ชีวิตชิวชิวในต่างโลกกับอดีตผู้สมัครเป็นผู้กล้าที่หลังจากเลเวล 2 ก็กลายเป็นโกง - ตอนที่ 24

ในจังหวะนั้นเอง ก็มีเสียงลึกลับดังก้องกังวาลขึ้น

『ย้อนเวลา』「時間を巻き戻します」

“…. อาเระ?”

ลิซที่คิดว่า……..ร่างกายของตัวเองนั้นขาดครึ่งไปแล้ว

กลับไม่มีสิ่งผิดปกติอะไรเกิดขึ้น แถมผู้หญิงเมื่อสักครู่นี้ก็ยังมาไม่ถึงจุดที่พวกเขายืนอยู่

『..เวลาย้อนกลับ… ไม่นึกเลยว่าจะใช้เวทย์ย้อนเวลาได้ด้วย』

เธอดูไม่แปลกใจและเข้าใจในสถานการณ์ในทันที

พร้อมกับที่รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ฟุริโอ้หรี่ตามองไปด้านหน้า และพึมพัมบางอย่างขณะกำลังเดินไปหาเธอคนนั้น

 

『เห็นแก่ที่เจ้ารอดจากการโจมตีของข้าได้หนึ่งหน ข้าจักบอกอะไรให้

     ข้าฮิยะ มารผู้ปกครองแสงสว่างและความมืด

      มารผู้ที่ใช้เวทมนตร์แห่งแสงและความมืดได้ทุกชนิดบนโลก

 

      เพราะเหตุนั้น  เวทมนตร์งี่เง่าของแกน่ะ ทำอะไรข้าไม่ได้…』

หลังจากที่ฮิยะเอ่ยคำยาว ๆ ออกมาได้สักพัก ร่างของเธอก็ลอยละลิ่วขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

ฟุริโอ้ได้ก้าวเข้าไปอัพเปอร์คัทเข้าที่ขากรรไกรของเธออย่างจัง จนเธอปลิวขึ้นไปบนฟ้าตามความแรงที่ถูกกระทำ

ฮิยะลอยสูงขึ้นจนถึง 10เมตร และกลิ้งกระเด็นลงบนพื้น

『ก-…แก..ค-..คิด..ว่าข้า.. มารผู้ครอบครองแสงสว่างและความมืดผู้นี้จะ…』

(貴様-kisama จะว่า มึง ก็หยาบไป แก ก็พอแล้ว)

ในตอนนั้น ฟุริโอ้ได้เดินไปหาเธอที่กำลังตะเกียกตะกายลุกขึ้น  อย่างแน่วแน่

พร้อมกับยกขาขึ้นเตะอย่างแรง เข้าไปเต็มหน้าของเธอ ด้วยขาขวา ฮิยะก็ได้ลอยขึ้นไปบนฟ้าอีกรอบ..

 

จากนั้น ขณะที่ฮิยะกำลังจะตกลงมา ฟุริโอ้ก็เหยียบลงไปกลางเบ้าหน้าอีกรอบ

ด้วยที่เหยียบแบบเต็มแรง ส่งผลให้หน้าของฮิยะยุบลงไปตามพื้นถนนจมอยู่แบบนั้น

『ข้า.. ผู้ปกครองแสงและความมืด…ไม่มีทางที่จะ…』

ฟุริโอ้จับผมของฮิยะขึ้นมาและบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็ทุบลงและเอาหัวโขกเธอไป(เฮดบัตต์)

『ข้า.. แสง..』

.”หุบปากได้แล้วอีเวร” (ตรงนี้ขอหยาบนิดนึงครับ)

ขณะที่เธอโดนจับผมที่ขาดรุ่งริ่งขึ้นมา ฟุริโอ้ก็เอาหน้าของเขาเข้าไปใกล้หน้าเธอ

ใบหน้านั่น  เพราะว่าโดนเฮดบัตต์ไป เธอก็เริ่มรู้สึกว่าโดนกดดันพร้อมกับที่เลือดสีเขียวไหลนองออกมา

 

ฮิยะน่ะ เป็นมารผู้ครอบครองเวทมนตร์แสงสว่างและความมืด

เป็นมารที่เข้าใจศาสตร์เวทมนตร์แสงสว่างและความมืด   นั่นก็จริง

เพราะเหตุนั้น เธอผู้ไม่เคยถูกโจมตีด้วยเวทมนตร์ เธอผู้มีเวทย์ป้องกันตัวอันแข็งแกร่งดั่งเหล็กผา

