ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 14 วันศุกร์
ผมตื่นข้นมาในตอนเช้า เวลาประมาณหกโมงเช้า ทำกิจวัตรประวันต่างๆของตัวเองให้เสร็จ เช็คของในห้องเหมือนอย่างเคยแล้วล็อคประตู วันนี้เป็นวันศุกร์ของสัปดาห์ที่สองหลังจากเปิดเทอมมา พอจบวันนี้เสร็จพรุ่งนี้ก็จะได้นอนสบายๆอยู่บ้านแล้ว
“ในที่สุดก็จะได้พักสักที~”
ผมยืดแขนออกเพื่อยืดเส้นยืดสายและก็ได้ยินเสียงล็อคประตูดังมาจากข้างๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง”
“อรุณสวัสดิ์ มัตสึบาระซัง”
พวกผมทักทายกันตอนเช้ากันปกติ
“อาหารเมื่อวานเป็นอย่างไงบ้างล่ะ?”
“อร่อยมากเลยล่ะ!”
“ขอบคุณ ไว้วันนี้ฉันจะทำให้กินอีกนะ”
“อืม งั้นเดี๋ยวผมจะจ่ายค่าวัตถุดิบให้แล้วกัน”
“เข้าใจแล้ว”
อุเอโนะฮาระซังพูดขึ้นมาและยิ้มเล็กๆอย่างมีนัยสำคัญ ผมทำเป็นพยายามไม่สนใจรอยยิ้มน้อยๆนั่นและพูดต่อ
“ นี่ก็จะสายแล้วด้วยพวกเราไปโรงเรียนกันเถอะ ”
“นั่นสินะ”
“งั้นแยกกันไปนะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปก่อน”
เมื่อตกลงกันเสร็จผมก็เดินออกมาจากอพาร์ทเม้นท์และมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่
เมื่อเข้าไปในโรงเรียนแล้วผมก็สังเกตเห็นว่าสายตารอบข้างที่มองมาที่ผมน้อยลงไปอย่างมาก
(คงเป็นเพราะมันไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยล่ะนะ)
คงไม่มีใครคิดถึงเรื่องของคนอื่นตลอดหรอก เว้นเสียแต่จะเป็นคนสำคัญของตัวเองไม่ก็คนที่ชอบ ผมกับอุเอโนะฮาระซังก็เป็นแค่เพื่อนกันปกติแค่นั้นเอง ที่อยู่ๆเป็นข่าวลือกระทันหันก็น่าจะเป็นเพราะอุเอโนะฮาระซังพึ่งจะย้ายมาใหม่และก็ผมที่มีประเด็นจากปีที่แล้ว
(พูดถึงคนที่ชอบ… ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอรุ่นพี่ชิอินะเลยแหะ)
ส่วนนึงคงเป็นเพราะรุ่นพี่ติดซ้อมเคนโด้เพื่อไปแข่งด้วยแล้วก็เรื่องเรียนด้วย เพราะอีกไม่นานรุ่นพี่ก็จะเรียนจบแล้วนี่นะ
ผมเข้าไปในอาคารเปลี่ยนรองเท้าและเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเอง เมื่อมาถึงผมก็นั่งลงที่ของตัวเองตามปกติ
“ไง มาซาโตะเมื่อวานเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
“อาหารฝีมืออุเอโนฮาระซังอร่อยไหม?”
“ก็อร่อยอยู่…”
“เห~ งั้นหรอๆ”
“อะไรกันเหล่า ทำไมถึงทำหน้าตาแบบนั้น?”
“ก็เปล่าหรอก แค่คิดว่าสนิทกันดีนะ”
“เหรอ?”
