ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ - เล่มที่ 1 บทที่ 8 ถอนพิษ

“พ่อบ้านเฉิน ท่านจงกลับไปบอกหลินเมิ้งหวู่ด้วยว่าเมื่อถึงคราวที่นางแต่งงาน ข้าผู้เป็นพี่สาวจะส่งมอบของขวัญที่ชิ้นใหญ่กว่านี้ไปให้!”

ความใสซื่อในน้ำเสียงของหลินเมิ้งหยามลายหายไปจนหมดสิ้น ตอนนี้มีเพียงแรงอาฆาตเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่

ทุกคนรู้สึกราวกับว่าเพิ่งตื่นจากฝัน ผู้หญิงคนนี้มิได้โง่เขลาดั่งที่ใครเขาว่าอย่างนั้นหรือ?

เพียงแต่…ยังไม่ทันที่ทุกคนจะคิดหาเอาคำตอบออกมาได้ หลงเทียนอวี้กลับก้าวเท้าอาดๆ พาหลินเมิ้งหยาซึ่งอยู่ในวงแขนเดินไปทางพระตำหนักแล้ว!

อีกทั้งเขายังไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะดำเนินพิธีแต่งงานไปจนจบ เมื่อเข้ามาถึงห้องส่งตัวเจ้าสาว เขาทำพิธียกเหล้ามงคล โดยเขาปล่อยให้คนในวังหลวงที่กำลังรอฟังข่าวฝ่าฝืนพระราชโองการต้องผิดหวัง อีกทั้งเขายังได้ยินรายงานที่ว่าฮองเฮาขว้างถ้วยชาแตกไปหลายใบอีกด้วย!

หลินเมิ้งหวู่ทำลายแผนการของตนเองทั้งหมด!

หากไม่ใช่ลูกสาวของน้องสาวแท้ๆ แล้วละก็ ป่านนี้หัวคงหลุดจากบ่านานแล้ว!

ขณะเดียวกันหลินเมิ้งหยากลับนั่งสบายอุราอยู่ในห้องนอนห้องใหม่ นางรู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกิน

เหตุเพราะห้องใหม่ห้องนี้อยู่ด้านใน ส่วนงานเลี้ยงฉลองอยู่ทางด้านนอก ดังนั้นภายในสถานที่อันเงียบสงบแห่งนี้จึงมีเพียงเสียงท้องร้องจ้อกๆ ของตนเอง

ถูกทรมานมาหนึ่งวันเต็ม ทว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้แต่น้อย เจ้าสาวสมัยโบราณนี่ช่างน่าสงสารเสียยิ่งกระไร!

แต่ว่า…

หลินเมิ้งหยาแอบแหวกผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกเล็กน้อย จากนั้นจ้องมองไปยังทิวทัศน์อันเงียบสงบด้านนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันไปชำเลืองมองขนมที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ หลังจากทำสงครามในใจราวสามวินาที นางไม่ลังเลเลยที่จะเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกแล้วสาวเท้ายาวๆ เข้าไป!

ขนมพวกนี้อร่อยจังเลย…

หลินเมิ้งหยาซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับรสชาติอาหารตรงหน้าเผลอเหลือบมองไปทางกระจก ทันใดนั้นเอง นางตกใจจนสติแทบหลุด ขนมในมือพลันกลิ้งหลุนๆ ลงพื้น!

ใบหน้านี้…

ดวงตากลมโตกำลังมองเข้ามา ริมฝีปากยังคงแปดเปื้อนเศษเมล็ดงาอยู่เล็กน้อย นี่คือร่างกายที่นางกำลังสถิตอยู่อย่างนั้นหรือ?

แต่เจ้ารอยสีดำที่เกรอะกรังเปื้อนใบหน้าข้างซ้ายจนทำให้คนอื่นชวนคลื่นเหียนอาเจียนนี่คืออะไร?

ปานอย่างนั้นหรือ?

หลินเมิ้งหยาอยากตะโกนถามเบื้องบนเสียเหลือเกิน ในเมื่อส่งนางข้ามภพมาแล้ว แต่เพราะเหตุใดจึงให้นางมาอยู่ในร่างที่มีหน้าตาน่ารังเกียจเช่นนี้!

เทพยดาฟ้าดินไม่ให้ความยุติธรรมกับนางเอาเสียเลย!

หลินเมิ้งหยารู้สึกใจสลายจึงยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของตนเอง ราวกับว่านางกำลังคิดจะเอาปานดำนั้นออกไปให้ได้!

