ตำนานจอมราชันย์อหังการ - บทที่ 74 วิธีที่จะทำให้แก่นไม้แข็งแรง และจำเป็นต้องปล้นสักครั้ง!

    บทที่ 74 วิธีที่จะทำให้แก่นไม้แข็งแรง และจำเป็นต้องปล้นสักครั้ง!

    

    เมื่อลู่เฉินวางมือข้างหนึ่งลงบนบ่าของฮวาหลิงมู่ เขาก็โคจรพลังปราณเข้าไปสำรวจภายในร่างของนาง

    

    กวาดสายตาออกไปหนึ่งครั้ง

    

    ลู่เฉินค้นพบว่าตันเถียนของฮวาหลิงมู่นั้นค่อนข้างพิเศษ

    

    เพราะเดิมทีนางเป็นต้นไม้วิญญาณ วิธีการฝึกฝนจึงแตกต่างกับมนุษย์

    

    เมื่อลู่เฉินเห็นแสงสีเขียวกะพริบอ่อน ๆ ที่บริเวณจุดตันเถียนของนาง เขาก็พึมพำออกมาเบา ๆ “นี่ น่าจะเป็นแก่นไม้ของนาง”

    

    ทว่าเมื่อปราณมากมายหลั่งไหลเข้าไปในจุดตันเถียน แก่นไม้นี้ก็จะดูดซับเข้าไป ทำให้เด็กสาวมีพลังปราณไม่มากพอที่จะฝึกวิชาคุมจิตวิญญาณ

    

    “ดูหมือนว่าจะเป็นปัญหาที่แก่นไม้”

    

    ลู่เฉินคิดแล้วจึงเอามือออก ก่อนจะหันไปพูดกับฮวาหลิงมู่ “เจ้าไปนั่งพักด้านข้างเสียก่อน”

    

    “อืม”นางขานรับแล้วเดินไปรอด้านข้าง

    

    ส่วนลู่เฉิน เขาก็ได้หยิบกระบี่ซึ่งเป็นร่างแปลงของต้นไม้วิญญาณที่แก่ชราออกมา และพูดถึงปัญหาที่พบ “เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?”

    

    “ปัญหานี้ สำหรับเผ่าต้นไม้วิญญาณของข้า คิดว่าคงมีเพียงแต่ต้องกลับไปยังภูเขา และทำการดูดซับแก่นไม้ของต้นไม้อื่น ๆ เพื่อให้แก่นไม้ของนางแข็งแกร่งขึ้น ทว่าข้าก็ไม่รับประกันว่าจะส่งผลกระทบต่อพลังปราณภายในร่างกายของนางหรือไม่”

    

    ลู่เฉินส่ายหัว “ข้าคิดว่าจะต้องสอนวิธีการฝึกฝนวิธีใหม่แก่นาง”

    

    “วิธีการฝึกฝนใหม่?” ต้นไม้วิญญาณที่แก่ชราสงสัย

    

    “ข้าก็เคยฝึกฝนอะไรเช่นนี้มาก่อน” ลู่เฉินเคยมีชีวิตหนึ่งในแดนภูเขาพันวิญญาณ เขาจุติเป็นต้นอ่อนต้นหนึ่ง ก่อนบรรลุทะยานฟ้ากลายเป็นจักรพรรดิวิญญาณ! ดังนั้นเขาย่อมมีประสบการณ์และวิธีการฝึกฝนที่ล้ำค่ามากมาย

    

    แต่ต้นไม้วิญญาณที่แก่ชรายังคงสงสัย “คืออะไร?”

    

    “วิธีที่จะทำให้แก่นไม้แข็งแกร่งขึ้น”

    

    “วิธีที่จะทำให้แก่นไม้แข็งแกร่งขึ้น?”

