ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END - บทที่ 425: ชีวิตของคุณ

วิลเลียมฝันถึงวัยเด็กของเธอ สมัยที่เธอยังอยู่ในวัยที่สามารถเล่น
ได้อย่างอิสระ

ในตอนนั้

นเธอยังไม่ได้พัฒนาพลังเหนือธรรมชาติให้แข็งแกร่ง
เด็กหญิงสวมชุดกระโปรงสีขาวสนุกสนานไปกับเทเรซา พี่สาวของ
ตัวเองบนสนามหญ้า มีชีวิตชีวาเหมือนเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน จับ
มือกันจะกระโดดเข้าไปในสวนและวิ่

งไปรอบวัง

อยู่มาวันหนึ่ง จู่ๆ พ่อของวิลเลียมก็เรียกเธอมาที่ห้องประชุม สิง่
แรกที่เธอสังเกตเห็นคืออัศวินที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้เป็นพ่อ ถือเกราะหนา
หนักไว้ในมือ พ่อของเธอตบหัวเธอเบาๆ และบอกกับเธอว่าได้เวลาที่
เธอจะต้องสวมชุดเกราะนี้และตอบรับหน้าที่ของตนแล้ว

ชุดเกราะนั
้
นทั
้
งดูอึดอัดและน่าเกลียด เธอไม่อยากใส่มัน

แต่เพื่อคําปฏิญาณที่ก่อขึ้นเมื่อพันปีที่แล้ว เพื่อที่จะบรรลุภารกิจที่
ได้รับมอบหมายให้กับตระกูล เด็กหญิงตัวน้อยก็ยังคงเอื้อมมือไปหาชุด
เกราะ

ทว่าก่อนที่เธอจะสัมผัสชุดเกราะน่ากลัวนั้

น เด็กชายผมดําก็คว้า

ข้อมือของเธอและหยุดไว้

“เธอกําลังทําอะไรน่ะ?”

“เอ๋?”

เด็กหญิงถอยกลับด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เด็กชายผมดําก็ปรากฏ
ตัวขึ
้
น อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเธอก็สงบลง เธอครุ่นคิดคําถามของอีกฝ่าย
ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง

“ฉันจะใส่มันเพื่อนายเอง”

“เธอไม่จําเป็นต้องทําแบบนั้
น”

เด็กชายผมดําตอบด้วยรอยยิ้

มที่อ่อนโยน

เขาดึงแขนของอีกฝ่ายและพาเธอออกจากห้องไปยังโลกภายนอก
การกระทํานี้ทําให้เด็กหญิงถึงกับทําอะไรไม่ถูกและกระวนกระวาย แต่
เธอที่แปลกใจก็คือผู้เป็นพ่อไม่ได้หยุดพวกเธอไว้อีกทั
้
งพี่สาวเทเรซาก็

ปรบมืออย่างมีความสุข ยิ่

งชุดเกราะอยู่ห่างจากเธอมากขึ

้นเรื่อยๆ

ความรู้สึกที่เธอเคยเก็บกดไว้ในใจก็เริมคลายออก ่
กว่าจะรู้สึกตัวเด็กหญิงตัวน้อยก็ยิ้

มออกมาเช่นกัน

ภายใต้การชี้นําของเด็กชายผมดํา สภาพแวดล้อมของเด็กหญิงเริ่
ม

สว่างขึ
้นเรื่อยๆ จนกระทั่

งทุกอย่างหายไปในที่สุด

ทันใดนั้

นเธอก็ตื่นจากความฝัน

…

วิลเลียมสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่ค่อยๆ หายไปจากร่างกาย แทนที่ด้วย
กระแสเลือดอุ่นๆ เมื่อหลุดออกจากคุกน�าแข็งที่ตัวเองติดอยู่ สติของ
เด็กสาวก็ค่อยๆ กลับมา เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้

น ในที่สุดเธอพบว่าตัวเอง

ต้องเผชิญกับเด็กหนุ่มผมดําที่แสนคุ้นเคย
“ตื่นหรือยัง?”

