บทที่ 411 – ขอพักผ่อนก่อนนะ…

 

แต่ถึงแม้ไอรีนจะสามารถกลับมาใช้เวทมนตร์ได้แล้วก็ตาม แต่เพราะเธอเสียเลือดมากเกินไป อีกทั้งพลังฟื้นฟูเธอไม่ได้ไร้เทียมทานเหมือนเลทิเซียขนาดนั้น

อันที่จริงเวทมนตร์ฟื้นฟูของเธออย่างมากก็สามารถรักษาบาดแผลได้ไวขึ้นเท่านั้น หากให้งอกแขนงอกขาส่วนที่หายไปนั้น

ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควรเพื่อสร้างมือขึ้นมาใหม่ ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่เวลาที่จะมาต่อสู้หรือโกรธแค้น..

ไอรีนรู้ว่าเวลาไหนควร ไม่ควรเธอใช้เวทมนตร์ดึงเอาร่างของเวโรเน่กลับคืนมาพร้อมกับใช้เวทมนตร์โอบเอาร่างของเนล

พร้อมทั้งแผ่พลังเวทมนตร์ไปฟื้นฟูให้เธออยู่ตลอดเวลา แต่ในตอนนั้นเองราชาแวมไพร์ที่พุ่งอัดผนังก็พูดขึ้น

“คิดว่าจะหนีไปได้หรือไงกัน?”

มันพูดแบบนั้นพร้อมกับพุ่งมาทางไอรีนด้วยความเร็วสูง ถึงแม้ตอนที่มันโดนไอรีนต่อยกะโหลกจะร้าวไปแล้ว

แต่ด้วยพลังฟื้นฟูอันหลุดโลกของราชาแวมไพร์พริบตาเดียวมันก็หายแล้ว มันชี้นิ้วมาทางไอรีนก่อนที่ปลายนิ้วมันจะแตกแยกออก

พร้อมกับมีลำแสงสีแดงพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว เป็นลำแสงเลือด หนึ่งในทักษะที่แวมไพร์วิวัฒนาการแล้วมีมัน

คือการควบคุมโลหิตของตนเอง โลหิตของมันกลายเป็นลำแสงสีแดงพุ่งโจมตีใส่ไอรีน แต่ทว่าไอรีนเพียงสะบัดมือหนึ่งครั้ง

ในตอนนั้นวัตถุทรงกลมก็หลุดออกจากมือของไอรีนปะทะเข้ากับสำแสงสีโลหิตของอีกฝ่ายจนลูกบอลนั้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

แต่วินาทีที่มันแตกกระจาย พลังเวทของเลทิเซียก็ระเบิดออกมา แทรกแซงการดำรงอยู่ของโลหิตอีกฝ่าย

นี่คืออุปกรณ์กักเก็บพลังเวท ที่ไอรีนแอบเก็บพลังเวทของเลทิเซียไว้ เพราะเธอรู้ว่าถ้าหากให้เลทิเซียสอนเวทมนตร์จากอนาคต

เลทิเซียต้องไม่สอนแน่ ดังนั้นเธอเลยขอว่าอย่างน้อยก็ของยืมพลังใช้ในสถานการณ์คับขันหน่อย

ซึ่งเลทิเซียก็ยอมตกลง ราชาแวมไพร์หน้าเปลี่ยนสี เลือดของมันถูกแทรกแซงก่อนที่จะถูกลบออกไปอย่างง่ายดาย

และไม่ได้ลบแค่เลือดที่พุ่งออกมา แต่เป็นเลือดทุกหยดในร่างกายของมัน พริบตาเดียวร่างกายมันก็ซีดลงกะทันหัน

จนล้มฟุบลงไปบนพื้น ไอรีนอาศัยจังหวะนี้เปิดใช้งานเวทมนตร์ข้ามมิติออกมา แต่วินาทีถัดมาราชาแวมไพร์ก็ลืมตาขึ้น

“คุกโลหิต”

มันพูดขึ้นพยายามจะสร้างม่านพลังสีแดงกักขังไอรีนกับคนอื่นไว้ แต่น่าเสียดายที่การเดินทางข้ามมิติของไอรีนสำเร็จก่อน

ดวงตาของราชาแวมไพร์เผยความมืดมิด คุกสีแดงก็พลันมีเข็มมากมายพุ่งแทงพวกไอรีนจากทุกทิศทาง

แต่ไอรีนยืนรับการโจมตีทั้งหมดเพื่อปกป้องทั้งสองคนก่อนจะโดดตามเข้าไปในรอยแยกมิติ

ราชาแวมไพร์สบถเสียงเย็นหนามสีแดงไม่ได้หยุด มันพุ่งโจมตีใส่รอยแยกมิติจนทำให้รอยแยกมิติสั่นไหวปลายทางที่ไอรีนเลือกเอาไว้คลาดเคลื่อน

