ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ - ตอนที่ 6.6 ที่อยู่ของรุ่นพี่คาบูรากิ

[ยังไงก็เถอะ การที่ได้มาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ ก็คงเป็นเพราะโชค วันนี้จะขอจัดการให้เรียบร้อยเท่าที่ทำได้นะครับ เพราะว่าเรื่องแบบนี้ ผมคุ้นเคยดี]

[อ… อืม ขอบคุณนะ ขอบคุณ…]

ผมตั้งใจมาเยี่ยมเธอ แต่… สถานการณ์มันพลิกผัน

ผมทำความสะอาดต่อไป รุ่นพี่ก็ช่วยผมในฐานะเจ้าของห้อง

อุปกรณ์ทำความสะอาดส่วนใหญ่มีอยู่แล้วในห้อง

รุ่นพี่บอกว่า [ฉันตั้งใจจะทำงานบ้านตอนที่เริ่มอยู่คนเดียว เลยซื้อพวกนี้มา] หมายความว่าเป็นของเมื่อประมาณ 1 ปีก่อน…

โชคดีที่มันยังใช้ได้ ผมเลยหยิบมาใช้ทำความสะอาดห้องทำงาน ห้องนั่งเล่น ครัว… ผมรีบ แต่ก็พยายามทำให้ดีที่สุด

แน่นอนว่ามันไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น

ผมไม่ได้เป็นพ่อบ้านมืออาชีพ ส่วนทักษะการทำงานบ้านของรุ่นพี่คาบูรากิก็แย่จนห้องรกแบบนี้

ถุงขยะที่เก็บได้ครึ่งหนึ่งโดนรุ่นพี่เตะจนต้องเก็บใหม่หลายครั้ง ผมเลยใช้เวลานาน… แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันผ่านไปเร็ว และสนุก

(ปกติการทำความสะอาดมันไม่สนุกแบบนี้…)

คงเป็นเพราะรุ่นพี่คาบูรากิอยู่ข้างๆ ผม

ปกติผมจะเกร็งเวลาอยู่กับเธอ แต่ตอนนี้พวกเราเท่าเทียมกัน

ผมไม่รู้สึกประหม่าตอนมองเธอ

ผมดีใจที่โดนเธอชม แล้วก็รู้สึกว่าเธอน่ารักเวลาที่เธอทำพลาดแล้วเสียใจเหมือนเด็กๆ

งานที่น่าเบื่ออย่างการทำความสะอาดกลับกลายเป็นเรื่องสนุก เหมือนกับการเล่นบอลกับเพื่อนตอนเด็กๆ ที่เล่นได้ไม่มีวันเบื่อ แม้กระทั่งตอนเย็น

[…มืดแล้ว]

พอผมทำความสะอาดเสร็จ ข้างนอกก็มืดสนิท

ผมปิดม่าน เพราะไม่อยากวอกแวก… ไม่สิ ผมไม่ได้ดูนาฬิกาต่างหาก

สองทุ่ม… ดึกเกินไปสำหรับมื้อเย็น

ผมบอกที่บ้านแล้วว่าอาจจะกลับดึก แต่… นี่มันดึกเกินไป

[เฮ้อ… พื้นสะอาดวิ้งเลย ไม่ได้เห็นแบบนี้ตั้งแต่ย้ายเข้ามา]

[ผมแค่เช็ดด้วยผ้าเปียก มันยังไม่สะอาดหรอกครับ มีคราบอยู่เลย… จริงๆ แล้วต้องใช้เวลาทั้งวันถึงจะสะอาด]

ถึงผมจะพยายามทำให้ดี แต่มันก็ไม่สมบูรณ์แบบ เพราะผมรีบ

แต่พอเห็นห้องที่สะอาด ผมก็รู้สึกเหนื่อย แต่ก็ภูมิใจ

ผมอยากจะแกล้งเป็นลมแล้วนอนกลิ้งบนพื้น แต่ผมไม่กล้าทำแบบนั้นในบ้านคนอื่น

ผมควรรีบกลับบ้าน แล้วไปนอน…

[โทโมกิคุง! ดูสิ!]

[ครับ?]

รุ่นพี่เรียกผมให้ไปดูที่หน้าต่าง

เธอเปิดม่าน ผมเห็นวิวสวยๆ… เอ๋?

[ฝนตกหนักมาก!]

[ฝนตกหนักแบบกะทันหันเหรอ? พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ฟ้าครึ้มนี่นา]

[ไม่สิ… พยากรณ์อากาศเปลี่ยนแล้ว ฝนจะตกแบบนี้ไปจนถึงเช้า]

บางครั้งพยากรณ์อากาศก็ผิดพลาด แต่วันนี้ไม่น่าจะผิดพลาดนะ!

ข้างนอกมืดมาก แล้วก็ฝนตก ผมรู้สึกหดหู่…

[ดูสิ ฟ้าผ่า! เหมือนอย่างที่บอก]

[ครับ…]

“ถ้ามีโอกาส ลองมาที่นี่ตอนฝนตกฟ้าร้องสิ”

คำพูดของเธอเป็นจริงซะแล้ว ผมไม่ดีใจเลย

แต่ฟ้าผ่าที่มองจากมุมนี้มันสวยงามมาก

ผมขี้เกียจกลับบ้านจัง น่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้

ฝนตกแบบกะทันหันเหรอ? หรือว่าผมมัวแต่ทำความสะอาดจนไม่ได้สังเกต…?

แต่คิดไปก็เท่านั้น

[จริงสิ โทโมกิคุง]

[ครับ…?]