โรเอลที่หน้าซีดจนดูเหมือนไร้สีเลือดถาม
พื้นที่รอบๆ พวกเขามีหมอกบางตา ซึ่งเป็นผลมาจากหายนะของ
พลังเวทก่อนหน้านี้ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่วิลเลียมผู้มึนงงจะนึกถึงทุกสิงที่ ่
เกิดขึ
้นได้

ในการปะทะครั้

งสุดท้ายหัวใจแห่งดาบของวิลเลียมเผชิญหน้ากับ

สัมผัสแห่งธารน�าแข็งของโรเอล ทั
้
งคู่ละทิ
้
งการป้องกันทั
้
งหมดเพื่อ

โจมตีครั้

งสุดท้าย โดยรู้ว่ามันจะเป็นชัยชนะของพวกเขาตราบเท่าที่
พวกเขาสามารถทําลายอุปกรณ์เวททดแทนของอีกฝ่ายได้ก่อน

วิลเลียมแทงดาบเข้าที่ไหล่ของโรเอล ทําให้เลือดของเขากระเซ็น
ไปทั่
วแก้ม โรเอลวางมือบนชุดเกราะของวิลเลียมและส่งพลังเวท
น�าแข็งเพื่อหยุดเธอ

แม้จะดูเหมือนว่าทั
้
งสองคนจะเสมอกัน แต่วิลเลียมรู้ดีว่าตัวเองแพ้

แล้ว

ผลึกน�าแข็งเปื้ อนเลือดก่อตัวขึ้นรอบไหล่ของโรเอล ผนึกดาบของ
เธอไว้อย่างสมบูรณ์ผลึกน�าแข็งนั่

นแสดงถึงความสามารถของผู้สร้าง
ธารน�าแข็ง ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะแตกสลายหากไม่มีวิธีการพิเศษ แม้แต่
หัวใจแห่งดาบของเธอก็ไม่สามารถฟันผ่านพวกมันได้

มันเป็นการเคลื่อนไหวที่บ้าระห�า

โรเอลแช่แข็งไหล่ของตัวเองทั้

งหมดเพื่อหยุดการโจมตีของวิ

ลเลียม แต่ความดื้อรั้
นนั
้
นซื้อเวลาให้เขามากพอที่จะโอบล้อมอีกฝ่ายไว้

ในพลังเวทน�าแข็ง มีเพียงตอนที่เขาสลายพลังเวทน�าแข็งเท่านั้

น เธอถึง

เริ่
มฟื้ นคืนสติขึ้นมาได้อย่างช้าๆ และเมื่อถึงตอนนั้

น ทุกอย่างก็จบลง

แล้ว

ฉันแพ้แล้ว

การตระหนักถึงความพ่ายแพ้ทําให้วิลเลียมรู้สึกขัดแย้งเป็นอย่าง
มาก เธอไม่เข้าใจว่าทําไมตัวเองถึงไม่รู้สึกหงุดหงิดเลยสักนิด

…มันมีเพียงความโล่งใจ

แม้จะถึงจุดนี้ทั
้
งสองคนก็ยังถูกขังอยู่ในท่าการปะทะครั้

งสุดท้าย

แต่ก็พูดได้ว่าพวกเขากําลังช่วยเหลือกันอยู่
ขณะที่ทั้

งคู่เหน็ดเหนื่อยจากการใช้พลังเวทจนหมด รอยร้าวเริ่
มก่อ

ตัวขึ
้
นบนชุดเกราะของวิลเลียม มันไม่สามารถทนต่อแรงกดดันที่เกิด
จากการแช่แข็งและการคลายตัวอย่างรวดเร็วได้หมวกของเธอแตก
เป็นเสี่ยงๆ พร้อมเสียงโลหะกระทบกันขณะที่ชิ้

นส่วนหมวกตกลงไปที่

พื้น

นี่เป็นครั้

งแรกที่ใบหน้าที่แท้จริงของวิลเลียมถูกแสดงให้โลกเห็น

“!”

ผมสีเทาอมฟ้าคลี่สยายตกลงมา พร้อมกับใบหน้างดงามของเด็ก
สาวปรากฏขึ
้
น เสียงอุทานตกใจดังระงมทั่

วสนามแข่งขณะที่ฝูงชนชี้ไป

ที่จอฉายภาพพร้อมปากที่อ้าค้าง บนที่นั่

งวีไอพีเจ้าหน้าที่จากอาณาจักร

แห่งภาคีอัศวินเพนเดอร์ตกตะลึงในขณะที่แอนโตนิโอยิ้

มให้กับ

สถานการณ์นี้อย่างเงียบๆ

แม้แต่นักเรียนที่ย้ายมาจากอาณาจักรแห่งภาคีอัศวินเพนเดอร์ก็ยัง
ต้องตกตะลึง

ในหมู่พวกเขา มีเพียงเด็กสาวผมสีชมพูปาดน�าตาด้วยความตื้นตัน
เพราะรู้ว่าชะตากรรมของวิลเลียมจะต้องเปลี่ยนไปทันทีที่ตัวตนของ
เจ้าตัวถูกเปิดเผย
ในสนามประลอง โรเอลยังคงค่อนข้างสงบ แม้ว่าจะมีเหตุการณ์ที่
น่าตกใจนี้แต่นั่