ขณะเดียวกันมันก็ติดต่อไปหากองทัพของตัวเองให้ตามหาไอรีน.. ไอรีน เวโรเน่และเนลปรากฏตัวขึ้นในป่าที่ไหนสักแห่งในอาณาจักรแวมไพร์

เธอกระอักเลือดออกมา ร่างกายทรุดลงกับพื้น ทั่วทั้งร่างอาบโชกไปด้วยเลือด แต่เนลน่าสงสารยิ่งกว่า

เวโรเน่แม้ไม่แย่เท่าเนลแต่ก้ยังหลับไหลไม่ได้สติ.. ไอรีนรีบหันกลับไปใช้เวทมนตร์รักษาเนลสุดกำลัง

“เธอต้องไม่เป็นอะไร.. มันเป็นความผิดของข้าเอง..ข้าขอโทษ.. ข้าขอโทษ”

เธอพึมพำพร้อมกับรีดใช้พลังทั้งหมดเพื่อรักษาเนล แต่แม้ผิวหนังของเธอจะค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมาแต่ลมหายใจก็ค่อยๆ ดับลง

“ไม่.. เจ้าต้องไม่ตาย เนล”

ไอรีนรีบพูดด้วยความห่วงใย แต่ว่าเนลกลับไม่ตอบสนองอะไรเลย ดวงตาของเธอหนักอึ้งจนอยากจะนอนหลับไปในตอนนี้

แต่ว่า.. แรกเริ่มเดิมทีทำไมเธอถึงยังมีชีวิตอยู่ละ.. ท่านพ่อกับท่านแม่ต่างก็ตายจากไปจนหมดแล้ว แม้แต่ท่านพี่ก็ตายเพราะปกป้องเธอ

ทำไมเธอถึงมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ล่ะ เธอมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร… ดวงตาของเนลเหลือบไปมองเห็นไอรีนที่พูดอะไรบางอย่าง

แต่หูทั้งสองข้างเธอดับไปจนหมดแล้ว.. เมื่อคนมันถึงเวลาตายก็ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ นี่คือโชคชะตา

นี่คือสิ่งที่ถูกกำหนด ต่อให้ไอรีนจะพยายามไปมากแค่ไหน พยายามรักษามากขนาดไหนล้วนไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้น

“พี่สาวไอรีน… ทำไมถึงทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ”

เนลที่มองเห็นใบหน้าเศร้าโศกเสียใจของไอรีนก็อยากจะถาม แต่ทว่าพอเธอเปิดปากกลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลย

เธอรู้สึกเหนื่อยไปทั่วทั้งร่าง ดวงตาของเธอหันไปมองไอรีนที่กำลังพูดอะไรบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ

อ่า.. นี่พี่สาวไอรีนกำลังเศร้าเพราะเธอยังงั้นเหรอ หากเธอหลับตาลงในตอนนี้พี่สาวไอรีนจะเสียใจงั้นเหรอ..

พี่สาวเวโรเน่กับเลทิเซียเองจะเสียใจหรือเปล่านะ.. หากเธอหายไป..? ไม่รู้สิ เนลไม่อยากให้เป็นแบบนั้นแท้ๆ

แต่ทำไมในอกของเธอกลับรู้สึกดีใจขนาดนี้นะ ดีใจที่หากตัวเองตายไปยังมีคนที่เสียใจให้กับเธอเอง

เนลพยายามจะยกมือขึ้นจับใบหน้าของไอรีน.. ไอรีนที่เห็นแบบนั้นเธอรีบคว้ามือเนลเอาไว้พร้อมกับพูด

“เนลเจ้าต้องไม่เป็นไร ข้าจะช่วยเจ้าเอง เพราะงั้นอย่าพึ่งหลับนะ… อย่าพึ่งหลับเลยนะ”

“พี่สาวไอรีน… ได้โปรด..อย่าทำสีหน้าแบบนั้นเลย…. ข้าขอโทษ..ที่ถูกจับตัว… แต่พี่สาวไม่ต้องห่วงนะ..ข้า..ไม่ได้พูดเรื่องของทุกคนเลยแม้แต่น้อย”

“เนล…..”

