ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记] - ตอนที่ 357 เป็นปู่บุญธรรมที่สอนมาดี
ตอนที่ 357 เป็นปู่บุญธรรมที่สอนมาดี
ใช่แล้ว จี้เจี้ยนอวิ๋นตั้งใจจะทําให้พื้นที่ของพวกเขาเป็นสีเขียวทั้งหมด ซึ่งเป็นประโยชน์มากมาย ไม่เหมือนกับตอนนี้ที่มีเฉพาะพื้นที่ตรงนี้ในหมู่บ้านของเขาเท่านั้นที่เป็นสีเขียว
ที่สําคัญที่สุดคือ หากมีสวนผลไม้มากขึ้นในอนาคต พวกเขาก็สามารถทําสิ่งต่าง ๆ ได้มากขึ้น เช่นการพัฒนาพื้นที่ของพวกเขาให้เป็นพื้นที่ท่องเที่ยว
แต่ในขณะนี้ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงต้นแบบเล็ก ๆ และไม่ง่ายนักที่จะทำให้สำเร็จ
ต้าจวินถามเขาว่าต้องการม้ากี่ตัว
“ลองเลี้ยงสัก 5 ตัวดูก่อน” จี้เจี้ยนอวิ๋นพูด
หากเลี้ยง 5 ตัวนี้ได้ดี อนาคตค่อยเลี้ยงเพิ่ม และมีแผนจะเปิดเป็นฟาร์มม้า
“ซื้อม้าตัวเล็กนะ ม้าตัวใหญ่ไม่เอา” จี้เจี้ยนอวิ๋นกล่าว
“ได้” ต้าจวินตอบ
เรื่องที่เหลือก็ให้ต้าจวินช่วยติดต่อ ซึ่งก็ได้รับการติดต่อกลับในเวลาไม่นาน จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงวางแผนจะจัดการเรื่องที่เหลือต่อด้วยตนเอง
เขาต้องไปซื้อม้าถึงมณฑลมองโกเลียใน เนื่องจากละแวกใกล้ ๆ ในตอนนี้ไม่มีม้าขายเลยสักตัว
จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงกลับมาพูดคุยกับซูตานหง “การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาประมาณครึ่งเดือนเลยล่ะครับ”
“งั้นคุณไปรับแม่ฉันมาช่วยเถอะค่ะ” ซูตานหงพูดอย่างไม่สนใจในสิ่งที่สามีจะทำ
ช่วงนี้เธอยุ่งนิดหน่อย และใกล้จะถึงช่วงปลายฤดูของสตรอว์เบอร์รี่แล้ว ซึ่งสตรอว์เบอร์รี่ในช่วงปลายฤดูนั้นมีรสไม่ค่อยหวานและลูกไม่ใหญ่ เธอจึงสั่งให้จวี้จื่อกับต้าจื้อและคนอื่น ๆ ช่วยเก็บมาให้ ซึ่งสตรอว์เบอร์รี่ส่วนนี้ไม่ได้มีไว้ขาย แต่จะเอามาทำเป็นสตรอว์เบอร์รี่แช่อิ่มแทน
สตรอว์เบอร์รี่และน้ำผึ้งพร้อมเก็บเกี่ยวแล้ว จะขาดก็แต่แรงงานนิดหน่อย ดังนั้นเรียกแม่ของเธอมาก็ดีแล้ว
จี้เจี้ยนอวิ๋นรับคําเช่นกัน
ในวันนั้นเองเขาจึงไปรับแม่ยายมาอยู่ที่บ้าน แถมยังขนเสื้อผ้าของนางมาด้วย เห็นได้ชัดว่าต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกสักระยะ
เมื่อเจี้ยนอวิ๋นออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น คุณแม่ซูจึงพูดกับซูตานหง “ทำไมเจี้ยนอวิ๋นถึงอยากซื้อม้าอีกล่ะ? นี่เขากะจะเปิดฟาร์มม้าเหรอ?”
“ฟาร์มม้าอะไรกันล่ะคะ เขาแค่อยู่เฉย ๆ ไม่ได้จนต้องอยากหาอะไรทำเพิ่ม” ซูตานหงพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“แล้วแกว่ายังไง?” คุณแม่ซูถาม
“เขาบอกว่าบนภูเขามีวัว มีแกะแล้ว เหลือแค่ม้าที่ยังไม่มี เขาเลยอยากเลี้ยงม้า ฉันบอกแล้วเขาก็ไม่ฟัง ไม่ต้องสนใจเขาหรอกค่ะ” ซูตานหงกล่าว
คุณแม่ซูยิ้ม “เป็นพ่อของเด็กตั้งสามคนแล้ว ทําไมถึงยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เลยล่ะ?”
