ซวยจริง กลายเป็นสาวน้อยไม่พอยังเจอเหล่าเจ้าหญิงของโรงเรียนมาจีบอีก - ตอนที่ 1

        

“สูดหายใจลึก ๆ แล้วก็เดินเข้าไปสิ… เราแค่ต้องทำตัวเหมือนเป็นเด็กสาวธรรมดา ๆ เท่านั้น”

 ผมพูดกับตัวเองในใจ พยายามให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าเข้าประตูโรงเรียนด้วยความกลัวและไม่แน่ใจ

ทุกย่างก้าวที่เดินก้าวออกไป มันราวกับเหมือนตัวเองกำลังก้าวไปในกองไฟที่พร้อมจะเผาตัวผมให้มอดไหม้ไปด้วยเพลิงแห่งความอับอาย

“ไปสิณัฐ นายทำได้….. ไม่สิ ไม่ ตอนนี้ต้องณัฐชา… เห้อ….”

ได้ก็แย่แล้ว!!!

         ผมยืนเถียงกับตัวเองในใจเมื่อชีวิตต้องมาพบกับการกระทำที่นับเป็นหนึ่งในความอับอายของชีวิตเลยก็ว่าได้และไอ้สิ่งที่ว่านั่นก็คือ….

         การเข้าไปในโรงเรียนหญิงล้วน!!!

         ให้ตายสิ โรงเรียนหญิงล้วนเลยนะ ฟังดูอย่างไรมันก็ไม่ใช่สถานที่ไว้สำหรับคนที่แทนตัวเองว่า “ผม” ให้เดินเข้าไปเลยสักนิด!!!

หากมีทางเลือกอยู่บอกได้เลยว่าตอนนี้ผมแทบอยากจะหันหลังแล้วหนีออกไปจากที่นี่ ทันที แต่ทางเลือกนั่นมันไม่มีสำหรับผมที่ต้องการหาทางกลับร่างเดิม

ไม่มีทางเลือกแล้ว เอาไงเอากัน ลุยเลยณัฐ!!!!

ไม่รอช้าผมได้ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า มุ่งสู่จุดหมายพลางในใจก็ท่องพุทธโท ๆ รัว ๆ เพื่อทำให้เจ้าใจที่มันสั่นรัว ๆ ไม่หยุดนี้สงบลง

ตุบ

“โอ๊ย!”

ผมสะดุ้งเมื่อเผลอชนเข้ากับใครบางคนที่กำลังเดินเดินอยู่โดยไม่ตั้งใจ บางทีอาจเป็นเพราะผมกำลังก้มหน้าก้มตาท่องบทสวดอยู่มันก็เลยไม่ได้มองทางให้ดี…ฮืออ ขอโทษด้วยยย

“ขอโทษค่ะ! เธอโอเคไหม?”

เสียงหวานใสดังขึ้น ผมหันไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า และนั่นเองมันก็ทำเอาผมชะงักไปราวกับเวลาของโลกใบนี้มันได้หยุดหมุนไปชั่วขณะ

เด็กสาวตรงหน้า เธอมีผมยาวสีทองเป็นลอนที่ถูกรวบเป็นหางม้าอย่างเรียบร้อย ตาสีฟ้าที่สดใสของเธอสะท้อนแสงแดดจนเหมือนกับแสงระยิบระยับ เธอมีใบหน้าสวยงามราวกับเจ้าหญิงในนิยายที่ไม่ว่าใครต่างก็ต้องหลงรัก

เด็กสาวคนนั้นกำลังยิ้มด้วยพลังทำลายล้างแรงสูง… ยิ้มของเธอเปล่งประกายออกมาอย่างอบอุ่นจนทำให้ผมต้องหลบสายตาไม่เช่นนั้นตาอาจจะบอดเอาได้ด้วยพลังของความสวยที่พุ่งมากระแทกตา

“อ-เอ่อ… เราสบายดีค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”

ผมรีบก้มหัวยกมือขอโทษรัว ๆ แม้ว่าผมจะยังงงอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ด้วยความพยายามหลบรังสีอันรุนแรงนั่นจึงทำให้ผมหลบตาไม่จ้องหน้าเธอตรง ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ…. เธอเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม? ดูไม่คุ้นหน้าเลยค่ะ”

เธอยิ้มอย่างอบอุ่น ใบหน้าของเธอเปล่งประกายจนผมรู้สึกได้ถึงออร่าที่ยังคงส่องประกายทำลายความมืดมิดของเด็กเก็บตัว

“เราน้ำนะ อยู่ม.5 ยินดีที่ได้รู้จักแล้วคุณล่ะ ชื่ออะไรเหรอคะ?”

