ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 98 หนวนหน่วนยุ่งมาก

บทที่ 98 หนวนหน่วนยุ่งมาก

ผู้จัดการกลับมาที่นี่เพื่อคุยงานกับกู้หมิงอวี๋ แต่ก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน หลังจากนั้นทุกคนก็ไปที่บ้านตระกูลไป๋ด้วยกัน

คุณพ่อกับคุณแม่ของหนวนหน่วนกำลังจะออกจากบ้านตระกูลไป๋เพื่อกลับหลินเฉิงในคืนนี้

ทันทีที่หนวนหน่วนมาถึงบ้านตระกูลไป๋ เธอก็พบว่าคุณพ่อรออยู่ที่หน้าประตู เขารีบตรงเข้ามาอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นแล้วกดจมูกลงหอมแก้มนิ่มอย่างอ่อนโยน

“หนูจะไม่กลับกับพ่อจริง ๆ เหรอ”

กู้หลินโม่ว่าพลางมองไปทางกู้หมิงอวี๋ที่เดินเข้ามาทางนี้

หลานชายตัวดีโบกมือไปมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยครับคุณลุง คุณป้าอยู่ไหนเนี่ย คิดถึงจังเลย”

กู้หมิงอวี๋เอ่ยด้วยรอยยิ้มสง่างามดูใจดีราวกับไม่ใช่คนที่กำลังวางแผนจะแย่งตัวหนวนหน่วนไปจากกู้หลินโม่

“ปากหวานได้ยินมาแต่ไกลเชียวนะลูก”

คุณหญิงกู้ที่สวมชุดกี่เพ้าสีน้ำเงินเดินมาพร้อมกับพี่สะใภ้ของเธอ

หญิงวัยกลางคนทั้งสองสวมกี่เพ้ามาคู่กัน คนหนึ่งสวยสง่า อีกคนดูมีสไตล์ ยืนข้างกันแล้วดูราวกับยังเป็นหญิงสาวสะพรั่งไม่เกินสามสิบอย่างไรอย่างนั้น

หนวนหน่วนที่เห็นแม่สวมชุดกี่เพ้า ดวงตากลมโตก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“คุณแม่ขา สวยจังเลยค่ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยชมแม่เสียงดังอย่างตื่นเต้น แววตาใสซื่อบริสุทธิ์ไม่ได้มีแววของความแกล้งชมแต่อย่างใด

ผู้เป็นแม่ได้ยินแบบนั้นก็ปิดปากยิ้มอย่างอารมณ์ดี กู้หลินโม่เองก็มองภรรยาด้วยความแปลกใจ เธอดูมีเสน่ห์ขึ้นกว่าทุกวัน จะว่าไปเห็นแบบนี้ก็เหมือนได้ย้อนวัยไปตอนวัยรุ่นอีกครั้ง

คุณหญิงกู้มองสามีด้วยสายตาปนตำหนิ เธอรับหนวนหน่วนมาอุ้มแล้วจุ๊บที่ใบหน้าเล็กของลูกสาว ผิวเนียนนุ่มและกลิ่นหอมหวานทำให้เธอชื่นใจขึ้นเป็นกอง

“คุณแม่ขา”

หนวนหน่วนโอบรอบคอระหงของแม่ ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างจั๊กจี้แล้วรีบจุ๊บคุณแม่ตอบอย่างสนิทสนม

กู้หลินโม่มองภาพนั้นอย่างพออกพอใจที่ได้เห็นความน่ารักของแม่ลูกอย่างใกล้ชิด

น่าเสียดายที่มีเจ้าเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราวเข้ามารบกวน

“ดูยังสาวยังสวยกันอยู่เลย ยืนด้วยกันแบบนี้คิดว่าเป็นพี่สาวผมซะอีก”

กู้หมิงอวี๋โน้มตัวเข้าหาคุณหญิงกู้ ปากหวาน ๆ ของเขาเรียกรอยยิ้มของคุณป้าทั้งสองได้ทันที

กู้หลินโม่มีแววฉุนขึ้นมาทันที เจ้าเด็กนี่!

