ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 16 เข้ามาในบ้าน
ผมเปิดประตูออกไปก็เจอเข้ากับอุเอโนะฮาระซังที่กำลังถือถุงพลาสติกอยู่ เมื่อผมมองเข้าไปในถุงก็เห็นว่าข้างในถุงมันน่าจะเป็นวัตถุดิบสำหรับทำอาหารมีทั้งไข่ ผักสด เนื้อสัตว์ และก็เครื่องปรุ่งอีกนิดหน่อย
“ฉันมาทำอาหารเช้าให้นายน่ะ ขอเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหม?”
เอ๊ะ? ผมไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? ข้างในเหรอ? บ้านผมอ่ะนะ?
“เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวก่อนนะครับอุเอโนะฮาระซัง! ข้างในนี่หมายถึงข้างในบ้านของผมน่ะหรอครับ…?”
“ก็ใช่ไง”
“ทำไมต้องเข้ามาข้างในด้วยล่ะครับ?”
“ก็เพราะฉันจะได้ทำอาหารให้นายกินไง”
“แล้วทำไมต้องเป็นห้องผมด้วยล่ะครับ ห้องของเธอก็อยู่ข้างๆเองนี่”
“ก็ฉันไม่อยากเดินไปเดินมาน่ะ แถมฉันก็ซื้อของมาแล้วด้วย”
เมื่ออุเอโนะฮาระซังพูดเสร็จก็ยกถุงพลาสติกขึ้นมาให้ผมดู แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะการที่จะเข้ามาข้างในห้องของเด็กหนุ่มม.ปลายสุขภาพดีที่ใช้ชีวิตอาศัยอยู่ด้วยตัวคนเดียวแบบนี้มันจะดีหรอ? แถมเรายังพึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเองด้วยนะ
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ แต่มันคือห้องของเด็กผู้ชายสุขภาพดีที่อาศัยอยู่คนเดียวนะครับ มันจะดีหรอ? ถ้าผมเกิดทำอะไรเธอขึ้นมาล่ะ?”
“ฉันรู้ว่านายคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ เพราะนายก็ออกจะฉลาดพอตัวเลยนิ แถมต่อให้นายจะทำอะไรฉันขึ้นมานายก็เตรียมตัวลงไปนอนกองที่พื้นได้เลย เห็นอย่างนี้ฉันก็เรียนศิลปะป้องกันตัวมานะ”
เธอพูดขึ้นมาพร้อมกับตั้งท่าเตรียมรับมือ
“ผะ ผมไม่ทำอะไรหรอกครับก็แค่ถามให้แน่ใจเท่านั้นเอง…”
“ฉันรู้น่า แค่ขู่ไว้ก่อนเท่านั้นเอง”
เธอลดท่าเตรียมของตัวเองลง และถามผมต่อ
“แล้ว จะให้ฉันเข้าไปข้างในได้ไหม?”
“เข้าใจแล้วครับ…”
ผมเชิญให้อุเอโนะฮาระซังเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู
“ หืมม… ห้องนายโครงสร้างเหมืนอกับห้องของฉันเลยนะเนี่ย”
“ก็เพราะแบบแปลนตอนสร้างห้องมันอันเดียวกันนิ”
“ก็จริงล่ะนะ”
ผมเดินเข้าไปในตัวบ้านพร้อมกับอุเอโนะฮาระซังและนั่งลงที่โซฟาตรงกลางของห้องนั่งเล่น
“เอาล่ะ ทีนี้ก็มาคุยกันดีกว่าว่าจะกินอะไรดี”
ในที่สุดก็กลับเข้าสู่เป้าหมายหลังของการให้อุเอโนะฮาระซังเข้ามาในห้องสักที
“นายอยากจะกินอะไรล่ะ เสนอมาได้เลยเดี๋ยวฉันทำให้กินเอง”
“เอ่อ… คือผมไม่ค่อยรู้เรื่องอาหารเท่าไหร่น่ะเชิญเธอเลือกเมนูเองได้เลย”
ผมไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกเมนูอาหารเท่าไหร่ เวลาสั่งอาหารในร้านก็แค่ดูภาพแล้วจิ้มๆภาพให้คุณพนักงานดูเท่านั้นเอง พวกชื่ออาหารเนี่ยผมจำได้แค่ไม่กี่อย่างเอง…
“งั้นฉันจะทำจำพวกไข่แล้วกัน ของชอบนายไม่ใช่หรอ?”
