หมอที่ชื่ออะไรไม่รู้ พลิกซ้ายพลิกขวาดูไนติงเกลจนแน่ใจ ว่าไม่มีร่องรอยฟกช้ำตรงอื่นอีก

แต่หมอคะ…หนูว่ามันจะช้ำเพิ่มก็เพราะหมอมากกว่านะ

“ฟกช้ำบริเวณเข่า แล้วก็ถลอกเล็กน้อยตรงแขน ไม่มีอาการบาดเจ็บร้ายแรงกว่านั้นครับ”

“ค่อยยังชั่ว ขอบคุณมากนะคะ”

เมื่อได้ยินว่าเสร็จแล้ว เด็กสาวก็สวมเสื้อคลุมกลับเข้าที่เดิม ก่อนจะสังเกตุไปรอบ ๆ

‘พ่อกับแม่ไม่เห็นจะมาดูเลยแฮะ’

ถึงจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยก็เถอะ แต่ในฐานะคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ควรจะเป็นห่วงกันบ้างไม่ใช่หรอ?

อีกอย่างคุณค่าของไนติงเกล ฟอร์ซ ก็ไม่ใช่แค่ระดับอัลฟ่าธรรมดา ๆ ด้วย แต่หากเป็นถึงว่าที่พระชายาในอนาคตของเจ้าชายเชียวนะ

หรือว่าเธอจะไม่สนิทกับครอบครัว?

เฮ้อ! สังคมชนชั้นสูงนี่เข้าใจยากจริง ๆ

ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะถอนหายใจแรงมากไปหน่อย จนทะลุออกมาในโลกความเป็นจริง ทำให้คุณแม่บ้านหันกลับมามองด้วยสายตา…สงสาร

ตอนนี้คงกำลังคิดในใจว่า ‘โถเอ้ย ทูนหัวของบ่าว ป่านนี้คงกำลังน้อยใจอยู่สินะเจ้าคะ’ แน่เลย

เอ้านั่น หมอเองก็ส่ายหัวเหมือนกัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ฉันไม่ได้กำลังน้อยใจเรื่องนั้นสักหน่อย!!

ใช่แล้ว คนที่พวกนี้กำลังสงสารอยู่ไม่ใช่เรา แต่เป็นไนติงเกลต่างหาก

โธ่ ยัยนางร้ายเอ้ย ขนาดคนรับใช้ยังพากันสมเพชเธอเลย จิ๊ ๆๆๆ !

“เดี๋ยวกระผมจะสั่งยาทาให้นะขอรับ ขอตัวก่อน”

ในที่สุดคุณหมอก็ก้มโค้งให้ แล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว

อืม ก็เข้าใจล่ะนะ คงไม่มีใครอยากอยู่ร่วมห้องกับอัลฟ่านาน ๆ หรอก คุณหมอเป็นแค่เบต้า คงจะรับแรงกดดันไม่ไหว

จะว่าไปแล้ว ป้าแม่บ้านคนนี้ก็แกร่งใช่เล่นแฮะ อีกทั้งยังยกร่างคนทั้งคนขึ้นได้ง่าย ๆ อีก เป็นเบต้าที่แข็งแกร่งมาก

“ถ้างั้นวันนี้หยุดเรียนไปก่อนดีไหมเจ้าคะ? เดี๋ยวดิฉันจะส่งคนไปแจ้งทางโรงเรียนให้”

ระหว่างที่คิดอะไรเพลิน ๆ เจ้าของเป้าหมายนินทาก็พูดขึ้นมา

‘โรงเรียน? อ้อ ใช่สิ เราต้องไปโรงเรียนด้วยสินะ’

ความพิเศษของ ‘My Omega’ นอกจากจะเป็นแนวยุคกลาง แล้วก็ยังเป็นแนวแฟนตาซีอีกนี่แหละ

เซตติ้งเรื่องก็ประมาณว่า ในอณาจักร ‘วอร์ลุงกา’ ที่เป็นเมืองหลักในนิยายแห่งนี้ มีกฏเหล็กอยู่ว่า ประชาชนทุกคนที่มีเวทย์มนต์จะต้องเข้าโรงเรียนทุกคน

เพราะกฏนั้นเอง จึงทำให้ในโรงเรียนมีราชวงศ์และสามัญชนเดินกันให้หน้าสลอนไปทั่ว

นายเอกของเรื่องก็เป็นหนึ่งในนั้น บุตรชายของพ่อค้าผู้ร่ำรวยที่ไต่เต้าจนได้ขึ้นมาเป็นบารอน ‘จูเลียซ ไอแซค’ 