    

    ลู่เฉินจึงอธิบาย “ก็คือการกลืนกินพลังวิญญาณพฤกษาจากวัตถุธาตุไม้ สิ่งนี้จะทำให้แก่นไม้สร้าง ‘เปลือก’ ชั้นนอกอันแข็งแกร่ง ซึ่งมันจะทำให้สามารถควบคุมการดูดซับพลังปราณ และปกป้องแก่นไม้”

    

    “ฟังแล้วดูล้ำค่านัก” ต้นไม้วิญญาณที่แก่ชรารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

    

    ลู่เฉินคลี่ยิ้ม “แต่ขั้นตอนนี้ จำเป็นต้องใช้ทรัพยากรไม่น้อย”

    

    “นั่นคงไม่ใช่…”

    

    “ไม่จำเป็นต้องกังวลไป ข้าจะคิดหาวิธีเอง” เมื่อลู่เฉินเอ่ยจบเขาก็เงยหน้าขึ้นและมองไปทางฮวาหลิงมู่ ปากก็กล่าวว่า “ต่อไป ข้าจะสอนวิธีการฝึกฝนวิธีหนึ่งให้เจ้า”

    

    “วิธีการฝึกฝนอันใด?”

    

    “มันคือการบ่มเพาะที่จะทำให้แสงสีเขียวนั่นของเจ้าสร้าง ‘เปลือก’ ที่ทำให้ควบคุมการดูดซึมพลังปราณและปกป้องแสงสีเขียวนั้นได้” ลู่เฉินยิ้มพลางมองไปยังนาง

    

    เห็นได้ชัดว่าฮวาหลิงมู่ไม่รับรู้ถึง ‘แก่นไม้’ ของตน ส่วนลู่เฉิน เขาก็ยังไม่อยากพูดถึงมัน ดังนั้นชายหนุ่มจึงสามารถพูดได้เพียงเท่านี้

    

    “วิชานี้มีนามว่าอันใด?”

    

    “เจ้าเรียกมันว่า ‘แก่นหทัยพฤกษาควบแน่น’ ก็ได้!” ลู่เฉินยอมบอกชื่อของมันออกไป

    

    “เช่นนั้นก็รีบเถอะ!” เมื่อฮวาหลิงมู่ได้ยินนามของมัน นางก็พลันเกิดความสนใจขึ้นมาทันที

    

    ว่าแล้วลู่เฉินก็เริ่มการสอน เขาหยิบวัตถุธาตุไม้ที่นำมาจากสำนักพฤกษาสวรรค์ออกมาเพื่อให้นางได้ดูดซับเข้าไป

    

    เมื่อไอวิญญาณพฤกษาของวัตถุธาตุไม้พวกนี้ถูกดูดออก มันก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ และแค่เพียงสัมผัสเบา ๆ พวกมันก็พลันสลายหายไปฝุ่นผง

    

    สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฮวาหลิงมู่ตื่นเต้น “พี่ใหญ่ประหลาด พลังนี้ช่างมหัศจรรย์นัก!”

    

    “ข้ายังมีวัตถุธาตุไม้อีกนิดหน่อย เจ้าค่อย ๆ กลืนลงไป ส่วนข้าจะไปหาให้เจ้าเพิ่มอีก” ลู่เฉินพูดจบก็ลุกขึ้น

    

    ส่วนฮวาหลิงมู่ก็ขานรับและรีบหันไปฝึกฝนต่อทันที

    

    หนานเหยาที่อยู่ภายในสร้อยคอรู้สึกแปลกใจ “ท่านให้นางฝึกวิชาใด เหตุใดพอสัมผัสวัตถุธาตุไม้เหล่านั้น พลังวิญญาณพฤกษาก็พลันถูกดูดซับจนแห้งไป”

    

    “ความลับ” ลู่เฉินไม่คิดจะอธิบายให้นางฟัง

    

    หนานเหยาเพียงแค่ยิ้ม “แล้วท่านจะไปหาวัตถุธาตุไม้มากมายมาให้นางฝึกจากที่ใด?”

    

    เห็นได้ชัดว่าหนานเหยานั้นดูออกว่าถ้าหากต้องการฝึกฝน ‘แก่นหทัยพฤกษาควบแน่น’ อะไรนั่น ลำพังแค่วัตถุธาตุไม้ของลู่เฉินนั้นไม่อาจสำเร็จได้

    

    แต่ลู่เฉินกลับยิ้มออกมา “มีวิธีมากมาย!” พูดจบ ลู่เฉินจึงเขียนป้ายประกาศแผ่นหนึ่ง และนำไปติดไว้ที่หน้าประตู

    

    เมื่อหนานเหยาเห็นเนื้อหาในนั้นก็เบิกตากว้าง “ทำไมเจ้าไม่ไปปล้นเสียเลยเล่า?”

