ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 11 กินข้าว
“ กลับเข้าไปรอในห้องของตัวเองก่อนนะเดี๋ยวฉันมากดออดหน้าประตูเรียกเอง ”
“ อะ โอเค ”
แล้วผมก็แยกกันกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
พอผมเข้ามาในห้องของตัวเองแล้ว ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นและหาอะไรทำรออุเอโนะฮาระซังมาเรียก
“ นั่งดูทีวีไม่ก็ทบทวนบทเรียนแล้วกัน ”
ก็ผมเป็นนักเรียนนี่นะ แถมผมยังต้องรักษาเกรดของตัวเองให้ติดอันดับ 30 คนแรกของชั้นปีเพื่อมาอยู่คนเดียวอีก ถ้าไม่ทบทวนบทเรียนเดี๋ยวก็ได้สบตกกันพอดี
ผ่านไปประมาณ 30 นาที อุเอโนะฮาระซังก็มากดออดเรียก
ผมเดินไปที่ประตูและเปิดออกไปก็เจอเข้ากับ กลิ่นหอมหวานอันอบอวลไปด้วยความสดชื่นและกลิ่นของเครื่องปรุงที่ดูน่าอร่อยอยู่เบื้องหน้า
“ กลิ่นหอมมากเลย… ”
“ ฉันหุงข้าวทิ้งไว้แล้วไปอาบน้ำน่ะ ส่วนที่เหลือก็ทำตอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ ”
ดูเหมือนว่าอุเอโนะฮาระซังจะพึ่งอาบน้ำเสร็จสินะ ผมสังเกตเห็นแก้มของเธอดูแดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ ฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจเรื่องการทำอาหารของตัวเองเท่าไหร่หรอก หวังว่าจะถูกปากนายนะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกแค่ทำให้กินก็ขอบคุณมากแล้วล่ะ ”
“ งั้นหรอ? ขอบคุณนะ ”
อุเอโนะฮาระซังยิ้มเล็กๆออกมาก่อนจะกลับห้องของตัวเองไป
“ ส่วนกล่องนั่นนายเก็บไว้ได้เลยนะ ”
“ อะ อืม ”
ผมรับกล่องข้าวที่ยังอุ่นๆไว้และกลับเข้าไปในห้อง
นั่งลงบนโต๊ะกินข้าวกลางห้องและเปิดฝากล่องออก
“ โอ้~ ”
อะไรกัน ดูน่าอร่อยสุดๆไปเลยนี่นา
“ กลิ่นหอมมากเลยนะเนี่ย ”
ผมหยิบตะเกียบบนโต๊ะขึ้นมา
“ จะกินแล้วนะค้าบ~~ ”
ผมเริ่มใช้ตะเกียบคีบข้าวและผักเข้าปากตามด้วยกับข้าวข้างในกล่อง
“ ว้าว~ มีไข่ดาวด้วย ”
ในกล่องข้าวอุเอโนะฮาระซังให้มาจะทั้งหมด 4 ช่อง ปริมาณของทั้ง 4 ช่องจะมีขนาดเท่าๆกัน ช่องแรกจะเป็นข้าวสวย ช่องที่สองจะเป็นจำพวกผัก ช่องที่สามเป็นไข่ดาว ช่องที่สี่เป็นน้ำซุปใสๆ ดูเหมือนว่าจะทำกล่องข้าวนี้ตามความชอบของผมสินะ
ผมคีบข้าวกับไข่ดาวขึ้นมากิน
“ อืมมม อร่อย! ”
อร่อยมาก! ทั้งๆที่เป็นแค่ไข่ดาวปกติแท้ๆแต่ทำไมถึงอร่อยแบบนี้กันนะ!
