ขอเกิดใหม่ เป็นภรรยาคุณชายโม่ - ตอนที่ 79 ความทรงจำที่เก็บซ่อนไว้

เซี่ยอันหรานไม่คาดคิดมาก่อนว่าโม่เซ่าเหยียนจะปรากฏตัวต่อหน้าเธอเช่นนี้ เธอพูดตะกุกตะกัก "อะไรนะ ? รังเกียจอะไร ? "

โม่เซ่าเหยียนค่อยๆ หลับตาลง เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ไม่มีร่องรอยของความรำคาญบนใบหน้าของเขาแล้ว

เซี่ยอันหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วมองไปที่โม่เซ่าเหยียนพลางกระซิบ "ทำไมคุณถึง … "

ไม่ทันได้พูดจบ ริมฝีปากของเซี่ยอันหรานก็ถูกโม่เซ่าเหยียนประทับจูบอย่างดุเดือด เซี่ยอันหรานไม่มีโอกาสแม้แต่จะหายใจ ร่างกายของเธอถูกโม่เซ่าเหยียนกอดไว้แน่น เขาจับเอวของเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและกดด้านหลังศีรษะของเธอด้วยมืออีกข้าง และจูบให้ลึกซึ้งขึ้น

จูบของโม่เซ่าเหยียนนั้นรุนแรงและมีพลัง เซี่ยอันหรานรู้สึกเจ็บแปลบที่ปลายลิ้นของเธอและได้ลิ้มรสกลิ่นเลือด โม่เซ่าเหยียนกำลังจูบหรือกัดเธออยู่กันแน่ ?

แต่ความเจ็บปวดที่ปลายลิ้นก็ทำให้เซี่ยอันหรานมีสติ แม้ว่ามันจะอยู่ในสถานที่ที่เงียบสงบซึ่งมีคนไม่กี่คนแต่ก็อยู่ในที่สาธารณะ มีผู้คนเดินผ่านไปมาได้ตลอดเวลา แม้ว่าตอนนี้เซี่ยอันหรานจะยังไม่เป็นที่รู้จัก แต่ก็มีคนที่สามารถจำเธอได้ แต่การยอมรับและความนิยมของโม่เซ่าเหยียนนั้นสูงมาก ใคร ๆ ก็ต้องจำโม่เซ่าเหยียนได้อย่างแน่นอน

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าความสัมพันธ์ของเธอกับโม่เซ่าเหยียนถูกเปิดเผย ?

ถ้าหากให้ทุกคนรู้ว่าโม่เซ่าเหยียนมีความสัมพันธ์กับเธอ แล้วเขาจะยอมรับได้อย่างไรว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน ทุกคนจะเข้าใจว่าเซี่ยอันหรานเป็นเพียง"สัตว์เลี้ยง" ของโม่เซ่าเหยียนเท่านั้น รวมทั้งพ่อแม่ของเธอด้วย

เรื่องราวจะไม่สามารถควบคุมได้มากขึ้นเรื่อย ๆ การทำลายเส้นทางอาชีพของเธอยังคงเป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้าพ่อแม่ของเธอรู้ว่าเธอถูกโม่เซ่าเหยียนรังแก จะโกรธและเสียใจมากแค่ไหน ?

เซี่ยอันหรานไม่ต้องการเห็นตระกูลเซี่ยของเธอโดนโจมตีเพียงเพราะต้องปกป้องเธอราวกับไข่ในหิน และต่อต้านโม่เซ่าเหยียน

"ประธานโม่ ที่นี่ไม่ได้นะคะ … อย่า … " เซี่ยอันหรานผลักโม่เซ่าเหยียนออกอย่างแรงพยายามห้ามโม่เซ่าเหยียนจูบเธอ

เซี่ยอันหรานพยายามที่จะหยุดโม่เซ่าเหยียน และผลักเขาออกไปเล็กน้อย ในที่สุดริมฝีปากของโม่เซ่าเหยียนก็ละออกจากริมฝีปากของเธอ เขากดที่มุมริมฝีปากล่างอย่างหนักขมวดคิ้วและมองลงไปที่เซี่ยอันหราน

เซี่ยอันหรานเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่มืดมนของโม่เซ่าเหยียน และส่ายหัวอย่างระมัดระวัง "ไม่ ไม่ได้ ทำแบบนี้ข้างนอกไม่ได้ เดี๋ยวจะถูกคนจับได้เอานะ … "

