หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเสร็จเรียบร้อย พวกเราทุกคนก็ถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ

 

ตามสีที่เราได้รับ กลุ่มสีดําและสีขาวดูเป็นกลุ่มที่มีขนาดเล็กที่สุดเมื่อเปรียบเทียบ

กับกลุ่มอื่นๆ

 

ผมรีบที่จะเดินไปอยู่ใกล้ๆมังค์และแกรี่จนคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆพวกเขางงว่าผมจะรีบร้อนทําไม

 

จากนักเรียนสี่คนที่ได้สายสีดํา ยังมีเด็กผู้ชายอีกคนนึงที่มา จาก Renny town

 

ผมจําเขาได้ดีแต่แค่นึกชื่อเขาไม่ออกจริงๆต่อให้จะพยายาม นึกแค่ไหน

 

เขาชื่อไคล์ เด็กชายหนุ่มที่ไม่มีผม แต่มีบางอย่างในตัวเขาที่แสดงออกมา

 

นั่นก็คือคิ้วของเขา คิ้วที่มีเฉดสีแดง คงไม่ต้องบอกเลยว่าถ้ามีผมก็ต้องเป็นสีแดง

 

ถ้ามองดูแล้วอายุเขาและผมเส้นเล็กที่โผล่ขึ้นมา ขอเดาเลยว่าเขาต้องโกนแน่ๆ

 

มาสเตอร์อัศวินแต่ละคนเดินนํานักเรียนของตัวเองไปยังสถานที่ๆจัดเตรียมไว้ในแต่ละสี ส่วนพวกเราทั้งสี่ถูกนําโดยอัศวินที่สวมชุดดําคน

 

ในขณะที่พวกเราเดินตามมาสเตอร์อัศวินมาเรื่อยๆโดยที่เขาไม่พูดกับเราสี่คนสักคํา และพวกเราก็ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเรากําลังจะเดินทางไปไหน ไคล์พยายาม

 

ที่จะเดินตัดหน้าอัศวินเพื่อพยายามที่จะพูดกับเขาแต่ก็ไม่สําเร็จอยู่ดี

 

ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ถอนหายใจและเดินหน้าต่อไป

 

“เอ่ออออ มาสเตอร์อัศวิน เราเรียกคุณว่าอะไรได้บ้าง?”

ทันใดนั้นอัศวินก็หยุดเดินและหันหลังกลับมา เกิดความเงียบขึ้นไปสักพัก

 

เหงื่อที่ออกมาจากหน้าของทั้งสามคนราวกับว่ากลัวว่าไคล์จะทําความผิดครั้งยิ่งใหญ่

 

“เรียกฉันว่า เค” สุดท้ายเขาก็ยอมพูดออกมา

 

หลังจบคํานั้นอัศวินมุ่งหน้าเดินต่อไปและพวกเราก็เดินตามทางของพวกเรา

 

ดูแตกต่างไปจากเส้นทางของนักเรียนคนอื่น เพราะของพวกเราเดินออกมานอกจากโรงเรียน

 

แสงของพระอาทิตย์ส่องสว่าง ในค่ําคืนนี้พร้อมกับเสียงร้องของสัตว์ป่าที่เราได้ยินอยู่ตลอด

 

มังค์และไคล์ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นกับเสียงที่เขาได้ยิน

 

“นั่นคือเสียงสัตว์เวทมนตร์ที่อาศัยอยู่ในถ้ําใกล้ๆเรา ในวันที่พระจันทร์เต็มดวงเหมือนวันนี้

 

พลังของพวกมันก็จะมากขึ้น ในโอกาสที่พิเศษแบบนี้พวกมันสามารถที่จะเข้ามาในเมืองได้

 

“ งั้นก็ระวังตัวกันด้วย ” เคพูด

 

ไคล์และมังค์กลืนน้ําลาย สาบานเลยว่าผมได้ยินเสียงหัวใจของเขาดังออกมา…….

 

“คุณเคยเข้าไปในถ้ํานั้นไหม?” ผมถามเพราะคิดว่าน่าจะ เป็นสถานที่ๆดีในการออกล่าแน่ๆ

 

“แม้ว่าคุณจะมีเวลาว่างที่จะออกจากเมืองนี้ตอนไหนก็ได้ แต่ฉันก็ไม่แนะนําให้ออกล่า

เพราะยังไงก็มีสิทธิสูงที่จะตายได้ ”

 

ราวกับว่าเคนั้นรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ เขาทําให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันไม่ใช่ความรู้สึกว่า

 

อันตรายแต่เป็นความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัยเมื่อยู่กับเขามากกว่า โดยปกติ เมื่อผมเจอ

 

ใครสักคนเป็นครั้งแรก ผมสามารถบอกได้ทันทีว่าเขาเป็นคนยังไง ถึงแม้ว่า คนๆนั้น

 

จะเป็นอัศวินก็ตาม ผมก็อ่านได้อยู่ดี แต่เคคือคนแรกที่ผมไม่สามารถอ่านเขาได้เลย

 

ความจริงมันก็น่าแปลกเหมือนกัน

 

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของพวกเราตอนนี้คืออาคารที่เหมือนคฤหาสน์ มองจากตรงนี้

 

ก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่มาเป็นสิบๆปี และทันใดนั้นเองก็มีร่างสูงๆที่ปรากฏขึ้นอยู่ข้างนอก

