คําเรียกร้องไม่คาดฝันจากเพื่อนผู้หญิง - ตอนที่ 2 (ครึ่งเเรก)

นับว่าเป็นเรื่องปกติของชีวิตม.ปลายปีหนึ่งของพวกผู้ชายโดยทั่วๆไป เพราะมันเป็นชีวิตที่ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรมากมาย มินาโตะ โทชิยะ คิดเช่นนั้น

ในวันก่อนหน้า วันสอบเข้าโรงเรียนเเห่งนี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด ความวิตกกังวล เเต่หลังจากที่ผมสอบผ่านฉลุยเเล้ว มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสอะไรขนาดนั้น ผมคิดเช่นนั้นต่อไปอีก

นี่ผมวิตกกังวลอะไรขนาดนั้นนะ?

มันเหมือนผมเป็นคนบ้าขึ้นมาเลย

มันเป็นความประทับใจเล็กๆที่ผมสอบผ่าน เเต่ในทางกลับกันถ้าผมสอบไม่ผ่านผมก็พร้อมที่จะลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

มันจะดูเกินไปไหมถ้าผมบอกว่าการสอบมันไม่ได้สําคัญอะไรขนาดนั้น?

เเต่สําหรับมินาโตะเเล้ว การสอบเข้าม.ปลายนั้นกลายเป็นเรื่องอดีตไปเเล้ว

เเต่ถ้าพูดถึงสิ่งที่มินาโตะชอบมันมาตลอดก็คงไม่พ้นสิ่งที่เรียกว่า เกม

เเละนอกจากนี้เขาก็ยังมีสิ่งที่เรียกว่า “เพื่อน” อยู่

เกมถึงจะไม่ได้เล่นก็ไม่ตาย เเละถ้าเสียเพื่อนไปคนสองคน มันไม่ยากที่สร้างความสัมพันธ์ใหม่อีกครั้ง

ถึงจะพูดอย่างงั้น เเต่ก็ใช่ว่าจะไม่สําคัญซะทีเดียวโดยเฉพาะเพื่อนที่ อยู่ระดับที่อาจเรียกได้ว่าจําเป็นต่อการใช้ชีวิต

“เพื่อน” สําหรับมินาโตะเเล้วมีอยู่สองประเภท

เพื่อนที่เล่นเกมด้วยกัน กับ เพื่อนที่ไม่เล่นเกมด้วยกัน

จนถึงม.ต้น เขามีเเค่เพื่อนสองประเภทนี้เท่านั้น

เเต่เมื่อผมขึ้นมาอยู่ม.ปลาย ก็มีเพื่อนประเภทใหม่เกิดขึ้นมา

.

[“มินาโตะคุง มาดูนี้สิ”]

[“ห๊ะ? นี่มัน..แพลตตินั่มดราก้อน!? เห้ย นี่เธอเติมไปเท่าไหร่กัน”]

[“ไม่เติมสักกะเเอะ กดครั้งเดียวฉันกลัวมันจะเกลือ ก็เลยกดกาชา 10 ครั้งต่อกันซะเลย”]

[“เอาจริงดิ…”]

.

วันหนึ่ง ที่ห้องเรียน

มินาโตะจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่หญิงสาวคนหนึ่งยื่นมาให้เขาดู

สิ่งที่เห็นบนหน้าจอนั้นก็คือเกมชื่อดังบนโลกออนไลน์อย่าง─ “มอนสเตอร์เฟรนด์”

เเละเรียกสั้นๆกันว่า “มอนโทโมะ” 

* (มอน มาจากคําว่า มอนสเตอร์, ส่วนโทโมะ (Tomo) มาจากคําว่า Tomodachi ที่เเปลว่า “เพื่อน” ในภาษาไทยหรือเเปลเป็นภาษาอังกฤษจะได้คําว่า Friend ซึ่งเมื่อทับศัพท์จะกลายเป็น “เฟรนด์”)

โดยในเกมนี้เป็นโลกเเนวเเฟนตาซี ผู้กล้าเอาชนะจอมมารได้เลยหนีไปใช้ชีวิตอยู่ในชนบทกับมอนสเตอร์จะเรียกว่าเเนวสโลว์ไลฟ์ก็ไม่ผิด

เเม้ว่าจะมีพวกมอนสเตอร์ เเต่ด้วยดีไซน์ของตัวเกมที่มันน่ารักเลยได้รับความนิยมในกลุ่มผู้หญิง

ยังมีลูกเล่นอีกมากมายอย่าง พามอนสเตอร์ไปหมู่บ้านที่ผู้กล้าอาศัยอยู่, สร้างบ้าน, ตกเเต่งต่อเติมบ้าน เเละทําไร่ทํานา

ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นเกมที่ได้รับความนิยมมากในทุกเพศทุกวัยไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ ผู้ชายหรือผู้หญิง โดยมีคนที่เล่นเพื่อความเพลิดเพลินจนไปถึงเล่นเอาจริงเอาจัง

.

[“หึหึหึ แพลตตินั่มมอนสเตอร์ ฉันสุ่มมันได้มาเเล้ว!”]

[“ฉันไม่เคยเห็นใครคนไหนสุ่มแพลตตินั่มดราก้อนมาก่อนเลย ถึงฉันจะลองเช็คดูในคอมมูในเน็ตเเล้วก็เถอะ”]

.

