กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 145 หวนคืนก่อนได้รับอิสรภาพ

บทที่ 145 หวนคืนก่อนได้รับอิสรภาพ

บทที่ 145 หวนคืนก่อนได้รับอิสรภาพ

หลังจากเซี่ยชิงหยวนกับหลินตงซิ่วกลับมาถึงบ้าน พวกเธอก็พักผ่อนเป็นเวลาสั้น ๆ และเริ่มทำงานต่ออีกครั้ง

เสิ่นอี้หลินกลับมาจากการวิ่งเล่นข้างนอก และเมื่อเขาเห็นหอยขมจำนวนมากในกะละมัง เด็กชายก็ตะโกนออกมาอย่างมีความสุข

“พี่สะใภ้ไปเจอพวกมันที่ไหนเหรอฮะ?” เขาเอื้อมหยิบมันขึ้นมาดู “มีเยอะมากเลย!”

เซี่ยชิงหยวนตอบ “พี่เคยบอกนายแล้วนี่ว่า มีแม่น้ำอยู่ไม่ไกลจากที่พักของเราน่ะ วันนี้พี่กับแม่ก็เลยไปจับพวกมันที่นั่นกัน”

เมื่อเสิ่นอี้หลินได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย “ครั้งหน้าขอผมไปด้วยนะ!”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “ได้เลย จริงสิ ตอนที่เราไปวันนี้ เราเจอปลาตัวเล็กเต็มเลยล่ะ พอถึงเวลา นายก็ใช้แหเอาพวกปลากลับมาก็แล้วกัน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสิ่นอี้หลินก็จินตนาการถึงภาพที่เขาจะได้เล่นสนุกในแม่น้ำ

เด็กชายตอบทันที “ตกลง! ผมจะไปเตรียมแหรอเลย!”

หลังจากพูดแล้ว เขาก็วิ่งออกไปอีกครั้งเพื่อไปหาแหจับปลา

เซี่ยชิงหยวนพูดแบบนี้เพราะต้องการดึงดูดความสนใจของเด็กชาย เธอเล็งปลาเหล่านั้นไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอไปที่แม่น้ำกับเสิ่นอี้โจวแล้ว

ปลาเหล่านั้นมีลำตัวยาวประมาณสิบเซนติเมตร กว้างสองนิ้ว ลำตัวแบน

ปลาชนิดนี้ส่วนมากจะเติบโตประมาณนี้ และเหมาะสำหรับทำอาหารทอดที่สุด

ทอดตัวปลาจนกรอบกรุบถึงเนื้อใน กระทั่งก้างซี่เล็กก็กินได้

จากนั้นนำพวกมันมาผสมกับเครื่องปรุงที่เธอทำขึ้นเอง แค่คิดถึงก็น้ำลายสอแล้ว

อีกทั้งปลาเหล่านี้ยังมีปริมาณมาก จึงจับมาขายได้ด้วย

ตราบใดที่คุณต้องการทำเงินและลองทำดู แล้วจะเก็บเงินไม่ได้ได้อย่างไร?

หลังจากเซี่ยชิงหยวนคุยกับเสิ่นอี้หลินเสร็จแล้ว เธอก็หันหลังกลับมาทำงานอีกครั้ง

วันนี้อาหารที่จะทำขายมีจำนวนเยอะมาก ดังนั้นหญิงสาวต้องรีบทำหน่อย

แม้หลินตงซิ่วจะเป็นคนอ่อนโยน แต่เมื่อถึงเวลาทำงาน เธอก็มีทักษะทำอาหารที่ดีเช่นกัน

แม้เซี่ยชิงหยวนจะมีประสบการณ์การทำงานในร้านอาหารและเรียนรู้งานฝีมือจากความทรงจำในชาติก่อน

แต่ทั้งความแข็งแรงและผลงานของเธอเทียบกับหลินตงซิ่วไม่ได้จริง ๆ

หลินตงซิ่วพาเธอไปลวกผักกูดในน้ำเดือด จากนั้นแช่ไว้ในกะละมัง ประกบมือเข้าด้วยกันแล้วขัดล้างอย่างระมัดระวัง

มีชั้นขนละเอียดอยู่บนพื้นผิวของผักกูด ซึ่งขนบางส่วนจะถูกชะออกระหว่างทำความสะอาด และบางส่วนก็จะหลุดออกระหว่างลวกต้มด้วย

และสุดท้าย ขนผักกูดที่เหลือจะถูกล้างด้วยมือ

แม้จะไม่ต้องทำก็ได้ แต่ในเมื่อลงมือทำแล้ว เซี่ยชิงหยวนจึงต้องการทำให้ดีที่สุด

ลูกค้าซื้ออาหารจากเธอด้วยความคาดหวังว่า พวกเขาได้ทานอาหารสะอาดอย่างที่บ้านของตนทำ