โอเมก้าหนุ่มผู้มากความสามารถ มีพลังเวทย์มนต์ท่วมท้น เขาได้รับยกย่องว่าเป็นโอเมก้าที่แข็งแกร่งที่สุด จนกระทั่งวันหนึ่งฉายานั้นก็ดึงดูดคู่แห่งโชคชะตาของเขา ให้เข้ามา

องค์ชายรัชทายาทสุดเย็นชา ‘เอียน ไวน์เบิร์ก’ 

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาได้สบตากัน ก็เกิดอาการสปาร์ควู้ฮู้กันเกิดขึ้น

“เจ้า…คือคู่แห่งโชคชะตาของข้า”

ขอจบการพรีวิวแต่เพียงเท่านี้

เอาล่ะ มาตั้งสติกันก่อน เรื่องนั้นยังไม่เกิดขึ้นไวขนาดนั้นหรอก กว่าพระนางจะได้เจอกันก็ปาไปวันเปิดภาคเรียนใหม่นู้น

…

‘ว่าแต่วันนี้วันที่เท่าไหร่นะ’

…

“ลุยซาร์”

“เจ้าคะ”

ในตอนที่กำลังจะหันไปถามวันที่กับคุณแม่บ้าน จู่ ๆ ชื่อหนึ่งก็แว่บเข้ามาในหัว

และเมื่อคุณแม่บ้านขานตอบกลับมา ก็ทำให้ได้รู้ว่ามันคือชื่อของเธอนั่นเอง

‘ชื่อลุยซาร์นี่เอง…ดูเหมือนว่าร่างกายจะยังจำได้อยู่แฮะ ไม่เลว เรื่องอะไรต่าง ๆ จะได้ง่ายขึ้น’

“วันนี้วันที่เท่าไหร่”

“วันที่ 14 เดือน 1 เจ้าค่ะ”

“ปี?”

“…? ปี 564 เจ้าค่ะ”

แม้จะงงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอหยุดตอบคำถาม นี่เป็นสิ่งสามัญสำหรับคนรับใช้ที่ถูกฝึกมาอย่างเข้มงวด

แต่ลุยซาร์ก็อดมองไปยังใบหน้าราบเรียบของเจ้านายไม่ได้ ซึ่งแตกต่างจากตอนกลางคืนเมื่อวานที่ดูตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เพราะจะได้พบเจ้าชายอีกครั้ง 

‘…นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนรับใช้ควรถาม’

เธอส่ายหน้าอย่างเงียบงัน พลางรอให้คุณหนูตัดสินใจ

ส่วนไนติงเกลเก๊ที่กำลังใช้สกิลการแสดงทั้งหมดมาช่วยปั้นหน้าขรึมนั้น ภายในกำลังช็อคแบบสุด ๆ

‘โอ้ เวร วันนี้วันเปิดเทอม! เส้นตายเข้ามาใกล้อีกแล้ว!!!’

ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงแท่นกิโยตินลอยเข้ามาใกล้ ทำให้อดตัวสั่นไม่ได้

“คุณหนู วันนี้พักก่อนเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเตรียมซุปอ่อน ๆ กับยาประจำวันมาให้”

“ไม่ต้อง…วันนี้ฉันจะไปโรงเรียน”

“แต่ว่า…”

“ไปเตรียมน้ำอุ่น ฉันจะอาบน้ำ”

“เจ้าค่ะ”

ถึงแม้จะอิดออด แต่ลุยซาร์ก็ยอมไปทำแต่โดยดี

ในขณะเดียวกันไนติงเกลก็อยากจะชมปากของเธอจริง ๆ ที่ทำตามหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ถูกแล้ว ประโยคที่บอกให้ไปเตรียมน้ำอุ่นนั้นเธอไม่ได้ตั้งใจจะพูด หากแต่เป็นจิตใต้สำนึกที่พูดออกมาเองโดยไม่รู้ตัว

จะว่าสะดวกมันก็สะดวก แต่จะว่าน่ากลัวมันก็น่ากลัวนะ 

ทั้ง ๆ ที่เป็นของที่ไม่เคยเห็น แต่กลับคุ้นเคย เห็นคนแปลกหน้า แต่ดันรู้จักชื่อ

‘ฉันสงสัยจัง ว่าสักวันฉันอาจจะถูกจิตสำนึกของไนติงเกลตัวจริงยึดครองกลับไป…’

…