ก่อนที่เซี่ยอันหรานจะพูดจบ โม่เซ่าเหยียนก็กดเข้าเธอกับกำแพงอีกครั้งและจูบอย่างดุเดือด โม่เซ่าเหยียนจูบริมฝีปากของเซี่ยอันหรานอย่างแรง เมื่อเห็นเซี่ยอันหรานครั้งแรกในวันนี้ เขาก็อยากจะทำแบบนี้ มือของเขาสั่นเล็กน้อยแม้ว่าเขาจะกอดเซี่ยอันหราน เขาก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้ เนื่องจากโม่เซ่าเหยียนได้ยินว่าเซี่ยอันหรานประสบอุบัติเหตุในกองถ่าย มือของเขาก็สั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

นี่เป็นความกลัวที่โม่เซ่าเหยียนไม่เคยประสบมาก่อน เขาเกิดมาร่ำรวย คุณค่าของการอยู่รอดของเขาเป็นเพียงการทำให้ความมั่งคั่งมหาศาลที่เขาได้รับมา เติบโตขึ้นด้วยความมั่งคั่ง เขามีอำนาจ มีเครือข่ายที่ลึกซึ้งโดยไม่ต้องทำงานหนัก เขามีสิ่งที่คนอื่นแทบจะไม่สามารถเป็นเจ้าของได้ และตราบใดที่เขาต้องการก็ไม่มีอะไรที่เขาจะเอามาไม่ได้

แต่ตอนนี้เขามีบางอย่างที่เขาไม่สามารถขอได้ และเขากลับกลัวว่าจะสูญเสียมันไปจนมือสั่นด้วยความกลัว แต่สิ่งที่น่าทึ่งก็คือโม่เซ่าเหยียน ไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นภาระ แต่เป็นความตื่นตระหนกที่มีความสุขใจอย่างน่าประหลาด

โม่เซ่าเหยียนจูบเซี่ยอันหรานอย่างหนักและมือที่จับเอวของเซี่ยอันหรานไว้ก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาจนกระทั่งจับไปที่มือของเซี่ยอันหรานที่เคยรัดแน่นด้วยตาข่ายนิรภัย

โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ และมีความรู้สึกเจ็บแปลบในใจ ซึ่งทำให้เขารู้สึกทรมานในจิตใจ โม่เซ่าเหยียนอดไม่ได้ที่จะจำภาพของเซี่ยอันหรานดูแลชายที่ชื่อหมิงเยี่ยนเฟย ในตอนที่เธอเทน้ำให้ จริงๆ เธออยู่ใกล้เขามากเธอจะแสดงท่าทางเขินอายต่อหน้าเขาอีกด้วย

ตอนนั้นใจเขารู้สึกแปลกๆ

หมิงเยี่ยนเฟยเป็นแค่นักแสดงเป็น แค่นักแสดง ทำไมถึงกล้ามายุ่งกับของๆ เขาล่ะ ?

จูบของโม่เซ่าเหยียนเป็นเหมือนการประกาศอำนาจ และจูบลงบนริมฝีปากของเซี่ยอันหรานอย่างดุเดือด เซี่ยอันหรานพยายามผลักโม่เซ่าเหยียนออกไปเพราะเธอกลัวว่าจะถูกคนอื่นค้นพบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสอง แต่โม่เซ่าเหยียนก็กอดและจูบเซี่ยอันหรานอย่างแรง และดึงเพื่อให้เซี่ยอันหรานอยู่เคียงข้างเขาอย่างแน่นหนา โม่เซ่าเหยียนเผลอดึงมือของเซี่ยอันหรานอย่างแรง

“โอ๊ย … เจ็บ …” เซี่ยอันหรานขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

เมื่อโม่เซ่าเหยียนได้ยินเสียงร้องของเซี่ยอันหราน เขาก็ปล่อยเธอไป ทันทีทีเซี่ยอันหรานถูกปล่อยเธอก็รีบย่อตัวไปที่มุมกำแพง พลางจับมือของเธอเพราะแรงที่มากเกินไปของโม่เซ่าเหยียน ความเจ็บปวดของฝ่ามือถูกกระแทกอีกครั้งและเลือดที่ไหลออกจากแผลที่เปิดอยู่ก็ทำให้ผ้าก๊อซที่พันรอบฝ่ามือของเธอกลายเป็นสีแดง

เซี่ยอันหรานเม้มริมฝีปากที่โม่เซ่าเหยียนจูบ และอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วมองไปที่เขา เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าโม่เซ่าเหยียนเป็นคนแบบไหนกันแน่ ? ทำไมจู่ๆ ถึงไม่มีข่าวราวกับว่าเธอทิ้งเธอไปอย่างกะทันหัน และเหตุใดจึงปรากฏขึ้นอีกครั้ง บังคับเธอด้วยความรุนแรงและทำร้ายเธออีกครั้ง

