ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 6 พักกลางวันและความสัมพันธ์ของทั้งคู่
-มุมมองของ อากิมาโนมิ มาซาโอะ-
หลังจากที่ผมนั่งเหม่อในห้องเรียนและโดนครูเรียกให้ไปพบครูตอนพักกลางวัน ในที่สุดผมก็เรียนจนหมดคาบเช้าแล้ว ผมออกจากห้องและรีบตรงไปที่ห้องพักครูทันที
“ มาสักทีนะเจ้าเด็กนี่ ”
ผมเปิดประตูเข้าห้องพักครูไปก็เจอเข้ากับคุณครูที่เรียกผมเมื่อตอนเช้า คุณครูซาโต้ เขาเป็นครูที่สอนวิชาคณิตศาสตร์ อายุประมาณ 30 ปลายๆ มีความเป็นกันเองกับนักเรียนสูง
“ ขอโทษที่นั่งเหม่อในคาบของครูนะครับ ”
“ แหมม มีมาขอโทษซะด้วยแฮะ ”
“ ว่าแต่ที่เรียกผมมานี่ เรียกมาทำไมหรอครับ? ”
“ ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากจะลงโทษนักเรียนคนนึงที่มันดันสะเออะมั่งเหม่อลอยในคาบเรียนของฉันตั้งแต่เช้าเท่านั้นเอง ”
“ งั้นหรอครับ… ว่าแต่บทลงโทษคืออะไรงั้นหรอครับ? ”
“ แค่จะให้แกทำแบบฝึกหัดที่ฉันสอนไปในชั่วโมงเท่านั้นเอง ถ้าทำเสร็จเร็วก็จะได้ไปกินข้าวเร็ว ”
ดูเหมือนบทลงโทษที่ผมโดนจะไม่หนักเท่าไหร่แฮะ ส่วนนึงก็คงจะเป็นเพราะว่าผมถนัดวิชาคณิตศาสตร์ด้วยล่ะนะ
“ รับนี่ไปและไปนั่งทำตรงนั้นซะนะ ต้องทำให้เสร็จก่อนหมดช่วงพักกลางวันล่ะเพราะฉันมีสอนต่อคาบบ่ายอีก ”
“ ขอบคุณครับ ”
“ จะมาขอบคุณทำไม? ฉันก็แค่จะลงโทษนักเรียนเอง ถ้ามันทำข้อสอบวิชาของฉันไม่ได้ มันก็คงจะต้องเรียนปีนี้ซ้ำอีกปี ”
ผมรับแบบฝึกหัดที่คุณครูให้มาก่อนจะขอบคุณและนั่งทำตรงที่ที่คุณครูบอก
( คุณครูซาโต้ถึงเขาจะหน้าตาน่ากลัวนิดหน่อยแต่ก็เป็นคนที่ใจดีกับนักเรียนมากคนนึงเลย )
หลังจากนั้นผมก็นั่งทำแบบฝึกหัดไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที
“ เสร็จแล้วครับ! ”
“ เสร็จแล้วเหรอ งั้นก็รีบไปกินข้าวกลางวันซะนะ เดี๋ยวฉันจะนั่งตรวจให้เอง ”
“ ขอบคุณมากครับ ”
ผมออกมาจากห้องพักครูและรีบตรงไปยังโรงอาหาร หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้วผมก็เดินไปนั่งกับมาซาโตะที่รอผมอยู่
****************************************************************************
-มุมมองของ มัตสึบาระ มาซาโตะ-
“ ไง มาซาโอะ เป็นไงบ้างล่ะ ”
“ โดนครูเขาให้ทำแบบฝึกหัดในคาบเมื่อเช้าน่ะ ”
“ งั้นก็ไม่มีอะไรยากสินะ เพราะมันก็แค่เรื่องทั่วไปเอง ”
“ ใช่ แต่มันมีประมาณ 30 ข้อน่ะสิ เลยใช้เวลานานไปหน่อย ”
“ ลำบากหน่อยนะ ว่าแต่ทำไมนายถึงได้นั่งเหม่อเมื่อตอนเช้าล่ะ? ”
“ ก็ไม่มีอะไรมาก แค่บังเอิญไปเจอคนคนนึงเข้าเมื่อเช้าแล้วมันคาใจน่ะ ”
“ ผู้หญิงหรอ? ”
“ ใช่ เป็นคนสวยและน่ารักคนนึงเลยล่ะ ”
“ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ? ”
“ รุ่นพี่สุดสวยของนายไง ”
“ งั้นหร— เอ๊ะ!? ”
“ ฉันบังเอิญไปเจอรุ่นพี่ชิอินะเข้าน่ะสิ ”
จากนั้นมาซาโอะก็เล่าเรื่องเมื่อตอนเช้าให้ผมฟัง
“ งี้นี่เอง เป็นไงล่ะ รุ่นพี่ชิอินะเป็นคนสวยและน่ารักมากๆ เลยใช่ไหมล่ะ! ”
“ ปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะนะ ”
“ อืมๆ งั้นก็รีบกินข้าวกลางวันของนายเถอะ เดี๋ยวมันจะเย็นหมดแล้วนะ ”
“ เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย… ”
“ รีบกินเถอะเดี๋ยวพักกลางวันก็จะหมดแล้วด้วย ”
หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จพวกผมก็คุยกันต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะได้ยินเสียงนาฬิกาแจ้งทราบว่าหมดเวลาพักกลางวันแล้ว
“ กลับห้องไปเรียนกันเถอะ ”
“ อืม งั้นไว้คุยกันอีกทีตอนซ้อมชมรมนะ ”
“ อีกประมาณเท่าไหร่นะถึงจะได้แสดงจริงสักที ”
“ ประมาณ 2 เดือน ”
“ งั้นเราก็ได้แต่ต้องซ้อมต่อไปสินะ ”
“ มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรสักหน่อยนี่นะ แถมซ้อมแค่ครึ่งชั่วโมงก็สามารถกลับได้แล้วด้วย ”
“ นั้นสินะ ”
พวกผมคุยกันสักพักก่อนจะเดินมาถึงห้องเรียน หลังจากนั่งลงในที่ของตัวเองแล้วไม่นานคุณครูก็เดินเข้ามาในห้องและเริ่มการเรียนคาบบ่าย
พอเรียนคาบบ่ายเสร็จแล้วผมกับมาซาโอะก็ไปซ้อมการแสดงกันเหมือนเดิม แต่วันนี้ไม่มีรุ่นพี่มาคอยแอบดู
( ดูเหมือนวันนี้รุ่นพี่จะไม่มาแอบดูการซ้อมแหะ สงสัยคงจะติดกิจกรรมชมรมเหมือนกัน )
****************************************************************************
หลังจากซ้อมเสร็จผมก็กำลังเตรียมที่จะกลับอพาร์ทเม้นท์ของตัวเองและแวะที่ร้านอาหารข้างทางหรือร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าเหมือนทุกที
“ วันนี้ไปกินข้าวเย็นที่ร้านดีๆ ในห้างดีกว่า ”
เพื่อเป็นการฮีลใจที่วันนี้ไม่ได้เจอกับรุ่นพี่เลยผมก็เลยจะไปกินอาหารอร่อยๆ สักหน่อย
เมื่อผมเจอร้านที่ต้องการแล้วผมก็เดินเข้าไปในร้านสั่งอาหารกับพนักงานแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะ
“ เฮ้อออ~~ วันนี้กินให้อิ่มไปเลยก็แล้วกัน ”
ผมนั่งรออยู่ประมาณ 10 นาที แล้วพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะของผม
“ ขออนุญาตนะค้า~~ ”
“ อะ วางตรงนี้ได้เลยครับ ”
อาหารที่ผมสั่งมาก็จะเป็นพวกอาหารทั่วเช่นแกงกะหรี่ที่หวานนิดหน่อย กับพวกสลัด ฯลฯ น้ำเปล่า
หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟอาหารให้ผมเสร็จ ผมยกมือขึ้นมาพนมมือพร้อมกับพูดว่า ‘จะกินล่ะนะครับ’ ก่อนที่จะเริ่มกินอาหาร
