ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 12 คุณเพื่อน
ทำกันได้นะอุเอโนะฮาระซัง!
เมื่อผมคุยกับมาซาโอะเสร็จแล้ว คุณครูก็เข้ามาโฮมรูมแล้วก็ออกไป จากนั้นผมก็เรียนคาบเช้าตามปกติจนกระทั่งถึงเวลาพักกลางวัน คุณพนักงานเมื่อตอนนั้นเข้ามาคุยกับผม ไม่สิ ต้องบอกว่าเพื่อนในห้องเรียนของอุเอโนะฮาระซังต่างหาก
“ นี่ๆ มัตสึบาระซัง! นายคบกับอุเอโนะฮาระซังอยู่หรอ!? ”
“ ฉันว่าฉันก็บอกไปตั้งนานแล้วนะว่า ‘ไม่’ น่ะ ”
“ เอ๋~~ อะไรกัน~ ถ้าคบกันก็คงจะดีแท้ๆเชียว~ ”
“ ดีเดออะไรกันล่ะ? ”
“ ก็แบบว่า~ ‘ทั้งคู่น่าจะเข้ากันได้ดีเลยนะ’ น่ะ ”
“ ไม่เห็นจะเข้ากันได้ดีอะไรเลย เธอออกจะไม่ชอบฉันซะด้วยซ้ำ ”
“ แต่เธอก็ดูอยากจะคบกับนายอยู่นี่นา ”
“ แต่ฉันยังไม่รู้จักเธอดีพอเลยนะ ”
“ เอาน่าๆ ค่อยทำความรู้จักกันไปก่อนก็ได้เดี๋ยวพวกฉันจะคอยเอาใจช่วยแล้วกันนะ! ”
เอาใจช่วยเรื่องอะไรกันล่ะ แล้วทำไมถึงมีแต่คนบอกว่าฉันเข้ากับเธอได้กันนะ!
“ ฉันก็สงสัยนะ ว่าทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้ด้วย ”
“ ก็ฉันเป็นเพื่อนกับเด็กคนนั้นมาตั้งนานนี่นา ”
“ เอ๊ะ? ไม่ใช่ว่าอุเอโนะฮาระซังเพิ่งจะย้ายมาหรอ? ”
ผมพึ่งจะรู้นี่แหละว่าเธอก็มีเพื่อนจากเมื่อก่อนในโรงเรียนนี้ด้วย
“ พวกฉันเคยอยู่โรงเรียนเดียวกันมาก่อนน่ะ~ ”
“ อยู่โรงเรียนเดียวกันหรอ? ”
“ ช่ายย~ ฉันอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเธอตั้งแต่ตอนประถมจนถึงมัธยมศึกษาปีที่ 2 น่ะ พวกเราอยู่ห้องเดียงกันมาตลอดเลยด้วย ทำให้ฉันก็พอจะรู้เรื่องของเธอมาพอสมควรเลยล่ะนะ ”
“ พวกเธอสนิทกันหรอ? ”
“ เปล่า ก็ไม่สนิทกันขนาดนั้นหรอก แค่เรียกชื่อเธอยังไม่ยอมให้ฉันเรียกเลย ”
“ งั้นทำไมต้องให้ฉันสนิทกับเธอด้วยล่ะ ”
“ เพราะมันจะเป็นประโยชน์ต่อทั้งตัวนายแล้วก็กับตัวเธอด้วยยังไงล่ะ ”
คุณเพื่อนของอุเอโนะฮาระซังพูดด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังพร้อมกับรี่ตาลงเล็กน้อย
“ ม่า~ อย่าพึ่งไปคิดเรื่องผลประโยชน์เลยดีกว่า มาทำให้พวกนายสนิทกันได้น่าจะมีอะไรดีมากกว่าล่ะนะ ”
และก็เปลี่ยนกลับมาเป็นแบบเมื่อกี้นี้อย่างรวดเร็ว
“ แล้ว จะปล่อยฉันไปได้รึยังล่ะ ”
“ โอ๊ะ? แหมๆ~ ขอโทษที่กักตัวไว้นานด้วยนะ นายไปกินข้าวได้แล้วล่ะ ”
“ ในที่สุดก็ปล่อยไปได้สักทีนะ ”
“ อย่าพูดจาโหดร้ายแบบนั้นกับผู้หญิงสิ~ เขาจะไม่ชอบใจเอานะ ”
“ ชั่งฉันเถอะ ”
“ งั้นไว้เจอกันครั้งหน้าเมื่อมีโอกาสน้าา~~ ”
เมื่อพูดจบเธอก็วิ่งออกไปจากห้องเรียนของผมอย่างรวดเร็ว
และเจ้ามาซาโอะก็เข้ามาคุยกับผม
“ เป็นไงบ้างล่ะ ลำบากแย่เลยนะ ”
“ ฉันไม่อยากจะคุยกับคนแบบนั้นอีกแล้วว ”
“ น่าๆทนๆไปหน่อยเหอะ เดี๋ยวนายก็ชินเอง ”
“ ฉันไม่เหมือนนายที่เดินไปคุยกับคนอื่นง่ายๆหรอกนะ ”
“ แต่ฉันว่าตอนนายเรียนจบนายจะมีเพื่อนเยอะกว่าตอนนี้แน่นอน ”
“ ฉันว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ”
“ เป็นไปได้สิ ”
“ เพราะอะไรล่ะ? ”
“ ก็ไม่รู้สินะ~ ”
มาซาโอะพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยและก็เดินไปโรงอาหารพร้อมกันกับผม
ผมที่กำลังเดินไปโรงอาหารตามปกติกับมาซาโอะก็ได้เจอกับรุ่นพี่ชิอินะกำลังเดินสวนมาจากข้างหน้า
