ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 9 ประวัติอันดำมืด
“ ฉันอยากจะให้นายช่วยมาเป็นแฟนของฉันให้หน่อยน่ะ ”
“ เอ๊ะ!? ”
ผมตกใจกับคำตอบที่ไม่คาดคิด
“เดี๋ยวก่อนสิครับ หมายความว่ายังไงน่ะ! ”
“ นายเนี่ยเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอ? ก็หมายความว่าแบบนั้นแหละ ”
“ ผมก็รู้อยู่หรอกครับ แต่ผมหมายถึงว่าจะให้ผมไปเป็นแฟนของอุเอโนะฮาระซังหรอครับ? ”
“ ใช่ ”
ผมไม่เข้าเลยว่าทำไมอุเอโนะฮาระซังถึงต้องมาขอให้ผมเป็นแฟนแบบนั้นด้วย
“ ทำไมล่ะครับ ขอเหตุผลให้ผมหน่อยได้ไหมครับ? ”
“ ฉันก็แค่อยากจะทำให้เรื่องมันจบเร็วๆน่ะ ”
“ เรื่องเมื่อเช้างั้นหรอครับ? ”
“ อือ มันยุ่งยากน่ะ ”
“ ยุ่งยากหรอครับ? ”
“ ก็ดันมีแต่คนเข้ามาถามฉันว่ามีความสัมพันธ์ยังไงกับนาย ไม่ก็มองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น มันน่ารำคาญน่ะ ”
“ น่ารำคาญ? ”
“ ก็เอาแต่ถามอยู่นั่นแหละว่า ‘เป็นแฟนกับมัตสึบาระซังหรอ!?’ ไม่ก็ ‘คบกันได้ยังไงหรอ!?’ มันโคตรจะน่ารำคาญเลยล่ะ ”
อุเอโนะฮาระซังบ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูรำคาญและเอามือเกาผมของตัวเอง
“ แล้ว นายจะเอายังไง? จะคบกันแค่ในนามให้มันจบๆไปก็ได้นะ ”
ผมจะทำยังไงดีในสถานการณ์แบบนี้? ผมควรตอบว่าอะไรดี? แล้วทำไมเธอถึงเสนอเรื่องแบบนี้ขึ้นมาด้วย?
“ ทำไมเธอถึงบอกให้ฉันไปเป็นแฟนเธอล่ะ เธอก็ไม่ได้ชอบอะไรฉันไม่ใช่รึไง? ”
“ ฉันก็ไม่ได้ชอบอะไรใครอยู่แล้ว ไม่เคยรักใครเลยด้วยซ้ำ ”
“ แล้วทำไมถึงอยากให้ฉันคบกับเธอด้วยล่ะ ”
“ ก็แค่คิดว่าเราน่าจะเข้ากันได้น่ะ ”
“ เข้ากันได้? ”
“ เพราะนายกับฉันเป็นประเภทเดียวกันน่ะ ”
“ ประเภทเดียวกัน? ”
หมายถึงอะไร? ทำไมผมไม่เข้าใจเลยล่ะว่าอุเอโนะฮาระหมายถึงอะไร?
“ นี่นาย ถ้าจะโง่ก็โง่ให้มันพอประมาณหน่อยนะ ”
“ ก็ผมไม่เข้าใจจริงๆนินา ”
“ งั้นก็ไปคิดเอาเองแล้วกัน ”
“ ครับ… ”
ผมจะคิดออกไหมนะว่าที่อุเอโนะฮาระพูดมันหมายถึงเรื่องอะไร?
“ แล้วนายจะตอบว่าอะไรล่ะ? ”
“ ผมคบกับอุเอโนะฮาระซังไม่ได้หรอกนะ ”
“ หรอ… โดนหักอกครั้งแรกเลยนะเนี่ย… ”
เมื่อผมบอกปฏิเสธออกไปแต่ไม่รู้ว่าทำไมผมเห็นว่าอุเอโนะฮาระซังลดตาลงและทำหน้าตาเศร้านิดๆ ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ มันทำเอาผมรู้สึกผิดเลยนะ
“ ยะ อย่างทำหน้าตาเศร้าๆแบบนั้นสิครับแบบนี้ผมก็รู้สึกผิดนะ… ”
“ ฉันพึ่งเคยโดนปฏิเสธครั้งแรกน่ะ ”
“ งั้นเมื่อก่อนก็คือไม่เคยไม่เคยโดนใครบอกปฏิเสธเลยสักครั้งสินะครับ? ”
“ ใช่ เพราะฉันเป็นฝ่ายบอกปฏิเสธไปเองน่ะ ”
“ งั้นหรอครับ… ”
“ ฉันเข้าใจความรู้สึกของการโดนปฏิเสธแล้วล่ะนะ ”
อุเอโนะฮาระซังยิ้มออกมาเล็กน้อยจากบทสนทนาเมื่อครู่ อืมๆ คนสวยก็ยังคงเป็นคนสวยอยู่ดีสินะ
“ แล้วจะทำยังไงต่อดีล่ะ? ในเมื่อนายปฏิเสธฉันไปแล้ว แล้วนายจะทำยังไงกับเรื่องนั้นล่ะ? ”
“ แค่รอไปเรื่อยโดยไม่เกิดอะไรขึ้นก็พอแล้ว น่าจะสักหลังโกลเด้นวีคล่ะมั้ง? เดี๋ยวมันก็หายไปเอง ”
Note : ช่วงโกลเด้นวีคจะอยู่ประมาณวันที่ 29 เมษายน ถึงวันที่ 5 พฤษภาคม(วันเสาร์ถึงวันศุกร์)ในเรื่องนี้
“ อีกตั้งสองสัปดาห์เลยหรอเนี่ย ”
“ อืม ถ้าอยู่เฉยๆเดี๋ยวเรื่องมันก็หายไปเองแหละ ”
“ นายแน่ใจนะ ”