 

แต่เพราะความมืดทําให้เรามองเห็นได้ไม่ชัด

 

ร่างสูงนั้นยังคงมุ่งหน้าเดินมาหาพวกเรา มังค์กับไคล์ต่างพากันสั่น

 

เพราะกลัวกับเงาร่างสูงนั้น แกรี่ยกมือขึ้นเตรียมพร้อมกับการต่อสู้ทันที

 

“สวัสดี มาสเตอร์เค”

 

“อ้าว สวัสดี มาสเตอร์เดลเบิร์ต”

 

สิ่งที่ทุกคนแอบหวั่นใจในร่างสูงที่เข้ามาใกล้ๆนั่นคือ อัศวินเดลเบิร์ต

 

เขาทักมายมาสเตอร์เค แต่สายตาที่มองมานั้นมาอยู่แค่ที่กับ

ผมเท่านั้น

 

“นายคิดว่านายพิเศษมากนักหรอ ใช่ไหมเรย์?” เดลเบิร์ตถาม

 

ผมค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมา ถึงแม้ว่าเดลเบิร์ตจะไม่เคย

 

ทําตัวน่ารักใส่ผมแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะแสดงมันออกมาต่อหน้าเหล่าอัศวิน

และนักเรียนคนอื่นขนาดนี้

 

เดลเบิร์ตเดินเข้ามาใกล้ๆผมพร้อมพูดว่า

 

“ฉันรู้ว่าเธอต้องทําอะไรสักอย่างกับดาบนั่น ถ้ามีสิทธิ์ที่จะเลือกได้

 

จะไม่ให้คนประเภทนายเข้ามาอยู่ที่นี่เลย “ เขามองมาที่ผมและไคล์

 

เดลเบิร์ตเดินเข้ามาใกล้ๆผมจนกระทั่งหน้าของเรามาชนกัน และทันใดนั้น

 

ใบมีดจากมาสเตอร์ก็ถูกยกขึ้นมาที่ระหว่างหน้าของผมและเดลเบิร์ต

 

“ฉันขอเตือนไรนายหน่อยนะเดลเบิร์ต ตอนนนี้เรย์อยู่ในสายดําและ

 

นั่นเท่ากับว่าเขาอยู่ในการดูแลของผม”

 

“เดลเบิร์ตมองไปที่มาสเตอร์เค “

 

“ในไม่ช้า Avrion Academy จะได้รู้ว่าคําทํานายนั่นมันผิด และพวกเรา

จะได้รู้ว่าสิ่งไหนที่ถูกต้องกันแน่ๆ

 

เคตอบสนองเดลเบิร์ทด้วยการไม่พูดอะไร เดลเบิร์ตรอให้เขาพูดอยู่สักพัก

 

ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากผมและเดินกับเข้าไปใน Aveion Academy

 

“นี่มันอะไรกันเนี่ย! ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเดลเบิร์ตเป็น

แบบนี้”

 

ไคล์พูด

 

ขอเดาเลยว่านี่คงจะทําให้มังค์และไคล์ประหลาดใจอย่างมาก

 

แต่ผมกับแกรี่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาจนชินแล้วแหล่ะ

 

“ดูเหมือนเขาจะพูดถึงนายทั้งสองคน” มังค์พูด

 

ผมมองไปที่ไคล์ เราทั้งคู่ต่างเข้าใจกันดี ดูเหมือนว่าเดลเบิร์ตจะกลายเป็นเกลียดคนที่มีผมสีแดง

 

แกรี่เข้ามาใกล้ๆผมพร้อมกระซิบว่า

 

“คําทําทายที่เขาพูดกันคืออะไร นายได้รู้อะไรเกี่ยวกับที่เขา ฃพูดไหม?”

 

ผมส่ายหัวราวกับว่าผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ผมเองพอจะเดาออกว่าสิ่งที่เดลเบิร์ตพูด

 

นั้นหมายถึงอะไร เมื่อตอนที่พวกเขาเข้ามาในหมู่บ้านเมื่อสิบปีก่อน เข้าได้คุยกับ

 

วินฟอร์ตเรื่องคําทํานายนั่น

 

เมื่อตอนที่อยู่ใน Renny Town เราทั้งห้าคนได้รับครูฝึกอบรมพิเศษที่อยู่กับเรา

 

ตลอดเวลา เราทั้งห้ามีสิ่งนึงที่เหมือนกันก็คือมีผมสีแดง ขอเดาว่าเมื่อเขาเจอพวก

 

เราทั้งห้าแล้วจับตาดูพวกเราไม่ให้คลาดสายตา นี่อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ

 

หรือเขาเชื่อพวกคําทํานายเหล่านั้นกันแน่!

 

มันมีสิ่งบางอย่างที่แตกต่างระหว่างตัวผมและเด็กคนอื่นอีกสี่คนๆจนเห็นได้ชัด

 

หัวของพวกเขามีสีแดงทั้งหมดแต่ของผมมีสีดําแซมอยู่บ้าง ผมสีแดงของพวกเขา

 

แดงตั้งแต่เกิด แต่ของผมสีตอนเกิดคือสีดําและค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

จากคําทํานายถ้าพวกเขากําลังมองหาใครสักคนที่มีผมสี

แดง

 

นั่นก็คงไม่ใช่ผม พวกเขามองผิดไปแล้วแหละ