จู่ๆ เสียงไร้ซึ่งอารมณ์ประหนึ่งเครื่องจักรเสียงหนึ่งดังขึ้นในสมองของนาง

“พิษคางคก พิษงูเห่า…ยาถอนพิษคือหญ้าหลงซู 50 กรัม ต้นเทียนหมา 30 กรัม…”

ดวงตาของหลินเมิ้งหยาเปล่งประกาย ที่แท้มันก็คือยาพิษ!

หลินเมิ้งหยาไม่เคยรู้สึกว่าเสียงไร้อารมณ์ประหนึ่งเครื่องจักรในหัวของนางจะไพเราะเพราะพริ้งเท่านี้มาก่อนในชีวิต ช่างไพเราะมากเหลือเกิน!

ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครอยากจะมีใบหน้าอัปลักษณ์เช่นนี้ติดตัวหรอก

นางโก้งโค้งตัวลงไปหยิบขนมที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา จากนั้นวางกลับลงไปบนถาด ก่อนที่หลินเมิ้งหยาจะเริ่มครุ่นคิด

ยาถอนพิษเหล่านี้เป็นยาที่หาได้ทั่วไป บางทีตำหนักของท่านอ๋องอวี้อาจจะมีห้องเก็บยาก็ได้

ด้านนอกยังคงส่งเสียงอึกทึกครึกครื้นอย่างต่อเนื่อง ทว่าภายในตำหนักกลับเงียบกริบ

หลินเมิ้งหยาตัดสินใจ นางไม่ลังเลเลยที่จะแอบเปิดประตูออก ก่อนจะเดินตามหาห้องที่ตนเองต้องการ

อยู่ๆ จมูกของนางพลันได้กลิ่นตัวยาหลายชนิดผสมผสานเข้าด้วยกัน มุมปากของหลินเมิ้งหยาหยักยกขึ้น…ห้องนี้แหละ!

เหตุเพราะต้องอยู่กับยาสมุนไพรมานานหลายปี ดังนั้นจมูกของหลินเมิ้งหยาจึงไวต่อกลิ่นยามากเป็นพิเศษ

ผลปรากฏว่า เมื่อนางผลักประตูเข้าไป นางต้องตกตะลึงกับยาสมุนไพรที่เรียงรายกันอย่างมากมายนับไม่ถ้วน!

ยาเยอะเกินไปหรือเปล่าเนี่ย!

ไม่มีเวลาให้คิดมาก หลินเมิ้งหยารีบเข้าไปหาสิ่งที่ตนเองต้องการ

หลังจากเตรียมยาสองสามอย่างในปริมาณที่เหมาะสมแล้ว นางรีบนำมันเข้าไปใช้กับใบหน้าข้างซ้ายทันที

หลังจากผ่านอาการแสบร้อนจนแทบอดรนทนไม่ไหวมาได้ หลินเมิ้งหยายกมือขึ้นกุมใบหน้าข้างซ้าย ก่อนจะสัมผัสได้ถึงผิวพรรณที่เรียบลื่นเนียนละเอียด นางรู้สึกได้เลยว่ายาพิษถูกถอนออกไปแล้ว

นางไม่กล้าทิ้งร่องรอยเอาไว้ ดังนั้นหลินเมิ้งหยาจึงรีบเก็บของเข้าที่ เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครพบเห็น นางจึงรีบเดินกลับไปในทางเดิม

นางอยากรีบกลับไปมองดูว่าใบหน้าของตนเองเป็นอย่างไรบ้าง!

ทว่าเมื่อเท้าหน้าของเธอกลับเข้ามาในห้องหอแล้ว หูของนางพลันได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาไม่ใกล้ไม่ไกล!

แย่แล้ว! นี่หรือว่าท่านอ๋องอวี้ดื่มเหล้ามงคลเสร็จแล้วเลยกลับเข้ามาในห้อง?

หากอ้างอิงจากธรรมเนียมเดิม หลังจากที่เจ้าสาวเข้าห้องหอแล้ว เจ้าบ่าวจะอยู่ด้านนอกเพื่อต้อนรับแขกเหรื่อ จากนั้นแม่สื่อจะเป็นผู้โน้มน้าวให้เจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว

ทว่าตอนนี้ไม่มีแม่สื่อแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็มีเพียงท่านอ๋องอวี้คนเดียว!

ความว้าวุ่นใจพลุ่งพล่านขึ้นมา หลินเมิ้งหยาไม่ทันได้วิ่งเข้าไปส่องกระจก แต่พุ่งพรวดกลับไปนั่งลงบนเตียง มือไม้รีบจับผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวยกปิดลง!