ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 210 รถบรรทุกมาแล้ว
บทที่ 210 รถบรรทุกมาแล้ว
…………….
บทที่ 210 รถบรรทุกมาแล้ว
บนถนนมีผู้คนมากมายเดินอยู่
อากาศยามเช้าในตอนนี้นับว่าเย็นพอสมควรแล้ว
ชาวบ้านต่างสวมเสื้อผ้าฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว สวมรองเท้าหุ้มส้นสีเขียวทหาร
ในรองเท้าเหล่านั้น ทุกคนสวมถุงเท้าแล้ว
เมื่อมองจากที่สูง สายธารผู้คนก็ดูเหมือนรอยมดหลายสาย ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังโรงเรือน
ในโรงเรือน ชาวบ้านชงเถียนกำลังวุ่นวายเก็บเกี่ยวแตงโม
ผู้ชายแบกคานหาบเข้าไปในโรงเรือน
ส่วนผู้หญิงก็ยุ่งอยู่กับการเก็บแตงโม
ใต้เถาวัลย์มากมาย มีแตงโมลูกใหญ่อยู่ เปลือกแตงโมสีเขียวเข้มจนเกือบดำ เมื่อเคาะจะมีเสียงดัง “เป๊าะๆๆ”
เฉียนเยี่ยนอุ้มแตงโม ค่อยๆ วางลงในตะกร้าอย่างระมัดระวัง
แตงโมพวกนี้ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ทุกลูกล้วนกลมเกลี้ยงเกลาและสวยงามมาก
มีคนพึมพำว่า “แตงโมเยอะขนาดนี้ ไม่คิดว่าโรงเรือนนี้จะให้ผลผลิตสูงขนาดนี้”
“ใช่แล้ว นี่ยังปลูกแบบตั้งขึ้นอีก ปลูกได้เยอะขนาดนี้ ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะได้แตงโมกี่ลูกกันนะ”
“ต้องมากกว่าห้าหมื่นชั่งแน่ๆ”
“แต่แตงโมเยอะขนาดนี้ จะขายออกได้ยังไงล่ะ?”
“ใช่แล้วละ แตงโมพวกนี้ยังต้องส่งครึ่งหนึ่งให้ทางการอีก ที่เหลือก็ยังมีอีกหลายหมื่นชั่งเลยนะ”
“อีกสองสามวัน เมล่อนก็จะเก็บเกี่ยวได้แล้วด้วย”
“สหกรณ์ไม่รับซื้อ อาศัยแบกไปขายในเมืองทีละนิดก็ไม่ใช่วิธีที่ไว้ใจได้หรอก”
“ก็จริง ถึงจะใช้รถแทรกเตอร์ก็ขนแตงโมไปได้ไม่เท่าไหร่หรอก”
เมื่อเฉียนเยี่ยนได้ยินคำพูดของทุกคน หล่อนก็อดพูดไม่ได้ว่า “ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก จิ่นเป่าไม่ได้บอกเหรอ? ว่าเรื่องนี้เย่ฉางอันจัดการทั้งหมดแล้ว”
“ฉันได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้เย่ฉางอันขายปลาในนาข้าวได้หลายพันชั่ง ทำเงินได้ไม่น้อยเลยนะ”
“เขายังมีฝีมืออยู่บ้างนะ”
“แต่ตอนนี้เย่ฉางอันไม่อยู่ในหมู่บ้านแล้วนะ” เซี่ยงเหวินเหวินอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “คุณรู้ไหมว่าเขาไปไหน? จะกลับมาเมื่อไหร่?”
“พวกเราทำงานกันหัวหมุนอยู่ที่นี่ ถ้าเกิดขายแตงโมไม่ออกทั้งหมด ใครจะรับผิดชอบล่ะ?”
“เย่เสี่ยวจิ่นเคยบอกว่าหล่อนจะรับผิดชอบไหม?”
เฉียนเยี่ยนทำเสียงจุ๊ปากอย่างร้อนรน “ถึงขายไม่ออก คะแนนแรงงานที่คุณควรได้ก็ไม่ขาดไปสักคะแนน แบ่งแตงโมให้ทุกครัวเรือนไม่ดีกว่าหรือ?”
“ฉันเห็นว่าถึงคุณจะพูดแบบนั้น แต่พอถึงเวลาแบ่งแตงโมจริงๆ คุณก็ไม่ได้กินน้อยกว่าคนอื่นหรอกนะ”
ทุกคนหัวเราะครื้นเครงขึ้นมา
“ใช่แล้ว แตงโมอร่อยขนาดนี้ จะกลัวอะไรว่ากินไม่หมด?”