นี่เป็นแนวคิดที่เธอยึดถือมาตลอดในการดำเนินธุรกิจอาหาร

…

เซี่ยชิงหยวนกับหลินตงซิ่วเตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยในช่วงบ่าย จากนั้นคนทั้งสองก็ขี่รถไปยังตลาดขายผัก

วันนี้พวกเธอออกจากบ้านเร็วกว่าปกติ เนื่องจากอาหารที่พวกเธอนำมาวันนี้หนักกว่าวันอื่น ๆ อีกทั้งหญิงสาวต้องการไปดูหน้าร้านเช่าซึ่งเสิ่นอี้โจวกล่าวถึงล่วงหน้าด้วย

เธอนั่งพูดคุยกับหลินตงซิ่วและเจียงเพ่ยหลานครู่หนึ่ง แล้วจึงเดินไปดูที่ร้านซึ่งเปิดให้เช่า

ต่อมา เซี่ยชิงหยวนก็พบว่าทำเลร้านเช่าตั้งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณที่พวกเธอขายสลัดผักเย็น มันห่างไปราวหนึ่งร้อยเมตรเท่านั้น

ฝั่งตรงข้ามเป็นทางเข้าสู่ย่านขายหมูและผัก ซึ่งลูกค้าที่จะเข้าตลาดเพื่อซื้อผักจะต้องผ่านหน้าร้านนี้แน่นอน

อีกทั้งร้านค้าข้าง ๆ ก็เป็นร้านขายของชำ ฉะนั้นมันจึงไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเธอ หากจะขายอาหารจานเย็นอย่างสลัดผัก

กล่าวได้ว่าทำเลร้านนี้ดีมากจริง ๆ

ประตูร้านเปิดแง้มอยู่ มีคำว่า ‘ให้เช่า’ ติดอยู่ที่บานประตู

ตัวอักษรด้านล่างมีขนาดใหญ่ และข้อความขนาดเล็กสองสามบรรทัด ซึ่งว่าด้วยเงื่อนไขสำหรับผู้เช่าในอนาคต

เซี่ยชิงหยวนกวาดมองอย่างรวดเร็วและพบว่าสิ่งที่เขียนบนนั้นตรงกับที่เสิ่นอี้โจวพูดทุกประการ

เธอก้าวเคาะประตู “ขอโทษค่ะ มีใครอยู่ไหมคะ?”

เธอยืนที่ประตูและมองเข้าไปข้างใน

หญิงสาวพบว่าพื้นที่ภายในร้านมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาดไม่ได้ใหญ่มากนัก ผนังด้านหลังมีประตูบานเล็กและหน้าต่างเปิดอยู่ จึงมองเห็นสนามหญ้าทางด้านหลังได้ เซี่ยชิงหยวนคิดว่ามันน่าจะเป็นห้องครัว และสวนหลังบ้านที่เจ้าของอาศัยอยู่ตามที่เสิ่นอี้โจวเคยพูดไว้

เซี่ยชิงหยวนตกหลุมรักร้านนี้ตั้งแต่แรกเห็น

ในไม่ช้า หญิงชราคนหนึ่งก็เดินออกมาจากหลังประตู

ผมดอกเลาของหญิงชราถูกหวีเรียบไปทางด้านหลัง ส่วนเสื้อผ้าก็ดูเรียบร้อย อีกทั้งหล่อนยังดูเป็นคนที่ละเอียดและเรียบร้อยคนหนึ่ง

เมื่อหญิงชราเห็นเซี่ยชิงหยวน เธอก็ถามทันทีว่า “เธอมาที่นี่เพื่อเช่าร้านหรือเปล่า?”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าและยิ้มให้หญิงชรา “ใช่ค่ะ คุณป้า”

หญิงชราถามอีกครั้ง “เธออ่านข้อกำหนดที่แปะไว้ที่ประตูของฉันทั้งหมดหรือยัง?”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “ฉันอ่านแล้วค่ะ”

สีหน้าของหญิงชราผ่อนคลายลง จากนั้นก็พูดว่า “ข้อกำหนดที่ฉันเขียนไว้ เธอแน่ใจนะว่าทำตามได้น่ะ?”

ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่มีคนมาเช่าหน้าร้านหรอก ทีแรกก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าได้ แต่สุดท้าย พวกเขาก็ไม่สามารถทำตามเงื่อนไขของหญิงชราได้

ผู้เช่าคนล่าสุดของหล่อนก็ถูกยกเลิกสัญญาเพราะสาเหตุนี้เช่นกัน

เซี่ยชิงหยวนกลับไม่ถือสาหญิงชราสักนิด “ฉันไม่มีปัญหาค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังขายสลัดผักอยู่ และเมื่ออากาศเย็นลง ฉันจะทำสตูว์ผัก ดังนั้นฉันคิดว่าตัวเองสามารถทำตามเงื่อนไขของคุณได้โดยไม่มีปัญหาค่ะ”

“สลัดผัก?” หญิงชราเลิกคิ้ว “เธอคือเจ้าของแผงขายสลัดผักที่ขายกับผู้หญิงอีกคนที่ทางเข้าตลาดใช่ไหม?”

เซี่ยชิงหยวนตอบทันที “ใช่ค่ะ”

หญิงชราพยักหน้า “สามีของฉันเคยไปซื้อสลัดเย็นของเธอแล้ว รสชาติค่อนข้างดีทีเดียว”

เซี่ยชิงหยวนไม่คาดคิดว่าเธอจะได้พบกับลูกค้าของตัวเอง

หญิงสาวยิ้มและพูดว่า “วันนี้ฉันทำมาขายเพิ่มเยอะเลยค่ะ แล้วฉันจะนำมาส่งให้คุณทีหลังนะคะ”

หญิงชราโบกมือหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “ไม่ ไม่ต้องหรอก ฉันแค่พูดให้ฟังเฉย ๆ เอาล่ะ งั้นฉันจะให้เธอเช่าแบบเดียวกับผู้เช่าคนก่อน ค่าเช่าเดือนละหนึ่งร้อยหกสิบหยวน ไม่มีการต่อรอง”

หญิงสาวผงกหน้ารับ “ฉันรับราคานี้ได้ค่ะ ถ้าคุณสะดวก ฉันขอย้ายเข้ามาขายวันพรุ่งนี้เลยนะคะ!”

เซี่ยชิงหยวนไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นไปอย่างราบรื่นแบบนี้

ราคาเช่าหนึ่งร้อยหกสิบหยวนถือว่าคุ้มมาก

เมื่อได้ยินแบบนี้ หญิงชราก็ยิ้มทันที “สาวน้อย เธอรีบร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เซี่ยชิงหยวนเอ่ยตรง ๆ “ร้านดี ๆ แบบนี้ ฉันย่อมต้องเริ่มงานให้เร็วที่สุดค่ะ”

หญิงชราอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เธอเป็นคนแรกเลยนะที่บอกว่าร้านของฉันดีน่ะ”

เมื่อคนอื่น ๆ เห็นคำขอของหล่อน พวกเขาก็เริ่มเถียงกลับทันที

พวกเขากล่าวด้อยค่าร้านค้าของเธอจนแทบไม่มีอะไรดี เพื่อให้หล่อนกำหนดเงื่อนไขน้อยลง ฉะนั้นคนพรรค์นั้นจะชื่นชมหน้าร้านของเธอได้อย่างไร?

หญิงชราจึงมีความประทับใจต่อเซี่ยชิงหยวนมากขึ้น

จากนั้นทั้งสองจึงตกลงที่จะมาทำสัญญาและชำระค่าเช่ากันในวันรุ่งขึ้น

ระยะเวลาการเช่าคือหนึ่งปี จ่ายงวดแรกคือสามเดือน และเดือนถัดไปก็จ่ายทีละเดือน

ก่อนหน้านั้น เงินโบนัสแปดร้อยหยวนของเสิ่นอี้โจวยังอยู่ในธนาคาร และเซี่ยชิงหยวนยังได้ให้เงินแก่ครอบครัวของเธออีกสามร้อยหยวนตอนที่กลับไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวา เธอในตอนนี้จึงมีเพียงเงินสดที่ได้รับจากการขายของในช่วงเวลานี้เท่านั้น

เธอคำนวณดู เงินทั้งหมดรวมแล้วประมาณเกือบหกร้อยหยวน

เมื่อชำระค่าเช่าด้วยเงินสดที่มี เงินหกร้อยหยวนในมือก็ใกล้จะหมดแล้ว

ราวกับหญิงสาวได้หวนกลับไปยังช่วงเวลาก่อนได้รับอิสรภาพทางการเงินก็ไม่ปาน

แต่เซี่ยชิงหยวนก็ไม่ท้อถอยเช่นกัน เธอกลับมีความมั่นใจมากขึ้น

เธอเชื่อว่าหากมีร้านค้าแล้ว เธอจะทำเงินได้มากขึ้นแน่นอน!