และเธอเสพติดความเจ็บปวดและความซาดิสต์หรือไงกันนะ ? ทำไมถึงรู้สึกว่าผู้ชายที่ทำให้เธอเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าคือคนที่ต้องการการดูแลอยู่เคียงข้างเธอ ทำไมถึงมีความรู้สึกพิเศษกับผู้ชายคนนี้ที่ปฏิบัติกับเธอเหมือนของเล่น

เซี่ยอันหรานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้

เมื่อเห็นน้ำตาของเซี่ยอันหราน โม่เซ่าเหยียนก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดบนฝ่ามือของเซี่ยอันหราน เขาต้องการยื่นมือไปหาเธอ แต่เมื่อเธอสะดุ้งถอยหลังเมื่อเห็นเขายื่นมือออกไป โม่เซ่าเหยียนก็ค่อยๆ หดมือลง

"ฉันเกลียดคุณ……"

"ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดตระกูลโม่ของคุณ ผู้ชายตระกูลโม่ไม่สมควรถูกรัก ! "

คำพูดของผู้หญิงสองคนที่แตกต่างกันดังขึ้นในหูของโม่เซ่าเหยียนอีกครั้ง เขาลูบหน้าผากและถอยหลังไปสองก้าว ส่ายหัวและยังไม่สามารถกำจัดเสียงของผู้หญิงที่ยังคงดังอยู่ในหูของเขาได้ โม่เซ่าเหยียนกุมศีรษะที่ปวดร้าวของเขา มองดูใบหน้าของเซี่ยอันหรานเริ่มเบลอและบิดเบี้ยว

เซี่ยอันหรานมองไปยังโม่เซ่าเหยียนที่ค่อยๆ ล้มลงไปที่พื้น พร้อมกับจับหัวของเขาเข้าหาเธออย่างระมัดระวัง ขมวดคิ้วและถามว่า "คุณ … คุณเป็นอะไรไปน่ะ ? "

เซี่ยอันหรานมองไปยังโม่เซ่าเหยียนที่ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปและพยายามแตะหน้าผากของเขา "โม่เซ่าเหยียน คุณเป็นอะไรไป ? "

แต่ก่อนที่มือของเซี่ยอันหรานจะไปถึงตัวโม่เซ่าเหยียน มือของเธอก็ถูกปัดออก

โม่เซ่าเหยียนปิดหน้าผากของเขาและปัดมือของเซี่ยอันหรานต่อหน้าต่อตา เซี่ยอันหราน กลายเป็นภาพของผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงคนนี้ร่าเริงและสดใส แต่การแสดงออกของเธอที่มองเขานั้นราวกับว่ามองไปที่กองขยะ

นี่คือใครกัน ? โม่เซ่าเหยียนกุมหน้าผากของเขาด้วยความเจ็บปวด เหตุใดผู้หญิงคนนี้จึงปรากฏขึ้นในความคิดของเขา เนื่องจากความสัมพันธ์ของเขากับเซี่ยอันหรานเปลี่ยนไป ?

"โม่เซ่าเหยียน … " เซี่ยอันหรานมองไปยังโม่เซ่าเหยียนที่กุมหน้าผากด้วยความเจ็บปวด เธอไม่สามารถคิดถึงความภาคภูมิใจในตนเองและความกังวลได้อีกต่อไป และยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อแตะหน้าผากของโม่เซ่าเหยียน

อย่างไรก็ตามความใกล้ชิดของเซี่ยอันหรานไม่ได้ทำให้โม่เซ่าเหยียนรู้สึกสบายใจ และความเจ็บปวดในสมองของเขาก็รุนแรงขึ้น ภาพที่ไม่คุ้นเคยและแปลกประหลาดฉายในความคิดของเขา เขามองดูผู้หญิงในชุดสีแดงตกลงมาจากบันไดและมองดูชายคนหนึ่งที่ถือมีดปลายแหลมพุ่งเข้ามาหาเขา

โม่เซ่าเหยียนยกมือขึ้นและผลักชายที่ขว้างใส่เขาอย่างแรง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง

"โอ๊ย … " เซี่ยอันหรานที่ถูกโมเเซ่าเหยียนผลักออกไปอย่างกะทันหัน ล้มลงกับพื้นมือที่ได้รับบาดเจ็บของเธอกระแทกเข้าที่มุมกำแพงที่เย็นเฉียบ

