ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 8 คบกันอยู่หรอ?
“ ว่ายังไงนะ! ”
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะและเผลอตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว
ทุกคนในห้องต่างพากันหันมามองที่ผม
“ อะ… ”
“ ใจเย็นๆหน่อยสิมาซาโตะ ”
ผมนั่งลงเหมือนเดิมและคนอื่นๆก็หันไปสนใจเรื่องของตัวเองกันต่อโดยที่มีบางคนมองมาที่ผมด้วยสายตาสงสัยก่อนจะหันกลับไป
“ เมื่อกี้นายหมายความว่ายังไงน่ะ? ที่ว่าคบกันอะไรนั่น ”
“ ก็หมายความแบบนั้นแหละนายนี่ไม่มีทักษะเอาไว้เข้าสังคมบ้างเลยรึไงหะ? ”
“ ก็ฉันไม่ค่อยชอบคุยกับคนอื่นนี่นา ”
“ แต่มันก็ต้องมีขอบเขตกันบ้างล่ะน่า ไม่งั้นนายจะใช้ชีวิตในสังคมลำบากนะ ”
“ อย่าพูดเหมือนเป็นพ่อฉันแบบนั้นสิ ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างได้อยู่ดี ”
“ แต่ฉันเป็นห่วงอนาคตของนายจริงๆนะ ”
“ อย่ายุ่งเรื่องของฉันให้มากน่า ”
“ แล้ว นายคบกับเธออยู่หรอ? ”
“ จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ”
“ หรอ… น่าเสียดายจัง ”
เมื่อผมปฏิเสธไปมาซาโอะก็ทำหน้ามุ่ยขึ้นมา
“ ฉันนึกว่าพวกนายจะเข้ากันได้ดีซะอีก ”
“ แต่ฉันว่าเธอไม่น่าจะชอบฉันนะ ออกจะเกลียดด้วยซ้ำ ”
“ แต่เกลียดมันสามารถเปลี่ยนเป็นความชอบได้นะ ”
“ ไม่มีทางหรอกน่า อีกอย่างนายก็รู้ว่าคนที่ฉันชอบคือใครไม่ใช่หรอ? ”
ถึงมาซาโอะจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่มีทางไปคบกับอุเอโนะฮาระซังได้หรอก
ผมมองไปที่ทางประตูก็เห็นว่าคุณครูกำลังเดินเข้ามาในห้อง
“ กลับไปที่ของนายได้แล้วนา มาซาโอะ ครูเขามาแล้วนะ ”
“ ได้เลย งั้นไว้คุยกันอีกแล้วกันนะ ”
“ อืม ”
จากนั้นผมก็นั่งเรียนคาบเช้าตามปกติ หลังหมดคาบเรียนตอนเช้าผมกับมาซาโอะก็ไปโรงอาหารกัน
ระหว่างเดินไปที่โรงอาหารผมสังเกตได้ถึงสายตาบางส่วนที่มองมาที่ผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ ทำไมฉันต้องมาโดนจับจ้องแบบนี้ด้วยนะ… ”
“ แล้วฉันจะไปรู้กับนายไหมเล่า ”
“ ว่าแต่นายพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนบอกว่าฉันกับอุเอโนะฮาระซังคบกัน ”
“ อืมมม รู้สึกว่าน่าจะชื่อ ฮายาชิ ฮารุกะ นะ อยู่ปี 2 ห้อง A ”
“ ผู้หญิงผมสีน้ำตาลตัวเล็กๆหน่อยใช่ไหม? ”
“ ใช่ นายรู้จักหรอ? ”
“ เปล่าหรอก เหมือนจะเป็นคนที่เจอที่ร้านอาหารเมื่อวาน คุณพนักงานในร้านน่ะ ”
ดูเหมือนว่าคุณพนักงานในร้านที่ผมไปเมื่อวานจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม และอยู่ห้องเดียวกันกับอุเอโนะฮาระซัง
( ถึงว่าทำไมถึงได้ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็นแบบนั้น )
แต่ว่า แบบนี้มันไม่แย่เอาหรอ? ผมก็พอจะเป็นที่รู้จักของคนในโรงเรียนเพราะได้แสดงละครเวทีเมื่อปีที่แล้วอยู่บ้าง และอุเอโนะฮาระซังก็พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ด้วย แต่อยู่ดีๆเธอก็มีข่าวลือแปลกๆไปซะแล้ว
“ ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่นะ นายน่ะ ”
มาซาโอะที่สังเกตว่าผมเงียบไปซักพักถามขึ้นมา
“ ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดีน่ะ ”
