที่
เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของอวิ๋นซิ่วชิง อีเหรินก็รู้สึกหดหู่ใจ ดูเหมือนว่านางคงจะเป็นโรคสกปรกนั้นจริง ๆ
หลังจากพาอีเหรินไปที่ห้องแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็ปิดประตูอย่างแน่นหนา
“อีเหริน เจ้าได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคดอกฝิ่น” อวิ๋นซิ่วชิงนั่งอยู่ข้างหน้าอีกฝ่ายและพูดอย่างจริงจัง
อีเหรินเเตรียมพร้อมแล้ว แต่เมื่อนางได้ยินผล นางก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ นางอายุเพียงสิบแปดเท่านั้นแต่กลับป่วยเป็นโรคที่ร้ายแรงแถมยังน่ารังเกียจเยี่ยงนี้
“อย่าเศร้าไปเลย อย่างที่ข้าบอก ข้าจะรักษาเจ้าเอง!” อวิ๋นซิ่วชิงถอนหายใจและตบหลังมือเพื่อปลอบโยนอีกฝ่าย
หญิงสาวเช็ดน้ำตาและพูดว่า “ข้ารู้ แต่ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้!”
“ไม่เป็นไร ข้าจะรักษาเจ้า แต่เจ้าต้องเชื่อฟังข้า”
“ข้าจะเชื่อฟัง ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป”
“ถ้าอยากรักษาโรคก็ทำงานเดิมไม่ได้ ถ้าไม่มีที่ไป ข้าจะหางานให้เจ้าเอง” อวิ๋นซิ่วชิงอยากช่วยเหลืออีกฝ่าย
หญิงสาวพยักหน้าและพูดว่า “ข้าจะฟังเจ้า ข้าจะไม่ทำงานเดิมของข้าแล้ว ข้าจะเก็บข้าวของทันทีที่กลับไป”
จากนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็สั่งยาอีกชุดหนึ่งแล้วยื่นให้อีกฝ่าย
“รับไป นี่คือยาของเจ้าสำหรับใช้ในสามวัน และยังมีอีกอย่างหนึ่ง ในวันต่อ ๆ ไป เจ้าต้องไปร้านอวิ๋นผูทุกวัน ที่นั่นเป็นที่พักของข้า และต้องไปแต่เช้านะ”