ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 24 เรียกตำรวจ

หลิวไห่กลับมาที่บ้านและเริ่มต้นทำความสะอาด เขาเอาเสื้อผ้าเก่ามาใส่ หลายปีที่ไม่ได้ทำความสะอาดเสื้อผ้าจึงถูกแมลงกัดเป็นรูอีกทั้งยังเหม็นอับ หลิวไห่ไม่มีเวลามาดูแลเรื่องพวกนี้นักเขาค้นที่ช่องลับใต้พื้นห้องนอนของเขาเพื่อหาสมุดบัญชี

เมื่อแงะพื้นไม้ออกมาก็พบว่าสมุดบัญชียังอยู่ที่เดิม หลิวไห่เตรียมเอกสารให้พร้อมและรีบไปที่ธนาคารทันที ระหว่างทางเขาซื้อนิตยสารมาเล่มหนึ่งเมื่อเห็นว่าคนที่ขึ้นหน้าปกนิตยสารคือใคร

เขาหัวเราะเยาะหยัน คนที่สมควรเข้าคุกคือผู้ชายคนนี้แต่ดูตอนนี้สิ เขากลับใส่สูทราคาแพงปรากฏตัวเป็นนักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงที่คนยอมรับทั้งฮ่องกง

กู้เมิ่งนั่นเอง สามปีกว่าแล้วที่เขาติดอยู่ในคุก และกู้เมิ่งก็ก้าวหน้าไปไม่น้อย ตอนนี้กำลังดูแลกิจการต่อจากประธานกู้ ช่างแตกต่างกับเขาอย่างสิ้นเชิง แต่ไม่นานหรอกเขาจะต้องเปิดโปงคนพวกนี้ให้ได้ เขาต้องรู้เบื้องหลังของพวกมันว่าที่แท้จริงแล้วพวกมันกำลังทำอะไรกันแน่ถึงได้ตามฆ่าพ่อของเขา

หลิวไห่สูดลมหายใจเข้าลึกคิดถึงวันนั้นที่เขาถูกจับโยนลงน้ำล่อจระเข้จนเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะคนสกุลกู้ ในเมื่อเขามีโอกาสได้ออกมาแล้ว เขาจึงเริ่มวางแผนสกุลกู้อยู่ในใจ เขาหยุดแล้วเงยหน้ามองตึกสูงข้างธนาคาร หน้าตึกยังเขียนชื่อตึกตัวใหญ่

อาคารสำนักงาน K Group

หลิวไห่หัวเราะในลำคอ ในตอนนี้เขาใส่กางเกงยีนสีซีด เสื้อยืดก็ตัวเก่าที่ขาดเป็นรู ผมเผ้ายาวรุงรังหนวดยังไม่มีเวลาโกน ยังใส่หมวกปิดใบหน้าอีก เขาเป็นคนตัวสูง เมื่ออยู่ในสภาพนี้จึงดูน่ากลัวไม่น้อย

กระทั่งเวลาที่เดินผ่านคนเขายังดูออกว่าหากเป็นผู้ชายก็ทำท่ารังเกียจเขา และหากเป็นผู้หญิงก็ยังทำท่าหวาดกลัวจนถอยออกจากเขาหลายก้าว

“ถอนเงินครับ”

พนักงานคนนั้นยื่นเอกสารให้เขา หลิวไห่รับมารู้สึกอึดอัดอยู่บ้างที่ยามคนนั้นยืนประชิดตัวเขา หลิวไห่กรอกเอกสารก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองยามแล้วกระแอมเล็กน้อย

“เอ่อ ผมต้องเขียนจำนวนเงิน รบกวนคุณขยับห่างหน่อยครับ”

ยามคนนั้นทำหน้าตึง ยอมถอยแค่เล็กน้อย

หลิวไห่ไม่อยากมีเรื่อง เขาต้องการรีบออกไปจากที่นี่เพราะเกรงใจสายตาหลายคู่ที่มองเขาอย่างรังเกียจ

กระทั่งเขากรอกจำนวนเงินลงไป และยื่นเอกสารให้ผู้หญิงคนนั้น

พนักงานมองจำนวนเงินที่หลิวไห่เขียน และมองหน้าเขาเธอตรวจเอกสารของหลิวไห่ ก่อนจะกดปุ่มสีแดงใต้โต๊ะ เธอส่งสัญญาณให้ยามคนนั้น หลิวไห่เห็นแล้วแต่ยังนั่งเฉย

“สักครู่นะคะ เงินที่คุณเบิกค่อนข้างมาก ดิฉันจะไปเตรียมให้ค่ะ”

เธอปล่อยหลิวไห่ให้นั่งรอ หญิงสาวเดินแทบจะวิ่งไปที่ด้านหลังซึ่งเป็นส่วนเฉพาะของพนักงาน

“ผู้จัดการคะ ผู้ชายคนนั้นต้องขโมยเอกสารใครมาแน่ค่ะ ฉันแจ้งตำรวจแล้วเดี๋ยวพวกเขาคงมาถึง ระหว่างนี้เราจะทำยังไงดีคะ”