“ แน่ใจสิ เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนสักหน่อย ”
“ นายเคยโดนเอาไปพูดถึงแบบนี้ด้วยหรอ? ”
“ เรื่องเมื่อปีที่แล้วน่ะ เธอรู้ใช่ไหมว่าผมอยู่ชมรมการแสดง ”
“ อืม ฉันรู้ เป็นเพราะนายได้ไปแสดงละครเวทีหรอเลยมีคนพูดถึงน่ะ? ”
“ ถ้าแค่นั้นมันคงไม่เป็นเรื่องขึ้นมาหรอกครับ… ”
มันเป็นเรื่องที่น่าอายที่สุดในชีวิตของผมเลยล่ะนะ
“ งั้นนายทำอะไรลงไปล่ะ? ”
“ เป็นประวัติศาสตร์อันดำมืดที่สุดในชีวิตของผมเลยล่ะ ”
“ งั้นไม่ต้องพูดก็ได้นะ ”
“ ไม่เป็นไรให้ผมพูดเถอะ เพราะยังไงเขาก็รู้กันไปทั่วทั้งโรงเรียนอยู่แล้ว ”
“ แล้วแต่นายก็แล้วกัน ”
“ ผมโดนบังคับให้แต่งหญิงไปแสดงละครเวทีน่ะ ”
ใช่แล้วล่ะ ประวัติศาสตร์อันดำมืดของผมก็คือเรื่องนี้นี่แหละ
บอกไว้ก่อนนะว่าที่ผมแต่งหญิงไม่ใช่เพราะผมอยากจะทำหรอกแต่เพราะไอ้บ้ามาซาโอะต่างหาก เรื่องมันก็มีอยู่ว่า…
***************************
“ อะไรนะ! นักแสดงหญิงเกิดอุบัติเหตุทำให้มาไม่ได้งั้นหรอ! ”
“ แย่แล้วสิทำไงดีล่ะ! ”
ผมได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกตอนที่ผมอยู่ในห้องแต่งตัว ผมกำลังจะได้ขึ้นแสดงละครเวทีครั้งแรกในชีวิต ถึงแม้ว่าผมจะเล่นเป็นแค่ตัวประกอบในฉากก็ตาม ส่วนเพื่อนของผม เจ้ามาซาโอะมันได้เล่นเป็นขุนนางในเรื่อง
“ เกิดอะไรขึ้นข้างนอกงั้นหรอ? ”
ผมถามมาซาโอะที่เดินเข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น
“ นักแสดงหญิงคนนึงประสบอุบัติเหตุจนมาไม่ได้น่ะสิ ”
“ งั้นก็แย่แล้วน่ะสิถ้าขาดตัวหลักไปก็จะเริ่มการแสดงไม่ได้น่ะสิ ”
“ เพราะงั้นข้างนอกก็เลยกำลังหาคนมาแทนอยู่นี่ไง ”
“ ลำบากแย่เลยนะเนี่ย ”
“ ก็คนที่จำบทได้มีไม่มากน่ะ แต่ก็มีนายหนึ่งคนล่ะนะที่จำได้ ”
มาซาโอะมองมาที่ผมและเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะเสยผมที่ปิดตาข้างนึงของผมออก
“ จะว่าไปหน้าตานายมันก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย ”
“ เฮ้ย ไหงนายถึงพูดแบบนั้นล่ะ ฉันรู้สึกแปลกๆนะเนี่ย ”
“ เปล่าหรอกไม่มีอะไร ”
และมาซาโอะก็เดินไปคุยกับประธานชมรมที่กำลังเดินหาคนมาแทนอยู่และเดินกลับมาหาผม
“ นี่มาซาโตะ ”
“ ว่าไง? ”
“ นายลองทำให้เสียงตัวเองแหลมขึ้นได้ไหม? ”
“ ‘แบบนี้หรอ?’ ”
ทำไมถึงให้ทำอะไรแบบนี้กันนะ
“ อืมมม น่าจะได้อยู่นะ ”
มาซาโอะพึมพำอะไรสักอย่างออกมาก่อนจะเดินกลับไปคุยกับประธานชมรมการแสดง
จากนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกับประธานชมรม
“ มาซาโตะ นายจำบทของนักแสดงได้ใช่ไหม ”
“ อืม ทำไมหรอ? ”
“ นายพอจะแสดงบทนักแสดงได้สินะ ”
“ ฉันก็ถามอยู่นะว่าทำไม แต่ฉันก็แสดงบทนักแสดงได้อยู่ ”
เมื่อผมพูดเสร็จมาซาโอะก็หันไปยิ้มให้กับคุณประธานชมรมแล้วก็หันกลับมาอีกครั้ง
“ ยินดีด้วย! มาซาโตะนายได้แสดงแทนนักแสดงหญิงที่ประสบอุบัติเหตุแล้วล่ะ! ”
เอ๊ะ? อะไรนะ? ผมตามไม่ทัน เกิดอะไรขึ้น?
“ เชิญมัตสึบาระ มาซาโตะซังไปที่ห้องแต่งตัวของนักแสดงได้เลย~ ”
“ เอ๊ะ? ”
แล้วผมก็ถูกคนประธานชมรมลากไปที่ห้องแต่งตัว
“ เอออออออออออออ๋~! ”
***************************
ตอนต่อไปจะมาวันพฤหัสนะครับ ช่วงนี้ติดเรียนนิดหน่อย
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
YOU MAY ALSO LIKE
