คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 2046

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 2046
ควินซี่นั้นมักคิดว่าแดร์ริลไร้ประโยชน์ยกเว้นลูกไม้บางอย่างของเขา แล้วเขาจะรู้วิธีทำโอสถวารีได้ยังไง?

ให้ตายเถอะ

แดร์ริลหงุดหงิดใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ควินซี่พูด เขาหัวเราะขื่น จากนั้นก็มองควินซี่และบอกว่า “องค์หญิง ท่านกุ่ยกู่จือยังแน่ใจว่ากระหม่อมทำได้ หากว่าท่านไม่เชื่อกระหม่อมแล้วเชื่อท่านกุ่ยกู่จือไหม?”

แดร์ริลทนกับควินซี่มาพอแล้ว เธอไม่เคยพลาดโอกาสจะทำให้เขาต้องอับอาย

“แล้วใครจะไปแน่ใจล่ะว่านายปรุงโอสถได้จริงไหม?” ควินซี่ตอบอย่างโกรธ ๆ

แดร์ริลไม่อยากจะพูดอะไรอีก เขายิ้มบางและบอกว่า “ถ้างั้นก็รอดูกันไป…”

“เจ้าคนไร้…”

จักรพรรดินีมองทั้งสองคนทุ่มเถียงกันอย่างหมดปัญญา พระนางส่ายหน้าและยิ้มขื่น จากนั้นก็สั่งให้ขันทีข้างกายไปเรียกนักปรุงยาประจำราชสำนักมา

ไม่นานปรมาจารย์นักปรุงยาประจำราชสำนักห้าคนก็มาที่ห้องโถง พร้อมกันนั้นพวกเขาก็เตรียมหม้อปรุงยามาจำนวนหนี่งที่มีไว้เพื่อปรุงยาให้ราชวงศ์เท่านั้น

“เอาล่ะ” จักรพรรดินีพูดช้า ๆ “รีบปรุงยาเถอะ จงตั้งใจและอย่าให้มีข้อผิดพลาด”

โอสถโลกมืดมิดพวกนี้เป็นความเป็นความตายของโลกใต้เมฆี ดังนั้นพวกเขาต้องแน่ใจว่าทุกอย่างต้องเป็นไปตามขั้นตอน

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” นักปรุงยาทั้งห้าต่างก็ตอบและเริ่มปรุงยา

แดร์ริลเข้าไปร่วมกับพวกเขา พวกเขาต่างก็หยิบวัตถุดิบอย่างเชี่ยวชาญ ควบคุมหม้อและเริ่มการปรุงยา

ตอนนี้มีหม้อปรุงยาทั้งหมด 30 ใบและนักปรุงยาห้าคน ดังนั้นพวกเขาจึงรับผิดชอบหม้อคนละหกใบ เมื่อแดร์ริลเข้ามาช่วย เขาก็รับผิดชอบหม้อปรุงยาห้าหม้อ

แดร์ริลและนักปรุงยาอีกห้าคนของราชสำนักต่างก็คุมหม้อปรุงยาคนละห้าใบในเวลาเดียวกัน

จักรพรรดินีและเหล่าเสนาแม่ทัพต่างก็จับจ้องแดร์ริลตอนที่เขาทำงานอย่างไม่วางตา พวกเขาต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง

พวกเขาสังเกตเห็นว่า แดร์ริลนั้นเชี่ยวชาญในเรื่องการปรุงยา

นักปรุงยาทั่วไปนั้นไม่สามารถมาปรุงโอสถให้กับราชวงศ์ได้ ดังนั้นปรมาจารย์นักปรุงยาทั้งห้าคนของพระราชวังนั้นจึงเคยปรุงยาระดับสูงมาก่อน การที่ต้องดูและหม้อปรุงยาห้าใบพร้อม ๆ กันนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดา

แดร์ริลเองก็เหมือนปรมาจารย์คนอื่น ๆ ที่สามารถคุมหม้อปรุงยาพร้อมกันได้ห้าใบ ทักษะของเขาไม่มีข้อโต้แย้ง

แต่ว่าควินซี่ก็ยังไม่เชื่อ

เธอยังคงคิดว่าแดร์ริลนั้นเสแสร้งและเพียงโม้เรื่องทักษะของเขา

“แดร์ริล”

ถึงจุดหนึ่ง ควินซี่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอนิ่วหน้าและบอกว่า “นายเลิกวุ่นวายสักทีได้ไหม? ออกมาให้พ้นทางแล้วก็อย่าไปทำให้งานของพวกปรมาจารย์ปรุงยาต้องวุ่นวาย”

ควินซี่น้ำเสียงดูหงุดหงิดโมโห

แม้ว่าแดร์ริลจะดูเหมือนเขาสามารถดูและหม้อปรุงยาทั้งห้าใบในเวลาเดียวกันได้ ใครจะไปรู้ว่าเขามีทักษะในการทำโอสถวารีหรือไม่? หากว่าทำผิดพลาดก็เป็นการเสียวัตถุดิบไปเปล่า ๆ ใช่ไหม?

แดร์ริลไม่สนใจคำพูดของควินซี่ แต่เขาทุ่มความสนใจให้กับหม้อปรุงยาแทน

จากนั้นแดร์ริลก็ถอนใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะพูดกับขันทีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ว่า “ไปเตรียมหม้อปรุงยามาให้ฉันอีกห้าใบ แบบนี้มันช้าไป”

หลายปีที่ผ่านมา แดร์ริลได้ฝึกปรือทักษะการปรุงยา เขานั้นเป็นนักปรุงยาที่โดดเด่นอยู่แล้ว ดังนั้นการที่เขาต้องคุมหม้อปรุงยาห้าใบก็เป็นเรื่องไม่เกินมือ และเขาคิดว่าเพิ่มมาอีกห้าใบก็ไม่น่ามีปัญหา

แดร์ริลนั้นไม่ได้ตั้งใจจะอวดเก่งแต่เขารู้ว่าเวลาเหลือน้อยแล้ว กองทัพโมอาน่าเหนือนั้นพร้อมเข้าโจมตีได้ทุกเมื่อ ดังนั้นเขารู้ว่าต้องเร่งมือให้เร็วขึ้น

‘อะไรนะ?’

จักรพรรดินีและเหล่าเสนาบดี รวมถึงนักปรุงยาราชสำนักทั้งห้าต่างก็ตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่แดร์ริลพูด

‘แดร์ริลโม้เหรอ?’

เขาคิดว่าหม้อปรุงยาห้าใบช้าไป ก็เลยขอเพิ่มอีกห้าใบเหรอ?

ควินซี่กัดปาก นิ่วหน้า เธอรู้สึกไม่สบายใจ

‘แดร์ริลนี่น่ารำคาญเกินไปแล้ว ฉันบอกเขาแล้วว่าอย่ามาป่วน แต่ก็ยังไม่ยอมเลิกอีก เขาถึงขนาดกล้าจะขอหม้อเพิ่มอีกห้าใบ ทำไมเขาต้องทำให้วัตถุดิบต้องสิ้นเปลืองแบบนี้ด้วย?’

ควินซี่เชื่อมั่นว่า แดร์ริลไม่สามารถทำโอสถวารีที่พวกเขาต้องการได้ แม้เขาจะรู้วิธีทำ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำยาทุกเม็ดออกมาไม่ผิดพลาด