เเละหญิงสาวที่ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดูก่อนหน้านี้คือ อาซึสะ โกโตเนะ

เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของมินาโตะ พวกเราพึ่งมารู้จักกันตอนมาเรียนโรงเรียนนี้

เเถมเธอยังเป็นเพื่อนใหม่ของผมเเละเธอยังเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเเรกในชีวิตผม

เธอมีผมสีนํ้าตาลยาวถึงไหล่ ระดับความสูงอยู่ในเกณฑ์ทั่วไป

หน้าอกของเธอใหญ่นิดหน่อย เเต่ไม่ได้ใหญ่เเบบเวอร์วังอลังการขนาดนั้น

หน้าตาน่ารักไปทางโลลิเล็กน้อย─นั้นคือสิ่งที่เจ้าตัวบอกเอง

ในความคิดของมินาโตะเธอดู “น่ารักดีเหมือนกัน”

ดูเหมือนว่าพวกผู้ชายในชั้นเรียนมีการจัดอันดับสาวๆที่หน้าตาดีที่สุดในห้อง ซึ่งอาซึสะเธอได้ “อันดับที่ห้า”

ถึงจะเป็นการพูดจาเเบบไม่ให้เกียรติฝ่ายตรงข้าม เเต่มินาโตะกลับเห็นด้วยเมื่อเขาได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเธอคนนี้

ส่วนสาเหตุที่มินาโตะกับอาซึสะคุยเข้าขากันได้ในเวลาอันสั้น ก็คงเพราะว่าพวกเขาได้ที่นั่งข้างๆกัน

เเละนอกจากนี้ที่ทั้งสองคนนั่งข้างๆกันก็เพราะว่าพวกเขาเป็นเเฟนเกมเดียวกันอย่าง มอนโทโมะ

ระหว่างพักเบรค มินาโตะใช้เวลาว่างไปกับเกมมอนโทโมะ จู่ๆ อาซึสะก็เดินมาหาที่โต๊ะผม

.

[“นี่นี่ มินาโตะเล่นมอนโทโมะด้วยหรอ? ค่อยยังชั่ว..พอดีว่าฉันไม่ค่อยเข้าใจระบบเกมสักเท่าไหร่น่ะ”]

.

อาซึสะไม่ค่อยคุ้นชินกับระบบเกมนี้ เธอตัดสินใจมาถามคนชอบเล่นเกมอย่าง มินาโตะ

เเต่อันที่จริงเเล้ว มินาโตะก็ไม่คุ้นชินกับเกมนี้มากสักเท่าไหร่ เเต่เขาพอสอนผู้เล่นใหม่ได้ในระดับหนึ่ง

ตั้งเเต่ที่เราคุยกับอาซึสะเกินกว่าครึ่งของบทสนทนาจะเป็นเรื่องเกม มอนโทโมะซะมากกว่า

เเต่นั้นมันก็เเน่นอนอยู่เเล้ว

ในความเป็นจริงเเล้ว มินาโตะ โทชิยะ นั้นไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ

ผลการเรียนดี เเต่ไม่ได้ดีมากจนติดท็อปของโรงเรียน

สัดส่วนร่างกายก็เหมือนคนทั่วไป ไม่ได้อยู่ชมรมไหน

มีงานอดิเรกชอบเล่นเกม เเต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเป็นมือโปร เพราะใช้เวลาไปกับการเรียน

รูปร่างเเละส่วนสูงโดยรวมเเล้วอยู่ในเกณฑ์ทั่วไป เเต่ค่อนไปทางผอมเล็กน้อย ในส่วนของหน้าตาเขาไม่เคยถูกประเมินจากผู้อื่นกล่าวเป็นอีกนัยหนึ่งคือ ไม่ได้ดีเเต่ก็ไม่ได้เเย่

ส่วนด้านบุคลิกภาพ เขาตัดสินให้ตัวเองไม่ได้

เเต่เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเเละมีความคิดที่จะเป็นมิตรกับคนอื่นถ้าเป็นไปได้

อันที่จริงเเล้ว มีปัญหาเกิดรอบตัวผมเล็กน้อยในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ผมกระตือรือร้นโดยใช่เหตุเเละเเก้ปัญหาที่เกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไร มันเป็นสิ่งที่ทุกคนปฏิบัติได้ด้วยซํ้า

เลยสรุปสั้นๆได้ว่า มินาโตะ โทชิยะ เป็นนักเรียนม.ปลาย มีบุคลิกเเละสเปคไม่ได้หวือหวาอะไรเกินเบอร์

มินาโตะไม่มีความตั้งใจที่จะลดคุณค่าของตัวเองในฐานะคนธรรมดาทั่วไป

เเต่ว่า เขาควรที่จะรู้ตัวเอง

ลองมองย้อนกลับไป คนอื่นไม่รู้ตัวตนในอดีตของมินาโตะ

วันหนึ่งในฤดูร้อน ประมาณสามเดือนหลังจากผมขึ้นม.ปลาย

ในช่วงเวลานั้น อาซึสะเรียกมินาโตะด้วยชื่อจริง “โทชิยะ”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นสาเหตุที่ทําให้เขาฮึดขึ้นสู้

มินาโตะจึงตัดสินใจที่จะสารภาพรักอาซึสะ─

เมื่อคิดย้อนไป ฉันคงดีใจมากเเน่ๆ ที่ได้มีเพื่อนผู้หญิงคนเเรกในชีวิต

ฉันก็ได้คิดกับตัวเองว่า [“เราสนิทสนมกันมากพอควร เเละเราอาจจะเป็นคนในสายตาเขาบ้างเหมือนกัน”]

หลังจากถามจากเพื่อนในห้อง เกี่ยวกับอาซึสะดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่มีเเฟน

นี่คงเป็นเหตุผลที่มินาโตะรวบรวมความกล้าของเขาไปสารภาพรักกับคนที่ชอบครั้งเเรกในชีวิต──

เเละผลที่ได้คือ ผมถูกปฏิเสธ