“ ถึงจะพึ่งเปิดเรียนมาแค่ไม่นานก็เถอะ แต่นี่เราไม่ก้าวหน้ามากเกินไปหน่อยหรอเนี่ย? ”
พึ่งจะเปิดไปได้แค่สัปดาห์กว่าเอง แต่ผมก็เริ่มสนิทกับอุเอโนะฮาระซังมากขึ้นแล้ว ทั้งๆที่ปกติผมแทบจะไม่คุยกับใครเลยแท้ๆ
ที่ผมไม่ค่อยคุยกับคนอื่นไม่ใช่เพราะว่าผมเข้าสังคมไม่เก่งหรอกนะ ผมก็แค่ไม่ชอบการอยู่กับคนอื่นเยอะๆน่ะ เพราะเมื่อปีที่แล้วผมก็ดันไปเจอเหตุการณ์แบบนั้นเข้าทำให้มีแต่สายตาจากคนจำนวนมากจ้องมาที่ผม
ที่ผมเข้าชมรมการแสดงก็เพื่อที่จะพัฒนาตรงส่วนนี้ของตัวเองนี่แหละ ก็แบบ คนมันไม่ชอบอ่ะการที่ต้องเป็นที่จับตามองแบบนั้น!
“ เห้อ~ อร่อยมากซะจนอยากจะกินเพิ่มอีกเลย ”
ถึงแบบนั้นก็เถอะแต่นี่มันก็อร่อยจริงๆนั้นแหละ ไว้พรุ่งนี้ขอให้ทำให้อีกดีไหมนะ?
“ ไม่ได้ๆ! ถ้าทำแบบนั้นเราก็จะไปรบกวนเธอเลยน่ะสิ! แต่ว่า… ลองถามสักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งนะ? ”
เอาล่ะ! กินข้าวตรงหน้าให้หมดแล้วไปอาบน้ำนอนดีกว่า!
“ งั่มๆๆๆ! ”
***************************
เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาตอนเวลาประมาณตี 5 ครึ่ง สงสัยจะเป็นเพราะเมื่อวานนอนเร็วไปหน่อยบวกกับได้กินของอร่อยๆล่ะนะ
“ เหลือเวลาอีกเยอะเลยกว่าจะเริ่มเรียน… ”
พอผมจัดการตัวเองเสร็จก็ยังเหลือเวลาอีกตั้งเกือบสองชั่วโมง
“ นั่งทบทวนบทเรียนไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาแหะ เวลาแบบนี้ ”
ไม่มีอะไรให้ผมทำเลยตอนนี้
“ อะ! จริงสิ เกมไง! ”
ผมมีจอยเกมที่เล่นกับทีวีได้นี่นา ว่าแต่ผมเก็บไว้ไหนแล้วนะ?
“ รู้สึกว่าน่าจะอยู่ตรงนี้นะ… นี่ไง! เจอแล้ว! ”
“ แล้ว เราจะเล่นเกมอะไรฆ่าเวลาดีล่ะเนี่ย… ”
ผมเลื่อนสล็อตเกมของตัวเองไปเรื่อยๆจริงๆมันก็มีไม่เยอะหรอกนะ แค่ 40 เกมเอง?
“ เอาเกมนี้ก็แล้วกัน ”
ผมเลือกเกมที่พึ่งออกใหม่และพึ่งซื้อเมื่อเดือนที่แล้วมาเล่นต่อ
“ เกมนี้พึ่งจะเล่นไปได้แค่นิดเดียวเองล่ะนะ ”
มันเป็นเกมใหม่ที่ถูกปรับปรุงมาจากภาคแรก เป็นเกมที่เราต้องเล่นเป็นตัวละครตัวนึงที่หลุดเข้าไปในห้วงมิติเวลา ย้อนกลับไปในอดีตเมื่อ 450 ล้านปีที่แล้ว ช่วงยุคของไดโนเสาร์และต้องหาทางรอดกลับมาในยุคปัจจุบันให้ได้ผ่านเครื่องมือไฮเทคต่างๆนาๆของมนุษย์โบราณในยุคนั้น
ตัวเนื้อเรื่องมันไม่ค่อยมีใครสนใจกันหรอก ที่คนเขาสนใจกันจริงๆน่าจะเป็นระบบการจับไดโนเสาร์และสัตว์ดึกดำบรรพ์ต่างๆ ต่างหาก การที่เราต้องผจญภัยไปกับไดโนเสาร์ที่เราจับได้นั้นเป็นอะไรที่สนุกกว่าเนื้อเรื่องเป็นไหนๆ แถมยังเล่นกับเพื่อนๆได้อีก
