ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 2 นักเรียนย้ายใหม่หลงทาง
เช้าวันต่อมา หลังจากการพบกันโดยบังเอิญกับอุเอโนะฮาระซัง ผมก็ตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ใส่เสื้อผ้าเตรียมไปโรงเรียนตามปกติ หลังจากเปิดประตูออกไปก็พบเข้ากับอุเอโนะฮาระซังที่กำลังจะไปโรงเรียนเหมือนกัน
“ อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง ”
ผมพูดด้วยท่าทางที่ดูเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“ อืม อรุณสวัสดิ์ ”
อุเอโนะฮาระซังตอบกลับมาด้วยใบหน้าเย็นชาเหมือนอย่างเคยและเดินผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว
เป็นอีกวันที่ผมโดนผู้หญิงเย็นชาใส่ ผมคงต้องไปหารุ่นพี่ชิอินะผู้น่ารักเพื่อฮีลใจแล้วสินะ อ่าา หวังว่าวันนี้รุ่นพี่จะมาดูการซ้อมเหมือนอย่างเคยนะ
หลังจากเพ้อฝันในใจเสร็จ ผมก็เดินไปที่ลิฟต์ ลงไปที่ชั้นหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปโรงเรียนเหมือนวันอื่นๆ บนถนนเส้นเดิม เลี้ยวโค้งเดิมๆ ร้านข้างทางเดิมๆ…
( เอ๊ะ? ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน? ว่าแต่อุเอโนะฮาระซังล่ะถึงเธอจะออกมาเร็วกว่าผมนิดนึงก็เถอะแต่เธอไม่น่าจะเดินเร็วขนาดนั้นนี่? )
เมื่อผมรู้สึกตัวถึงอะไรแปลกๆ ก็พบว่าอุเอโนะฮาระซังไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เลยทั้งๆ ที่เธอออกมาจากอพาร์ทเม้นท์ก่อนแท้ๆ
( ชั่งเถอะ อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นเลยดีกว่า )
เมื่อผมไปถึงโรงเรียนก็ใกล้จะถึงเวลาโฮมรูมพอดี มาซาโอะก็เข้ามาคุยกับผมเหมือนเคย
“ เฮ้ย มาซาโตะ ทำไมหน้านายวันนี้มันดูกลุ้มใจแปลกๆว่ะ? ”
“ หืม? อ้อ พอดีว่าเมื่อเช้าตอนเดินมาดันคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเข้าน่ะ ”
“ เหรอ ว่าแต่ เมื่อวานเป็นไงบ้าง ไปเจอคุณอุเอโนะฮาระมาสินะนายน่ะ ”
“ รู้ได้ไงน่ะ? ”
“ ก็มีคนไปเห็นน่ะสิจะเป็นอะไรไปได้เล่า ”
“ นายนี่หูไวเหมือนเคยเลยนะ ”
“ แน่นอน! ฉันน่ะสายข่าวไวมากเลยนะจะบอกให้ ”
“ จ้าๆ พ่อรูปหล่อ ฉลาด รอบรู้ ร่าเริง เข้าสังคมเก่ง แต่ไม่มีคนรัก ”
“ อันหลังไม่ต้องเติมได้ไหม… ”
หลังจากคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย คุณครูก็เข้ามาในห้อง การเรียนก็ดำเนินไปตามปกติจนถึงคาบที่ 2 ผมมองไปทางระเบียงทางเดินก็เห็นอุเอโนะฮาระซังเดินอยู่
( หืม? เธอมาเดินอะไรอยู่ตรงนี้กันนะ นี่มันเริ่มคาบที่ 2 มาสิบนาทีแล้วนะ? )
เหมือนสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของผม เธอจึงหันหน้ามองมาที่ผมและทำสายตาเย็นชาใส่เหมือนเคยและเดินผ่านห้องเรียนของผมไป
( หรือว่าเธอจะมาสายกันนะ? ว่าแต่ทำไมถึงมาสายล่ะทั้งๆ ที่ออกมาก่อนผมแท้ๆ? )
อุเอโนะฮาระซังที่ออกมาจากอพาร์ทเม้นท์ก่อนผมแต่กลับมาโรงเรียนสายไป 2 คาบ? มันแปลกๆ นะ ทำไมกันล่ะ หรือว่าจะหลงทาง? ไม่หลอกมั้งเธอออกจะดูเพอร์เฟคขนาดนั้น แค่เดินมาโรงเรียนก็ยังหลงทางเนี่ยนะ?
ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจก่อนที่จะตั้งสมาธิกับการเรียนต่อไป
“ นี่ มาซาโตะ ไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารกันเถอะ ”
“ อืม ไปกัน ”
แน่นอนว่าวัยรุ่นที่อยู่ตัวคนเดียวแบบผมและทำอาหารไม่เป็นไม่มีทางพกข้าวกล่องหรอก ได้แต่ต้องไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารแบบนี้แหละ
หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ก็แค่ไปเดินเล่นไม่ก็นั่งเล่นรอเวลากลับห้องเรียนท่านั้นเอง พอกลับมาที่ห้องเรียนก็ได้เวลาเรียนคาบบ่าย พอหมดคาบบ่ายก็ไปทำกิจกรรมชมรมตามปกติ มีรุ่นพี่ชิอินะมาคอยแอบดูการซ้อมเหมือนปกติ
****************************************************************************
หลังเลิกเรียนผมลองเปลี่ยนเส้นทางเดินดู และก็ตามที่คาดไว้ผมก็ได้ไปเจออุเอโนะฮาระซังที่กำลังทำท่าทางเลิ่กลั่กอยู่ที่มุมของถนน ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ
“ เอ่อ… อุเอโนะฮาระซัง? ”
“ คะ!? ”
“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ทำท่าทางเลิ่กลั่กแบบนั้น ”
ผมเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นเข้ารึเปล่านะ ได้เห็นอุเอโนะฮาระซังที่ปกติจะทำตัวเย็นชาตกใจกับท่าทางเลิ่กลั่กของเธอเป็นครั้งแรกเลย
“ แบบว่า ท่าทางน่ารักจังเลยนะครับ ”
“ ฮะ? ”
แย่แล้ว! เผลอหลุดปาก! ดูสิเธอมามาที่เราด้วยสายตาเย็นชา 0 องศาสัมบูรณ์เลยเห็นมั้ยตัวฉัน!
“ อะ เอ่อ! ไม่ใช่นะครับ พอดีมันหลุดปาก! ”
“ ช่างเรื่องนั้นเถอะ แต่นี่มันครั้งที่ 2 แล้วนะที่นายเข้ามามาฉันเนี่ย ”
“ เหรอครับ? ผมว่ามันคงเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่านะครับ ”
“ งั้นเหรอ ถ้ามีครั้งที่ 3 แล้วยังบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญอีกล่ะก็ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ ”
“ อย่าแจ้งตำรวจเลยนะครับ! ! ผมไม่ใช่สตอล์คเกอร์สักหน่อย! ว่าแต่คุณเถอะครับมาทำอะไรอยู่แถวนี้แถมยังทำท่าทางเลิ่กลั่กอีก? ”
“ มันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ ”
อุหว่า ท่าทางผมจะโดนเกลียดเข้าจริงๆสินะเนี่ย แต่ก็ได้โอกาสทั้งทีถามเธอไปเลยก็แล้วกัน
“ อย่าบอกนะว่า อุเอโนะฮาระซัง หลงทางน่ะครับ? ”
“ ฉะ ฉันไม่ได้หลงทางสักหน่อยแค่ไปไม่ถูกเท่านั้นเองน่า! ”
อืมๆ ดูท่าจะหลงทางจริงๆสินะ แล้วก็ดูเหมือนจะไม่ชินกับเมืองนี้ด้วย แล้วที่บอกว่าไปไม่ถูกเนี่ยแสดงว่ามีที่ที่ต้องไปอยู่สินะ เอายังไงดี จะช่วยเธอหรือไม่ช่วยดีนะ?
“ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ เดี๋ยวผมจะช่วยพาไปส่งให้ ”
“ ไม่ต้องพยายามมาตีสนิทฉันเลยนะ ”
“ ไม่ได้อยากจะตีสนิทสักหน่อย ว่าแต่จะไปที่ไหนหรอครับ ”
“ ที่นี่น่ะ ”
เธอยื่นโทรศัพท์ของเธอมาให้ผมดู อืมม อยู่ใกล้ๆนี่เองแหะเดี๋ยวพาไปส่งสักหน่อยก็ได้
“ อยู่ใกล้ๆนี่เองครับ ให้ผมพาไปส่งให้เอาไหมครับ? ”
“ ไม่เป็นไร แค่บอกทางมาก็พอ ฉันความจำดีน่ะ ”
“ พอหันหน้าไปทางทิศเหนือ… อ๊ะ! เลี้ยวซ้ายตรงแยกข้างหน้าแล้วก็ตรงไป 100 เมตรแล้วก็เลี้ยวขวานะครับจะเจอร้านที่ขายเค้กกับขนมหวานอยู่ ”
“ ขอบคุณ ”
เธอโค้งขอบคุณเล็กน้อยและก็รีบเดินจากไป
( ดูเหมือนเธอจะเป็นพวกชอบของหวานด้วยเหมือนกันสินะ )
บอกไว้ก่อนเลยว่าที่ผมรู้จักร้านนั้นได้น่ะเป็นเพราะเมื่อปีก่อนผมไปกินเค้กร้านนั้นบ่อยๆ น่ะ มันเป็นร้านขายเค้กกับของหวานที่อร่อยที่สุดในย่านนี้เลยล่ะนะ ถึงราคามันจะแพงไปสักหน่อยก็เถอะ… แต่เพื่อของหวานแสนอร่อย! แค่ราคาแพงนิดหน่อยเองจะเป็นอะไรไป!
จากนั้นผมก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าหรือพวกร้านอาหารข้างทางเพื่อกินข้าวเย็นก่อนจะกลับไปที่บ้านของตัวเองโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น
****************************************************************************
ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ
YOU MAY ALSO LIKE
