ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P - ตอนที่ 26 ตัดสินใจเช่นไรดี

มุมปากของเขาคล้ายจะหยักโค้งขึ้น ลู่หนิงหวังยิ้มบางด้วยหัวใจของพระโพธิสัตว์ที่ยังมีความเมตตาอยู่บ้าง

เพราะร่างกายของหนานอิงเคยรู้วิธีการเอาตัวรอดจากการจมน้ำ จึงเป็นความเคยชินตามธรรมชาติที่คนเราจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองตาย ดังนั้นเขาจะช่วยนางสักครั้งให้นางได้สมใจ

เขาว่ายเข้าไปคว้าร่างของหนานอิงจากด้านหลัง แล้วลากร่างบอบบางของนางด้วยมือเดียว หนานอิงลืมตาขึ้นรู้สึกเหมือนตนเองกำลังลอยอยู่เหนือน้ำโดยที่นางไม่ได้ขยับตัว

เกิดเรื่องอันใดขึ้น นางยังไม่ตายหรอกหรือ?

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งเท้าเปลือยของนางก็สามารถเหยียบพื้นดินด้านล่างได้แล้วน้ำท่วมถึงแค่ช่วงท้องของนางเท่านั้น ที่แท้เป็นลู่หนิงหวังที่เข้ามาช่วยชีวิตนาง

“ปล่อยข้า ได้โปรดปล่อยข้าเถิด ให้ข้าตายตามต้องการเถิด”

นางเอ่ยทั้งน้ำตา ลู่หนิงหวังปล่อยมือจากร่างของหนานอิงทันใด เขารังเกียจที่นางเอาแต่คร่ำครวญถึงความตายไร้สาระนั่น

หนานอิงไม่สนใจเขาอีกต่อไป นางหันหลังคิดจะลงน้ำไปอีกครั้ง คราวนี้นางต้องทำสำเร็จแต่ขายังไม่ทันได้ก้าว กลับรู้สึกถึงแรงดึงจากมือใหญ่ของคนผู้นั้น

หนานอิงกำลังจะขอให้เขาปล่อยให้นางตายเสีย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็พบว่าตนเองถูกลู่หนิงหวังกดศีรษะลงไปในน้ำ คราแรกหนานอิงตกใจยิ่งนางจึงดิ้นรนขัดขืนให้เขาปล่อยด้วยหายใจไม่ออกทั้งสำลักน้ำจนทรมานไปหมด

แต่มือของเขาแข็งแรงราวกรงเหล็กนางมีหรือจะหนีรอดได้ หนานอิงตั้งสติเมื่อคิดได้ว่าตนเองอยากตาย นางจึงนิ่งงันปล่อยให้เขาจับนางกดน้ำอยู่เช่นนั้น

แต่น่าแปลกประหลาดเมื่อนางจะสิ้นใจร่างกายของนางกลับไม่ยอมรับ ยังดิ้นรนอย่างสุดชีวิตที่จะตะเกียกตะกายขึ้นมาเหนือผิวน้ำ

ลู่หนิงหวังยกมุมปากดึงศีรษะนางขึ้นมาให้นางหายใจสักหน่อยแล้วกดลงไปอีกครา

ครานี้ก็เช่นกันหนานอิงเหมือนจะแน่นิ่งไปยอมให้เขากดน้ำแต่โดยดี แต่สักพักนางก็ดิ้นรนเอาชีวิตรอดอีกครั้งนางรู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก ความตายแท้ที่จริงแล้วมันน่ากลัวเช่นนี้หรือ

แต่ลู่หนิงหวังกลับไม่ปล่อยให้นางตายเขาดึงนางขึ้นเหนือน้ำอีกครั้ง หนานอิงครานี้สูดลมหายใจเข้าปอดด้วยอาการโหยหาและตะกละตะกลาม

“เจ้านี่หนังเหนียวใช่เล่น”

ลู่หนิงหวังไม่ปล่อยนางให้หายใจนานกว่านี้ มือใหญ่กดศีรษะของหนานอิงลงน้ำกระทำเรื่องเดิมซ้ำลงไปอีก ไม่สนใจว่านางที่อยู่ในมือของเขาจะทรมานเพียงใด