“เขาเป็นคนนิสัยแบบนี้แหละค่ะ อย่าไปสนใจเขาเลย แม่ทำผลไม้แช่อิ่มพวกนี้ให้ฉันหน่อยสิคะ ขายได้เงินเมื่อไหร่ ฉันจะแบ่งให้แม่ด้วย” ซูตานหงพูด
“เอาเถอะ เก็บเงินไว้ซื้อนมผงให้หลานชายฉันกลับมาดื่ม 2 ถึง 3 ขวดก็ดีเหมือนกัน” คุณแม่ซูไม่สนใจ เมื่อได้พูดคุยกับลูกสาวของตัวเองแล้ว แน่นอนว่านางไม่ได้กังวลอะไรมาก
ขณะทํางานอยู่ นางก็พูดถึงคุณแม่จี้ “ตอนนี้แม่สามีแกเป็นยังไงบ้าง ฉันได้ยินพี่ใหญ่ของแกบอกว่าตอนนี้กําลังกินนอนอยู่บนภูเขา ไม่ทําอะไร ไม่สนใจอะไรเลยเหรอ?”
“ก็ไม่ได้อดอยากอะไรหรอกค่ะ” ซูตานหงพูด
“ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่หล่อนก็ยังเรียกได้ว่าเป็นผู้อาวุโสที่จะไม่เคารพก็ไม่ได้แกรู้หรือเปล่า? แกน่ะซื่อตรงเกินไป ถ้าแกยังทำนิสัยแบบเดิม หล่อนคงไม่ได้กินอาหารของแกเลยด้วยซ้ำ!” คุณแม่ซูกล่าว
ซูตานหงยิ้ม
คุณแม่ซูพูดต่อ “แกต้องบอกหล่อนให้รู้สักหน่อย ให้หล่อนได้รู้สึกละอาย ไม่อย่างนั้นหล่อนคงไม่รู้สึกผิดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และจะไม่เอาความปรารถนาดีของแกมาใส่ใจเลย!”
“แม่คะ พ่อสามีของฉันก็ยังอยู่บนนั้น อีกอย่างเจี้ยนอวิ๋นก็ไม่สนใจเรื่องนี้ด้วย” ซูตานหงพูด
แม้เธอจะเป็นนายหญิงของบ้าน แต่คําว่ากตัญญูก็ยังอยู่ตรงนั้น ถึงคุณแม่จี้จะทําผิด แต่สิ่งที่นางทําผิดเป็นเรื่องของนาง คนนอกอาจจะตำหนิเอาได้ หากเธอเป็นลูกสะใภ้ที่ไม่ดี ความผิดของคุณแม่จี้ก็นับว่าเป็นความผิดของเธอเช่นกัน
ดังนั้นตราบใดที่คุณแม่จี้ไม่ทําร้ายครอบครัวของเธอ ซูตานหงก็จะทำเป็นปิดตาหนึ่งข้างกับการกระทําในตอนนี้ของนาง
แม้เธอจะไม่พูดอย่างชัดเจน แต่คุณแม่ซูก็เข้าใจ
ตอนนี้ลูกสาวเริ่มมีสติขึ้นเรื่อย ๆ และเติบโตขึ้นจริง ๆ นิสัยของเธอก็แตกต่างไปจากเมื่อก่อน
หากเป็นในอดีต คนอื่นอย่าหวังว่าจะได้รับผลประโยชน์จากเธอแม้แต่น้อย แม้แต่คุณแม่จี้ก็มีความคิดเห็นมากมายในตอนแรก แต่ไม่กล้าพูดอะไรมากไม่ใช่เหรอ?
ด้วยกลัวว่าลูกสาวของนางจะไปฉีกอกอีกฝ่าย
การทำเช่นนั้นช่างน่าชื่นใจจริง ๆ แต่เกรงว่าจะชี้ให้ผู้คนได้เห็นเรื่องราวเบื้องหลัง ตอนนี้หลาน ๆ ต่างก็โตขึ้นมากแล้ว พวกเขาสนใจเรื่องชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของหมู่บ้าน เนื่องจากในครอบครัวมีธุรกิจมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้มาตรการบางอย่าง
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำเป็นมองไม่เห็นไปแล้วกัน” คุณแม่ซูกล่าว
“ตอนนี้ฉันไม่ค่อยได้ขึ้นไปบนภูเขาบ่อยมากนัก แต่จี้เจี้ยนอวิ๋นไม่อยู่บ้าน ฉันต้องออกไปเดินดู แม่คงต้องทำงานหนักขึ้นหน่อยแล้วล่ะค่ะ”
“ฉันรู้แล้วล่ะ” คุณแม่ซูกล่าว
จี้เจี้ยนอวิ๋นออกไปทําธุรกิจจนเกือบกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว บางครั้งเขาก็ต้องเดินทางไปทําธุรกิจ
แต่ถึงแม้จี้เจี้ยนอวิ๋นจะไม่อยู่ ทุกอย่างก็ดําเนินไปอย่างเป็นระเบียบ ไม่มีใครในหมู่บ้านกล้าคิดร้ายกับตระกูลจี้เลยสักคน
จี้เจี้ยนกั๋วและจี้เจี้ยนเยี่ยสองพี่น้องก็อยู่ที่นั่น อีกทั้งยังมีคนงานอีกมาก แค่ตะโกนเรียกก็มาถึงแล้ว ใครจะกล้าทําตัวอวดดี?