“คุณป้าวางใจได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมดูแลหนวนหน่วนเอง ผมเพิ่งจะถ่ายงานเสร็จ พรุ่งนี้มีเวลาว่าง ว่าจะพาน้องไปเที่ยวเล่นรอบ ๆ เมือง พวกที่เที่ยว จุดชมวิวต่าง ๆ เด็กวัยนี้ควรไปเปิดหูเปิดตาหาประสบการณ์ใหม่ ๆ ใช่ไหมล่ะครับ”

กู้หลินโม่อดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมา “แน่ใจนะ ถ้ามีแฟน ๆ มาตามเยอะแยะหนวนหน่วนจะตกใจเอาได้ ถ้าโดนแอบถ่ายรูปลงอินเทอร์เน็ตแล้วเข้าใจว่าเป็นลูกสาวนายล่ะ”

กู้หมิงอวี๋กะพริบตาปริบ ๆ “ผมก็แค่อธิบายกับทุกคน ไม่มีอะไรหรอกครับ”

คุณหญิงกู้ชำเลืองมองสามี “หนวนหน่วนของเราเพิ่งกลับมา ปล่อยให้ลูกออกไปเที่ยวเล่นบ้างเถอะ จะได้มีชีวิตชีวาสดใสขึ้น เราทั้งคู่อยู่บ้านก็เอาแต่ทำงาน จะให้ลูกสาวตามคุณหรือกู้หนานไปเที่ยวที่บริษัท ไม่ก็อยู่แต่ที่บ้านคงไม่สนุกหรอก”

กู้หลินโม่พึมพำ “แต่ก็ยังมีกู้อัน…”

“ไว้ใจปล่อยให้เด็กเล็กสองคนออกไปเที่ยวเล่นกันเองได้เหรอครับ”

คุณพ่อหันไปมองต้นเสียง พอพบว่าเป็นกู้หมิงหลี่ เขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย

“หมิงหลี่ มาตั้งแต่เมื่อไร”

กู้หมิงหลี่ตอบนิ่ง ๆ “วันนี้ตอนเที่ยงครับ”

ไป๋โม่ฮั่ว “…”

คนพวกนี้ดูช่ำชองเรื่องการแสดงสีหน้ากันทั้งนั้น เขายังต้องฝึกอีกมากสินะ

หนวนหน่วนมองไปยังพี่สี่ที่ขยิบตามาให้นิ่ง ๆ

กู้หมิงหลี่ที่ตีสีหน้านิ่งสงบต่อหน้าคุณลุงของตนหันหน้าไปทางกู้หมิงอวี๋ต่อ

เด็กหญิงตัวน้อยขมวดคิ้วนิดหน่อย จากนั้นดวงตาก็ยกโค้ง เธอพยักหน้าตอบอย่างว่าง่ายพร้อมกับเม้มปากแน่น

สุดท้ายแล้วกู้หลินโม่ก็เกลี้ยกล่อมให้หนวนหน่วนกลับบ้านด้วยไม่สำเร็จ เขาจึงได้แต่กลับบ้านกับภรรยาอย่างเศร้า ๆ

“คิดถึงพ่อด้วยนะ”

หนวนหน่วนน้อยพยักหน้ารับอย่างแข็งขันแล้วกล่าวเสียงนุ่มนวลเหมือนน้ำผึ้งหวาน

“หนวนหน่วนเริ่มคิดถึงคุณพ่อแล้วค่ะ”

คนเป็นพ่ออารมณ์ดีขึ้นมาทันที ลูกสาวที่ล้ำค่าของเขาช่างน่ารักเหลือเกิน

“รีบกลับบ้านนะลูก พรุ่งนี้เลยก็ได้นะ”

เด็กหญิงในอ้อมแขนของพี่สามโบกมือให้น้อย ๆ

ดวงตาคู่โตมองพ่อแม่กลับไปด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก หนวนหน่วนหน้าเจื่อนลงไปถนัดตา

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

กู้หมิงอวี๋บีบแก้มน้องสาวอย่างขบขันหลังเห็นว่าเธอกำลังขมวดคิ้วยุ่ง

หนวนหน่วนกำโทรศัพท์แน่น เธอมองพี่สามด้วยท่าทางกระตือรือร้น น้ำเสียงแสดงความไม่แน่ใจนิด ๆ

“พี่เล็กต้องโกรธหนวนหน่วนแน่ที่กลับไปช้า พี่ใหญ่ก็คงคิดถึงหนูแน่เลย”

กู้หมิงอวี๋ “หนวนหน่วนนี่มีเรื่องยุ่ง ๆ เยอะเลยสินะเนี่ย”