“ทำเอาฉันคิดว่าพวกนายรู้จักกันมานานแล้วเลยล่ะ ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นานแท้ๆ”
“นั่นสินะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้คุยกับคนอื่นได้สบายๆแบบนี้ เพราะเมื่อก่อนผมไม่ได้พูดได้คล่องแบบนี้
“ตอนนายเข้าเรียนโรงเรียนนี้ครั้งแรกนายยังพูดตะกุกตะกักอยู่เลยนะ”
“ก็จริง”
ตอนผมพึ่งเข้ามาเรียนม.ปลายที่นี่ใหม่ๆผมยังไม่คุ้นชินกับการอยู่คนเดียวนักและก็ไม่คุ้นเคยกับการได้เจอคนอื่นๆที่ไม่รู้จักเข้ามาคุยด้วย นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมค่อนข้างที่จะมีเพื่อนที่คุยด้วยได้อยู่น้อยคน
เพราะผมโดนที่บ้านเลี้ยงดูมาดีเกินไปล่ะนะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
(ผลจากการโดนโอ๋มากเกินไปทำให้จบด้วยการที่ตอนอยู่ม.ต้นผมไม่มีเพื่อนเลยสักคน…)
หลังจากนั้นผมก็ขอคนในครอบครัวให้ผมสามารถออกมาอยู่คนเดียว แต่กว่าจะออกมาได้ก็ลำบากมากเลยล่ะ
“เมื่อปีที่แล้วนี่ลำบากจริงๆเลยนะ…”
“นั่นสินะ…”
“ เอาล่ะ ฉันกลับที่ของตัวเองก่อนละกันไว้คุยกันตอนพักเที่ยงอีกทีนะ”
“โอเค”
หลังจากเจ้ามาซาโอะกลับไปที่ตัวเองการเรียนคาบเช้าก็เริ่มต้นขึ้น คาบเรียนตอนเช้าก็ไม่มีอะไรมากเพราะส่วนใหญ่ผมก็ทบทวนบทเรียนไม่ก็อ่านมาล่วงหน้าบ้างแล้ว
(มีการบ้านให้ทำตอนเสาร์อาทิตย์นี้ด้วยแหะ ไม่กะจะให้นอนสบายๆเลยรึไง…)
สงสัยกลับไปถึงบ้านผมคงต้องรีบทำให้เสร็จแล้วจะได้พักผ่อนเต็มที่สักที
จากนั้นผมกับมาซาโอะก็ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
“ไม่อยู่แหะ เสียดาย…”
“เสียดายอะไร?”
“ก็ว่าที่แฟนในอนาคตของนายไม่อยู่ไง”
“เธอไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย!”
“แต่เดี๋ยวก็เป็นน่า”
“เอาล่ะๆ เราไปกินข้าวให้เสร็จแล้วขึ้นห้องเรียนกันดีกว่า!”
ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเป็นเรื่องอื่นจะได้เลี่ยงไอ้หัวข้อนี้ได้ ผมไม่เข้าใจทำไมคนอื่นต้องคิดแบบนี้ด้วยนะ ทำไมถึงชอบคิดกันไปเองแบบนี้…
“เอาล่ะ รีบกินกันเถอะ”
“ไม่เห็นจะต้องรีบก็ได้น่า”
หลังกินเสร็จผมก็รีบกลับห้องเรียนของตัวเองและฆ่าเวลาด้วยการอ่านหนังสือจนกระทั่งเริ่มเรียนคาบบ่าย
พอเรียนคาบบ่ายเสร็จผมก็ไปซ้อมที่ชมรมตามปกติ
“อ้าว? สวัสดีตอนเย็นจ๊ะมาซาโตะคุง อากิมาโนมิคุง กำลังไปซ้อมการแสดงกันหรอ? ขยันจังเลยนะ”
“สวัสดีตอนเย็นครับรุ่นพี่ชิอินะ”
“สวัสดีครับรุ่นพี่”
ผมบังเอิญไปเจอกับรุ่นพี่ชิอินะระหว่างที่กำลังเดินไปห้องชมรม
“ฉันก็จะไปซ้อมแล้วเหมือนกัน งั้นไว้เจอกันนะ”
และเมื่อพูดเสร็จรุ่นพี่ชิอินะก็เดินจากไปพร้อมโบกมือให้เล็กน้อย
“พวกเราก็รีบไปเถอะ”
“อา”
ผมกับมาซาโอะรีบเดินไปห้องชมรมการแสดงและเริ่มซ้อมกันเหมือนปกติ
พอถึงเวลากลับบ้าน ผมก็กำลังเดินกลับบ้านตามเส้นทางเดิมเหมือนทุกที แต่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกไป
(อ้อ! คงจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้เราเจออุเอโนะฮาระซังตอนกลับบ้านบ่อยเกินไปล่ะมั้ง?)
ช่วงไม่กี่วันมานี้ผมเจอเธอบ่อยแปลกๆ แถมยังเดินกลับด้วยกันอีก คงจะเป็นเพราะแบบนั้นล่ะมั้ง?
คิดได้เช่นนั้นผมก็รีบตรงกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง และเมื่อมาถึงหน้าห้องก็พบอุเอโนะฮาระซังกำลังยืนรออยู่
“ช้าไป 15 นาทีจากเวลาเดิม ทำไมนายถึงกลับบ้านช้าแบบนี้ล่ะ? หืม?”
อยู่ดีๆผมก็โดนเทศน์ที่หน้าบ้านของตัวเองซะอย่างนั้น…
***************************
เมื่อตอนบ่ายผมโดนครูสอนคณิตฯร่ายเวทหลับไหลใส่ครับ
ตอนนี้ผมเริ่มกลับมาวาดรูปเพิ่มเติมแล้วนะครับ ส่วนตอนต่อไปจะมาวันอาทิตย์เวลาประมาณเที่ยงครับ(ขึ้นอยู่กับว่าผมจะตื่นไหม)
ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
YOU MAY ALSO LIKE