ส่วนวิธีการจบเกมก็แค่เล่นตามเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆจนเจอเข้ากับบอสตัวสุดท้ายของเกม ‘มังกรเจ็ดสี’ พระเจ้าของมนุษย์โบราณ เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เทคโนโลยีของมนุษย์ในยุคนี้ก้าวหน้ากว่าปัจจุบัน หลังจากพิชิตมันลงได้เราก็จะถูกส่งกลับมายังปัจจุบันและได้รู้ว่าทั้งหมดที่เราทำลงไปในอดีตได้ส่งผลกระทบมายังปัจจุบันด้วย
ผมเล่นไปเรื่อยๆจนกระทั้งใกล้ถึงเวลาเรียนคาบโฮมรูม
“ เหลือเวลา 15 นาที ใช้เวลาจากอพาร์ทเม้นท์ไปโรงเรียนใช้เวลา 10 นาที เหลือๆล่ะนะ ”
ผมเช็คข้างในห้องตัวเองก่อนจะล็อคประตู เมื่อผมล็อคประตูเสร็จผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิดมาจากด้านข้าง
“ อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง ขอบคุณสำหรับกล่องข้าวเมื่อวานมากนะครับ อร่อยมากเลย! ”
“ อรุณสวัสดิ์ ขอบใจที่นายชอบนะ ”
“ งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ ”
“ ทำไมเราไม่ไปด้วยกันเลยล่ะ? ”
“ เพราะผมไม่อยากเจอเรื่องยุ่งยากอีกน่ะครับ ”
“ หรอ? แต่ฉันว่านายน่าจะต้องเจอเรื่องยุ่งยากนั่นอีกแน่ๆเลยนะ ”
“ งั้นผมไปก่อนนะครับ เพื่อที่จะไม่เจอเรื่องยุ่งยากน่ะ ”
และผมก็รีบออกมาจากอพาร์ทเม้นท์มุ่งหน้าตรงไปยังโรงเรียน
***************************
ผมเข้าไปในห้องเรียนของตัวเองวางกระเป๋าลงบนโต๊ะและนั่งลงตามปกติ มาซาโอะก็เข้ามาคุยกับผม
“ ไง นายสร้างเรื่องไว้อีกแล้วนะ ”
“ เรื่องอะไรอีกล่ะ? ”
“ เมื่อวานฉันพึ่งจะบอกไปเองแท้ๆแต่นายก็ยังเดินกลับบ้านกับเธออยู่อ่ะนะ? ”
“ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ”
“ งั้นฉันจะไม่ถามแล้วกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องของนายมันท่าจะจบยากแล้วนะถ้าไม่บอกให้เจนไปเลยน่ะ ”
“ มีคนมาเห็นพวกฉันกลับบ้านด้วยกันสินะ? งั้นก็แค่บอกไปว่ากลับทางเดียวกันเฉยๆไม่ได้หรอ? ”
“ ก็เพราะได้ยินว่าเธอทำอาหารให้นายกินยังไงล่ะ ”
“ หะ? เอาจริงดิ! ได้ยินด้วยหรอ! ”
“ ก็เจ้าตัวเป็นคนพูดเองนี่นา ”
“ อะไรนะ? เจ้าตัวพูดเอง? ”
“ มันก็ตั้งแต่เมื่อวาน คาบสุดท้ายก่อนกลับบ้านน่ะ มีคนไปถามว่า ‘เธอทำอาหารเป็นรึปล่าว’ เธอก็ตอบกลับมาว่า ‘เย็นนี้จะทำให้นายกินน่ะ’ ”
“ โดนเล่นเข้าแล้วเรา!! ”
***************************
ตอนต่อไปจะมาวันจันทร์ช่วงเย็นๆครับ เวลามีอะไรจะแจ้งไว้ในเพจครับ
ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
YOU MAY ALSO LIKE