    

    “ทำไมหรือ?”

    

    “มาหาหมอหนึ่งครั้ง วัตถุธาตุไม้อายุหนึ่งพันปีขึ้นไป หรือสมบัติวิญญาณสักชิ้น และต้องเป็นของคุณภาพชั้นเลิศ! หรือไม่ก็เม็ดยาชั้นเลิศ!” หนานเหยารู้สึกว่าลู่เฉินคิดราคาเช่นนี้มันก็ไม่ต่างอันใดกับการปล้นสักนิด!

    

    “หากคิดถูกไป ใคร ๆ ก็คงมาหาข้ากันมากมาย เช่นนั้นข้าจะเอาเวลาที่ไหนไปฝึกฝน วัน ๆ คงต้องเสียไปกับการรักษาให้กับใครหน้าไหนก็ไม่รู้!” ลู่เฉินยิ้ม

    

    “ท่านนี่นะ ใจดำเสียจริง!” เมื่อฟังแล้วหนานเหยาก็ตำหนิลู่เฉินออกมา

    

    “นี่เรียกว่าการค้า และข้ามีป้ายราคาชัดเจน ไม่ได้หลอกลวงใคร จะใจดำได้เช่นไร?”

    

    หนานเหยาพูดไม่ออก แต่นางยังอดไม่ได้ที่จะพูดโจมตีออกมา “ข้าคิดว่า ไม่มีใครโง่เช่นนี้หรอก จะยอมจ่ายมากมายขนาดนี้เพื่อตรวจเพียงหนึ่งครั้งงั้นหรือ? ยาก!”

    

    “มาตรวจโรคที่นี่ ต้องเป็นโรคที่ผู้อื่นตรวจไม่พบ และการที่ผู้อื่นตรวจไม่พบ ก็ต้องเป็นอาการป่วยที่ร้ายแรง และอาการป่วยที่ร้ายแรง ยอมจ่ายเพิ่มสักนิดก็ไม่เห็นเป็นอะไร”

    

    หนานเหยาตกตะลึงขึ้นมา “ดูเหมือน… จะมีเหตุผล”

    

    ลู่เฉินตั้งท่าจะพูดบางอย่าง ทว่าในขณะนั้น…

    

    ที่ด้านนอกพลันกลายเป็นคึกคักขึ้นมา

    

    บางคนบอกว่าจะรีบไปหาสมุนไพรวิญญาณ บ้างก็บอกว่าจะรีบไปหาสมบัติวิญญาณ หรือแม้แต่กระทั่งเม็ดยาชั้นเลิศ

    

    เพียงไม่นาน เรื่องที่ลู่เฉินจะทำการรักษาให้ผู้คนนั้นก็ได้แพร่กระจายไปทั่ว

    

    แม้แต่ภายในจวนเจ้าเมืองนั้น เมื่อว่านจินได้รับข่าวนี้ เขาก็ยิ้มออกมาพลางมองไปยังหนิวเถิง “เขาเริ่มเปิดราคาในการรักษาผู้คนแล้ว”

    

    “อืม”

    

    “ราคาค่อนข้างสูง แต่เมื่อมองจากวิชาแพทย์ของเขาก็นับว่าสมราคานัก” ว่านจินหวนคิดขึ้นมา

    

    “ท่านเจ้าเมือง คนผู้นี้ต้องเอาใจเขาให้ดี” หนิวเถิงที่รับเงินมาก่อนหน้านี้ก็ได้กล่าวเยินยอขึ้นมา

    “เรื่องนี้แน่นอน เพียงแต่ข้าได้ยินมาว่า เขามีปัญหากับหอสมบัติสวรรค์เสียแล้วใช่หรือไม่?” ว่านจินเอ่ยถามอย่างสงสัย

    

    หนิวเถิงขานรับ และยังเล่าเรื่องที่รับรู้ออกมา

    

    ส่วนว่านจินฟังแล้วก็พลันสงสัยขึ้นมา “หอสมบัติสวรรค์นับว่ามีอำนาจมาก แม้กระทั่งสามารถแทรกซึมเข้าไปยังภายในราชสำนักได้ ถ้าหากจัดการไม่ดี พวกเราอาจเกิดเรื่องวุ่นวายได้”

    

    “ควรทำเช่นไรดี?”