นอกจากนี้หัวหน้าหมู่บ้านกับจี้เจี้ยนอวิ๋นก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่มีใครกล้าที่จะเพิกเฉยกับเรื่องนี้
ตอนนี้ซูตานหงคุ้นเคยกับทุกอย่างในครอบครัวมากแล้ว เธอคำนวณสมุดบัญชีที่ถูกส่งกลับมาทุกวันได้อย่างแม่นยำ แล้วยังเรียกเหรินเหรินมาช่วยบันทึกตัวเลขด้วย
อันที่จริงซูตานหงทำบัญชีแค่เพียงสองวัน ส่วนที่เหลือก็สอนให้เหรินเหรินแล้ว เหรินเหรินมักจะเรียนรู้ทักษะการทำบัญชีจากพ่อของเขา เนื่องจากจี้เจี้ยนอวิ๋นมีความอดทน ลูกถามเขาว่าอะไร เขาก็มักจะตอบ
เหรินเหรินเห็นเขาทําบัญชีจึงเข้าไปดู ไม่เข้าใจก็ถาม สงสัยก็ถาม จี้เจี้ยนอวิ๋นไม่ใจร้อน จึงตอบไปทีละอย่าง
ดังนั้นซูตานหงจึงให้คําแนะนําเล็กน้อย เหรินเหรินก็สามารถทําบัญชีได้ด้วยตัวเอง
เมื่อเห็นหลานชายเป็นเช่นนี้ คุณแม่ซูก็รู้สึกพอใจมาก และพูดขึ้น “ดูจากลายมือหลานชายคนโตของยายแล้ว ยายก็รู้ว่าหลานชายคนโตคนนี้จะต้องมีอนาคตที่ดีแน่!”
“เป็นปู่บุญธรรมที่สอนผมมาดีครับ” เหรินเหรินใช้เวลาครู่หนึ่งจึงพูดออกมา
ซูตานหงยิ้มและไม่พูดอะไรอีก
ลายมือของเหรินเหรินเป็นลายมือที่บริสุทธิ์และซื่อตรง หลังได้รับคําชี้แนะจากเหล่าจางแล้ว ลายมือของเขาในตอนนี้จึงถูกต้องและงดงามมาก
ไม่เพียงแต่ลายมือเท่านั้น แต่ยังรวมถึงฝีพู่กันของเขาด้วย ต่อให้เขาจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ฝีมือของเขาก็ก้าวหน้ามากกว่าเดิม
ทุกวันนี้เขาฝึกเขียนพู่กันบ่อย ๆ จนใช้พู่กันขนาดเล็กและขนาดกลางได้อย่างเชี่ยวชาญ มันสิ้นเปลืองกระดาษไปมาก และใช้เงินเป็นจำนวนไม่น้อยเลย
ทว่าเหล่าจางไม่ยอมให้ใครเข้ามาแทรกแซงในเรื่องนี้ เขาเป็นคนรับผิดชอบเองทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นหมึก พู่กัน หรือแม้แต่กระดาษ ล้วนแล้วแต่เป็นการดูแลของเหล่าจางทั้งสิ้น
ในตอนแรกซูตานหงคิดว่าเป็นเรื่องไม่ค่อยดีนัก แต่จี้เจี้ยนอวิ๋นกลับไม่สนใจ หากชายชราอยากซื้อก็ปล่อยให้เขาซื้อไปเถอะ ถึงอย่างไรก็มีเงินอยู่ไม่น้อย และยิ่งไม่ต้องกังวลถึงเงินบำนาญ แน่นอนว่าต้องใช้เงินในมือออกไปบ้างไม่ใช่หรือ?
ปล่อยให้ชายชราจัดการไป เขาไม่สนใจ ซูตานหงจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไม่สนใจเช่นกัน แต่ทำอาหารให้กินที่บ้านเป็นอย่างดี
ตอนนี้ผมของเหล่าจางดกดําขึ้นมาก แถมผิวพรรณและร่างกายยังดูแข็งแรง ดีกว่าตอนที่เพิ่งมาครั้งแรกมากนัก
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
พี่จี้เดินทางไกลอีกแล้ว คราวนี้ไปถึงมองโกเลียในเลย
ส่วนเหรินเหรินก็เติบโตขึ้นมาอย่างดี สมกับที่ปู่บุญธรรมสอนจริงๆ ค่ะ
ไหหม่า(海馬)
YOU MAY ALSO LIKE