อ้ายเจิงอ้าปากค้าง ด้วยคิดว่าลู่หนิงหวังตั้งใจจะช่วยนาง แต่สิ่งที่เขาเห็นนี้คือ ลู่หนิงหวังกำลังพยายามจะฆ่านางชัด ๆ เขากำลังจับสตรีผู้หนึ่งกดน้ำอย่างบ้าคลั่ง

ในขณะที่หานเซียวกลับนึกว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่พี่ชายของตนเองยื่นมือเข้าไปสอดอันเป็นเรื่องผิดปกติวิสัยของลู่หนิงหวัง หากเป็นผู้อื่นเขาคงได้เดินกลับกระท่อมไปแล้วไม่สนใจว่านางจะเป็นจะตายแต่ประการใด

เมื่อเป็นเช่นนี้หานเซียวจึงมองดูอย่างสงบ

ในช่วงเวลานั้นเองนายพรานผู้นั้นเห็นว่าไม่มีผู้ใดอยู่ที่กระท่อมสักคน เขาจึงออกมาดูที่ริมทะเลสาบพบว่าลู่หนิงหวังกำลังจะสังหารแม่หนูผู้นั้นเขาจึงตื่นตระหนกจนลนลาน

“ท่านอ๋องน้อยแย่แล้ว ดูท่านอ๋องกำลังจะฆ่านางแล้วพวกท่านช่วยนางเร็ว อย่าปล่อยให้ท่านอ๋องฆ่าคนบริสุทธิ์”

“ยังคิดอยากตายอยู่หรือไม่”

หนานอิงมองเขาน้ำตาไหลริน นางพยักหน้าทั้งผลักหานเซียวออก นางไม่ต้องการให้ผู้ใดมายุ่งกับนางแล้ว ใบหน้าของหานเซียวเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

“เจ้ามันอ่อนแอแม้กระทั่งจะฆ่าตัวตายยังทำไม่ได้  วิญญาณของแม่เจ้าตายอย่างไม่เป็นธรรม ตัวเจ้าถูกย่ำยีอย่างไม่เป็นธรรม เจ้ายังคิดจะปล่อยให้คนพวกนั้นลอยนวลแม้จะเคียดแค้นพวกเขา หนานอิงเจ้ามันอ่อนแอยิ่งสมควรตายแล้ว”

นางเงยหน้ามองเขา พ่นคำพูดอันยาวเหยียดออกมาเป็นครั้งแรก

“ใช่ข้าแค้น ข้าเกลียดทุกคนที่ทำร้ายข้า เกลียดคนที่ทำให้ท่านแม่ข้าตาย เกลียดคนที่มันย่ำยีข้าจนไม่เหลือศักดิ์ศรี ข้าอยากแก้แค้น ข้าอยากฆ่าพวกมันด้วยสองมือข้า แต่ข้าไร้ความสามารถ ข้าไม่เหลือผู้ใดแล้ว ข้ามองหาหนทางไม่เห็นนอกจากความตาย แล้วท่านจะให้ข้าทำเช่นไร ท่านจะช่วยข้าแก้แค้นหรือ ท่านจะฆ่ามันให้ข้าหรือ”

หานเซียวหัวเราะเสียงต่ำ เขารู้สึกสมเพชนางยิ่ง

“แค้นของเจ้า เจ้าต้องชำระด้วยตัวเอง มีดอยู่ในมือเจ้าแล้วเจ้าจงเลือกว่าจะตายอย่างไร้ศักดิ์ศรีปล่อยคนที่ย่ำยีเจ้า ปล่อยคนที่ทำร้ายเจ้าและฆ่าแม่ของเจ้าให้ลอยนวลเสวยสุข หรือจะตามฆ่าพวกมันให้หมดก็เป็นเรื่องของเจ้าหาใช่เรื่องของผู้ใด หาใช่เรื่องของข้า”

หนานอิงเจ็บปวด นางร้องไห้ออกมา

“ข้า ข้า ฮือ ฮือ ข้าไร้หนทางแล้ว ท่านจะให้ข้าทำเช่นไร”