นเป็นเพียงเพราะเขาเหนื่อยเกินกว่าจะรู้สึกตกใจ รูม่าน
ตาสีทองของเด็กหนุ่มขยายออกเมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่งดงามของอีกฝ่าย
แต่สิ่
งที่ออกมาจากตัวเขากลับเป็นการถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“ฉันก็สงสัยตั้

งนานว่าเธอซ่อนความลับแบบไหนไว้ใต้เกราะ แต่นี่

มันเกินความคาดหมายของฉันจริงๆ” เขาพึมพํา

“ยังไงเหรอ?”

“ไม่นึกเลยว่า คนที่แข็งแกร่งและดื้อรั้

นอย่างเธอ จะกลายเป็น

ผู้หญิงที่สวยได้”
“เพศไม่สําคัญ สิ่

งที่สําคัญคือการบรรลุภารกิจของตระกูลของ

เรา… คุณต่างหากที่ดื้อรั้
น”

วิลเลียมคิดถึงทุกอย่างที่โรเอลพูดในคืนนั้

นก่อนที่จะมองดู
บาดแผลที่บนไหล่ของอีกฝ่าย มันทําให้เธอเจ็บปวดใจอย่างอธิบายไม่
ถูก

“คุณควร… หวงแหนตัวเองมากกว่านี้อีกหน่อยนะ”

“ขอคืนคําพูดให้เธอเลย อย่ามาพูด”
“หึก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ นั่

นแหละ”

คู่หูที่เหนื่อยล้าหัวเราะเบาๆ โรเอลมองไปที่วิลเลียมและถาม
ในทันที

“เธอชื่ออะไร?”

“หืม?”

“วิลเลียมจะต้องเป็นชื่อปลอมแน่ๆ ชื่อจริงของเธอคืออะไร?”
“ฉันคุ้นเคยกับชื่อวิลเลียม แต่ชื่อที่ฉันเคยใช้ก่อนหน้านี้คือวิลเฮลมิ
นา”

“วิลเฮลมินาเหรอ?”

โรเอลพึมพํา

เขาคิดว่ามันเป็นชื่อที่ดีหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็เงย
หน้าขึ
้
น มองเข้าไปในดวงตาสีส้มของอีกฝ่าย และประกาศอย่างสงบแต่
จริงจัง

“ในฐานะผู้ชนะการต่อสู้แบบตัวต่อตัวและทายาทของตระกูลอาร์
เด้ฉันขอประกาศต่อวิลเฮลมินา แคมบอนไนต์ว่าภารกิจที่ได้
มอบหมายให้เธอและตระกูลของเธอสินสุดลงอ

้ ย่างเป็นทางการแล้ว
เธอไม่ใช่ตัวตายตัวแทนของฉันอีกต่อไป เธอไม่จําเป็นต้องสวมชุด
เกราะหนักหรือปกปิดใบหน้าอีกต่อไปแล้วด้วย เธอไม่จําเป็นต้องทํา
ตามแผนของคนอื่นอีกแล้ว”

“อะไรนะ!”

“ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองซะ”

“!”

ดวงตาของวิลเลียมค่อยๆ เบิกกว้างกับคําพูดพวกนั
้
น อารมณ์

บางอย่างท่วมท้นหัวใจเธอ เด็กสาวพูดไม่ออกไปอย่างสิ้

นเชิง ถึงจะรู้สึก

ว่าต้องพูดอะไรบางอย่าง แต่คําพูดก็ไม่มาถึงเสียที
หยาดน�าเริ่
มรื้นขึ้
นตรงดวงตา ส่วนที่คอนั้

นก็แสนจะแหบแห้ง เธอ

สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากหน้าอก
“แล้วถ้า… ฉันไม่ต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรล่ะ?”

“นั่
นขึ
้
นอยู่กับเธอ แต่… ฉันคิดว่าเธอควรถอดหมวกออก แล้ว

แต่งตัวตามใจบ้างนะ เธอน่าจะดูมีเสน่ห์ในชุดกระโปรง”

“ข เข้าใจแล้ว…”

วิลเลียมกะพริบตาหลายครั
้
งตามคําแนะนํานั
้
น ก่อนที่ริมฝีปาก

ของเธอจะยกยิ
้
มขึ
้นอย่างอดไม่ได้

จากนั
้
น ทั
้
งสองก็หายวับไปในแสงสว่างจ้า กลับไปที่สนามแข่งอัน

คุ้นเคย