โม่เซ่าเหยียนตื่นขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องของเซี่ยอันหราน เขาขมวดคิ้วขณะมองไปที่เซี่ยอันหรานที่ล้มลงกับพื้น เซี่ยอันหรานไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน เธอขมวดคิ้วและเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ "คุณเป็นอะไรงั้นเหรอ ? "

แต่โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วแน่น คิ้วของเขาสีดำสนิทราวกับถูกหมึกเปรอะเปื้อน

"ฉันเหรอ ? ฉันสบายดี" เขามองไปที่เซี่ยอันหรานและถามด้วยเสียงทุ้ม

"ฉันทำร้ายคุณอีกแล้ว" โม่เซ่าเหยียนเห็นเลือดที่เปียกโชกบนมือของเซี่ยอันหราน

เมื่อเห็นเซี่ยอันหรานเพีย แต่ขมวดคิ้ว โม่เซ่าเหยียนก็ลุกขึ้นช้าๆ และถามด้วยเสียงต่ำ "ทำไมคุณถึงกลัวฉัน ? "

เซี่ยอันหรานไม่คิดมาก่อนว่าโม่เซ่าเหยียนจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธอจะตอบได้อย่างไร ? จะให้บอกว่าเธอไม่ชอบที่ถูกเขาบังคับให้นอนด้วยกันในครั้งแรก จนมันกลายเป็นปมในใจงั้นเหรอ ? แต่เธอเป็นอะไร ? เหตุใดจึงควรแสดงความคิดเห็นเช่นนี้กับโม่เซ่าเหยียน ? ฉันควรทำอย่างไรถ้าโม่เซ่าเหยียนโกรธขึ้นมา

เซี่ยอันหรานกัดริมฝีปากล่างและส่ายหัวเบา ๆ

"บอกมาเถอะ ฉันไม่โกรธหรอก ถ้าไม่บอก ฉันก็ไม่รู้นะว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไป ? " โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้ว

เซี่ยอันหรานลดสายตาลง มองไปที่ผ้าก๊อซที่ชุ่มไปด้วยเลือดที่พันรอบมือของเธอ และกระซิบว่า "มีกระต่ายตัวไหนบ้างที่ไม่กลัวราชาสิงโต แม้แต่หลังจากราชาสิงโตจับกระต่าย เขาก็บอกว่าให้กระต่ายนอนบนนั้นได้เขาบอกว่าจะปฏิบัติกับเธออย่างดี แต่กระต่ายก็ยังกลัวเพราะชีวิตและความตายของกระต่ายไม่เคยอยู่ในมือตัวเอง … มันอาจจะต้องเสียชีวิตเพราะจังหวะการหายใจที่ผิด”

เซี่ยอันหรานกล่าวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองโม่เซ่าเหยียน ฉันคิดว่าสิ่งที่น่าขันกว่านั้นคือกระต่ายโง่ตัวนี้ชอบสิงโตขึ้นมาแล้วจริงๆ แล้ วเธอจะไม่กลัวได้อย่างไร ? เธอกลัวราชาสิงโตและยิ่งกลัวตัวเองที่รู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ

โม่เซ่าเหยียนเงียบ และอากาศรอบ ๆ ก็เริ่มเย้นลง จากนั้นโม่เซ่าเหยียนก็ไม่ได้พูดอะไรและค่อยๆ หันไป เขาดูสูงมาก หลังของเขาเต็มไปด้วยความแข็งแรง

แต่เงาที่เขาตกลงมานั้นแผ่ลงบนเท้าของเซี่ยอันหราน ย่างนุ่มนวล ราวกับว่าเซี่ยอันหรานกำลังเหยียบย่ำอยู่

"โม่เซ่าเหยียน คุณกำลังจะไปไหน? " เซี่ยอันหรานอดไม่ได้ที่จะถาม

"คุณกลัวฉัน ฉันก็กลัวตัวเองด้วยเหมือนกัน" โม่เซ่าเหยียนหยุดชั่วครู่ และเดินไปทันทีหลังจากพูดและขึ้นรถ โม่เซ่าเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรออกและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อฉันอายุห้าขวบ … บอกมาให้หมด ! "

อันที่จริงเซี่ยอันหรานก็ไม่รู้ว่าสิงโตก็มีความรู้สึกกลัวเช่นกัน กลัวว่าเขี้ยวของเขาจะแสดงออกมาเมื่อเขาไม่รู้ตัว และทำให้กระต่ายขาวที่นอนอยู่ข้างๆ รู้สึกกลัว สิงโตยังกลัวว่าอีกด้านที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำที่เขาไม่รู้ จะทำให้เขาทำร้ายกระต่ายขาวได้จริงๆ