หานเซียวยัดมีดสั้นของเขาใส่มือของนาง แล้วกุมมือของนางเอาไว้ ก่อนจะดึงทั้งมือทั้งมีดเข้ามาจ่อที่ตำแหน่งหัวใจของเขา กล่าวน้ำเสียงเยียบเย็นแววตาแข็งกร้าว

“หากข้าบอกว่าข้าคือศัตรูของเจ้า เจ้าจะทำเช่นไร จะกล้าลงมือสังหารข้าหรือไม่”

หนานอิงดวงตาสั่นระริก มือของนางสั่นเป็นอย่างยิ่งเมื่อหานเซียวกดปลายมีดแหลมที่อยู่ในมือนางเข้ากับเนื้อหนังของเขา ปลายมีดแหลมทิ่มเข้าไปตรงนั้นจนเลือดซึมออกมาด้วยเสื้อของหานเซียวเป็นสีขาวจึงมองเห็นรอยเลือดนั้นได้ชัดเจน

“ท่าน กำลังจะทำสิ่งใด”

หนานอิงพยายามขืนมือของตนออก แต่กลับถูกเขากดเอาไว้เช่นนั้น ปลายมีดยิ่งกรีดเข้าไปในผิวเนื้อของชายหนุ่มมากขึ้น

“เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าท่านแม่ของเจ้าจะตายอย่างทรมานเช่นไร ในยามที่เจ้าถูกกดจมน้ำความรู้สึกนั้นทรมานมากแค่ไหน นั่นคือความรู้สึกของท่านแม่ของเจ้าในขณะที่นางกำลังจะตายเช่นกัน เจ้ากลับโง่เขลาเช่นนี้คิดว่าแม่ของเจ้าตายตาหลับหรือ เอาสิ ข้าคือศัตรูของเจ้าสังหารข้าเสีย กดมีดลงมาฆ่าข้าให้ตายตอนนี้”

“นายท่านอย่า”

หนานอิงไม่รู้ว่าหานเซียวพูดความจริง นางไม่กล้าฆ่าเขา นางไม่กล้าฆ่าคน แต่นางอยากแก้แค้น นางรู้แล้วว่าความรู้สึกเมื่อสักครู่ที่ถูกลู่หนิงหวังจับกดน้ำนั้นมันทรมานเพียงใด

ท่านแม่ของนางก่อนตายจะรู้สึกเช่นนี้หรือไม่

หานเซียวปล่อยมือของนางแล้ว ปลายมีดยังคาอยู่ที่อกของเขา นางดึงออกด้วยความตกใจ หานเซียวเชยคางนางขึ้นอีกครั้ง เอ่ยเป็นครั้งสุดท้าย

“หากเจ้าอยากแก้แค้น ก็จงเปลี่ยนตนเองเสียใหม่ตามหาพวกมันให้หมด และสังหารมันเสีย ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นข้าหานเซียวผู้นี้หรือจะเป็นลู่หนิงหวัง หากมันคือศัตรูของเจ้าก็จงฆ่ามันอย่าได้ใจอ่อนเป็นอันขาด แต่หากเจ้าทำไม่ได้ก็ใช้มีดเล่มนี้ฆ่าตัวตายเสีย สตรีอ่อนแอเช่นเจ้าไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกอันโหดร้ายเช่นนี้อีกต่อไป”

มุมปากของหานเซียวยกขึ้นอีกครั้ง เขาลุกขึ้นปล่อยมีดเล่มนั้นไว้ในมือของหนานอิง หนานอิงสะอื้นร่ำไห้

อ้ายเจิงหยิบมีดที่นางทำหล่นแล้วส่งคืนให้หนานอิง นางมองมีดเล่มนั้นแล้วกำเอาไว้แน่น คำพูดของหานเซียวยังก้องอยู่ในหัว

ไม่ว่าศัตรูของนางจะเป็นผู้ใด จงตามล่าและสังหารมันให้หมดอย่าได้ใจอ่อนอย่างเด็ดขาด

อ้ายเจิงยกมุมปากแล้วเอ่ยว่า

“หากเจ้าต้องการแก้แค้น ข้าช่วยเจ้าได้”