“เฮ้ย! ใครมันลืมปิดประตูทางเข้าสำนักงานทิ้งเอาไว้วะ!”

“หรือว่าจะมีหัวขโมยตัวไหนลอบเข้ามา!? ”

“เอ็งยืนเฝ้าตรงปากทางเข้า แกไปค้นดูทุกห้องซะ ส่วนข้าจะเฝ้าตรงบันไดให้เอง”

เสียงที่ดังมาจากชั้นล่าง กำลังกระตุ้นให้ฉันต้องรีบลงมือทำลายร่องรอยการมาเยือนของพวกเรา

 

 

“นั่นเสียงใครนะครับ แถมดูเหมือนจะโกรธมากด้วย”

“ขอโทษด้วยที่หลอก… แต่จริง ๆ คือที่นี่เป็นที่ส่วนบุคตลที่ห้ามคนนอกเข้า ถ้าถูกเจอตัว พวกเราต้องแย่แน่ค่ะ”

“ไม่จริง!! ไม่เอานะ! ผมไม่อยากสร้างความลำบากให้กับคุณพี่ควอตซ์!”

“เพราะงั้น พวกเราจึงต้องรีบหนีค่ะ!”

 

 

ฉันรีบเลาะหน้ากระดาษที่พึ่งเก็บมาได้ออกจากปกหนัง เก็บเอาไว้เฉพาะหน้าที่มีข้อความบันทึก แล้วยัดไส้กระดาษเปล่ากลับลงไปเพื่อไม่ให้ความหนาของเล่มดูเพี้ยน

หลังจากยัดไส้เสร็จ ก็รีบนำมันไปซ่อนใต้ภาพ แล้วนำมันกลับไปแขวนผนังตามเดิม

จากนั้นเดินตรงไปที่บานหน้าต่างหลังชุดรับแขก เพื่อเตรียมงัดแงะตัวกลอนหน้าต่าง—

 

 

“… ”

มือเอื้อมไม่ถึงงะ

“ขอยืมหลังทีค่ะคุณพี่ เวอไดท์”

“ได้ครับ!”

ฉันให้พี่ชายม้ามายืนแทนเก้าอี้ แล้วปีนขึ้นหลังของเขา

อืม… สัมผัสแผ่นหลังเหมือนโลหะจริง ๆ เสียด้วยสิ

พี่ชายคนนี้เขาสวมเกราะเหล็กทับเอาไว้ที่ลำตัวหรือยังไงกันค่ะเนี่ย?

 

 

“ฮึบ!”

ฉันนำเหล็กปลายแหลมที่พกมาสามแท่ง แทงมันเข้าไปในรูกุญแจ แล้วทำการงัดแงะอย่างเบามือ

*แกร๊ก*

เพียงไม่ถึง 3 วินาที ฉันก็สามารถสะเดาะมันออกได้แล้ว

ง่ายดีแท้ค่ะ~

 

 

“ตรวจชั้นหนึ่งเสร็จแล้ว ไม่พบอะไรครับ!”

“งั้นไปตรวจชั้นสองต่อเลย!”

“พวกเอ็งมาส่งเสียงดังวุ่นวายอะไรที่หน้าสำนักงานกันวะ!”

เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูดังขึ้นในเวลานั้น

เป็นเสียงของคนที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี

“คุณ ซิงเคไนต์!?!”

เสียงของเขาคนนั้น…

 

 

“สีหน้าดูไม่ดีเลย เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณน้องสาว? ”

“เปล่า… ไม่มีอะไรหรอก พวกเรารีบหนีออกไปกันดีกว่าค่ะ…”

ฉันเริ่มปีนออกนอกหน้าต่างเพื่อเตรียมไต่ลงไปตามท่อน้ำฝนที่อยู่ด้านนอกอาคาร

 

 

“ข้าถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น? ”

“คือว่ามีผู้บุกรุกครับ พวกข้าเลยกำลังค้นหา—”

“แล้วส่งเสียงดังกันขนาดนี้ ไอผู้บุกรุกที่ว่าไม่เผ่นหนีไปไกลก่อนแล้วหรือวะ? ”

“อ๊ะ? จริงด้วยครับ…”

“… จมูกของข้ามันบอกว่าผู้บุกรุกมันอยู่ชั้นที่สาม ในห้องทำงานของข้า มีกลิ่นโจรปนมากับกลิ่ยทะเล มีกลิ่นลมด้วย… ดีไม่ดีคงกำลังเปิดหน้าต่างเพื่อหนีออกไปข้างนอก พวกแกรีบวิ่งอ้อมไปดักข้างหน้าตึกเดียวนี้ แล้วก็หัดรู้จักพึ่งจมูกตัวเองซะ! เกิดเป็นเผ่ามนุษย์สัตว์เสียเปล่า!”

“คะ— ครับ!!”

