กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อมระบบเสริมแกร่งเฉยเลย - ตอนที่ 04 หน้าต่างสเตตัสเปิด

ตอนที่ 04 หน้าต่างสเตตัสเปิด

 

เวลาล่วงเลยผ่านไป

 

“…”

 

ข้ามผ่านพ้นไปยาวนานหลายต่อหลายวินาที ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มร่างสูงก็ยังตัดสินใจหนักหน่วงตัดสินใจเลือกระดับความยากง่ายไม่ได้สักที พอจะตัดสินใจเด็ดขาดตัดสินใจเลือก

 

มือของเขาก็ดันดึงกลับมาเสียก่อน  

 

“…”

 

ชักกลับมาหาตัวไม่คิดขยับยื่นออกไปอีก สุดท้ายปลายทางหลังจากครุ่นคิดทบทวนไปเรื่อยเปื่อยอยู่นาน เวียร์ก็ค่อย ๆ ขยับปลายนิ้วเลื่อนเข้าไปแตะที่ข้อความ

 

หากแต่ตัวเลือกที่เลือกกับเป็นตัวเลือกที่ง่ายดายเป็นที่สุด

 

…

 

— [ ระดับความยากของบทฝึกสอน : ง่าย ]

 

….

 

[ คำอธิบาย : ทุกความเจ็บปวดที่ท่านจะได้รับจะอยู่ที่ 10% ของความเป็นจริง ไอเท็มที่ดรอปจากมอนสเตอร์ในบทฝึกสอนล้วนหาได้ง่ายดายโอกาสดรอปสูงมาก ราคาซื้อสิ่งของในระบบถูกทั้งยังสามารถขายได้ในราคาแพง เควสบทฝึกสอนง่ายดายรางวัลที่ได้กลับมายอดเยี่ยม อีกทั้งยังเสริมเพิ่มเติมด้วยสิทธิประโยชน์ขั้นสุดอย่างการเป็นอมตะตายได้ไม่รู้จบ ]

 

…

 

ปลายนิ้วแตะสัมผัสแผ่วเบา

 

“…”

 

ทันทีที่ปลายนิ้วแตะสัมผัสเข้ากับข้อความ

 

ข้อความตัวเลือกง่ายดายก็พลันแปรเปลี่ยน แปรเปลี่ยนกลายเป็นข้อความยืนยัน ยืนยันการตัดสินใจครั้งนี้ของเขา ว่าต้องการเลือกตัวเลือกนี้หาใช่ตัวเลือกอื่นก่อนหน้าที่มีอยู่

 

…

 

[ ท่านต้องการเลือกระดับความยากบทฝึกสอน : ง่าย ( ใช่ / ไม่ ) ]

 

…

 

เวียร์สูดลมหายใจเข้าลึก

 

“…”

 

สายตาไล่เรียงอ่านตามตัวอักษร

 

…‘ไม่ได้’

 

ฝ่ามือหยุดชะงักนิ่งเงียบไม่มีเคลื่อนไหว

 

…‘ยังเร็วเกินไปที่จะตัดสินใจ’

 

เวียร์เผยรอยยิ้มสมเพชเวทนาตัวเองที่ไม่กล้าตัดสินใจ

 

ต่อให้มันจะเป็นเพียงของปลอมเป็นแค่ความฝันหนึ่งตื่น ต่อให้เขาจะมั่นใจหนักหน่วงหนักแน่นสักแค่ไหน แต่เขาจะตัดสินใจแบบขอไปทีตัดสินใจแบบมักง่ายไม่ได้เด็ดขาด  

 

เพราะความเป็นไปได้ที่มันจะแปรเปลี่ยนกลายเป็นเรื่องจริงก็ไม่ใช่ศูนย์

 

เมื่อพิจารณาจากฉากภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านพ้นมาตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเลยจำต้องตัดสินใจอย่างระมัดระวัง เพราะทุกการเลือกหมายถึงจุดหมายปลายทางที่แตกต่าง

 