หลังจากกินไปสักพักผมก็มองไปทางกระจกของร้านและเห็นคนรู้จักคนนึงกำลังเดินเข้ามาในร้าน
“ ยินดีต้อนรับค่า~~ จะรับอะไรดีคะ? ”
ผมยังคงแอบมองต่อไปเรื่อยๆ และดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวด้วย
“ งั้นเชิญมานั่งรออาหารที่สั่งไว้ทางนี้นะค้า~~ ”
พอคุณพนักงานรับออร์เดอร์เสร็จก็เดินนำทางมาทางที่ผมนั่งอยู่
( แย่แล้ว! ทำไมต้องเดินมาทางนี้ด้วยเนี่ย! )
ผมมองไปทางข้างหลังคุณพนักงานและเธอก็กำลังมองมาที่ผมเช่นกัน
“ คุณลูกค้าทั้งสองคนดูเหมือนจะรู้จักกันเพราะงั้นคงจะสามารถนั่งด้วยกันสินะคะ? ”
“ ได้ค่ะ ไม่เป็นไร ”
“ ดะ ได้ครับ… ”
“ ค่า~~ รออาหารมาเสิร์ฟสักครู่นะคะ ”
จากนั้นคุณพนักงานก็เดินกลับไปที่แคชเชียร์และต้อนรับลูกค้าคนอื่นต่อ
“ ไง มัตสึบาระซัง ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ ”
“ สะ สวัสดีครับ อุเอโนะฮาระซัง ”
“ เลิกพูดติดๆ ขัดๆ แบบนั้นสักที ฉันไม่ค่อยชอบนักหรอกนะ ”
“ ครับ ว่าแต่อุเอโนะฮาระซังมาทำอะไรที่ร้านนี้หรอครับ? ”
“ ก็ต้องมาหาอะไรหินอยู่แล้วสิ เหมือนนายไง ”
“ งั้นหรอครับ ”
และประโยคสนทนาก็จบแค่ตรงนี้ จนคุณพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ
“ ขออนุญาตค่า~~ ”
“ เชิญเลยค่ะ ว่าแต่ทำไมต้องให้ฉันมานั่งตรงนี้หรอคะ? ”
“ เพราะคุณลูกค้าทั้งสองท่านสั่งเมนูเดียวกัน และคุณลูกค้าท่านนั้นก็เอาแต่จ้องคุณลูกค้ามาตั้งแต่ก่อนจะเดินเข้ามาในร้านแล้วค่ะ ฉันก็เลยคิดว่าคุณลูกค้าท่านสองท่านน่าจะรู้จักกัน ”
“ งั้นหรอ… ”
แย่แล้ว! อุเอโนะฮาระซังจ้องผมด้วยสายตาอำมหิตไม่พักเลย!
“ แล้วลูกค้าทั้งสองท่านก็รู้จักกันสินะคะ ”
“ อืม/ครับ ”
“ มีความสัมพันธ์กันแบบไหนหรอคะ? ”
“ คนรู้จักค่ะ/เพื่อนครับ ”
“ งั้นหรอค้า~~? ”
“ ค่ะ แล้วคุณก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้วค่ะ ”
“ ค่า~~ ”
พอโดนอุเอโนะฮาระซังทำท่าทีเย็นชาใส่ คุณพนักงานก็ยอมกลับไปแต่โดยดีโดยที่ไม่ถามอะไรต่อจากนั้นอีกเลย
“ เอาล่ะมากินอาหารให้เสร็จกันก่อนที่มันจะเย็นเถอะ ”
“ นั้นสินะครับ ”
‘จะกินแล้วนะคะ’ อุเอโนะฮาระซังพูดขึ้นมาก่อนจะเริ่มกินอาหารที่สั่งมา
รับประทานไปได้สักพักอุเอโนะฮาระซังก็ทำท่าเหมือนพึ่งจะนึกอะไรออกขึ้นมา
“ และก็มาคุยเรื่องของนายต่อด้วย ”
“ เอ๊ะ? ”
ผมตอบสนองต่อคำพูดนั้นออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัวเลย
****************************************************************************
ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ
YOU MAY ALSO LIKE