เป็นไปตามที่หนวนหน่วนคาดไว้ เมื่อเจ้าลูกชายคนเล็กเห็นว่าพ่อแม่ไม่ได้พาน้องสาวกลับมาด้วยก็เกิดเหตุการณ์ระเบิดลงทันที เด็กชายตัวสั่นด้วยความโกรธ

กู้อันไม่ยอมพูดอะไรตอนที่รับวิดีโอคอล เอาแต่มองน้องสาวด้วยสายตาไม่พอใจมาก ๆ

หนวนหน่วนคิดในใจ ‘ฮือ… ผิดไปแล้วค่ะ’

[พี่เล็กขา]

เสียงเรียกที่ใช้หวานยิ่งกว่าในเวลาปกติมาก แต่กู้อันก็ยังโกรธอยู่

“ไหนบอกว่าจะรีบกลับมาไง! ตอนนี้คุณพ่อกับคุณแม่ก็กลับมาแล้ว ทำไมไม่กลับมาด้วยล่ะ มัวทำอะไรอยู่ที่นั่น มีลูกพี่ลูกน้องแล้วลืมพี่ชายไปแล้วสินะ คิดว่าพี่อยากเจอเธอเหรอ ไม่เลยสักนิด”

ถ้าเขาไม่ได้ตาแดง ๆ เหมือนกำลังจะร้องไห้ หนวนหน่วนก็อาจจะเชื่อว่าพี่เล็กไม่อยากเจอเธอแล้ว

[พี่เล็ก หนูขอโทษค่ะ]

พอเห็นว่าพี่ชายกำลังจะร้องไห้ก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที

“ทำไมพี่เล็กไม่มาที่นี่ด้วยล่ะคะ พี่สามกับพี่สี่ก็อยู่ที่นี่ด้วย ลูกพี่ลูกน้องคนรองก็อยู่ที่นี่”

ดวงตาของกู้อันสว่างวาบขึ้นมาชั่วขณะ ตามมาด้วยเสียงตะโกนอันดัง

“กู้หมิงหลี่ เขาไปที่นั่นตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพี่ถึงไม่พาฉันไปด้วย!”

ไม่ยุติธรรมเลย!

ไม่ง่ายเลยกับการพยายามทำให้กู้อันที่กำลังหัวร้อนใจเย็นลง หนวนหน่วนจึงสัญญาว่าพรุ่งนี้จะไปรับที่สนามบิน จากนั้นก็พยายามพูดเอาใจเขาอีกพักใหญ่

หลังจากวางสายจากพี่เล็ก เธอก็โทรไปหาพี่ใหญ่อีกที

หนวนหน่วน “…”

การมีพี่น้องเยอะ ๆ ก็เป็นเรื่องที่ยากจะรับมือเหมือนกันนะเนี่ย QAQ

“พี่ใหญ่ขา”

พี่ชายในวิดีโอคอลขมวดคิ้วอยู่ หนวนหน่วนเรียกพี่ชายออกมาเบา ๆ แล้วมองเขาด้วยดวงตากลม ๆ น่ารัก

[อยู่กับกู้หมิงอวี๋ต่อเหรอ]

เสียงของกู้หนานยังเย็นชาเช่นเคย แต่วันนี้ฟังดูเย็นเยียบกว่าปกติ แถมยังแฝงด้วยความไม่ค่อยพอใจนิดหน่อย

ถึงสีหน้าจะไม่ได้แสดงอาการอะไรเลย แต่หนวนหน่วนสัมผัสได้

หนวนหน่วน ‘ลองอ้อนพี่ใหญ่ต่ออีกหน่อยดีกว่า’

มือเล็ก ๆ สองข้างยกขึ้นประคองแก้มอูมของตัวเองแล้วดันเข้าหากันจนปากยู่

“หนวนหน่วนอยู่กับพี่สาม แต่ก็คิดถึงพี่ใหญ่มากเลยนะคะ”

กู้หนาน [คิดถึงแล้วทำไมไม่กลับ]

หนวนหน่วนมองไปที่จออย่างออดอ้อนแล้วทำเสียงหงุงหงิง

“เดี๋ยว…เดี๋ยวหนวนหน่วนจะกลับไปหาพี่ใหญ่นะคะ จะเอาของกินไปให้พี่ใหญ่ในห้องทำงาน แล้วก็จะได้อยู่กับพี่ใหญ่นาน ๆ เลยน้า พี่สามบอกว่าพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วค่ะ”