“เอ่อ… เราชื่อฟ้า ม.5…เช่นกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

ผมตอบออกไปด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งตัวตอนนี้แทบจะสั่นด้วยความเขินอายไปจนราวกับลูกหมาหงอยตัวหนึ่ง.. ทำไงได้ล่ะ ก็นี่มันประสบการณ์พูดกับผู้หญิงจริง ๆ จัง ๆ ครั้งแรกเลยนะ ของแบบนี้ใครมันจะไปปรับตัวได้กันล่ะ

“ดีจังค่ะ อยู่ชั้นปีเดียวกันแบบนี้ เดี๋ยวเรานำทางให้เองนะคะ พอดีโรงเรียนนี้ใหญ่พอสมควร หากไม่คุ้นชินอาจหลงทางได้ค่ะ”

ธารินทร์พูดพร้อมกับยิ้มให้ผม เธอหันกลับไป แล้วเริ่มเดินนำทางไป ผมได้แต่เดินตามไปเงียบ ๆ

ส่วนสาเหตุว่าทำไมไอ้คนที่เรียกแทนตัวเองอย่างคำว่า ผม และบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายนั้นมาเดินอยู่ในโรงเรียนหญิงล้วนแบบนี้มันย่อมต้องมีสาเหตุ

และแน่นอนว่าสาเหตุนั่นไม่ใช่ว่าเป็นพวกโรคจิตวิตถาร ตัวผมมันชายทั้งแท่ง…เอ่อ เคยเป็นน่ะนะ

แต่แล้วด้วยเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อนมันก็ราวกับเป็นการพลิกผันครั้งใหญ่สุดในชีวิตของตัวเองเลยก็ว่าได้

ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งชีวิตของตัวเองจะต้องเปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวงแค่เพียงเพราะการเดินกลับหอพักธรรมดา ๆ

 

         ——————— 1 อาทิตย์ก่อน——————

มันเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งที่ฉันเดินกลับจากโรงเรียน หลังจากวันธรรมดา ๆ ที่ยาวนาน ผมเดินเข้าตรอกเล็ก ๆ ที่เป็นทางลัดตามปกติที่ใช้มาตลอด แต่แล้วก็มีบางสิ่งที่ไม่ปกติเกิดขึ้น เสียงคันเร่งรถดังขึ้นจากข้างนอกตรอก ตามมาด้วย รถบรรทุกเล็กสีขาวคันหนึ่งจอดอย่างรวดเร็วซึ่งดูแล้วน่าจะเหยียบเบรกกะทันหันและสิ่งที่ตามมาคือเสียง “ปัง!” ดังขึ้น ก่อนที่กลุ่มควันสีชมพูลอยมาเต็มตรอก

“ควันอะไรกันเนี่ย!”

 ผมพูดออกมาด้วยความงงงวย พยายามจะปัดควันนั้นออก แต่รู้สึกได้ว่ามันเริ่มทำให้ผมเวียนหัว ร่างกายของผมเริ่มอ่อนแรงจนฉันไม่สามารถทรงตัวได้ดี

ทุกอย่างก็ดับวูบไป…

ผมไม่รู้ว่าฉันหมดสติไปนานแค่ไหน ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องพักในโรงพยาบาล สายตาของผมเบลอไปหมด

“คุณณัฐ คุณตื่นแล้วใช่ไหม?”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้าง ๆ เตียง ผมหันไปมองเห็นพยาบาลในชุดสีขาวสะอาด เธอดูเป็นมิตรและดูเหมือนกังวลนิดหน่อย

“เอ่อ… ผมอยู่ที่ไหนครับ?”

ผมถามอย่างงุนงง โดยที่ในหัวก็ยังรู้สึกหนัก ๆ และมึนไปหมดจนยากที่จะเรียบเรียงสิ่งต่าง ๆ ได้ในตอนนี้

“คุณอยู่ในศูนย์วิจัยของบริษัท…. ยินดีที่คุณฟื้นแล้ว เราต้องขอโทษด้วยจริง ๆ สำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น”

เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของห้อง ผมหันไปเห็นชายคนหนึ่งในชุดสูทที่ดูเป็นทางการยืนอยู่ เขามีท่าทีที่ดูนอบน้อมและจริงใจ

“อุบัติเหตุ?…เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ”