“ งั้นหรอ? เป็นคนดีจังนะ ”
“ จะถึงโรงอาหารแล้วนะ รีบๆไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ ”
“ เอออ๋ อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ”
ผมกับมาซาโอะเดินมาถึงโรงอาหาร แล้วก็สั่งอาหารกลางวันมานั่งกินด้วยกันตามปกติ
“ แล้ว นายจะทำยังไงล่ะ ”
มาซาโอะถามขึ้นมาระหว่างที่กำลังกินอยู่
“ มันก็มีวิธีไม่มากนักหรอก ”
“ มีอะไรบ้างล่ะ ”
“ 1.แค่รออยู่เฉยๆโดยไม่ต้องทำอะไร กับ 2.ไล่ไปบอกทุกคนว่าไม่ได้คบกัน ”
“ สมกับเป็นนายดีแหะ ”
“ ฉันก็คือฉันล่ะน่า ไม่มีทางเป็นคนอื่นหรอก ”
“ งั้นถ้าเป็นคนแบบมาซาโตะล่ะก็น่าจะต้องเลือกวิธีแรกแน่เลย เพราะมันเป็นวิธีที่เรียบง่ายแล้วก็สบายที่สุดสินะ ”
“ ถ้าใช่แล้วมันจะทำไมล่ะ ”
“ จริงๆมันก็มีอีกวิธีที่แก้ความเข้าใจผิดได้อยู่นะ ถึงมันดูจะยากไปสำหรับนายก็เถอะ ”
มาซาโอะบอกผมว่ามีอีกวิธีแต่สำหรับผมมันอาจจะยากไปงั้นหรอ? ผมสงสัยก็เลยถามออกไป
“ คืออะไรงั้นหรอ? ”
“ นายก็แค่คบกับเธอไปเลยไง เท่านี้ก็จบเรื่องแล้ว แถมนายยังได้ประโยชน์ด้วยนะ ”
แต่คำตอบที่ออกมาก็ทำให้ผมตกใจนิดหน่อย ถึงจะพอรู้ว่าจะพูดอะไรก็เถอะ ว่าแต่ได้ประโยชน์ด้วยนี่มันอะไรกัน?
“ ได้ประโยชน์งั้นหรอ? ”
“ อืม นายจะได้ประโยชน์มากเลยล่ะ ”
“ ประโยชน์อะไรล่ะ? ”
“ ก็ไม่รู้สินะ~ ”
เมื่อผมถามว่าจะได้อะไร มาซาโอะก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และไม่ยอมบอกผมเลย
หลังจากพวกผมกินข้าวกลางวันกันเสร็จก็ไปหาอะไรทำแล้วก็กลับห้องไปเรียนคาบบ่ายเหมือนปกติ พอคาบบ่ายจบก็ไปซ้อมการแสดงที่ชมรม พอซ้อมเสร็จก็ได้เวลากลับบ้าน
“ นี่! มัตสึบาระซัง! มีคนมารอนายอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนน่ะ ”
ผมได้ยินคนในชมรมตะโกนเรียกผมจากหน้าทางเข้า ว่าแต่ ใครกันนะที่มารอผมน่ะ?
“ แปปนึงนะครับ! ขอเก็บของก่อน! ”
ผมตะโกนตอบกลับไปและเริ่มเก็บของของตัวเอง แล้วมาซาโอะก็เดินเข้ามาคุยกับผม
“ เธอมาหานายเองเลยแหะ ”
“ นายรู้ด้วยหรอว่าใครน่ะ? ”
“ ถ้านายไม่รู้ งั้นนายก็แค่ออกไปหาเจ้าตัวเดี๋ยวนายก็รู้เองล่ะว่าใครมาน่ะ ”
“ โอเค ขอเก็บของให้เสร็จก่อนแล้วกัน ”
“ งั้นฉันก็ขอกลับบ้านตัวเองก่อนนะ ”
“ อืม ”
“ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ”
“ อืม ไว้เจอกัน ”
จากนั้นไม่นานผมก็เก็บของของตัวเองเสร็จแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูโรงเรียน
“ มาช้าจังเลยนะ ”
มีเสียงผู้หญิงที่พักนี้ผมได้ยินบ่อยๆมาจากกำแพงประตูข้างหน้าผม
“ อุเอโนะฮาระซังเองสินะครับ ไม่คิดเลยว่าทำไมถึงต้องมาดักรอผมแบบนี้ ”
“ อะไร? ฉันก็แค่อยากจะคุยกับนายเท่านั้นเอง ”
“ เรื่องอะไรหรอครับ? ”
ผมถามออกไปถึงแม้ว่าผมจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่ามันเป็นเรื่องอะไร ก็คงจะเป็นเรื่องเมื่อเช้านั้นแหละ
“ ฉันอยากจะให้นายช่วยมาเป็นแฟนของฉันให้หน่อยน่ะ ”
“ เอ๊ะ!? ”
******************************
ตอนต่อไปจะมาวันอังคารไม่ก็วันพุธนะครับ
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
YOU MAY ALSO LIKE