แน่นอน ว่าตัวเธอเองก็มีทั้งเวทย์ ทั้งเทคนิคป้องกันการโจมตีทางกายภาพ และตอนนี้เองก็ใช้อยู่ตลอดเช่นกัน

 

แต่ว่า เมื่อเทียบกับค่าสถานะของฟุริโอ้แล้ว ค่าสถานะของเขาคือ

『∞ -พัฒนาการอันไร้ขีดจำกัดและไม่มีผลจำกัด-』 จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ฮิยะจะป้องกันการโจมตีที่ไร้ขีดจำกัดของเขาได้ การป้องกันของเธอจึงถูกทำลายลงอย่างไร้การต่อต้านและส่งผลต่อร่างกายโดยตรง

 

“แกน่ะ บังอาจมาใช้มือทำร้ายภรรยาของผม”

(พระเอกมันเรียกฮิยะว่า お前-omae เลยใช้คำว่า แก  แล้วมันใช้คำแทนตัวเองว่า 僕-boku เลยใช้คำว่า ผม  อยากจะแปลหยาบ ๆ แต่ไมมางี้ฟะ)

ขณะที่พูดแบบนั้นไป ฟุริโอ้ก็ใช้เข่ากระแทกเข้าไปที่ท้องน้อยของเธออย่างเยือกเย็น

“ไม่คิดจะใช้เวทมนตร์หรอก เพราะถ้าไม่ได้ต่อยตรง ๆ ด้วยตัวเองแล้ว คงสงบใจลงไม่ได้”

ขณะที่พูดแบบนั้น ก็ยิ้มแล้วหัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมกับมองไปที่เธอ

 

ตั้งแต่ที่เกิดมาในรูปร่างของหมอกควันเช่นนี้  ฮิยะ เพิ่งเคยรู้สึกถึงความกลัวเป็นครั้งแรกในชีวิต  「น้ำตา」 ก็ได้ปรากฏขึ้นบนในหน้าของเธอ ทั้งจิตใจและร่างกายของเธอที่ขาวซีดเพราะเสียเลือดก็เริ่มสั่นสะท้านไปหมด

 

◇◇ต่อมาไม่นาน ・ที่บ้านของฟุริโอ้

“นะ-นายหญิง…น-นี่มันอะไรกันคะ…”

วาลิซซ่ามองฮิยะที่สภาพเหมือนเศษซากขยะถูกลงโยนเข้ามาในบ้าน ขณะที่เธอมองไปที่ฮิยะด้วยสายตาที่น่าเวทนา เธอก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลัง

อัศวินหญิงวาลิซซ่าน่ะ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่  เธอเริ่มลนลาน จึงมองไปที่ฮิยะและฟุริโอ้สลับกัน หลายต่อหลายครั้ง

“นี่มันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ เพราะผมยังคิดที่จะรักษาให้เธอทีหลังอยู่”

หลังจากที่พูดไปแบบนั้น ฟุริโอ้ก็นั่งลงบนเก้าอี้

ที่ใกล้ ๆ นั้นมีลิซที่ใบหน้าสีแดงเผือดและเริ่มเกิดอาการหายใจหอบอยู่

เพราะฟุริโอ้โกรธเพื่อเธอที่เป็นภรรยาถึงขนาดนี้ เธอกุมมือขวาขึ้น เริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ จนอารมณ์ที่เก็บไว้ของเธอระเบิดออก และไม่อาจจะเก็บไว้ได้อีกต่อไป

“อาาา ท่านสามี เพื่อฉันคนนี้ ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ…..ลิซคนนี้ ช่างเป็นคนที่โชคดีจริง ๆ ค่ะ!”

พอพูดจาเช่นนั้นเสร็จก็เข้าไปใกล้ ๆ แล้วลิซก็เริ่มถอดชุดที่สวมออก

“โอ้ยโอ้ย  ตรงนี้น่ะ ไม่ได้นะ  วาลิซซ่าก็อยู่ด้วย”

หลังจากพูดแบบนั้น ฟุริโอ้ก็เข้าไปกอดลิซ แล้วก็แลกจูบกัน จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องนอน

 

เหลือทิ้งไว้แค่คนสองคนอยู่ในห้อง

ฮิยะที่เละอย่างกับพรมเช็ดเท้านอนสลบอยู่ ส่วนวาลิซซ่าก็ยืนหน้าแดงอยู่อย่างนั้น

ทั้งสองคนนี้ เป็นพยานที่เห็นคนพรอดรักอยู่ต่อหน้าตัวเอง..