เวียร์ขยับย้ายสายตาออกจากตัวเลือกระดับง่าย

 

“…”

 

หลังจากพยายามสงบจิตสงบใจ

 

พยายามยิ่งยวดในการตั้งสมมติฐานว่ามันเป็นเรื่องจริงหาได้เป็นเพียงเรื่องราวโกหก ตัวเลือกในตอนแรกเริ่มจึงค่อย ๆ เปลี่ยนแปลง เปลี่ยนจากตัวเลือกง่ายดายเป็นตัวเลือกอื่น

 

ใจเขาค่อนข้างโน้มเอนไปทางยากกับปานกลางมากกว่า

 

แม้เขาจะไม่รู้ว่าระดับความยากง่ายที่ระบบให้เขาเลือกตอนนี้มันจะส่งผลกระทบแบบใดตามมา แต่สิทธิพิเศษอย่างการเป็นอมตะไม่มีวันตายมันกับเป็นอะไรที่เย้ายวนเหลือเกิน

 

เย้ายวนจนเกือบทำเขาหลวมตัวกดยืนยันตอบตกลง

 

…‘เกือบไปแล้วไหมล่ะ’

 

เวียร์พลันทอดถอนหายใจจนปัญญา

 

“เฮ้อ~”

 

ก่อนปลายนิ้วจะขยับเคลื่อนไหวไปหยุดที่ระดับยาก

 

…

 

— [ ระดับความยากของบทฝึกสอน : ยาก ]

 

…

 

[ คำอธิบาย : ทุกความเจ็บปวดที่ท่านจะได้รับจะอยู่ที่ 50% ของความเป็นจริง ไอเท็มที่ดรอปจากมอนสเตอร์ในบทฝึกสอนล้วนอยู่ในค่าหายาก ราคาซื้อสิ่งของในระบบแพงทั้งยังขายได้ในราคาถูก เควสบทฝึกสอนอยู่ในระดับยากรางวัลที่ได้รับกลับมาน้อย อีกทั้งยังเสริมเพิ่มเติมด้วยสิทธิประโยชน์ขั้นสุดอย่างการเป็นอมตะตายได้ไม่รู้จบ ]

 

…

 

บางทีตัวเลือกระดับยากมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่

 

…‘ก็ได้แต่หวังว่ารางวัลหลังจากจบบทฝึกสอนจะไม่เลวร้ายนะ’

 

เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวที่ฉากภาพไหลผ่าน

 

เพียงแค่นึกถึงพวกโอลิเวอร์นึกถึงพวกเศษเดนเศษสวะที่เหลือ นึกถึงประสบการณ์บัดซบที่เขาพานพบเจอมาตลอดหลายต่อหลายปี เพียงแค่ยื่นมือไปสัมผัสกับเป็นอะไรที่ยากยิ่งนัก

 

และก็เป็นอีกครั้งที่เวียร์ชักมือกลับมา

 

“…” สีหน้าเขาดิ่งลงอย่างเห็นได้ชัด

 

ตามติดมาด้วยความคิดอ่านบ้าคลั่งที่บังเกิดในหัวสมอง

 

…‘แล้วถ้าเกิด’

 

สายตาเหลือบมองระดับนรก

 

…‘ถ้าเกิดเราเลือกไปที่ระดับนรกแทนล่ะ’

 

ชายหนุ่มร่างสูงขยับย้ายสายตาไปยังตำแหน่งจุดหนึ่งของข้อความ

 

ระดับความยากง่ายจะเป็นตัวกำหนดรางวัลหลังจากจบบทฝึกสอน ยิ่งยากมากมายเท่าไหร่ รางวัลที่จะได้รับกลับมาก็จะยิ่งมากขึ้นมากเท่านั้น นี่คือข้อความที่ปรากฏ

 

…

 