“ส่วนข้าจะไล่บี้พวกมันจากทางข้างหลังนี้เอง”

 

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!?!

คุณพี่จะจมูกดีเกินไปหรือเปล่าคะ!?

ได้กลิ่น?

เหมือนเคยได้ยินว่าเผ่ามนุษย์สัตว์- หนู เสือ สิงโต แมว กับหมาป่า จะมีจมูกดีเป็นพิเศษด้วยค่ะ

แบบนี้ก็รู้หมดแล้วสิว่าเป็นฉัน!!??

โดนจับไปต้มกินแน่!

ใครก็ได้ ช่วยด้วยค่าาาาาาาาาาาาา!!!

 

 

“ไม่มีเวลาแล้ว กระโดดลงไปเลยดีกว่าครับ”

“เดียว! นี่มันชั้นสามนะ!? ”

“ไม่มีปัญหาครับ!”

“เดียว—!!”

ฉันถูกคุณพี่ม้าอุ้มขึ้นขี่หลัง แล้วกระโจนผ่านหน้าต่างออกมาข้างนอก

 

 

ร่างกายรู้สึกได้ถึงสายลมหน้าหนาวปะทะใบหน้า พร้อมกับได้กลิ่นทะเลที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดของราชาจระเข้

มองเห็นศพขนาดยักษ์ที่ถูกเรือดึงลากมาที่ท่าเทียบเรือ พร้อมกับคนงานจำนวนมากที่ถือใบเลื่อยเลเซอร์เตรียมแล่แยกส่วน

มีเสียงผู้คนตะโกนประมูลแข่งขันจับจ่ายแย่งซื้อส่วนที่ต้องการ

ทั้งชาวประมงกับผู้คนต่างให้ความสนใจกับเนื้อจระเข้สดใหม่ที่มีความยาวลำตัวมากถึง 200 เมตร จนไม่มีสายตาดวงไหนให้ความสนใจกับพวกเราที่กำลังกระโดดลอยตัวอยู่บนอากาศอย่างโดดเด่นอยู่ตรงนี้

 

 

ความสูงเหนือพื้นจากจุดที่พวกเราลอยอยู่ มีไม่ต่ำกว่า 15 เมตร…

 

 

“…”

ตายโหงแน่ค่า~

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!?!”

 

 

*ตึ๊ง!*

เกิดเสียงกระแทกดังลั่นจนพื้นยางแข็งด้านล่างยุบลึกลงไปเป็นหลุมขนาดไม่ต่ำกว่าหนึ่งเมตร

แรงกระแทกนั้นทำให้เสื้อคลุมกันหนาวของคุณพี่ชายม้าปลิวสูงไปตามกระแสลม เผยให้เห็นร่างกายที่เขาพยายามปกปิด

 

 

นับตั้งแต่ส่วนหน้าอกลงมาจนถึงฝ่าเท้า ล้วนแต่เป็นร่างกายที่ถูกสร้างมาจากเครื่องจักร…

 

 

ขาที่เต็มไปด้วยฟันเฟืองจักกลของเขา มันกำลังทำหน้าที่รับแรงกระแทก กระจายไปตามลูกสูบหน้าตาประหลาด จนเกิดกลุ่มก้อนควันพวยพุ่งออกมารอบทิศ

แรงสะท้อนนั้นถูกร่างกายของเขาดูดซับเอาไว้ทั้งหมด จนทำให้ฉันที่ขี่เขาอยู่ไม่รู้สึกถึงแรงกระแทกเลยแม้แต่น้อย

 

 

“…ร่างกายของพี่ชาย? ”

“เอาไว้พูดทีหลังดีกว่าครับ! กัดฟันและเกาะให้แน่นเลยครับ!”

พี่ชายม้าผมสีทองยาวตะโกนบอกฉันด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด

ตอนนั้นเองที่ร่างกายของเขาเริ่มส่องแสงสีแดงเหมือนเครื่องจักรไอน้ำที่กำลังถูกเร่งการทำงาน

ขาทั้งสี่ข้างเริ่มควบด้วยความเร็วสูง แล้ววิ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วประดุจเป็นส่วนหนึ่งกับสายลม

 

 

“กลิ่นของพวกมันหายไปจากตึก— กลืนหายไปกับฝูงชนแล้วครับ!”

เสียงตะโกนอันกราดเกรี้ยวดังไล่ตามหลัง

แต่พวกเขาไม่อาจที่เห็นใบหน้าหรือรูปร่างของพวกฉันได้

เพราะว่าตอนนี้พวกเราสองคนได้แทรกตัวเองเข้าไปในฝูงชนที่มารวมตัวหน้าซากศพของราชาจระเข้แล้ว

 

 

ที่น่าเป็นห่วงตอนนี้ จึงมีแค่เรื่องที่คุณเสือกินคนรู้ตัวแล้วว่าฉันได้ลอบแอบเข้าไปข้างในตึก…

“คงต้องไปสารภาพผิดกับพวกพี่สาว ว่าศัตรูมันรู้ตัวแล้ว…”

รู้ตัวเพราะมีฉันเป็นสาเหตุ…

จะถูกดุ แล้วถูกเกลียดไหม…

แย่ละ… เริ่มชักจะรู้สึกผิดและกลัวขึ้นมาแล้ว…

ฉันคง… ไม่ถูกพวกพี่สาวเกลียดเพราะการกระทำบ้า ๆ ของฉันเองหรอกนะ…

ใช่ไหม?