และ ผู้ที่ส่งเสียง ฟุนซึฟุนซึ อยู่ข้างหลังฮิยะ, ซาแบร์  ทำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ออกมาเพราะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง..

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

 

◇◇ขณะเดียวกัน ・ปราสาทของอาณาจักรเวทมนตร์ไคน์โรจน์

“….แล้ว นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?”

เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง รู้สึกตกใจที่จู่ ๆ ปลอกคอแห่งความตายก็หายไป

 

ปลอกคอแห่งความตาย คือ สิ่งที่เป็นบ่งบอกว่า คน ๆ นั้นคือสิ่งแลกเปลี่ยนของความปรารถนาที่เกิดจากการทำสัญญากับมารแห่งแสงสว่างและความมืด เมื่อใดที่ความปรารถนานั้นสำเร็จ ผู้ที่สวมปลอกคอนี้อยู่ก็จะถูกพรากชีวิตไปทันที

 

แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้ เธอก็รอดแล้ว จึงไม่อยากคิดหาเหตุผลว่าทำไมปลอกคอแห่งความตายถึงได้หายไป ไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องคิด

“ค-..ใครก็ได้…มีใครรู้หรือไม่ ว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น?”

เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งถามอัศวินกับนักเวทย์ที่อยู่ใกล้กับเธอ  แต่ทุกคนก็ได้แต่ทำสีหน้างงงวยเพราะจู่ ๆ ปลอกคอก็หายไป  และต่างก็ทำสีหน้าสับสนเหมือนเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง

เพราะแบบนั้น เลยไม่มีใครตอบคำถามของเธอเลยแม้แต่คนเดียว

 

“…อย่าบอกนะว่า..มารทำความปรารถนาไม่สำเร็จ…เรื่องบ้า ๆ แบบนั้นมัน..”

นักเวทย์คนหนึ่งส่ายหัว แล้วบอกกับตัวเองว่าความคิดของเขานั้นมันเป็นไปไม่ได้

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

 

◇◇บ้านของฟุริโอ้

หลังจากนั้นไม่นาน

 

ลิซออกมาจากห้องด้วยความร่าเริง

“ทุกคน~ วันนี้มีงานเลี้ยงน้าา~♪”

พร้อมกับรอยยิ้มบานใบหน้า  เธอฮัมเพลงแล้วเดินตรงไปที่ห้องครัวอย่างเริงร่า

 

หลังจากนั้นฟุริโอ้ก็ออกมาจากห้อง ดูเหมือนว่าจะสงบจิตสงบใจได้แล้ว

เขาก็ไปยังห้องนั่งเล่น แล้วใช้เวทย์รักษาระดับสูงสุด รักษาให้ฮิยะที่เละเหมือนพรมเช็ดเท้า

 

 

…ที่นี่ ที่ไหน?

ฮิยะที่สติเพิ่งฟื้นขึ้นมา หันมองไปรอบ ๆ แล้วไปสบตาเข้ากับฟุริโอ้

 

…อะ ฮี๊!?

เธอเริ่มตัวสั่นและเหงื่อเริ่มไหล  ก็รีบหนีไปหลบหลังวาลิซซ่าที่อยู่ใกล้ ๆ พร้อมกับตัวสั่นเหมือนครั้งแรก

 

ฟุริโอ้ยิ้มบอกบุญไม่รับ ขณะจ้องมองไปที่เธอ

“ผมอาจจะทำเกินไปหน่อยก็ได้ แต่ผมก็รักษาให้แล้ว คงยกโทษให้นะ?”

พูดแบบนั้น ฟุริโอ้ก็ยื่นมือขวาไปหาเธอ

 

ฮิยะตกใจที่จู่ ๆ ก็มีมือยื่นมาหา แล้วมือนั่นก็ยังค้างอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน แต่เธอก็ยังหลบอยู่หลังวาลิซซ่า พร้อมกับพยักหน้าอีกครั้ง และอีกครั้งอย่างแรง

 

……น- แน่นอนค่ะ  แน่นอนอยู่แล้ว  ช่วยยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ…

จากนั้นน้ำตาก็เริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเธอ