ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 39 พี่ชายคนโต

บทที่ 39 พี่ชายคนโต

กู้หลินโม่ก้มลงบีบจมูกน้อยของลูกสาวอย่างเบามือ “ซื้อกระดุมข้อมือให้พ่อเม็ดหนึ่งก็แล้วกัน”

เขาจะเอาไว้ใส่ในโอกาสที่พิเศษที่สุด!

“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อพาหนวนหน่วนไปนะคะ” หนวนหน่วนจูงมือคุณพ่อแล้วเดินตามเข้าไปในร้านหรูอีกร้านหนึ่ง

ในที่สุดหนวนหน่วนก็ได้ซื้อกระดุมข้อมือให้พ่อของตน มันเป็นไพลินสีเข้ม มองแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นและหรูหราในเวลาเดียวกัน ไพลินเม็ดนี้เข้ากับลักษณะนิสัยของคุณพ่อได้ดีมาก

ด้วยคำแนะนำจากคุณพ่อ หนวนหน่วนจึงซื้อดอกไม้กลับไปให้ผู้เป็นแม่ด้วย ซึ่งก็คือช่อดอกคาร์เนชั่นที่ถูกจัดแต่งอย่างหรูหรา ส่วนของขวัญสำหรับพี่คนเล็กและพี่สี่นั้น เธอเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง เป็นพวงกุญแจแมวสีดำและฟิกเกอร์ตัวน้อยของอนิเมะเรื่องหนึ่ง

คุณพ่อบอกว่ามันดูน่ารักเหมือนหนวนหน่วน!

หลังจากซื้อของขวัญให้คนในครอบครัวแล้ว หนวนหน่วนก็จูงมือคุณพ่อแล้วเดินจากไปอย่างมีความสุข

เครื่องบินแลนด์ดิ้งตอนเก้าโมงเช้า กว่าหนวนหน่วนกับคุณพ่อจะมาถึงสนามบินก็เป็นเวลาแปดโมงสี่สิบแล้ว

ผ่านไปยี่สิบนาที กู้หลินโม่จึงหยิบโทรศัพท์โทรหาลูกชายของตน แต่กลับไม่สามารถติดต่อได้ อาจเป็นเพราะเครื่องบินยังมาไม่ถึงตามเวลาที่กำหนด

“คุณพ่อ พี่ยังไม่มาเหรอคะ?”

หนวนหน่วนที่กำลังถือกล่องของขวัญอยู่ข้างผู้เป็นพ่อใช้ดวงตากลมโตมองมาอย่างใจจดใจจ่อ

กู้หลินโม่พูดปลอบโยน “บางทีเที่ยวบินอาจจะล่าช้า เป็นเรื่องปกติน่ะ”

สายตาของหนวนหน่วนเป็นประกาย “คุณพ่อเคยขึ้นเครื่องบินไหมคะ แล้วตอนอยู่ข้างบนนั้นน่ากลัวไหม?”

หนวนหน่วนเคยเห็นเพียงเครื่องบินที่บินผ่านบนท้องฟ้าตอนที่เธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านเสี่ยวซี แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มองเห็นชัดเจน เธอจึงจินตนาการถึงตอนที่ได้นั่งอยู่บนเครื่องบินไม่ค่อยออกสักเท่าไหร่

กู้หลินโม่ยื่นแขนออกไปโอบกอดลูกสาวตัวน้อยของตน เด็กหญิงตัวเล็กจึงเอนพิงผู้เป็นพ่อที่กำลังลูบหัวของเธอด้วยความรัก

ลูกสาวเขาน่ารักราวกับสัตว์ตัวน้อยเสียจริง

“ครอบครัวเรามีเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว สักวันเดี๋ยวพ่อจะลองพาหนวนหน่วนขึ้นเครื่อง โอเคไหม”

แววตาของหนวนหน่วนเป็นประกายขึ้นมาในทันที คนตัวเล็กยิ้ม ยกดวงตาโค้งเป็นเสี้ยวกลมน่ารัก ก่อนที่จะเอ่ยกลับไปว่าโอเค

“คุณพ่อ หนวนหน่วนอยากเข้าห้องน้ำค่ะ”

เมื่อรอมาสักพักแล้วยังไม่เจอพี่ชาย หนวนหน่วนก็อยากไปเข้าห้องน้ำ

“เดี๋ยวพ่อพาไป หนูเข้าไปเองได้ไหม?”

คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างเชื่อฟังเพื่อแสดงว่าเธอสามารถทำได้ กู้หลินโม่จึงพาเธอไปห้องน้ำแล้วปล่อยให้หนวนหน่วนเดินเข้าไปเพียงลำพัง

คุณแม่เคยสอนให้เข้าห้องน้ำข้างนอกมาก่อน เธอจึงเข้าห้องน้ำเองได้

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ หนวนหน่วนก็ค่อย ๆ เดินออกมาแล้วหยุดอยู่ตรงอ่างล้างมือ

อ่างล้างมือสูงเกินไปสำหรับเธอ

ไม่เป็นมิตรกับคนตัวเล็กเลย QAQ

หนวนหน่วนยืนเขย่งปลายเท้า หวังจะล้างมือแต่กลับเอื้อมไม่ถึงสักที ระหว่างใบหน้าเด็กน้อยเริ่มแดงก่ำด้วยความอับอาย ฝ่ามือใหญ่คู่หนึ่งก็อุ้มเธอขึ้น

ทันใดนั้น ตัวของเธอก็ลอยอยู่ในอากาศ กลิ่นสนจากคนที่อยู่ข้างหลังเป็นกลิ่นที่ไม่คุ้นเคยสำหรับหนวนหน่วนเลยสักนิด เด็กหญิงตัวเล็กรู้สึกหวาดกลัวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เธอพยายามบิดตัวไปมองคนที่อุ้มตนอยู่

แต่เนื่องจากเขาสูงมาก หนวนหน่วนจึงมองเห็นได้เฉพาะคางของผู้ชายที่อุ้มเธอเอาไว้เท่านั้น

“ไม่ล้างมือหรือไง?”

เสียงที่เย็นชาไร้ซึ่งความอบอุ่นดังมาจากด้านหลัง ถึงจะเย็นชา แต่กลับทุ้มลึกและน่าฟังอย่างคาดไม่ถึง

หนวนหน่วนกะพริบตาแล้วรีบล้างมือทันที

“ข… ขอบคุณค่ะพี่ชาย วางหนวนหน่วนลงได้แล้วค่ะ”

เสียงของเด็กหญิงตัวเล็กช่างนุ่มนวลและแหลมเล็กเหมือนเสียงแมว สร้างความเพลิดเพลินในการฟังเป็นอย่างมาก

คนที่อยู่ข้างหลังปล่อยหนวนหน่วนลงอย่างช้า ๆ ก่อนที่เธอจะเดินจากไป เขาก็ย่อตัวลง ใช้นิ้วเรียวยาวหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเทาเข้มออกจากกระเป๋าเสื้อสูท จากนั้นก็เช็ดมือของเด็กน้อยอย่างระมัดระวัง

ในตอนนี้ หนวนหน่วนสามารถมองเห็นหน้าตาของคนคน นั้นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาช่างเย็นชา เครื่องหน้าคมชัด ดวงตาลึกราวกับบ่อน้ำโบราณ กลิ่นอายที่แผ่ออกมาเย็นยะเยือกเหมือนกับหิมะในฤดูหนาวที่โหมกระหน่ำลงมาจนผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้

แต่เดี๋ยว… หน้าคุ้น ๆ นะ!

หนวนหน่วนจ้องมองใบหน้านั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกจนคิ้วยับยุ่ง

เลขาและบอดี้การ์ดด้านหลังต่างพากันมองการกระทำของเขาอย่างตกตะลึงและงุนงง

เจ้านายของพวกเขาอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นเพื่อให้เธอล้างมือ!

อุ้มเธอให้ล้างมือไม่เท่าไหร่ แต่เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือให้ด้วย!

นี่พวกเขากลับประเทศใช่ไหม? ไม่ใช่กลับดินแดนแห่งความฝันหรอกนะ

“พี่?”

เสียงแผ่วเบาจากเด็กน้อยตรงหน้าดังขึ้น เหล่าคนที่อยู่ในภวังค์จึงได้สติกลับมา กระนั้นสีหน้าทุกคนก็ยังงุนงงอยู่

เด็กน้อยคนนี้ช่างกล้า ไม่กลัวเจ้านายของพวกเขาไม่พอ แต่ยังเรียกว่าพี่อีกต่างหาก!

“อืม”

เสียงทุ้มที่ผสานความเย็นชาดังขึ้น

นายน้อยของพวกเขาพูดแล้ว!!!