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

มีผู้บุกรุกอย่างงั้นหรือ?

ข้ากำลังยืนดูห้องของตัวเองที่มีบานหน้าต่างถูกเปิดคาทิ้งเอาไว้

ไม่มีเหลือรอยนิ้วมือหรือรอยเท้าทิ้งเอาไว้ในห้อง แต่ยังหลงเหลือร่องรอยของการเอาขี้โคลนไปปิดกล้องวงจรปิด อีกทั้งมีการรื้อค้นโต๊ะทำงานทิ้งเอาไว้อย่างชัดเจน

ถึงจะดูมีความพยายามจะจัดทุกอย่างให้กลับเข้าที่ในตำแหน่งเดิม แต่ก็ออกจะดูสะเพร่าไร้ความเป็นระเบียบ จนจับความผิดปกติได้ง่าย

 

 

ดูจากวิธีการแล้ว ไม่มีทางเป็นฝีมือของพวกตำรวจสากลหรอก

แถมยังมีกลิ่นที่คุ้นเคยทิ้งเหลือเอาไว้อีก

กลิ่นของหมายเลขศูนย์

 

 

“อืม…”

จากสายข่าวของพวกเรา ไม่ใช่ว่ายัยนั่นหายสาบสูญไปในเมืองนอกกฏหมาย บูเล็ตฟรีโซน ไปแล้วหรอกหรือ?

ถ้าเป็นยัยนั่นจริง— แล้วมันใช้วิธีไหนข้ามทวีปมาที่เมืองนี้ได้?

เพราะข้าจำไม่ได้ว่าเคยมอบหมายเลขประชาชนให้กับ [อาหาร] ของตัวเอง

 

 

หรือว่าจะมีคนที่ให้การช่วยเหลืออยู่ข้างหลัง?

เพราะนอกจากกลิ่นของเด็กคนนั้นแล้ว มันยังมีกลิ่นอื่นที่ไม่รู้จักหลงเหลือทิ้งเอาไว้

เป็นกลิ่นที่คล้ายกับโลหะผสมน้ำยาของเลือดเทียม

กลิ่นของพวกไซบอร์ก

 

 

“ฮึ น่าสนุก”

ข้าเริ่มสำรวจดูภายในห้อง เพื่อค้นหาว่าผู้บุกรุกได้ข้อมูลอะไรไป

ที่โต๊ะทำงาน— มีแต่งานฉากหน้าของชาวประมง

ขอบหน้าต่างมีรอยบิ่น?

คงเกิดขึ้นตอนที่พวกมันใช้หนีออกไปข้างนอก

กรอบรูปถ่าย— เบี้ยว?

 

 

ข้าเดินไปดูที่รูปแขวน

ถึงจะดูมีความพยายามจะจัดให้เข้าตรงรอยฝุ่นเดิม แต่ตัวรูปข้างในนั้นมีรอยเคลื่อนปรากฏให้เห็นชัดเจนอยู่ราวหนึ่งมิลลิเมตร

 

 

“อ๊า… ได้ข้อมูลการทดลองไปอย่างงั้นเรอะ? ”

แล้วข้าก็พบมัน

พบกับสมุดบันทึกกระดาษเปล่าเล่มหนึ่ง

มีบางคนเจอมัน แล้วสับเปลี่ยนยัดไส้ข้อมูลข้างในด้วยกระดาษเปล่าเอาไว้แทน

คิดว่าทำแค่นี้แล้วจะตบตาข้าได้?

ความคิดตื้นเขินแบบเด็กชัด ๆ

 

 

แต่ถ้าได้ข้อมูลนี้ไป ข้าก็พอจะเดาได้แล้วว่าพวกมันจะเคลื่อนไหวยังไงต่อ

เป้าหมายต่อไปของพวกมัน คงเป็นที่นั่น

ได้เลย ถ้าแน่จริงก็มาได้

ข้าจะรีบเตรียมชุดรับแขกสุดพิเศษรอเอาไว้ให้เอง

 

 

ส่วนเรื่องกลิ่นแปลกปลอมของไซบอร์ก—

“ได้เวลาใช้งานพวกลูกน้องจอมขี้เกียจแล้วสินะ”

—ข้าจะต้องสืบให้ได้ ว่าเจ้าของกลิ่นนี้คือใครกัน

ข้าจะหามันให้เจอ แล้วฆ่าปิดปากมันซะ