ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 268 โอทิสมาจากที่ไหน

บทที่ 268 โอทิสมาจากที่ไหน

เมื่อแกล้งกู้หลินโม่ได้สำเร็จ กู้หนานและคนอื่น ๆ ต่างพาแยกย้ายราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่กู้อันกลับรู้สึกไม่พอใจ เขาปรายสายตาคมกริบดุจมีดจ้องมองไปทางพวกพี่ชายของตัวเอง

“พี่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของผมจริงหรือเปล่าเนี่ย? ขุดหลุมฝังน้องตัวเองแบบนี้ได้ยังไง?”

เขาโกรธแล้ว!

ความฝันของเขาคือการเป็นแฮกเกอร์อันดับหนึ่งของโลก คิดดูสิว่ามันเจ๋งมากแค่ไหน เทียบกับการต้องมาดูแลกิจการของครอบครัวอันน่าเหนื่อยใจนี้

กู้เป่ยยกยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง พวกพี่คาดหวังเรื่องนี้กับนายมากเลยนะ สู้ ๆ นะไอ้น้องชาย”

กู้อัน : ขอบใจ แต่ผมไม่ต้องการให้มาคาดหวัง

เทียบกับบรรดาคนที่ร่ำรวยที่สุดในโลก ตระกูลกู้ถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่ใหญ่มาก

แต่ดูทายาทแต่ละคนสิ เมื่อหัวหน้าครอบครัวหวังจะวางมือเกษียณกลับไม่มีใครอยากจะสืบทอดธุรกิจของครอบครัวเลยแม้แต่น้อย แถมยังขุดหลุมฝังพวกพี่น้องด้วยกันอีกต่างหาก ต่างคนต่างพยายามยัดเยียดให้อีกฝ่ายอย่างเต็มที่

หากคนนอกรู้เข้าคงมีหวังตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นแน่

ร่ำรวยและเต็มไปด้วยอำนาจบารมี คำพูดนี้ไม่ใช่แค่คำพูดพล่อย ๆ หรอกนะ

ครอบครัวที่มีมรดกใหญ่โต ส่วนใหญ่ต่างต่อสู้แย่งชิงกันภายในตระกูลทั้งนั้น

เคยมีทั้งเรื่องขัดแย้งกันระหว่างบุตรนอกสมรสกับบุตรที่ชอบด้วยกฎหมาย เรื่องราวระหว่างพี่น้องสายเลือดเดียวกัน หรือแม้แต่ระหว่างอากับหลานชาย และในกรณีอื่น ๆ อีกมากมาย

หากรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาปรารถนาแย่งชิงไปไว้ครอบครองนั้น เมื่ออยู่ในมือของตระกูลกู้กลับถูกบ่ายเบี่ยงไปมาราวกับเตะลูกฟุตบอล พวกเขาคงอยากเกิดใหม่มาเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวนี้แน่นอน

เป็นความจริงที่ว่าตระกูลกู้ใสสะอาดมาก ทุกคนต่างพึ่งพาตัวเองได้ อีกทั้งสามีภรรยาก็รักใคร่กันดี นอกจากนี้สภาพแวดล้อมในครอบครัวเองก็มีส่วนในการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องด้วย พวกเขาทุกคนล้วนมีความสามารถที่ตนเองถนัดกันอยู่แล้ว และนั่นเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถแย่งชิงไปได้

…

ไคน์ให้ความสะดวกสบายกับกู้หนานและคนอื่น ๆ อย่างเต็มที่ นอกจากนี้เขายังจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อฉลองอีกด้วย

“แด่พี่น้องทุกคน วันนี้ทำได้ดีมาก รินวอดก้า!”

ไคน์นำวอดก้าออกมาด้วยความแน่วแน่

พวกพี่น้องตระกูลกู้ต่างมองไปที่เขาแล้วนิ่งอยู่ประมาณสองวินาที

กู้หนานหันมอง “ฉันต้องพาหนวนหน่วนไปเข้านอนแล้ว”

กู้เป่ยยกยิ้มพลางโบกมือ “ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ดื่มน่ะ”

กู้หมิงอวี๋สะบัดผมยาว ๆ ของตน “ฉันจะต้องเข้านอนแล้ว เฮ้อ นอนดึกแล้วยังจะกินเหล้าอีก ไม่กลัวไตวายกันหรือยังไงนะ”

กู้หมิงหลี่ “พูดอะไรกัน? ผมไม่เข้าใจ”

ไป๋โม่ซูถือมีดผ่าตัดพลางปรายตามองไปที่ไคน์ด้วยสายตาเย็นชา “คุณชวนผมดื่มเหล้าเหรอ?”

ไป๋โม่ฮัวที่นั่งงับขนมปังแถวใหญ่ตกใจจนต้องยกมือขึ้นปิดปาก

“ผมกินอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก!”

