ขอเกิดใหม่ เป็นภรรยาคุณชายโม่ - ตอนที่ 16 ไปให้พ้นจากบ้านฉัน

การเคลื่อนไหวของฉู่เสี่ยวเสี่ยวช้าไปเล็กน้อยและรูปถ่ายของฉู่เสี่ยวเสี่ยวและถังรั่วชิวที่กอดกันบนโทรศัพท์ของเซี่ยอันหราน ก็ถูกเซี่ยหมิงเซวียน,กู้เหม่ยอวี้และเซี่ยจวินเห็นเข้าแล้ว

ภาพไม่ชัดมากนัก แต่ก็บ่งบอกได้ว่าฉู่เสี่ยวเสี่ยวมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับถังรั่วชิวแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นฉู่เสี่ยวเสี่ยวยังมาคว้าโทรศัพท์แล้วโยนทิ้ง นี้ไม่ถือว่าทำความผิดแล้วหมายถึงอะไร?

ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุมองไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยว ฉู่เสี่ยวเสี่ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าโทรศัพท์เสียแล้ว แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง ฉู่เสี่ยวเสี่ยวก็เห็นสายตาของทุกคนที่มองเธอเปลี่ยนไป ต่างก็มองเธอด้วยสายตาที่แปลกประหลาดและสงสัยอย่างมาก

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวก้าวถอยหลังไปหลายก้าว จากนั้นก็มองไปที่เซี่ยหมิงเซวียนอย่างน้ำตาคลอและแสดงท่าทางราวกับว่าเธอกำลังถูกรังแก: "หมิงเซวียน ฉันไม่ได้คบกับถังรั่วชิว อันหรานเข้าใจผิด"

เซี่ยหมิงเซวียนเหลือบมองไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ภาพนั้นถ่ายไว้ชัดเจนขนาดนั้น เธอยังจะพูดอะไรอีก?อีกอย่างทำไมเธอถึงต้องโยนโทรศัพท์ทิ้ง?ทำไมถึงกลัวว่าเราจะเห็นภาพถ่ายนั้น? ถังรั่วชิวและอันหรานยังไม่ได้เลิกกัน เธอก็ไปคบกับถังรั่วชิวแล้ว แม้ว่ามันจะผิดศีลธรรมอย่างมากแต่ฉันก็จะยินดีกับพวกเธอ แต่ทำไมเธอถึงปกปิดทุกคน?แถมยังโยนโทรศัพท์ของเซี่ยอันหรานด้วย! "

เซี่ยหมิงเซวียนที่สนิทกับน้องสาวอย่างมาก เรื่องที่เกี่ยวกับเซี่ยอันหราทั้งหมดเขาไม่สามารถมองข้ามได้ เมื่อเห็นน้องที่โง่เขลาของเขาโดนเพื่อนสนิทและแฟนของตัวเองทรยศ แถมยังแสดงความยินดีกับพวกเขาอย่างโง่เขลา เขาจะทนได้อย่างไร?

คำพูดของเซี่ยหมิงเซวียนหนักแน่นมาก ถึงกับใช้คำว่า “ผิดศีลธรรมมาก”

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวไม่มีข้อแก้ตัวไว้สำหรับชี้แจง เธอจึงทำได้เพียงส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่าและพูดซ้ำ ๆ : “ฉัน ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ทำจริงๆ … "

"เสี่ยวเสี่ยว เมื่อกี้เธอทำทุกคนตกใจมากนะ ฉันไม่ชอบถังรั่วชิวแล้วจริงๆก็แค่ยังไม่ได้เลิกกับเขา ถ้าเธอชอบเขาและเขาก็ชอบเธอเหมือนกัน พวกเธอก็แค่คบกัน ฉันไม่ใส่ใจหรอก เธอก็แค่อย่าขู่ฉันอีกก็พอ”

เซี่ยอันหรานสูดจมูกและยืนเสียใจอยู่ข้าง ๆเซี่ยหมิงเซวียน หึ แสร้งทำเป็นอ่อนแอใครทำไม่เป็นล่ะ บวกกับทักษะการแสดงของเซี่ยอันหรานแสร้งทำเป็นน่าสงสารขึ้นมา ทำให้ผู้คนรู้สึกเห็นใจมากกว่าฉู่เสี่ยวเสี่ยวเสียอีก

เซี่ยหมิงเซวียนขมวดคิ้วและหันไปมองเซี่ยอันหราน: “อันหราน เธอเจ็บตรงไหนไหม?"

