" อะไรนะ อะไรนะ? " สีหน้าของตานอวี๋เวยซีดเผือดเล็กน้อย ก้าวเท้าด้วยความแข็งทื่อ

" โอ๊ย ฉันล้อเล่นนะ! " จิ่งซือหัวเราะคิกคักและพูดอย่างหยิ่งยโสว่า " ฉันไม่ได้ทํา อาเฉิงเยี่ยมมาก ถ้าเธอสองคนอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เธอจะต้องรักเขามากแน่ๆ ฉันรักเขามากขนาดนั้น จะไม่ยอมให้เธอเด็ดขาด! "

ตานอวี๋เวยฝืนยิ้ม

เธอจะบอกจิ่งซือยังไง ว่าเมื่อหลายปีก่อนเธอเคยตกหลุมรักลู่เจ๋อเฉิง

หลังมือของจิ่งซือโดนสร้อยข้อมือของตานอวี๋เวยทิ่มโดยไม่รู้ตัว เธอก้มหน้าลงมอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ " เอ๋ นี่มันทิฟฟานี่ รุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นหรือเปล่า? " เวยเวย เธอยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อของราคาแพงขนาดนี้เชียวหรือ? ฉันจําได้ว่าตอนนั้นเธอซื้อกระเป๋าของเซนต์ลอเรนต์ใบนึงทำเธอปวดใจไปตั้งหลายเดือน! "

" ตอนนี้ฉันหาเงินได้เยอะ พอเจอของที่ชอบก็ซื้อได้เลย " ตานอวี๋เวยพูดอย่างคลุมเครืออยากจะเอามือไว้ข้างหลังจิ่งซือกลับดึงไว้แล้วพูดอย่างกระตือรือร้นว่า " ในเมื่อเป็นแบบนี้ เวยเวยเธอให้ฉันเถอะ ฉันชอบมันมาก! "

" ไม่ดีมั้ง " ตานอวี๋เวยแทบจะโพล่งออกมา พอเห็นจิ่งซือยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น เธอจึงรีบอธิบาย " ฉันก็ชอบเหมือนกัน เลยไม่อยากให้ไป คราวหน้าถ้าเจอสร้อยสวยๆ ฉันซื้อให้เธอดีไหม? "

" เวยเวย ให้ฉันเถอะ! " จิ่งซือดึงแขนเธอมาออดอ้อน " ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ชอบเครื่องประดับพวกนี้ ไม่กี่วันเธอก็น่าจะเอาเก็บไว้ในลิ้นชักแล้ว ฉันชอบจริงๆ เธอให้ฉันดีไหม? "

ตานอวี๋เวยรู้ดีว่าตัวเองติดหนี้จิ่งซืออยู่มาก ต่อให้เธออ้าปากขอเงินก็ให้ได้ แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอหลงเหลืออยู่หลังจากแยกกันกับผู้ชายคนนั้น เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเก็บมันเอาไว้ตลอดไป

" จิ่งซือ ฉันขอโทษ ไม่ได้จริงๆ "

" เวยเวย เธอเปลี่ยนไปมาก เมื่อก่อนฉันต้องการอะไรเธอก็ให้ " จิ่งซือดูเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็โบกมือ " ช่างมันเถอะ ในเมื่อเธอชอบมันมากก็เก็บไว้เถอะ! "

" อืม " ตานอวี๋เวยพยักหน้าเล็กน้อย

หลังจากโบกมือลาจิ่งซือแล้ว ตานอวี๋เวยก็นั่งรถเหอจิ่นเหยียนกลับไปด้วยกัน ระหว่างทางทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน

เหอจิ่นเหยียนเอื้อมมือออกไปจับมือของตานอวี๋เวยแน่น " ฉันไม่อยากเห็นเธออุดอู้แบบนี้ทั้งวัน ถ้าเธอไม่เต็มใจ ฉันจะพาเธอไปวนที่แม่น้ำซูโจว หืม? "

" ไม่เป็นไร ออกไปเที่ยวด้วยกันก็ดีเหมือนกัน " ตานอวี๋เวยยิ้มแล้วพูดว่า เพราะเขาเอาใจใส่แทนตัวเองแบบนี้ มันอบอุ่นใจยิ่งนัก " อีกอย่างจิ่งซือเพิ่งจะกลับมา ไม่มีเพื่อน เธอยิ่งต้องการฉัน "

เหอจิ่นเหยียนยิ้มบางๆ พยายามกลั้นความอยากดึงมือกลับมา ในความมึนงง ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าด้านข้างกลับเหมือนหน้าของลู่เจ๋อเฉิง

แต่รอยยิ้มที่อ่อนโยนของชายคนนั้นไม่ได้ให้เธอ

……

วันหยุดสุดสัปดาห์แดดดีมาก จิ่งซือโทรหาตานอวี๋เวยตั้งแต่เช้าตรู่บอกว่าใกล้จะถึงแล้ว

รอจนตานอวี๋เวยเก็บข้าวของแล้วลงไปข้างล่างกับเหอจิ่นเหยียน มองเห็นไมบัคคันสีดําจอดอยู่ใต้ตึก จิ่งซือโบกมือยื่นออกจากที่นั่งด้านข้างคนขับ ยิ้มกว้างพูดว่า " เวยเวย จิ่งเหยียน อรุณสวัสดิ์! "

เดิมทีจะไปเดินเล่นกันที่พิพิธภัณฑ์ แล้วตั้งปิคนิคกันข้างนอก ต่อมาจิ่งซือเลื่อนดูเวยป๋อเห็นโฮมสเตย์น่าสนใจดี ก็เลยเปลี่ยนเส้นทาง ทั้งตานอวี๋เวยกับเหอจิ่นเหยียนก็ไม่มีปัญหาอะไร จึงไปโฮมสเตย์กัน

จิ่งซือและตานอวี๋เวยนั่งอยู่เบาะหลัง กินขนมไปพรางพูดเล่นไปพราง ว่าเมื่อวานพาลู่เจ๋อเฉิงไปที่บ้าน " พ่อกับแม่ของฉันชอบอาเฉิงมาก โดยเฉพาะพ่อฉัน ยื้อเขาไว้ทั้งบ่ายไม่ปล่อยให้ไปไหนเลย แล้วทิ้งฉันไว้ข้างๆ "

ตานอวี๋เวยตอบอย่างคลุมเครือ เหลือบมองคนขับรถแวบหนึ่ง สีหน้าของลู่เจ๋อเฉิงดูเฉยเมย ราวกับไม่ได้ยินอะไรเลย ทําให้ในใจเธอรู้สึกผิดหวังและโกรธเล็กน้อย

เพราะเป็นพ่อแม่ของจิ่งซือ ถึงตอนนั้นจะถูกด่าว่าน่าอายขนาดนั้น ตอนนี้เขาก็ให้อภัยได้แล้ว?