ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 705 ไม่เมาไม่เลิก

บทที่ 705 ไม่เมาไม่เลิก

บทที่ 705 ไม่เมาไม่เลิก

“อาจารย์สวี ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังจะมา ข้าจึงนำอวี้จุ้ยที่เจ้าชอบมาด้วย!” หลี่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มอันร่าเริง

เมื่อเขาได้ยินว่าคืนนี้มีอวี้จุ้ยให้ดื่ม สวีเซียนหลินก็หัวเราะเช่นกัน “ดี ๆ คืนนี้ไม่เมาไม่กลับบ้าน!”

ฮูหยินสวีซึ่งอยู่ข้างหลังกำลังลงจากรถม้า ครั้นได้ยินว่าทั้งสองกำลังจะดื่ม นางก็ไม่ห้าม “ช่วงนี้เขายุ่งมาก เขาไม่ได้มาที่ร้านจิ่นฝูนานแล้ว เขาบ่นกับข้าทุกวัน คราวนี้ดีแล้ว ดื่มกันให้เต็มที่เลย”

สวีเซียนหลินและหลี่ฝานหัวเราะพร้อมกัน

กู้เสี่ยวหวานที่อยู่ข้างหลังรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้เห็นภาพที่มีชีวิตชีวาเช่นนี้ นางก้าวไปข้างหน้าและทักทายทั้งสามคน จากนั้นฮูหยินสวีก็ดึงแขนของนางไปควงไว้

หลังจากที่ทุกคนเข้าไปในบ้าน เมื่อพวกเขามาถึงห้องอาหาร พวกเขาก็ต้องประหลาดใจที่พบว่าบนโต๊ะที่มีผักกาดหอมเต็มโต๊ะ

ที่กลางโต๊ะ มีเตาถ่านเล็ก ๆ ที่มีหม้อเหล็กเล็ก ๆ ตั้งอยู่บนนั้น มีไอน้ำร้อนลอยพุ่งพวยตลอดเวลา

หลี่ฝานและสวีเซียนหลินที่ไม่เคยกินมาก่อนจึงดูอยากรู้อยากเห็น

ผักกาดหอมบนโต๊ะนี้กินอย่างไร? แล้วหม้อเหล็กเล็ก ๆ ตรงกลางมีไว้ทำอะไร?

ไอน้ำร้อนออกมาจากหม้อมีกลิ่นหอมควัน

สวีเซียนหลินและภรรยาของเขาพอรู้อยู่บ้างแล้ว เมื่อสวีเฉิงเจ๋อกลับไปในคืนนั้น เขาได้บอกไปแล้วว่าเพียงแค่ใส่สิ่งที่พวกเขาต้องการกินลงในหม้อนั้นแล้วลวกจนสุก จากนั้นก็นำใส่ปากแล้วเพลิดเพลินกับรสชาติของมัน

แต่หลี่ฝานแตกต่างออกไป เขาไม่เคยเห็นวิธีกินแบบนี้มาก่อน เป็นไปได้หรือไม่ว่านี่เป็นเรื่องใหม่ที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ได้คิดขึ้น?

เขารีบไปข้างหน้าและเหลือบมองจานบนโต๊ะ มีผักสด เนื้อ ไข่ เนื้อปลา และลูกชิ้นซึ่งถูกบีบเป็นก้อนเล็ก ๆ สีขาวและสีชมพูดูน่ากินมาก

มีน้ำมันพริกแดงและน้ำจิ้มต่าง ๆ วางอยู่ข้างกัน สิ่งเหล่านี้ล้วนใช้ในครัว ทำไมจึงมีการจัดไว้ด้วย?

หลี่ฝานรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเมื่อมองไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร เขาตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น

“สาวน้อยเสี่ยวหวาน เจ้ากินสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร?”

เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของหลี่ฝาน กู้เสี่ยวหวานก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “ท่านลุงหลี่ ทำไมทุกคนไม่นั่งลงก่อน แล้วข้าจะสอนวิธีกินให้ทีหลัง!”

เมื่อทุกคนได้ยินก็นั่งลง

ตามตำแหน่งของโต๊ะหลัก กู้เสี่ยวหวานจงใจไม่นั่งตรงกลาง แต่จงใจแยกจากตำแหน่งนั้นเล็กน้อย

จากนั้นเชิญสวีเซียนหลินและหลี่ฝานให้นั่งลง

ทั้งสองชำเลืองมองกันและกันอย่างเข้าใจ และพวกเขาต่างก็ยกย่องความรอบคอบของกู้เสี่ยวหวานในใจ ถ้ามีที่นั่งหลักเพียงที่นั่งเดียว เกรงว่าทั้งสองจะเกี่ยงกันนั่ง คราวนี้มีเก้าอี้สองตัววางคู่กัน ทั้งสองจึงเชิญกันและกันให้นั่งลง และมองทุกคนที่โต๊ะหลักนั่งลง

ฮูหยินสวีนั่งทางด้านขวาของสวีเซียนหลิน กู้เสี่ยวหวานนั่งลงทางด้านขวาของหลี่ฝาน

เมื่อเห็นว่ามีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กู้เสี่ยวหวาน สวีเฉิงเจ๋อก็เหลือบมองและต้องการก้าวไปข้างหน้า แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น เขาเห็นฉินเย่จือเดินออกจากห้องด้านหลังและนั่งตรงที่นั่งข้างกู้เสี่ยวหวาน

เดิมทีสวีเฉิงเจ๋อนั่งถัดจากฮูหยินสวี ท่าทางที่รีบเร่งของเขาทำให้กู้เสี่ยวหวานประหลาดใจ “พี่เฉิงเจ๋อ ท่านต้องการอะไร!”

