ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 253 เล่านิทานให้หนวนหน่วนฟังได้ไหม

บทที่ 253 เล่านิทานให้หนวนหน่วนฟังได้ไหม

ริคก้มหัวลงเล็กน้อย จมูกได้กลิ่นหอมของเด็กหญิงตัวน้อย

ขนหมาป่าเปียกชุ่มรอบปากของมันยุ่งเหยิงเล็กน้อย ยังมีอาการคันจมูกอีกด้วย

จากนั้นริคก็จามอย่างรุนแรง ผมหน้าม้าของหนวนหน่วนเลยถูกพัดจนเป๋

เธอกะพริบตาปริบ ๆ หยิบผ้าขนหนูออกมาลูบเส้นขนของริค จากนั้นก็หยิบหวีอันเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

ทุกคน “…”

เตรียมตัวมาอย่างรอบคอบเลยเหรอ?

เมื่อเห็นหนวนหน่วนปฏิบัติต่อหมาป่าหิมะเหมือนเป็นตุ๊กตา พวกเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรแสดงออกอย่างไร

เด็กหญิงตัวน้อยหวีขนที่มุมปากของริคอย่างระมัดระวัง จากนั้นชำเลืองมองริคกี้ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง

ในขณะนี้ริคกี้ก็จ้องมองเธออยู่เช่นกัน ดวงตาของทั้งสองจึงสบประสานกัน

หนวนหน่วนถือผ้าขนหนูไว้ในมือแล้วถามด้วยรอยยิ้มสดใส

“ริคกี้ อยากเช็ดขนไหม?”

หลังจากลังเลอยู่สองวินาที ริคกี้ที่นั่งตัวตรงก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นเดินไปหาเด็กหญิงตัวน้อยอย่างเย่อหยิ่ง

สีหน้าของไคน์ในตอนนี้มึนงงไปหมดแล้ว

เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งถือผ้าขนหนูไปหาริคกี้อย่างมีความสุขแล้วเช็ดปากให้มัน จากนั้นนั่งลงตรงกลางระหว่างหมาป่าทั้งสามตัวบนเก้าอี้เล็ก ประคองหัวและหางฟูของพวกมันแล้วเริ่มหวีอย่างตั้งใจและระมัดระวัง

ภาพหนวนหน่วนตัวน้อยนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างหมาป่าหิมะทั้งสามตัวพลางประคองหัวหมาป่าไว้ ดูน่าตื่นเต้นและให้ความสวยงามแปลกตาจริง ๆ

ไคน์หงุดหงิดเจ้าหมาป่าหิมะทั้งสาม เขาเป็นฝ่ายเลี้ยงมาจนโต แต่กลับถูกเด็กหญิงตัวน้อยกำราบอย่างรวดเร็ว ถึงจะคิดอย่างนั้น อีกใจหนึ่งก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปไว้อย่างตื่นเต้น

งดงามจริง ๆ!

“เสร็จแล้ว”

เสียงพึงพอใจของหนวนหน่วนพลันดังขึ้น เมื่อมองไปที่หมาป่าหิมะทั้งสามอีกครั้ง หัวของพวกมันก็ถูกถักเปียอย่างสวยงาม ไม่ใช่แค่บนหัวเท่านั้น แต่รวมไปถึงหางด้วย!

แต่ไม่ว่ามันจะสวยงามแค่ไหน เมื่อเป็นหมาป่าทั้งสาม… ก็ตลกมากอยู่ดี

“ฮ่า ๆ”

อีวานอดระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้

ศักดิ์ศรีแห่งราชาหมาป่าของริคและริคกี้ในเวลานี้ได้ลดน้อยลงไปมาก

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เล็งถ่ายภาพหมาป่าหิมะทั้งสามอย่างคลั่งไคล้

ไป๋โม่ซูเดินเข้าไปอุ้มหนวนหน่วนขึ้นมา บีบจมูกน้อยของเธอ บนศีรษะและร่างกายของเธอมีขนของหมาป่าหิมะติดอยู่เต็มไปหมด

“ไปสระผมอาบน้ำ เตรียมตัวนอนได้แล้ว”

หนวนหน่วนตอบรับอย่างเชื่อฟัง พลางโบกมือลาเหล่าหมาป่าหิมะ

หมาป่าหิมะทั้งสามมองเธอจากไป ก่อนจะยืดตัวอย่างเกียจคร้าน ทว่าก็ดูสง่างาม

“เฮ้ เด็ก ๆ พวกแกลืมพ่อแล้วเหรอ!”