“พอดีเกิดอุบัติเหตุบางอย่างกับตัวยาที่พวกเราผลิตขึ้นมาใหม่ ซึ่งอุบัติเหตุนั่นมันก็ทำให้คุณสัมผัสกับยานั่นโดยบังเอิญและมันก็เอ่อ….. ส่งผลกับร่างกายของคุณ… พอสมควร”

เขาพูดพลางกวาดตามองผมทั่ว ๆ จนผมรู้สึกเสียวสันหลังไปชั่วขณะ

 “ยาตัวนี้มันผลิตเพื่อการเปลี่ยนเพศสภาพสำหรับคนที่ประสงค์จะเปลี่ยนเพศของตัวเอง….พอคุณไปสัมผัสมันก็เลยทำให้เกิด…การเปลี่ยนแปลงทางเพศไปอย่างสมบูรณ์แบบ”

“การเปลี่ยนเพศ…เอ๋  เดี๋ยวนะ เสียงผมมันแปลก ๆ”

เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงที่แหลมกว่าเดิม มันฟังดูไม่ใช่เสียงของผม เสียงที่คุ้นเคยในหัวนั้นหายไปแล้วถูกแทนที่ด้วยเสียงของเด็กสาวที่อ่อนหวานฟังดูแล้วน่ารักชวนเยียวยาหัวใจ ใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้น คิดว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่แค่การเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว

ผมพยายามลุกขึ้นจากเตียง แม้จะรู้สึกมึนหัวและร่างกายยังไม่เต็มร้อย แต่ต้องการที่จะดูให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง มือทั้งสองก็พาลคว้าสิ่งต่าง ๆ ไปมาจนไปพบกับกระจกข้างเตียง ผมรีบปรับมุมของกระจกแล้วใช้มันส่องตัวเองแทบจะทันที

และเมื่อผมได้เห็นภาพในกระจก ทุกอย่างในหัวมันก็หยุดนิ่ง

“ไม่จริง… นี่มัน… ไม่ใช่ผม!”

ผมอุทานออกมาอย่างตกใจ ใบหน้าที่ผมเห็นในกระจกเป็นเด็กสาว ใบหน้าที่ดูเรียวและบอบบาง ผิวขาวเนียน ผมยาวสีดำประบ่า และดวงตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก

ผมยกมือขึ้นสัมผัสแก้มตัวเอง มือที่ผมเห็นนั้นเรียวเล็กกว่าเดิม นิ้วที่เคยหยาบกร้านกลายเป็นนิ้วที่บอบบางและเนียน

มือใครเนี่ย!

“นี่มันเรื่องอะไร… ทำไมผมถึงกลายเป็นแบบนี้!”

“ใจเย็น ๆ นะครับ” เสียงชายในชุดสูทดังขึ้น ผมหันไปมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

“เย็นเหรอ เจอแบบนี้เข้าใครมันจะเย็นได้กันล่ะ!!!”

 “ผมเข้าใจครับ มันเป็นเรื่องที่ยากที่จะยอมรับ แต่เราขอโทษจริง ๆ สำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เรากำลังพยายามหาทางแก้ไขให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่ แต่ระหว่างนี้… เราจะจัดการทุกอย่างเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ตามปกติ”

“หมายความว่า… ผมต้องอยู่แบบนี้ไปก่อนเหรอ?”

ผมถามเสียงสั่นอย่างสิ้นหวัง…..

“ใช่ครับ แต่ขอให้มั่นใจว่าเราจะไม่ทอดทิ้งคุณ เราจะทำทุกวิถีทางเพื่อหาทางแก้ไขให้ได้”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางหยิบเอกสารจำนวนมากแล้วเดินมายื่นให้กับผม

“เพื่อความปลอดภัย เราได้จัดเตรียมสถานที่ให้คุณเรียนในโรงเรียนหญิงล้วนที่เรามั่นใจว่าปลอดภัยที่สุดในระหว่างที่เราค้นหาวิธีแก้ไข”

“โรงเรียนหญิงล้วน? เดี๋ยวก่อนแต่ว่าผม…”

“ไม่ต้องห่วงครับ ทางเราจัดการสร้างทั้งประวัติและชื่อขึ้นมาแล้ว แต่นี้ไปคุณคือณัฐชา หรือ ฟ้า นะครับ สามารถเข้าไปเรียนโรงเรียนได้อย่างหายห่วง”

ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นซะหน่อย… โอ้ยยยย เป็นลมดีกว่า