สวีเฉิงเจ๋อส่ายศีรษะอย่างเร่งรีบและพูดซ้ำ ๆ ว่า “ไม่… ไม่มีอะไร!” จากนั้นเมื่อมองไปที่ฉินเย่จือ เขาพบว่าคนที่แย่งตำแหน่งกับเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาแย่งตำแหน่งคนอื่นแล้วนั่งตัวตรง

สวีเฉิงเจ๋อจ้องมองชายคนนั้นอย่างลับ ๆ แต่ฉินเย่จือเพิ่งมองขึ้นไปที่เขาและเห็นความเป็นศัตรูในสายตาของสวีเฉิงเจ๋อ

ทั้งสองมองหน้ากันและเห็นแววตาของกันและกัน

จากนั้นทุกคนก็นั่งลง

ทางด้านขวาของฮูหยินสวีคือสวีเฉิงเจ๋อและกู้หนิงผิง

ทางด้านขวามือของหลี่ฝานคือกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือ กู้หนิงอัน และกู้เสี่ยวอี้

นั่งรอบโต๊ะกลมและมีที่นั่งว่างสามที่

เดิมทีอาโม่ เสี่ยวลู่จือ และเสี่ยวเซิ่งจื่อคิดว่าพวกเขาจะยืนรอ แต่พวกเขาก็แปลกใจที่พบว่ายังมีที่นั่งว่างอยู่สามที่

ดังนั้นพวกเขาจึงมองหน้ากัน อาโม่เหลือบไปที่กู้เสี่ยวหวาน กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า จากนั้นก็เห็นอาโม่เชิญเสี่ยวลู่จือและเสี่ยวเซิ่งจื่อให้นั่งลง

อาโม่พบว่าหลังจากพักอยู่ในบ้านของครอบครัวกู้มาระยะหนึ่งแล้ว กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ทำตัวว่าตัวเองเป็นเจ้านายเลย และนางก็ไม่ได้มองว่าตนเองเป็นทาสเลย

ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็เหมือนความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมกัน ในตอนแรกอาโม่ไม่คุ้นเคยกับมัน แต่เมื่อเขาชินกับมันแล้ว เขารู้สึกว่ามันดีมากเช่นกัน และเขาก็รู้สึกว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นคนใจดี และนางไม่ได้มีความเย่อหยิ่งเหมือนหญิงสาวคนอื่น ๆ

หลังจากที่อาโม่ เสี่ยวลู่จือ และเสี่ยวเซิ่งจื่อนั่งลงแล้ว

เสี่ยวเซิ่งจื่อไม่ได้ทำตัวว่าง เขามาที่ด้านข้างของขวดเหล้าเพื่อเปิดขวดและเทลงในเหยือกเหล้าขนาดเล็ก และหลังจากเติมเหล้าแล้ว เขาก็วางมันไว้ตรงกลางของหลี่ฝานและสวีเซียนหลิน

อวี้จุ้ยนี้คือเหล้าสูตรพิเศษของร้านจิ่นฝู ซึ่งกลั่นโดยผู้ผลิตของร้านจิ่นฝูโดยเฉพาะ

เหล้านี้สีใสและบริสุทธิ์ รสชาตินุ่ม และมีกลิ่นหอมละมุน ทันทีที่เปิดขวด กู้เสี่ยวหวานก็ได้กลิ่นหอมและกลมกล่อมมาก

เหล้าขาววันนี้ทำมาจากเมล็ดธัญพืชแท้ ๆ ไม่เหมือนในสมัยปัจจุบัน บางชนิดผสมแอลกอฮอล์และบางชนิดก็ดีขึ้นเล็กน้อย สิ่งที่ดื่มอาจจะเป็นเหล้าขาวผสมน้ำและไม่มีกลิ่นหอมแม้แต่น้อย

“เหล้าชั้นดี…” กู้เสี่ยวหวานอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

มันทำให้คนรอบข้างเขาสะดุ้ง จากนั้นทุกคนก็พากันหัวเราะ ทุกคนต่างชื่นชมเหล้าชั้นดีของหลี่ฝาน

“ดูสิเถ้าแก่หลี่ เหล้าของเจ้าเหมาะสำหรับทุกเพศทุกวัย แม้แต่เสี่ยวหวานแค่ดมก็บอกว่าเป็นเหล้าชั้นดี!” สวีเซียนหลินก็เป็นคนที่ดื่มเหล้าเช่นกัน ทุกครั้งที่ไปร้านจิ่นฝู เขาจะต้องสั่งอวี้จุ้ยเหยือกนี้มา

เหล้านี้ แค่ดมก็ทำให้คนคิดถึง

ใคร ๆ ก็นึกภาพออกว่าเหล้านี้มีกลิ่นหอมขนาดไหน

เมื่อเห็นว่าทุกคนยกย่องเหล้าชั้นดีของเขา หลี่ฝานก็พูดอย่างไม่เจียมตัวว่า “พบคนรู้ใจ ดื่มกันพันจอกยังว่าน้อย อาจารย์สวี วันนี้เราจะไปงานเลี้ยงของเสี่ยวหวาน เจ้าและข้าพี่น้อง ไม่เมาไม่กลับ!”

สวีเซียนหลินพยักหน้าเห็นด้วย ยกเหยือกขึ้น และเทเหล้าลงแก้วของทั้งสอง