วอดก้ารสแรงมาก กระพุ้งแก้มของเขาเจ็บแสบแน่

กู้อัน “ผมอยากนอนกับน้องสาว”

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที ทุกคนก็ต่างเดินออกไปกันหมด

แล้ววอดก้าล่ะ?

เพี้ยนหรือเปล่า? ดึกดื่นขนาดนี้ใครมันจะมาดื่มด้วย?

ไคน์และอีวาน “…”

อีวานตบลงบนบ่าของเขา “นายก็อย่าเคืองไปเลย ดึกแล้วไปนอนกันเถอะ ฉันเองก็ง่วงแล้ว”

ไคน์ “พวกนั้นพูดจริงเหรอ? บนโลกยังมีคนอ่อนแอแบบนี้อยู่อีกเหรอ!”

ไคน์ตกใจ ไม่ค่อยเข้าใจนัก ทุกคนรอบตัวของเขาล้วนดื่มกันได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะในประเทศของเขานั้น ทุกคนต่างดื่มวอดก้าประหนึ่งว่าเป็นน้ำเปล่า

อีวาน “…นายต้องเข้าใจว่าแต่ละประเทศมันไม่เหมือนกัน”

“แล้วหมอไป๋นี่อยากจะฆ่าฉันเหรอนั่น? นี่มันอะไรกันวะเนี่ย! ฉันตั้งใจมากเลยนะ!!”

อีวานนิ่งเงียบไป “อาจเป็นเพราะนายติดหนี้ก้อนโตยังไงล่ะ”

ไม่ใช่แค่ไป๋โม่ซูเท่านั้นที่อยากจะฆ่านาย ตอนนี้ฉันก็เริ่มอยากจะฆ่านายแล้วเหมือนกัน

ในที่สุดไคน์ก็นั่งกอดตัวเองด้วยความเสียใจก่อนจะเริ่มเมามายแล้วเข้านอนไปในที่สุด

ยามรุ่งสางภายใต้ผ้านวมอันแสนอบอุ่น หนวนหน่วนตื่นนอนขึ้นตรงเวลา เมื่อลืมตาขึ้นก็ได้พบกับใบหน้าอันหล่อเหลาของพี่ใหญ่

แม้ว่ากู้หนานจะหลับอยู่ แต่ออร่าความเย็นชาก็ยังปกคลุมไปทั่ว

เป็นพี่ใหญ่ไม่ผิดแน่!

หนวนหน่วนงุนงงอยู่สักครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ได้สติ หลังจากนั้นเธอก็ส่งเสียงร้องงัวเงียเหมือนเจ้าหมูตัวน้อย ก่อนจะซุกอยู่ในอ้อมแขนของพี่ใหญ่

ในตอนนั้นเองกู้หนานก็ลืมตาตื่นขึ้น

เขาปรายตามองแล้ววางมือลงบนศีรษะของเด็กหญิง

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“ค่ะ พี่คะ ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหนกันเหรอคะ?”

หลังจากตื่นขึ้น น้ำเสียงของเด็กหญิงฟังดูอู้อี้ราวกับเสียงของเด็กทารก ไม่ก็เหมือนเจ้าแมวเหมียวสีน้ำนมนุ่มนิ่มตัวน้อย

กู้หนานพาน้องสาวลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“อยู่บ้านไคน์”

เมื่อหนวนหน่วนนึกอะไรบางอย่างออก แววตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“พวกโอทิสกลับมาหรือยังคะ?”

กู้หนาน “ไม่รู้สิ หลังกินข้าวเสร็จก็ไปดูเอาเอง”

“โอเคค่ะ”

ลักยิ้มของเด็กหญิงน่ารักเหมือนเธอไม่มีผิด หลังจากกอดพี่ใหญ่จนใบหน้าทั้งสองแนบชิดติดกันแล้ว หนวนหน่วนก็เดินตามเขาออกไปนอกห้องนอนอย่างเชื่อฟัง

คฤหาสน์ของไคน์ดูหรูหรามาก ประดับไปด้วยของมีค่าตั้งอยู่แทบทุกที่

เมื่อเดินตามพี่ชายลงไปข้างล่างแล้ว ก็พบว่าไคน์ผู้เป็นเจ้าของบ้านยังไม่ตื่นเลย แต่ถึงอย่างนั้นพวกแม่บ้านก็ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ต้อนรับแขกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลยนะคะ”

หนวนหน่วนเอ่ยขอบคุณพวกแม่บ้านเป็นภาษารัสเซีย

“ว้าว นางฟ้าตัวน้อยน่ารักจัง”

หญิงสาวแสนสวยผมบลอนด์ในชุดสีขาวดำตามเครื่องแบบของแม่บ้านหัวเราะขึ้นอย่างมีความสุข

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาจึงจะไปที่อุทยานอีกครั้ง ทว่าไคน์กลับดูลุกลี้ลุกลนกว่ามากเมื่อเทียบกับหนวนหน่วนแล้ว

แน่นอนว่าสุดท้ายแล้วก็ต้องพาเด็กหญิงไปด้วย เพราะหากไม่มีเธอเจ้าเสือขาวก็คงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้อาณาเขตของมัน

ไม่นานนักทั้งกลุ่มคณะก็มาถึงอุทยานอีกครั้ง

“ไคน์ คุณรู้หรือเปล่าว่าเจ้าเสือโอทิสมันถูกล่าจากที่ไหน?”