ไคน์ออกมาแสดงตัวตนอีกครั้ง เขาเท้าเอวมองเหล่าหมาป่าหิมะที่ตนเลี้ยงมาจนโตด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเริ่มพูดเจื้อยแจ้วออกมาเป็นการสั่งสอน

“พวกแกอย่าใจแคบนัก ถึงน้องสาวของหมอไป๋จะสวยและน่าเอ็นดู แต่เธอก็ไม่ใช่ลูกของพวกแก ฉันต่างหากที่เป็นพ่อที่เลี้ยงพวกแกมาจนโต พวกแกไม่เคยดีกับฉันแบบนี้เลย…”

ไคน์พูดพึมพำต่อไปเป็นเวลานาน ใบหูของหมาป่าหิมะทั้งสามลู่ลง รอให้เขาพูดจนพอใจแล้วก็วิ่งแจ้นหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

ไคน์จิบน้ำแล้วตัดพ้อ “ริคกับพวกตัวอื่น ๆ เริ่มหมดความอดทนแล้ว เมื่อก่อนยังฟังฉันพูดจ้อได้อยู่เลย”

แม้จะตัดพ้อ แต่ใบหน้าก็ยังเปื้อนยิ้มอยู่

หนวนหน่วนอาบน้ำเสร็จก็สวมชุดนอนลายหนูแฮมสเตอร์แบบวันพีช เมื่อปิดหมวกก็กลายเป็นหนูแฮมสเตอร์ขาวตัวน้อย แก้มยุ้ย ๆ ดูนุ่มมือน่าบีบมาก

เท้าเปลือยเปล่าขาวนวลกระจุ๋มกระจิ๋มคู่หนึ่งยื่นออกมา ข้อเท้าและนิ้วเท้าเป็นสีชมพูสวยงาม

เธอเหยียบลงบนผ้านวมนุ่ม ๆ ให้เป็นหลุมลงไป

ไป๋โม่ซูก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนสีเทาอ่อน ในเวลานี้ได้ถือไดร์เป่าผมไว้ในมือพลางเป่าผมให้เด็กน้อย

หนวนหน่วนนั่งอยู่บนเตียงอย่างน่าเอ็นดู กวัดแกว่งเท้าเป็นครั้งคราว ศีรษะเหวี่ยงไปตามแรงนิ้วมือของพี่ชาย อยู่ในโอวาทเหมือนตุ๊กตาตัวหนึ่ง

“เสร็จแล้ว นอนเถอะ”

หนวนหน่วนขยับบั้นท้ายน้อย ๆ ขึ้น หางของชุดนอนหนูแฮมสเตอร์แลดูเหมือนลูกบอลเล็ก ๆ

“ผมของพี่ยังไม่แห้งเลย”

เธอลุกขึ้นยืน โน้มตัวแนบหัวไหล่ของลูกพี่ลูกน้องคนโตแล้วเอานิ้วลูบผมดำสั้นของเขา

“หนวนหน่วนช่วยเป่าผมให้พี่ดีไหม?”

เด็กหญิงตัวน้อยมองดูชายหนุ่มผู้เย็นชาและสะอาดสะอ้านราวกับหิมะตาปริบ ๆ

ไป๋โม่ซูตอบรับเบา ๆ แล้วนั่งไขว่ห้าง ดูสง่างามมีเกียรติ

หนวนหน่วนยืนอยู่บนเตียง ถือไดร์เป่าผมเริ่มเป่าให้เขา

หลังจากเป่าผมให้ญาติผู้พี่จนแห้งแล้ว เด็กหญิงตัวน้อยก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“เสร็จแล้วค่ะ!”

ไป๋โม่ซูเอานิ้วสางผมของตัวเองง่าย ๆ แล้วลุกขึ้นยืน เอาไดร์เป่าผมและผ้าขนหนูไปเก็บ

“นอนเถอะ”

“โอเคค่ะ”

หนวนหน่วนตอบเสียงเบา ลอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ก่อนจะตบตรงข้างตำแหน่งของตัวเธอเบา ๆ

“พี่ชายรีบมานอนเถอะ”

เมื่อไป๋โม่ซูเข้ามานอน หนวนหน่วนก็สอดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันที

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่โม่ซู”

หนวนหน่วนวางศีรษะลงบนหัวไหล่ของลูกพี่ลูกน้องคนโต เธอหาว ก่อนจะเอ่ยราตรีสวัสดิ์พร้อมกับหลับตาลง

ไม่กี่นาทีต่อมา ขนตางอนของเธอสั่นระริก แง้มเปลือกตาขึ้นอย่างเงียบ ๆ

ไม่นานดวงตาทั้งสองของเธอก็เปิดขึ้น แจ่มใสอย่างเห็นได้ชัดว่ายังไม่มีสัญญาณว่าจะนอน