[ คำแนะนำ : ความยากง่ายในบทฝึกสอนจะเป็นตัวกำหนดรางวัลสุดท้ายหลังจากจบแบบทดสอบ ยิ่งเลือกท้าทายระดับความยากที่สูงยิ่ง รางวัลสุดท้ายปลายทางที่ท่านจะได้รับกลับมาก็จะยิ่งสูงเพิ่มเติมมากขึ้นเท่านั้น ฉะนั้นจงคิดให้รอบคอบก่อนเลือก ]

 

…

 

ยิ่งยากรางวัลยิ่งล้ำค่า

 

“…”

 

เวียร์สูดลมหายใจเข้าลึกพยายามสงบสติอารมณ์

 

หากนี้มันเป็นเรื่องจริงเป็นความจริงขึ้นมา เป็นความจริงที่ไม่ใช่ความฝัน นี่จะเป็นโอกาสพลิกฟื้นคืนของเขา เป็นโอกาสปรับเปลี่ยนสถานะจากเหยื่อกลายเป็นผู้ล่าอย่างไม่ต้องสงสัย  

 

แล้วถ้าหากเขา ถ้าหากเขาไม่ได้เป็นคนเดียวที่ได้รับสิทธิพิเศษตรงส่วนนี้ล่ะ ถ้าหากเขาไม่ได้เป็นคนเดียวที่ถูกส่งมายังต่างโลก ไม่ใช่คนเดียวที่มีสิทธิพิเศษเลือกระดับความยาก

 

การเลือกตัวเลือกระดับความยากง่ายในส่วนนี้ จะแปรเปลี่ยนกลายเป็นตัวกำหนดสถานภาพทางสังคมต่อจากนี้ไปในทันที ฉะนั้นเขาจำต้องเลือกไปในเส้นทางเดินที่แตกต่าง

 

แตกต่างแตกแยกออกไปอย่างสิ้นเชิง

 

…‘ถ้าอยากแข็งแกร่งกว่า’

 

ก็ต้องเลือกไปในเส้นทางที่ยากลำบากยิ่งกว่าเป็นค่าตอบแทน

 

ความตายสำหรับเขาไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่ตาย แค่ชีวิตความเป็นอยู่ของเขาในตอนนี้มันก็ไม่ได้แตกต่างแตกแยกอะไรไปจากตายทั้งเป็นอยู่แล้ว  

 

อีกทั้งนับตั้งแต่วันที่เขาวางแผนฆ่าพวกโอลิเวอร์ เขาก็เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางอาจไม่ได้ไปจบลงที่คุกตามระเบียบ แต่อาจจะจบที่ความตาย

 

ตายอย่างหมาข้างถนนตายอย่างไร้ค่า

 

“ถ้ามันทำให้แข็งแกร่งขึ้นได้”

 

“ก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้ลังเล”

 

…

 

— [ ระดับความยากของบทฝึกสอน : นรก ]

 

…

 

[ คำอธิบาย : ทุกความเจ็บปวดที่ท่านจะได้รับจะอยู่ที่ 100% ของความเป็นจริง ไอเท็มที่ดรอปจากมอนสเตอร์ไม่มี ราคาซื้อสิ่งของในระบบแพงมากทั้งยังขายไม่ได้อีกต่างหาก เควสบทฝึกสอนอยู่ในระดับนรกรางวัลที่ได้กลับมาน้อยนิด ที่สำคัญคือปราศจากสิทธิพิเศษอย่างการเป็นอมตะตายไม่รู้จบ แต่จะเพิ่มเติมด้วยสิทธิพิเศษอย่างอื่นแทน ]

 

…

 

รอยยิ้มแห้งปรากฎบนใบหน้าเวียร์

 

…‘นี่มันเป็นตัวเลือกที่โง่มาก’

 

เป็นตัวเลือกที่ไม่สมควรเลือกมากที่สุดสำหรับมดปลวกที่พึ่งขยับย้ายเข้ามายังต่างโลก นี่ไม่ใช่นิยายเรื่องราวหากแต่เป็นความจริง หากมันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาการเลือกตัวเลือกนรก

 