“เพราะงั้น.. ตอนนี้.. ตอนนี้เลทิเซียจะยอมรับข้าเป็นพวกเดียวกันหรือยังนะ.. เธอจะเชื่อใจข้าหรือยังนะ.. เธอจะคิดว่าข้าสามารถเก็บความลับได้หรือยังนะ”

น้ำตาของเนลไหลออกมาจากดวงตา แม้เลทิเซียจะให้เธอเดินทางมาด้วย แต่สำหรับเลทิเซียแล้วเนลนั้นเป็นแค่ตัวแปรบางอย่างที่ไม่เกี่ยวกับแผนการเท่านั้น

ถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดออกมาหรือแสดงให้เห็นชัดเจน แต่เนลก็รู้ตัวดีว่าเธอไม่ใช่คนที่เลทิเซียจะมอบความเชื่อใจให้

แต่ถึงแบบนั้นเธอก็พยายามจะทำตัวให้เป็นประโยชน์… พยายามให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้.. แต่แน่นอนว่าเลทิเซียไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น

ที่เธอไม่อยากให้เนลมายุ่งเกี่ยวกับหลายๆ สถานการณ์เพราะเลทิเซียไม่ต้องการให้เนลต้องเป็นอะไรไป

สำหรับเลทิเซียแล้วเธอไม่ต้องการให้เด็กตัวเล็กๆ ต้องแบกรับความเจ็บปวดบางอย่างอีกแล้ว เหมือนกับเพื่อนๆ ของเลทิเซียที่เคยสูญเสียไป

ซึ่งแน่นอนว่าไอรีนเองก็มองออกถึงความคิดนั้นของเลทิเซียเช่นกัน บางทีคงมีแค่เนลนั่นแหละที่ไม่รู้…

น้ำตาของไอรีนไหลออกมาจากดวงตา เธอกำมือของเนลแน่นขึ้นพยักหน้า..

“แน่นอนอยู่แล้ว.. เจ้าน่ะเป็นพวกพ้องที่เชื่อใจได้ของพวกเรา เพราะงั้น.. เพราะงั้นหลังจากนี้มา ผจญภัยไปด้วยกันอีกนะ”

“อ่า…นั่นสินะ.. แต่ว่า..พี่สาวไอรีน..ตอนนี้ข้ารู้สึกง่วงนิดหน่อย… ข้าขอนอนสักเดี๋ยวเดียวนะ”

“ไม่ๆ … ไม่.. ไม่เจ้าห้ามหลับนะ เจ้าห้ามหลับโดยเด็ดขาด.. เลทิเซีย เจ้าอยู่ไหน?!!มาช่วยเนลทีสิ ขอร้องล่ะ ถ้าเป็นเลทิเซียละก็ต้องช่วยได้อย่างแน่นอน”

ไอรีนตะโกนเสียงดังลั่นราวกับต้องการจะเรียกหาเลทิเซียแต่กลับไม่มีการตอบสนอง เนลได้ยินแบบนั้นเธอก็ยิ้มขึ้น

“พี่สาว…ไอรีน…ทำเป็นเรื่องให้ไปได้.. ข้าแค่จะ..นอนสักตื่น”

“อ่า.. ไม่ ไม่”

ไอรีนมือสองข้างสั่น.. ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้..

“อ่า.. จริงสิ.. จริงด้วย..”

เธอหยิบขวดแก้วขวดหนึ่งออกมา เทของเหลวบางอย่างเข้าไปในปากของเนล แต่ยังพึ่งเทได้เพียงแค่ 1 ใน 4 เท่านั้น…

เพราะเสียงร้องของเธอเมื่อสักครู่ได้ดึงดูดแวมไพร์เข้าและในพริบตาต่อมา ราชาแวมไพร์ก็โจมตีใส่หลังของไอรีนที่ยังไม่ทันตั้งตัวร่างของเธอปลิวกระเด็น

กลิ้งบนพื้นหลายตลบ การโจมตีเมื่อสักครู่ถูกโจมตีด้วยพลังทั้งหมดของมันหวังจะกำจัดอีกฝ่ายให้อยู่หมัดเลยก็ว่าได้

ไอรีนที่กระเด็นกลิ้งบนพื้นหลายตลบ น้ำตายังไหลออกมาจากดวงตาไม่หยุด นี่ไม่ใช่ความเจ็บปวดจากการถูกโจมตี แต่เป็นความเจ็บปวดที่มีการสูญเสีย

ไอรีนกอดเนลไว้ในแขน..ดวงตาขอเนลที่ลืมอยู่ก็ค่อยๆ ปิดลง….ก่อนจะหมดลมหายใจไปในที่สุด..

“ไม่…!!!!”

“เนล!!!”

แทบจะวินาทีที่ไอรีนตะโกนออกมา เสียงของเลทิเซียก็กระหึ่มตามมาจากทิศอันห่างไกลแทบจะทันที…