“ถ้าฉันกินแบบไม่ยั้ง คนเดียวก็กินได้เยอะแยะเลยนะ”
“ฉันก็เช่นกัน”
เมื่อเซี่ยงเหวินเหวินได้ยินว่าทุกคนไม่มีสมองกันขนาดนี้ หล่อนก็คร้านจะพูดอะไรแล้ว
ซ่งเสี่ยวจื่อหัวเราะเยาะ “คุณจะไปสนใจพวกเขาทำไม ยังไงพวกเขาก็ทำตามคำสั่งของเย่เสี่ยวจิ่นทุกอย่างอยู่แล้ว”
“รอให้แตงโมเน่าคาไม้คามือพวกเขาก่อน พวกเขาถึงจะรู้ว่าอะไรเรียกว่าทำงานเปล่าประโยชน์”
เซี่ยงเหวินเหวินพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ใช่แล้ว ฉันก็ไม่ได้อยากพูดอะไรที่เป็นลางร้าย แต่ความจริงมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“ฉันก็แค่ทนไม่ได้ที่เห็นทุกคนถูกหลอกจนหัวปั่น”
“เมื่อวานฉันยังได้ยินคนพูดว่า เห็นเย่ฉางอันไปกินอาหารกับคนในเมืองด้วยนะ”
แตงโมถูกเก็บลงตะกร้าทีละใบๆ
คราวนี้พวกเขาสร้างร้านขายแตงโมข้างทางในโรงเรือน
ยังคงปูฟางข้าวเหมือนเดิม และมีคนเฝ้าอยู่
เย่จื้อผิงก็รีบกลับมาแล้ว กำลังยุ่งอยู่กับการชั่งน้ำหนักและจดบันทึกอยู่ข้างๆ
“ช่วงเช้านี้ก็มีน้ำหนักถึง 13,000 ชั่งแล้ว”
“ดีมากเลย แถมนี่เพิ่งเก็บเฉพาะแตงโมที่คุณภาพดีที่สุดเท่านั้น”
เย่จื้อผิงจดบันทึกลงในสมุด
“ครั้งนี้ผลผลิตแตงโมอาจจะมีถึงหลายแสนชั่ง จริงๆ แล้วมันมากกว่าหน้าร้อนหลายเท่าเลย”
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า “งั้นวันนี้เราต้องแยกส่วนที่ต้องส่งมอบออกมา”
“ส่วนที่เหลือให้พี่รองเอาไปขายในเมือง”
เย่จื้อผิงมองดูแล้วพูดว่า “ได้ พ่อแยกเรียบร้อยแล้ว ทางนี้เป็นกลุ่มที่มีคุณภาพดีสำหรับขาย”
“ส่วนทางนี้คือส่วนที่ต้องส่งมอบ ผมเรียกรถแทรกเตอร์มาขนไปแล้ว”
“แต่รถแทรกเตอร์นี้บรรทุกได้ไม่มาก คาดว่าคงต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะขนไปหมด”
“คงต้องใช้เวลาวุ่นวายอยู่หลายวัน หลังจากนั้นพี่รองจะนำแตงโมไปขายในเมืองยังไงก็ยังเป็นปัญหาอยู่ดี”
เย่จื้อผิงยังค่อนข้างกังวล เพราะไม่สามารถใช้รถสามล้อถีบขนส่งได้
เป็นอย่างนั้นคงขายไม่หมดจนถึงปีหน้าแน่ๆ
แม้ว่าของในภูเขาจะดี แต่การคมนาคมก็เป็นปัญหาใหญ่อันดับแรก
เย่เสี่ยวจิ่นยิ้มอย่างลึกลับ “พ่อวางใจได้ รถถึงภูเขาย่อมมีทาง จะต้องมีวิธีแน่นอน”
พอถึงช่วงบ่าย
รถแทรกเตอร์ที่กำลังจะออกไปกลับถูกขวางไว้
คนขับรถแทรกเตอร์เห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่ตรงหน้าก็ตกใจ “ในหมู่บ้านนี้ยังเรียกรถบรรทุกใหญ่ขนาดนี้มาด้วยเหรอ?”
“เช่ารถแบบนี้หนึ่งวันต้องเสียเงินเท่าไหร่กันนะ?”
ทุกคนต่างรีบเร่งไปดู และพบว่ามีรถบรรทุกคันใหญ่มาขวางถนนอยู่จริงๆ
เขาพูดพลางเดินเข้าไปด้วยความรำคาญ
“รถแทรกเตอร์รีบถอยไปที่พื้นราบก่อน ให้รถบรรทุกคันนี้ผ่านไปก่อน”
แม้จะรู้สึกรำคาญที่มาจอดขวางทาง แต่เมื่อซุนจ่างซุ่นเห็นรถบรรทุกคันใหญ่สวยงามคันนี้ เขาก็อดรู้สึกทึ่งและอิจฉาไม่ได้
เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกึกก้องนั้นทำให้หัวใจของคนฟังรู้สึกตื่นเต้น!
ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่แม้แต่ในเมืองก็ยังหาดูได้ยาก
ดูก็รู้ว่าสามารถบรรทุกสินค้าได้มากมาย มันดีกว่ารถแทรกเตอร์ของพวกเขามากมายนัก
ซุนจ่างซุ่นคิดในใจว่า “ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่นี่ของเราจะมีรถบรรทุกเจ๋งๆ แบบนี้มาขนของบ้าง มันคงสะดวกกว่ามากแน่ๆ”
เขาถึงกับอยากจะถามว่าค่าเช่าต่อวันเท่าใด
แต่พอคิดอีกที ใครกันล่ะที่จะซื้อรถบรรทุกหรูหราแบบนี้ได้?
แน่นอนว่าต้องเป็นรถของรัฐบาลที่มาทำธุระแน่ๆ!
ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมา
“เร็วเข้า ดูซิว่าคนขับรถคือใคร!”
“เป็นเย่ฉางอัน!”
ทุกคนแตกฮือเหมือนตั๊กแตนในหม้อน้ำร้อนทันที
ต่างพากันส่งเสียงเอะอะโวยวาย
“เป็นเย่ฉางอันจริงๆ ด้วย ทำไมเย่ฉางอันถึงขับรถบรรทุกคันใหญ่มาล่ะ?”
“ใช่แล้ว รถคันนี้ใหญ่จริงๆ ล้อก็ใหญ่ขนาดนี้ วิ่งคงเร็วมากแน่ๆ”
“เย่ฉางอัน นายได้รถคันใหญ่แบบนี้มาจากไหนกัน?”
ตอนนี้ ทุกคนที่มองดูต่างรู้สึกอิจฉาไม่หยุด
หลี่ชุ่ยชุ่ยและหลิวเยว่ก็เห็นภาพนี้เช่นกัน
หลี่ชุ่ยชุ่ยถึงกับตะลึง “เป็นฉางอันหรือ? เขาไปเรียนขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่? รถคันนี้มาจากไหนกัน?”
หล่อนรีบมองไปรอบๆ พาหลิวเยว่ไปหาเย่จื้อผิง
“จื้อผิง รถคันนี้…”
เย่จื้อผิงยักไหล่ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังฝันไปเลย”
หลิวเยว่ก็เพิ่งตั้งสติได้จากความประหลาดใจชั่วขณะ “ดังนั้นที่ฉางอันไปเรียนเทคนิค ก็คือไปเรียนขับรถนี่เอง”
“จิ่นเป่า เรื่องนี้เธอรู้หรือเปล่า?”
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้าพลางยิ้ม “รู้สิ แต่ไม่คิดว่าพี่ชายฉันจะเอาจริงเอาจังขนาดนี้”
เย่ฉางอันอยู่บนรถ โผล่หัวออกมาจากหน้าต่างรถแล้วพูดว่า “รีบหลบไปเร็ว ฉันจะถอยรถแล้ว”
ทุกคนรีบหลบไปอย่างรวดเร็ว
รถแทรกเตอร์ก็รีบขับออกไปเช่นกัน
เย่ฉางอันถอยรถกลับ จอดท้ายรถหันเข้าหาเพิงแตงโม แล้วลงจากรถ
เขาเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว สวมเสื้อผ้าแฟชั่นใหม่ล่าสุด ยิ่งทำให้ดูสดใสและคล่องแคล่วมากขึ้น
อีกทั้งสวมรองเท้ากีฬาใหม่เอี่ยม
เดินไม่กี่ก้าวไปที่ท้ายรถ เปิดส่วนที่ปิดด้านหลังออก เพื่อให้สะดวกในการขนแตงโม
เขาตบรถเบาๆ แล้วยิ้มให้ทุกคน “พวกเรา มาดูรถบรรทุกคันใหญ่ของฉันสิ สะดวกในการขนแตงโมไหม?”
“สะดวกมาก!” ซุนจ่างซุ่นเข้ามาใกล้ๆ “สะดวกมากเลย รถคันนี้บรรทุกแตงโมได้เท่าไหร่?”
“หนึ่งเที่ยวบรรทุกได้มากสุด 8,000 ชั่ง!”
รอบข้างมีแต่เสียงอุทานด้วยความตกใจ
“โอ้โห! 8,000 ชั่ง!”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
นินทาลับหลังทั้งที่ปกติได้ส่วนแบ่งจากเขาเนี่ยนะสองสาว พวกเธออย่าคิดแทนเจ้าของโครงการได้ไหม ไม่เห็นเหรอว่าเขาเอารถบรรทุกมาขนแล้ว
ไหหม่า(海馬)
…………….
YOU MAY ALSO LIKE