เซี่ยอันหรานลูบแขนของเธอและพูดเสียงเบาว่า: "เจ็บแขนนิดหน่อย … ดูเหมือนจะโดนเสี่ยวเสี่ยวกระชากเข้า"

เซี่ยหมิงเซวียนขมวดคิ้วแล้วหันหน้าไปมองฉู่เสี่ยวเสี่ยว จากนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวมองไปที่ดวงตาของเซี่ยหมิงเซวียนที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง หัวใจของเธอก็แตกสลาย แต่การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในวันนี้ ทำให้ฉู่เสี่ยวเสี่ยวไม่รู้ว่าจะต้องชี้แจงยังไง เธอทำได้แค่ใช้วิธีที่คุ้นเคยที่สุดในการแสร้งทำเป็นน่าสงสารอีกครั้งและพูดเสียงเบาซ้ำๆว่า: "หมิงเซวียน แม้ว่า … ฉันกับถังรั่วชิวจะมีอะไรพัวพันกัน นั้นก็เป็นเพราะเขาบังคับฉัน … "

"พอแล้ว!" เซี่ยจวินที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอด ตบไปที่โต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน: “ทะเลาะอะไรกันนักหนา?กินข้าวก่อน!"

ตั้งแต่เซี่ยจวินพูดออกไปก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก ต่างก็รีบนั่งลงทันที

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวยังคงต้องการชี้แจงให้กับตัวเองอีกสองสามคำ: "พ่อ … "

เซี่ยจวินไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวอย่างเย็นชา ฉู่เสี่ยวเสี่ยวรู้ดีว่าตอนเซี่ยจวินอยู่บ้านหลังนี้เขาไม่ค่อยพูดอะไรมากมาย แต่เขาก็เป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น อีกทั้งเซี่ยจวินก็ไม่เคยชอบเธอเลย บางครั้งสายตาที่มองไปที่เธออย่างเย็นชานั้นก็ทำให้เธอกลัว

แต่ก็ยังเป็นเพราะมีเซี่ยจวินอยู่ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาทำให้ฉู่เสี่ยวเสี่ยไม่กล้าที่จะสะเพร่าและไม่กล้าที่จะทำสิ่งต่างๆอย่างกล้าหาญเกินไป มิฉะนั้นเธอคงจะฆ่าเซี่ยอันหรานในขณะที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวและครองตำแหน่งคุณหนูในครอบครัวตระกูลเซี่ยไปแล้ว

เมื่อเห็นเซี่ยจวินมองไปที่เธออย่างเย็นชา ฉู่เสี่ยวเสี่ยวก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ทำได้แค่จับตะเกียบไว้แน่นแล้วก้มศีรษะลงเพื่อกินข้าวที่อยู่ในชาม

หลังจากรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆจนเสร็จ เซี่ยจวินก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันศีรษะไปพูดกับ กู้เหม่ยอวี้ “คุณ ไปห้องหนังสือกับผมแป๊บหนึ่ง"

กู้เหม่ยอวี้รู้ว่าเซี่ยจวินกำลังจะพูดถึงเรื่องของฉู่เสี่ยวเสี่ยวแน่นอน เธอจึงรีบเหลือบมองไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวแล้วเดินตามเซี่ยจวินไปที่ห้องหนังสือ ฉู่เสี่ยวเสี่ยวเฝ้าดูด้านหลังเซี่ยจวินและกู้เหม่ยอวี้ที่พวกเขาลุกไปคุยกัน เธอไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องไล่เธอออกจากบ้านครอบครัวตระกูลเซี่ยหรือเปล่า หัวใจของเธอสัมผัสขึ้นมาถึงบริเวณช่วงคอแล้ว ตอนเธอเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยอันหรานอีกครั้ง ในสายตาของเธอก็เผยให้เห็นถึงความอาฆาตแค้นที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้

เมื่อเห็นการแสดงออกของฉู่เสี่ยวเสี่ยว เซี่ยหมิงเซวียนก็ขมวดคิ้วแล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะของ เซี่ยอันหราน: “อย่าอยู่ที่นี้เลย กลิ่นของความอาฆาตแค้นของที่นี้แรงเกินไป เราขึ้นไปชั้นบนกันเถอะ"

เซี่ยอันหรานยิ้มและเดินตามเซี่ยหมิงเซวียนขึ้นไปชั้นบน ก่อนขึ้นไปชั้นบนเซี่ยอันหรานก็หันกลับไปมองฉู่เสี่ยวเสี่ยวและทำท่าทางพูดกับฉู่เสี่ยวเสี่ยวอย่างไม่มีเสียง : "ไปให้พ้น … "