“ สวัสดีครับรุ่นพี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ”
“ อย่าพูดอะไรอย่างนั้นสิ อากิมาโนมิคุง เราพึ่งจะเจอกันไปไม่นานเองนะ ”
“ มะ ไม่เจอกันนานเลยนะครับรุ่นพี่ชิอินะ ”
“ จ๊ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะมาซาโตะคุง ”
“ ครับ ก็ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมสินะครับ ”
“ นั่นสินะจ๊ะ ตอนนั้นได้เธอช่วยเอาไว้มากเลยล่ะ ”
“ ไม่หรอกครับ เรื่องแค่นั้นเอง ”
ดูเหมือนว่าผมต้องแสร้งทำเป็นไม่เห็นรุ่นพี่ที่มาคอยแอบดูการซ้อมของชมรมเราสินะ
“ ตอนนี้ชมรมเคนโด้เป็นยังไงบ้างครับ ”
“ ก็ไม่เปลี่ยนไปมากหรอกจ๊ะ ยังซ้อมกันอยู่เหมือนเดิม แต่นี่ก็ใกล้ช่วงแข่งขันแล้วด้วยคงจะซ้อมหนักขึ้นล่ะมั้งนะ? ”
“ มีแข่งช่วงไหนงั้นหรอครับ? ”
“ ประมาณเดือนหน้าน่ะจ๊ะ ”
“ ไว้ได้ไปแข่งเมื่อไหร่ผมจะไปช่วยให้กำลังใจนะครับ ”
“ ขอบใจมากนะจ๊ะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ได้ดูรุ่นพี่ตอนแข่งมันก็สนุกดีนะครับ ”
“ งั้นหรอ? ขอบคุณนะมาซาโตะคุง~ ”
รุ่นพี่ชิอินะพูดพร้อมกับยิ้มหวานๆออกมา
“ ทะ ทางนี้เองก็เช่นกันครับ ”
อึก พูดพร้อมรอยยิ้มแบบนั้นมันขี้โกงเป็นบ้าเลย!
“ พวกเธอสองคนเองก็ไปกินข้าวกันได้แล้วนะ ”
“ งั้นไว้เจอกันนะครับ ”
“ จ้า~ ไว้เจอกันนะ~ ”
พอมองรุ่นพี่โบกมือจากไปเสร็จพวกผมก็ไปถึงโรงอาหารกัน
“ โรงอาหารนี่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ ”
“ ก็โรงเรียนเรามันไม่ค่อยจะมีงบมากนี่นา ”
“ ไม่ใช่ว่าเอาไปลงกับอย่างอื่นหมดหรอ? ”
“ ก็มีส่วนล่ะนะ เพราะผู้อำนวยการแกก็เป็นศิษย์เก่าจากที่นี่ด้วย ”
“ ก็เลยเอางบส่วนใหญ่ไปลงกับบรรยากาศในโรงเรียนกับสิ่งก่อสร้างหมดน่ะหรอ? ”
“ แต่ก็เป็นเพราะมันด้วยล่ะนะที่ทำให้โรงเรียนเราเป็นที่รู้จักน่ะ ถึงอาหารในโรงอาหารจะซ้ำๆซากๆก็เถอะ ”
พอพวกผมสั่งอาหารเสร็จก็กำลังหาที่นั่งกัน และผมก็มองไปเห็นคนโบกมือให้ผมจากที่นั่งริมกำแพง
“ โอ๊ะ? เธอกำลังเรียกนายอยู่นะ ”
“ ไม่ไปได้ไหมอ่ะ… ”
“ ไม่ได้หรอกนะเพราะฉันจะลากนายไปเอง ”
“ เพื่อนเลว ”
“ อะไรกัน ฉันทำเพื่อนายเลยนะ ”
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากเดินไปที่โต๊ะนั้น ที่นั้นมีอุเอโนะฮาระซังกับคุณเพื่อนคนเมื่อกี้อยู่ด้วย
“ นายมาสักทีนะ ”
“ ถึงผมจะไม่อยากมาเลยก็เถอะ ”
“ อะไรกัน ฉันอุตส่าห์ทำอาหารให้นายกินเมื่อวานเลยนะ ”
“ ขอบคุณสำหรับเรื่องนั้นก็แล้วกัน ”
“ ถูกปากนายไหมล่ะ? ”
“ ก็อร่อยอยู่หรอก… ”
“ งั้นเดี๋ยวฉันทำให้นายใหม่ก็แล้วกัน ”
อุเอโนะฮาระซังพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาท้าวคาง คงเพราะเป็นคนสวยด้วยบวกกับเครื่องแบบนักเรียนทำให้ภาพนั้นมันดูมีเสน่ห์มากเลยล่ะ ทำไมถึงมีแต่พวกขี้โกงแบบนี้กันนะผู้หญิงพวกนี้!
***************************
โดนบอกมาว่าให้มีบทพูดเยอะๆหน่อย ก็เลยจัดให้แบบนี้
ปอลอ. พรุ่งนี้ผมมีพรีเซนต์งานเดี่ยว+แปะประจานหน้าห้องเรียน… ทำร้ายอ่ะครู…
ตอนต่อไปจะมาวันพุธช่วงเย็นเหมือนเดิมนะครับ เพราะผมติดเรียนล่ะนะ
ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
YOU MAY ALSO LIKE