นิ้วมือที่เห็นข้อต่อชัดเจนบีบใบหูของเธอ อาจเป็นเพราะถือมีดผ่าตัดอยู่ตลอด ปลายนิ้วของไป๋โม่ซูจึงค่อนข้างด้าน แต่ก็ยังเรียบเนียน ชายหนุ่มบีบติ่งหูเล็กของเด็กสาวตัวน้อยจนรู้สึกจั๊กจี้

หนวนหน่วนหดคอลงไป เสียงหัวเราะใสเหมือนกระดิ่งดังขึ้นมา

“พี่โม่ซู จั๊กจี้”

“นอนไม่หลับเหรอ?”

เสียงของไป๋โม่ซูก็เหมือนกับตัวเขา เย็นชาราวกับหิมะ แต่ไพเราะมาก

เด็กหญิงตัวน้อยเอาศีรษะดันหัวไหล่ของเขา เสียงแผ่วเบาอู้อี้ดังออกมาจากผ้าห่ม

“วันนี้หนวนหน่วนได้รู้จักกับเพื่อนสี่ห้าคน เคธี ไอริส ริค ริคกี้ และยังมีแอนนี่ด้วย พวกมันสวยมากเลย…”

สาวน้อยเล่าประสบการณ์ในวันนี้และความในใจด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แม้ว่าญาติผู้พี่ของเธอ จะคอยเธออยู่ตลอดเวลาและรู้ว่าวันนี้เธอทำอะไรไปบ้าง แต่เธอก็อดเล่าให้ฟังไม่ได้

“พี่โม่ซู หนูนอนไม่ค่อยหลับ ยังคิดถึงพวกไอริสอยู่เลย”

เธอพูดพลางเงยหน้าขึ้น ใช้มือเล็กลูบหัวไหล่ของเขาเบา ๆ ก่อนจะจับเสื้อนอนตรงหน้าอกของเขาไว้

“พี่โม่ซู เล่านิทานให้หนวนหน่วนฟังหน่อยได้ไหมคะ”

เธออ้อนวอนเสียงเล็กเสียงน้อย แววตาดูน่าสงสารมาก

ไป๋โม่ซูบีบจมูกเล็ก ๆ ของเธอ “อืม”

เขาตอบตกลง คิดครู่หนึ่งแล้วเริ่มเล่าเรื่องราชาสิงโต

เขาเคยอ่านเรื่องนี้เวอร์ชันภาษาอังกฤษมาเพียงครั้งเดียว ตอนเด็กมาก ๆ แต่ตอนนี้ก็ยังพอจำเรื่องราวได้

เสียงของไป๋โม่ซูน่าฟังมาก แม้ว่าน้ำเสียงเวลาเล่านิทานจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ แต่แค่ฟังเสียงอย่างเดียวก็เพลิดเพลินแล้ว

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที เด็กน้อยในอ้อมกอดที่เพิ่งพูดว่าตัวเองนอนไม่หลับก็ส่งเสียงผ่านลมหายใจเข้าออกยาว ๆ ออกมาอย่างสม่ำเสมอ

มือทั้งสองกำหลวม ๆ วางลงบนหน้าอก กำลังหลับตาพริ้มนอนหลับฝันหวาน

ไป๋โม่ซู “…”

เล่านิทานมีผลเหมือนสะกดจิตเหรอ?

เขาอดหัวเราะในใจไม่ได้ ไม่นานรอยยิ้มก็ฉายชัดในดวงตา ชายหนุ่มโอบกอดหมอนนุ่มใบน้อยผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

วันถัดมาพวกเขาถูกปลุกด้วยเสียงร้องอย่างตกใจของไคน์

“บัดซบ! เมื่อคืนนี้มีอะไรบางอย่างที่แข็งแกร่งมากมาที่นี่”

ไคน์คอยปลอบประโลมหมาป่าหิมะทั้งสามที่กำลังกระวนกระวาย พลางอธิบายให้ทุกคนฟังด้วยสีหน้าจริงจัง

“ริคและเพื่อน ๆ สัมผัสได้ว่าสัตว์ใหญ่มาที่นี่เมื่อคืนนี้ มันเลยกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุข ดูรอยเท้าบนพื้นหิมะตรงนั้นสิ ใหญ่มาก ต้องเป็นสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งมากแน่ ๆ”

ไคน์ชี้ไปที่รอยเท้าบนหิมะรอบบ้านที่ยังไม่หายไป เขาวางเท้าตัวเองลงบนขอบเพื่อเปรียบเทียบ มันใหญ่กว่าสองเท่าเต็ม ๆ