ย่อมเป็นการกระทำที่สุ่มเสี่ยงเกินไป ไม่สิ ต้องเรียกว่ารนหาที่ตายมากกว่า แต่ห้วงความคิดหนึ่งก็ปรากฎเพราะรางวัลสุดท้ายหลังจากทำภารกิจขึ้นมันอยู่กับระดับความยาก

 

เขามั่นใจว่าถ้าหากผ่านระดับนรกไปได้รางวัลย่อมมีค่าเป็นที่สุด

 

…‘แต่ปัญหาคือเราต้องรอดให้ครบ 7 วัน’

 

ใช่ เขาต้องอยู่รอดปลอดภัยจนถึงเจ็ดวันถึงจะได้รับรางวัลยอดเยี่ยม

 

หลังจากจมจ่อมอยู่ในห้วงความคิดอ่านของตัวเองอยู่นานสองนาน ในที่สุดเวียร์ก็ได้บทสรุปสุดท้ายปลายทาง เขากำหมัดตัวเองแน่น ก่อนปลายนิ้วจะขยับเคลื่อนไหวไม่มีลังเล

 

ขยับเคลื่อนไปกดที่ระดับนรก

 

…

 

[ ท่านต้องการเลือกระดับความยากบทฝึกสอน : นรก ( ใช่ / ไม่ ) ]

 

…

 

ข้อความเป็นรูปหัวกะโหลกสีแดงสด

 

ทั้งยังปลดปล่อยไอเลือดออกมาเป็นระยะ เอาแค่รูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียวก็รับรู้ได้แล้ว ว่ามันต้องไม่ใช่ตัวเลือกง่ายดายที่สมควรหยิบยกขึ้นมาเลือกแน่นอน

 

แต่ถ้าหากเขาต้องการพลิกฟื้นคืนกลับมาเป็นผู้ล่า

 

“…” เขาก็จำต้องเสี่ยงอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

 

ต่อให้มันจะเป็นของปลอมเป็นความฝันที่ไม่ใช่ความจริง ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนัก อย่างมากก็แค่ฝันแปลกประหลาดแปลกแยกเท่านั้นเอง แต่หากเป็นเรื่องจริงความจริงขึ้นมา

 

นี่จะเป็นโอกาสพลิกกระดานของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

 

…

 

[ แจ้งเตือน : ยินดีต้อนรับสู่บทฝึกสอน ( นรก ) ]

 

…

 

ทันทีที่อ่านไล่เรียงตัวอักษรจบ

 

“…”

 

ร่างของเขาก็คล้ายถูกดึงกระชากจากด้านหลังสุดแรง

 

เป็นความรู้สึกคุ้นเคยคุ้นชินอย่างแปลกแยกแปลกประหลาด แน่นอนว่าปรากฎการณ์เฉกเช่นนี้ไปมารวดเร็วยิ่งยวด รวดเร็วเกินกว่าจะตอบสนองตอบโต้ได้ทันท่วงที

 

ก่อนเขาจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง

 

“…” จนพบว่าตัวเองได้หวนคืนกลับสู่โลกเดิมเป็นที่เรียบร้อย

 

กลับมาอยู่ตรงหน้าเบื้องหน้าศพของคนป่าตัวสูง 2 เมตร

 

เขาเหม่อลอยมองไปที่ซากศพสูงสองเมตรที่ตกเป็นเหยื่อลูกธนูปักเข้ากลางหน้าผาก เลือดยังคงไหลออกจากบาดแผลและดวงตาของมันก็ยังคงเบิกกว้างจดจ้องมองมาที่เขา  

 

เพียงแค่สบสายตาตัวของเวียร์ก็พลันสะดุ้งเฮือก

 

“!!!”