“อะ อืม”
“งั้นก็เอาตามนั้นนะ นายหาอะไรทำรอได้เลย”
“เข้าใจแล้ว”
“ห้องครัวนายอยู่ตรงนั้นสินะ ส่วนอุปกรณ์…”
“ถ้าเป็นพวกอุปกรณ์ทำอาหารล่ะก็อยู่ในตู้ข้างๆตู้เย็นน่ะ ผมแทบไม่ได้ใช้งานมันก็เลยห่อใส่ถุงเก็บไว้แบบนั้น”
“โอเค สักประมาณครึ่งชั่วโมงก็น่าจะเสร็จแล้วล่ะนะ”
ผมเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบหนังสือเรียนกลับมานั่งที่โซฟาของตัวเองพลางทบทวนบทเรียนไปด้วยระหว่างที่กำลังรออุเอโนะฮาระซังกำลังทำอาหารให้ผมอยู่
ไม่นานนักผมก็ได้กลิ่นหอมลอยออกมาจากในครัว ผมเหลือบมองไปด้านหลังโวฟาเล็กน้อยก็เห็นว่าอุเอโนะฮาระซังกำลังถือจานเดินมาทางนี้
“ให้ฉันวางจานพวกนี้ไว้ตรงไหนดีล่ะ”
อุเอโนะฮาระซังที่ยืนถือจานข้าวอยู่ในมือเดินมายืนข้างๆโซฟา ผมลุกจากโซฟาและเดินไปนำอุเอโนะฮาระไปที่ห้องข้างๆห้องครัว
“วางที่โต๊ะตรงนี้ได้เลยครับ ตรงนี้มีไว้สำหรับกินข้าวส่วนข้างๆก็เป็นประตูบานกระจกเชื่อมกับระเบียง”
ผมเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบของที่เหลือออกมาและช่วยอุเอโนะฮาระซังจัดโต๊ะอาหาร
โดยของที่อยู่บนโต๊ะตอนนี้ก็จะมีข้าวสองจาน อะไรสักอย่างที่ดูเหมือนจะทำมาจากไข่ น้ำซุป และก็ชามเล็กๆที่เต็มไปด้วยผัก ถ้าข้าวหมดก็สามารถไปเติมที่หม้อหุงข้าวข้างๆโต๊ะได้
“คล้ายกับห้องฉันเลยนะ แค่จัดห้องต่างออกไปนิดเดียวเอง”
“แล้วห้องของอุเอโนะฮาระซังเป็นยังไงหรอครับ?”
“นี่นายถามว่าห้องของเด็กผู้หญิงเป็นยังไงงั้นหรอ? ฉันไม่คิดว่าฉันจะตอบนายเรื่องนี้ได้นะ”
ดูเหมือนการถามว่าห้องของผู้หญิงเป็นยังไงจะเป็นเรื่องที่เสียมารยาทสินะ ผมดันถามอะไรที่ไม่สมควรจะถามไปแล้วสิ
“ขอโทษนะครับ เป็นคำถามที่ไม่ควรจะถามผู้หญิงที่อาศัยอยู่คนเดียวแบบนี้สินะครับ…”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่านายไม่ได้มีเจตนาร้ายแบบนั้นหรอกนะ”
อุเอโนะฮาระซังค้อมตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษ
“งะ เงยหน้าขึ้นมาเถอะครับ! ผมไม่ติดใจเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว”
“อืม ขอโทษด้วยนะถ้านายรู้สึกแย่น่ะ”
“ไม่หรอกครับ ยิ่งไปกว่านั้นเรามากินข้าวก่อนที่มันจะเย็นกันเถอะครับ”
ผมพยายามจะเปลี่ยนเรื่องเป็นหัวข้ออื่น
“อืม นั่นสินะ”
จากนั้นผมก็หยิบตะเกียบบนโต๊ะขึ้นมาพนมมือแล้วพูดว่า ‘จะกินแล้วนะครับ’ และเริ่มลงมือกิน โดยเริ่มคีบอะไรสักอย่างที่เหมือนจะทำมาจากไข่ ตัดตรงส่วนปลายแล้วเอาเข้าไปในปากพร้อมกับข้าว รสชาติความอร่อยเข้ามาในปาก
“อร่อยมาก!”
ผมพูดออกไปด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติทำให้อุเอโนะฮาระซังที่นั่งอยู่ตรงข้ามทำท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะกลับเป็นสีหน้าปกติ
“งั้นเหรอ อร่อยงั้นสินะ”
“อืม! อร่อยมากเลยล่ะ อร่อยจนอยากกินอีกเลย!”
“งั้นฉันจะไว้ฉันจะทำให้อีกนะ”
อุเอโนะฮาระซังพูดพร้อมกับระบายรอยยิ้มน้อยๆขึ้นมาบนในหน้าของเธอเป็นรอยยิ้มที่แตกต่างจากครั้งก่อนๆหน้า
เพราะรอยยิ้มของเธอในครั้งนี้น่ะมันมีเสน่ห์มากเลยล่ะ
***************************
ตอนต่อไปมาวันพฤหัสครับ
ช่วงนี้ผมนอนน้อยน่ะครับอาจจะมีบางตัวที่พิมพ์ตกหล่นไปหรืออาจจะพิมพ์ผิด สามารถแจ้งไว้ได้เลยนะครับเดี๋ยวผมจะมาแก้ไขให้
ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
YOU MAY ALSO LIKE