    

    “ไม่ว่าหอสมบัติสวรรค์จะเป็นเช่นไร ก็ต้องทำตามกฎเกณฑ์ของบ้านเมือง ดังนั้นเมื่อพวกเขาอยู่ที่นี่ย่อมไม่กล้าก่อความวุ่นวาย ส่วนพวกเราก็ไม่ต้องไปใส่ใจมาก นอกเสียจากว่าพวกเขาทำผิดกฎ ครานั้นค่อยออกไปขัดขวางก็ยังไม่สาย” ว่านจินถ่ายทอดคำสั่งแก่คนข้างกาย

    

    หนิวเถิงตอบรับทันที “ข้าจะส่งคนไปคอยจับตาดูพวกเขา ถ้าหากเกิดความเคลื่อนไหว ข้าจะหยุดมันทันที”

    

    “อืม ไปเถอะ”

    

    หนิวเถิงออกไปโดยไม่รอช้า

    

    ขณะนั้นเอง ว่านจินก็กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก “หอสมบัติสวรรค์ก็ทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้… หมออัจฉริยะผู้นี้ก็ยิ่งทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้!”

    

    ตอนนี้ว่านจินกำลังคาดเดาว่าเบื้องหลังของหมออัจฉริยะผู้นี้จะต้องมีอำนาจที่แข็งแกร่งแน่ มิเช่นนั้นคงไม่สามารถเลี้ยงดูคนที่น่ากลัวขนาดนี้ได้

    

    ดังนั้นว่านจินจึงยิ่งรู้สึกหวั่นเกรงลู่เฉิน

    

    สำหรับหอสมบัติสวรรค์นั้น เพียงแค่พวกเขาไม่ทำผิดกฎ ว่านจินก็จะไม่เข้าไปทำเรื่องยุ่งยากให้พวกเขา แต่ถ้าหากทำผิดกฎ… เขาก็มีอำนาจในการเข้าไปหยุดมันได้!!

    

    ดังนั้นว่านจินจึงตัดสินใจไม่ทำเรื่องขุ่นเคืองใจให้หอสมบัติสวรรค์ และขณะเดียวกันก็รักษาความสัมพันธ์กับลู่เฉินไว้

    

    อย่างไรก็ตาม ภายในหอสมบัติสวรรค์ จางเชียนไม่คิดนำเรื่องวุ่นวายนี้ไปแจ้งเบื้องบน เขาทำเพียงแค่จัดการปัญหานี้ด้วยตนเอง ไม่เช่นนั้นถ้าหากเบื้องบนรู้ว่าเกิดความเสียหายนับร้อยล้าน ผลที่ตามมาอาจร้ายแรงกว่านี้ก็เป็นได้!

    

    ดังนั้นจางเชียนและตู๋ซานชิงจึงเพียงช่วยกันคิดหาวิธีการที่นี่

    

    แต่ก็ไม่มีวิธีใดที่ดีเลย จนกระทั่งเมื่อมีเสี่ยวเอ้อคนหนึ่งเข้ามาบอกเรื่องที่ลู่เฉินเปิด ‘โรงหมอ’ รักษาอาการป่วย จางเชียนก็พลันเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา “โอกาสดี!”

    

    ตู๋ซานชิงเองก็แสยะยิ้มออกมา “ไปเถอะ ไปดูกันว่าวิชาแพทย์ของเขาเก่ง หรือข้าจะเก่งกว่า!”

    “ไป!” จางเชียนรู้สึกชอบใจ รีบนำตู๋ซานชิงไปสร้างความวุ่นวายให้ลู่เฉินทันที