ไคน์รู้สึกสงสัย “ทำไมคุณถึงอยากรู้เรื่องนั้นล่ะ?”

ไป๋โม่ซูกระตุกยกมุมปาก “มันดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่พวกเราพูดน่ะ”

อันที่จริงแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือท่าทางการแสดงออกของโอทิสที่ตอบกลับมาต่างหาก มันเหมือนชาวตะวันออกเฉียงเหนือมาก

ไคน์เอ่ยขึ้น “เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน โอทิสมาหาฉันเอง แล้วคนพวกนั้นก็เหมือนจะรู้อิทธิพลของครอบครัวฉันดีด้วย เลยไม่กล้ามารุกล้ำตอแย แต่เรื่องที่ฉันรู้ก็มีเท่านี้แหละ”

“คนพวกนั้นไม่ได้บอกว่าได้โอทิสมาจากไหน แต่มีพวกมันหลายคนเคราะห์ร้ายโดนโอทิสฆ่าไปก็เยอะอยู่ มันฉลาดและแข็งแกร่งมากจริง ๆ สามารถเปิดกรงหลบหนีออกมาได้ทั้งที่บาดเจ็บหนักขนาดนั้นน่ะ”

แววตาของไคน์เต็มไปด้วยความชื่นชมเจ้าโอทิส

หลังจากพูดจบเขาก็นึกขึ้นได้ “คุณบอกว่าโอทิสฟังพวกคุณเข้าใจอย่างนั้นเหรอ? หรือมันจะถูกล่าแล้วพามาจากจงโจว? ถึงว่า เวลาฉันพูดภาษารัสเซียแล้วมันดูไม่สนใจฉันเลย โอ้! หลังจากนี้คงต้องรีบตั้งใจเรียนภาษาของพวกคุณแล้ว แต่ฉันว่าภาษาจีนยากไปหน่อยนะ”

เหลียงฉือเอนหลังพิงพนักแล้วพูดอย่างเรียบง่าย “ลองค้นดูเดี๋ยวก็รู้”

หลังจากนั้นเขาก็หยิบคอมพิวเตอร์ออกมา กู้อันเองก็โน้มตัวเข้าไปมองดูอย่างตั้งใจ

ไม่กี่นาทีต่อมา….

“เจอแล้ว ดูสิ พวกนายว่านี่มันเหมือนโอทิสไหม?”

มันคือรูปถ่ายที่เห็นใบหน้าเพียงบางส่วนของเจ้าเสือขาวที่กำลังซ่อนตัวอยู่ในป่า แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือดวงตาสีทองอร่ามของมันซึ่งเหมือนกันกับของโอทิสราวกับถอดแบบออกมา

“โอทิส!” หนวนหน่วนยืนยันได้เพียงแค่มองดูรูปภาพเท่านั้น

ไคน์เองก็โน้มตัวเข้าไปมองดูแล้วเอ่ยชื่นชมอย่างเกินจริงว่า “มันสวยมากเลย ดูแววตาของมันสิ พร้อมจะออกล่าทุกเมื่อเลย สายตาของมันดูมั่นใจและเฉียบคมมาก ฉันกล้าพูดเลยว่าไม่มีสัตว์ตัวอื่นกล้าหือกับมันแน่นอน!”

เหลียงฉือพยายามค้นหาทั่วอินเทอร์เน็ต แต่สุดท้ายก็เจอเพียงแค่ไม่กี่ภาพเท่านั้น นอกจากนี้ยังไม่มีภาพไหนที่ถ่ายได้เห็นทั้งตัวอย่างชัดเจนด้วย

“นี่เป็นรูปภาพที่ฉันค้นเจอบนอินเทอร์เน็ต มันเป็นของศูนย์อนุรักษ์ภูเขาจ่างไป๋ อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาถ่ายภาพของโอทิสแต่ละครั้งได้ค่อนข้างยาก มันเลยมีแค่ไม่กี่ภาพ นอกจากนี้โอทิสก็หายไปได้หนึ่งปีแล้วด้วย”

“คนในศูนย์อนุรักษ์ต่างตามหามันทั้งนั้น แต่เพราะตามร่องรอยที่อยู่ของมันได้ยากมาก พวกเขาก็เลยไม่แน่ใจว่าโอทิสหายไปที่อื่นหรือมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับมันกันแน่”