กู้หนานเช็ดมือให้เด็กหญิงตัวเล็กทีละนิ้ว เมื่อปลายนิ้วของเขาเลื่อนไปสัมผัสกับรอยแผลบนฝ่ามือหนวนหน่วน ความหนาวเหน็บเสียดกระดูกก็วาบผ่านดวงตาสีเพลิงของเขาแทบจะทันที แม้ว่าเลขารวมถึงลูกน้องของเขาจะอยู่ห่างออกไปถึงสามเมตร พวกเขาก็รู้สึกถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาชัดเจน

แต่นายน้อยกลับมอบความอ่อนโยนให้กับเด็กน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“นึกออกหรือยัง?”

กู้หนานสัมผัสหลังคอของเด็กน้อย อุณหภูมิเย็นยะเยือกที่ส่งผ่านปลายนิ้วไปยังหลังคอทำเอาหนวนหน่วนต้องหดคอกลับเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำขลับจ้องมองชายหนุ่มรูปร่างสูงใบหน้าสง่าตรงหน้าแน่นิ่ง

เด็กน้อยคลี่ยิ้มอย่างเขินอาย ดวงตากลมโตสวยยกหยี แก้มเผยลักยิ้มที่ดูเหมือนลูกแพรน้อยออกมา มันขับความน่ารักออกมาเต็มเปี่ยม

“นึกออกแล้ว พี่ใหญ่ของหนวนหน่วน”

น้ำเสียงหวานหยาดเยิ้มดังขึ้นอย่างเริงร่า เธอรวบรวมความกล้า คว้านิ้วมือของกู้หนานมาจับไว้

นิ้วมือของกู้หนานที่โดนหนวนหน่วนจับกุมไว้เอนไปตามแรง ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่ามือของเจ้าตัวเล็กช่างอบอุ่นเหลือเกิน

กู้หนานหลบตาหนวนหน่วนมาจ้องมองมือเล็ก ๆ ที่แสนจะนุ่มนิ่ม สัมผัสครั้งแรกก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าบอบบางเหลือเกิน เขาไม่กล้าที่จะออกแรงมากนัก เกรงว่าตนจะไม่ทันระวังแล้วทำให้ตุ๊กตาตัวน้อยบอบช้ำ

หนวนหน่วนใช้ดวงตากลมโตช้อนมองชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“พี่ใหญ่”

“อืม”

เมื่อได้ฟังคำตอบ หนวนหน่วนก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที ริมฝีปากสีชมพูจาง ๆ ยกยิ้มขึ้น ประกายในดวงตาก็เช่นกัน มันสว่างไสวขึ้นราวกับแสงอาทิตย์เจิดจ้า หลอมละลายน้ำแข็งในใจของผู้ที่มองอยู่ไปเสียสิ้น

เด็กน้อยของเขาโตขึ้นมากแล้ว

“พี่ใหญ่คะ คุณพ่อรออยู่ข้างนอกค่ะ”

“อืม”

กู้หนานส่งเสียงออกมาเพียงเล็กน้อยราวกับกลัวทองคำจะหลุดร่วงออกจากปาก

เขาอุ้มคนตัวเล็กไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง คิดในใจคิดว่าน้องสาวคนนี้ช่างตัวเบาเหลือเกิน

ชายหนุ่มอารมณ์เยือกเย็นตวัดคิ้วไขว้ ครุ่นคิดถึงเรื่องการเลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยในอนาคตข้างหน้าว่าจะทำอย่างไรใดบ้าง

การเห็นชายใบหน้าไร้อารมณ์สีหน้าเข้มงวดอุ้มเด็กหญิงบอบบางน่ารักราวกับตุ๊กตาบีเจดี*[1] ไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่งนั้นช่างให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างมาก

ลูกน้องของกู้หนานต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง พวกเขาไม่เคยจินตนาการถึงภาพเจ้านายจะอุ้มเด็กมาก่อน แต่ว่าวันนี้ได้เห็นด้วยตาตัวเองแล้ว

เมื่อร่างสูงผู้ไม่แยแสต่อสิ่งใดเดินจากไปพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กในอ้อมแขน เลขาและคนอื่น ๆ ต่างรีบเดินตามไปพลางพยายามปรับสีหน้าให้สงบ แม้ว่าในใจจะว้าวุ่นจนไม่สามารถนิ่งลงได้ก็ตาม

[1] BJD บีเจดี หรือตุ๊กตาข้อต่อ เป็นตุ๊กตาที่นิยมผลิตในประเทศจีน เกาหลี ญี่ปุ่น ข้อต่อสามารถขยับได้เสมือนคน มีใบหน้าเป็นเอกลักษณ์ ส่วนมากจะปั้นหน้าสวยหวานคมชัด