[ไหนๆ ก็ดึกแล้ว ฝนตกด้วย เดินกลับบ้านคงอันตราย… ถ้าไม่รังเกียจ ค้างที่นี่ไหม?]

[เอ๋? …เอ๋!?]

คำพูดของรุ่นพี่ทำให้ผมตกใจจนตั้งตัวไม่ทัน

ชวนผมค้างเหรอ? ทั้งๆ ที่อยู่คนเดียว…

[มะ… ไม่ดีกว่าครับ!]

[โทโมกิคุงคงจะเหนื่อยที่ช่วยฉันทำความสะอาด ฉันปล่อยให้เธอกลับบ้านทั้งๆ ที่มืดและฝนตกแบบนี้ไม่ได้หรอก]

[แต่… จากที่นี่ถึงสถานี ผมก็เดินไป แล้วก็นั่งรถไฟ แล้วก็เดินอีก 10 นาทีก็ถึงบ้านแล้วครับ]

[มันก็ไกลนะ พรุ่งนี้ก็หยุด ห้องฉันกว้าง เธอค้างที่นี่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ]

[แต่… ผมเป็นผู้ชายนะครับ?]

[ฉันรู้ สำหรับฉัน ไม่มีใครดูเป็นผู้ชายไปมากกว่าเธอเเล้วล่ะ]

รุ่นพี่พูดอย่างมั่นใจ ไม่ลังเลเลย

แต่เธอก็น่าจะลังเลบ้าง… ผมรู้สึกไม่ดีที่เธอทำแบบนี้กับผม แล้วเธอจะทำแบบนี้กับคนอื่นรึเปล่า?

[แต่ถ้าเธอเกรงใจที่จะค้างฟรีๆ… จริงสิ! ช่วยทำข้าวเย็นให้หน่อยสิ! ฝนตกแบบนี้ สั่งอาหารก็ไม่ดี จริงไหม?]

[เอ่อ…]

เธอจะใช้งานผมต่อสินะ…

แบบนั้นผมก็พอเข้าใจ แต่ทำไมทั้งรุ่นพี่และน้องสาวถึงชอบอาหารที่ผมทำนักนะ?

[โทโมกิคุง เธอคงไม่อยากกลับบ้านท่ามกลางฝนแบบนี้ใช่ไหม?]

[กะ… ก็ใช่ครับ]

[งั้นตกลงตามนี้นะ!]

รุ่นพี่ยิ้มแล้วก็ตบมือ

[เดี๋ยวฉันโทรบอกพ่อแม่เธอเอง! ฉันจะแนะนำตัวอย่างสุภาพในฐานะรุ่นพี่!]

[เอ๋? ไม่เป็นไรครับ! ผมบอกเอง!]

ผมรีบห้ามรุ่นพี่ที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์

เธอไม่น่าจะรู้เบอร์โทรศัพท์บ้านผม… แต่เธอก็คือรุ่นพี่คาบูรากิ เธอรู้แม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์ของผม การที่เธอรู้เบอร์โทรศัพท์บ้านผมมันก็ไม่แปลก แต่ก็แปลก…

[ฮิๆๆ ในที่สุดถุงนอนที่ซื้อมาเพื่อการนี้ก็ได้ใช้สักที!]

รุ่นพี่พูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องทำงานอย่างร่าเริง

ห้องของรุ่นพี่มี 2 ห้อง ห้องทำงานกับห้องนอน

ทั้งสองห้องเต็มไปด้วยของที่เคยกองอยู่ในห้องนั่งเล่น ห้องนอนมีแค่เตียงที่ต่างออกไป

ถุงนอนที่เธอพูดถึงคือของที่ผมเจอตอนทำความสะอาด รุ่นพี่ตกใจที่เห็นมันเหมือนกัน

(ผมนึกว่าเธอจะชวนผมนอนเตียงเดียวกัน… ไม่สิ ก็มีถุงนอนกับโซฟา… หา! สรุปว่าผมต้องค้างที่นี่จริงๆ เหรอเนี่ย!?)

การค้างแบบไม่ทันตั้งตัวมันไม่ดี ผมก็ไม่ค่อยอยากค้าง

แต่พอเห็นรอยยิ้มที่ดูมีความสุขของรุ่นพี่… ผมก็ปฏิเสธเธอไม่ลง

ถ้าผมปฏิเสธเธอ เธอคงเสียใจ แล้ววันนี้ที่ผมทำความสะอาดให้เธอก็คงสูญเปล่า

(ฉันควรติดต่อที่บ้าน)

ผมรู้สึกตื่นเต้น แล้วก็ส่งข้อความไปบอกแม่ว่าจะไปค้างบ้านเพื่อน

ผมเคยไปค้างบ้านอากิระบ่อยๆ แม่เลยไม่ได้ว่าอะไร ท่านอนุญาตทันที

ท่านแค่บอกให้ผมระวัง และอย่าทำให้เจ้าของบ้านเดือดร้อน

สิบ นาทีต่อมา น้องสาวส่งข้อความมาว่า

[พี่จ๋า เดี๋ยวให้ไอศกรีม2 เเท่งเเทนคำขอโทษนะ]

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงขอโทษ

(ช่างเถอะ ผมจะไม่สนใจ… บางทีอาจจะเป็นคนอื่นแอบอ้างเป็นเธอก็ได้)

 

อ่านตอนใหม่ก่อนได้ทางเพจ Suraの夜  (เร็วๆนี้มีเปิดโหวตเรื่องใหม่ไปติดตามรอโหวตกันได้นะครับ)