 

จนก้าวเท้าถอยหลังไปหลายต่อหลายก้าว

 

เขาก้มมองมาที่ฝ่ามือของตนที่กำถือหน้าไม้เอาไว้แนบแน่น มันสั่นสะท้านไปหมดจนยากจะจับความรู้สึกที่พวยพุ่งออกมาไม่มีหยุดหย่อน มันไม่ใช่ความรู้สึกอันน่าขยะแขยง

 

หากแต่เป็นความรู้สึกที่ตื่นเต้นขั้นสุดต่างหาก

 

“…”  

 

ก่อนเบื้องหน้าจะปรากฏเป็นข้อความเหมือนกับที่ปรากฏในห้องสีขาว

 

…

 

[ ภารกิจที่หนึ่ง : เรียกหน้าต่างสเตตัส ]

 

[ คำอธิบาย : ตัวท่านในตอนนี้หาได้อยู่ในโลกเดิมของท่านอีกต่อไปแล้ว เพื่อเอาชีวิตรอดในโลกที่โหดร้ายโหดเหี้ยมเป็นที่สุด ขั้นตอนแรกจึงเป็นสิ่งสำคัญ จงเรียนรู้บทฝึกสอนทั้งหมด โดยบทเรียนแรกเริ่มเลยก็ตะโกนร้องออกมาว่า “หน้าต่างสเตตัสเปิด” ง่ายใช่ไหมล่ะ~ ]

 

[ เงื่อนไข : กล่าวคำว่า “หน้าต่างสเตตัสเปิด” ]

 

[ รางวัล : ค่าประสบการณ์ 10 หน่วย ]

 

…

 

เวียร์กะพริบตามองตรงเงื่อนไขการทำภารกิจ

 

…‘แค่พูดออกไปอย่างเดียวใช่ไหม?’

 

เขาค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกล่าวออกมา

 

“หน้าต่างสเตตัสเปิด”

 

ทันทีที่เขากล่าวส่งเสียงถ้อยคำตามที่หน้าต่างภารกิจบอกกล่าว หน้าต่างภารกิจตรงหน้าก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นหน้าต่างสเตตัสเนื้อในเป็นเนื้อหาเกี่ยวกับตัวเขาทั้งหมด

 

…

 

หน้าต่างสเตตัส

 

ชื่อ : เวียร์ ดิเอลร่า

 

เลเวล : 0  [ 00 / 10 ]

 

ค่าประสบการณ์ : 00 / 100

 

—

 

สเตตัส

 

1. พละกำลัง 10 แต้ม

2. สติปัญญา 10 แต้ม

3. ความว่องไว 10 แต้ม

4. โชคลาภ  10 แต้ม

 

แต้มคงเหลือ : 0 แต้ม

 

—

 

สกิล

 

1. [ ว่างเปล่า ]  

2. [ ว่างเปล่า ]  

3. [ ว่างเปล่า ]  

 

แต้มคงเหลือ : 0 แต้ม

 

—

 

ดวงตาของเวียร์ค่อย ๆ แปรเปลี่ยน

 

“…” ตลอดเนื้อตัวพลันสั่นสะท้าน

 

ทุกแนวคิดที่เคยกล่าวซ้ำแล้วซ้ำมาว่ามันเป็นเพียงความฝัน  

 

กับถูกตีตบกระแทกหน้า ด้วยหน้าต่างสเตตัสที่โผล่ออกมากลางอากาศ ชายหนุ่มยื่นมือเข้าไปแตะสัมผัสแผ่วเบา ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น

 

“…ของจริง”  

 

ปลายนิ้วสั่นสะท้านหนักหน่วง  

 

“สุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ…หึ หึหึ”

 

ก่อนเจ้าตัวจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

เสียงหัวเราะยังคงดังลั่นต่อเนื่องไปอีกหลายต่อหลายวินาที ก่อนชายหนุ่มร่างสูงจะใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างกอบกุมใบหน้า คล้ายกับกำลังพยายามปกปิดใบหน้าปกปิดบางสิ่งอย่าง  

 

ก่อนแววตาจะพลันแปรเปลี่ยนกลายเป็นเย็นชาจับจิต

 

“…” พร้อมกับเสียงหัวเราะที่หยุดลง

 

ตามติดมาถ้อยคำน้ำเสียงเคียดแค้นขั้นสุด

 

“โอลิเวอร์!”